Dagboek van Julia Jones - Boek 2: Mijn geheime pestkop: Julia Jones' Dagboek, #2

By Katrina Kahler

Julia is een normaal meisje van 12, die ontzetten van dansen en haar vrienden houdt…Totdat Sara Hamilton in beeld komt, dan veranderd alles. Ze heeft nog nooit met gemene meiden en pestkoppen te maken gehad, en zeker niet met iemand die er een sport van maakt haar voor schut te zetten en aan het huilen te maken wanneer ze maar kan.

Julia heeft het gevoel dat ze dit probleem met niemand kan delen, en het zelf op moet lossen. De vraag is, zou ze sterker kunnen zijn dan Sara? Of zal Sara de touwtjes in handen blijven houden?

Dit boek is een avontuur vol met verassingen, dat laat zien hoe je met pestkoppen om kan gaan en hoe je voor jezelf op kan komen. Het is een geweldig boek voor jonge meiden! Je zult dit boek vol spanning beleven, en het een inspirerend verhaal vinden. Nog een prachtig dagboek dat al jullie jonge lezers zal inspireren.

• Language: Nederlands
• Publisher: Kc Global Enterprises Pty Ltd
• Release date: Sep 14, 2019
• ISBN: 9781547563357

Book preview

Toewijding

Dit boek is opgedragen aan alle lieve meiden die zelf ook om moeten gaan met pestkoppen!

Ben zelfverzekerd, en sta sterk...niemand is beter dan jij!

Mijn geheime pestkop

Angst

ALSJEBLIEFT, HELP MEEEEEEEEE!

Ik kon een harde schreeuw horen, maar de scene was zo onrealistisch dat ik er bijna zeker van was dat het geluid van iemand anders af kwam, en niet van mij. De angst die ik op dat moment voelde was zoals niks wat ik ooit gevoeld had, en ik leek wel te verdrinken in angst en vond het moeilijk vond om adem te halen.  

Hoe kan dit gebeuren? dacht ik. Hoe kan Sara me dit aan hebben gedaan? Het beeld van haar gezicht schoot door mijn gedachten, en zelfs toen kon ik de pure slechtheid uit al haar poriën zien stromen.

Bloed stroomde uit de diepe snee in mijn hand, en mijn hartslag ging zo snel dat ik bang was dat mijn hart zou ontploffen. Wat als ik doodbloed? was alles wat ik kon bedenken terwijl ik steeds harder op de dichte schuurdeur bonkte. LAAT ME ERUIT! schreeuwde ik voor mijn gevoel de miljoenste keer, met een hese en schorre stem.  Zo erg dat ik ervan overtuigd was dat dit het einde was. Niemand zou me komen redden.

Met een laatste zwakke poging, duwde ik nog eenmaal tegen de houten deur, en tot mijn verassing vloog hij ineens open. Ik vond mijn balans terug, en stond een moment stil, in shock dat ik het voor elkaar had gekregen eruit te komen. En toen zette ik het op een rennen.

Blind rende ik door de dichte struiken, en ik voelde me zo dankbaar voor de maan, die op zijn minst nog een beetje licht gaf zodat ik mijn weg kon vinden. Niet dat ik enig idee had welke richting ik op moest, maar ik wist dat ik moest blijven bewegen.  De snee in mijn hand was erg groot, en hoe harder ik rende, hoe harden het bloed leek te stromen.

Ik had me zo claustrofobisch gevoeld in de schuur. Meteen nadat ik me realiseerde dat ik opgesloten zat en dat niemand mijn geschreeuw zou horen, wilde ik er zo snel mogelijk uit op welke manier dan ook. Zelfs al wist ik diep in mijn hart dat ik in geen mogelijkheid door dat kleine raampje zou passen, moest ik het toch proberen. Maar het dikke glas verwijderen was een grote fout, en de gebroken ruit sneed diep in mijn huid. Bij de stroken maanlicht dat door de rest van het glas scheen had ik kunnen zien dat de snee serieus was. In seconden was mijn hand bedenkt in een zwembad van bloed. Het realiseren dat ik nu, nog meer dan tevoren moest ontsnappen, gaf me de adrenaline die ik nodig had om de deur open te breken.  

Terwijl ik het bos voor me bekeek, probeerde ik te beslissen welke kant ik op moest, en vroeg ik me af of ik het überhaupt nog wel zou gaan redden om terug te komen naar het kamp. Dan waggelend, nam ik nog een stap naar voren en viel ik dan zwaar neer op de grond. 

Mijn laatste gedachten voor ik flauwviel waren over Sara, en hoe dit hele rampzalige probleem was begonnen zoveel maanden geleden. Ik was zo gelukkig toen en ideeën over de nachtmerrie zou gaan komen bestonden nog niet eens in mijn gedachten. 

Vijf maanden eerder

Ik wilde echt niet naar school! De gedachten om weer dat klaslokaal in te lopen en haar weer te moeten zien maakten me al moe. Terwijl ik me nog een keer omdraaide in bed, hoopte ik dat mam me misschien wel een dagje vrij zou gunnen, maar het mocht niet zo zijn. Schiet op Julia! Je moet nu echt uit bed komen, anders mis je de bus! Mam riep me vanaf beneden en ik kon aan haar stem horen dat als ik niet in 60 seconden aan de ontbijt tafel zou zitten, ik een groot probleem zou hebben.

Waarom dat lange gezicht? vroeg ze me terwijl ik voor mijn schaal met cornflakes ging zitten met een enorme zucht. Ik ben gewoon moe, was alles wat ik terugzei. Vroeg naar bed vanavond, zei ze. Je hebt veel te veel late avonden gehad!

Ja, wat jij wil, fluisterde ik onder mijn adem, zodat ze me niet kon horen. Ze had er echt geen idee van wat er op school aan de hand is. Ze dacht dat alles gewoon helemaal prima was! Mevrouw Jackson had haar hele korte feedback gegeven op de ouder – leraren gesprekken vorige maand, dus mama ging er gewoon