Tweelingen - Boek 1: Verwisseld: Tweelingen, #1

By Katrina Kahler

Boeken voor meisjes 9-12: "Tweelingen" is het spannende en opwindende verhaal van de twaalfjarige Casey die onverwacht oog in oog komt te staan met een nieuw meisje genaamd Ali Jackson, de nieuwste aanwinst in Casey's klas op school. Meestal is het leuk om een nieuw meisje te hebben. Maar dit keer niet!

Als Casey beseft dat Ali er precies hetzelfde uitziet als zij, is ze helemaal niet onder de indruk. Om het nog erger te maken, Casey's verliefdheid, een jongen genaamd Jake Hanley en de coolste jongen in de klas, heeft plotseling interesse in Ali en Casey wordt meer geïrriteerd dan ooit. 

"Wie is ze en waarom heeft ze mijn gezicht?" Dit is een van de vele vragen die Casey stelt en ze is vastbesloten om het antwoord te vinden. Ze is echter helemaal niet voorbereid op de afloop. 

Binnen enkele dagen staat haar wereld, zoals ze die ooit kende, op zijn kop en de beslissingen die ze neemt, leiden tot gevolgen die buiten haar macht liggen. 

"Tweelingen - Boek 1: Verwisseld" is een fantastisch boek voor meisjes van 9-12 jaar en wordt zeker een nieuwe favoriet. Schoolvriendschappen, verliefdheden, drama en opwinding combineren zich tot een spannend en plezierig verhaal dat je niet zult kunnen loslaten.

• Language: Nederlands
• Publisher: Kc Global Enterprises Pty Ltd
• Release date: Mar 1, 2020
• ISBN: 9781547581146

Book preview

Proloog

Ali

Ik voelde het bonzen van mijn hart toen ik de heuvel opliep. Er was iets mis. Ik had geen idee wat het was, maar ik voelde dat mijn bezorgdheid bij elke stap groter werd. De top van de heuvel was zo dichtbij, maar ook zo ver weg. De spieren in mijn benen brandden. Als ik stopte, zou ik waarschijnlijk omvallen en de top niet bereiken. Ik ging door met de ongemakkelijke krampen in mijn benen en stopte abrupt bij de rand van de steile helling. Ik leunde naar voren om naar adem te happen. Toen ik opkeek, werden mijn ergste angsten werkelijkheid en ik kon alleen maar blijven staan en staren.

De bekende auto trok op uit de rest. Het meisje op de achterbank draaide haar hoofd. Ze had exact hetzelfde profiel als ik. Waar ging ze heen? Waarom ging ze weg? En wat moest ik nu zonder haar?

Hoofdstuk Eén

Casey

Een week eerder...

Ik draaide me om in bed en knipperde mijn ogen enkele keren totdat de rode cijfers op de klok op mijn nachtkastje duidelijk werden. Ik knipperde nog een paar keer, de nummers bewogen niet. Maar het klopte niet. Zo laat kon het nog niet zijn!

Ik kon de levendige stem van mijn broer Lucas van helemaal beneden uit de keuken horen.

Ik schrok wakker. Lucas was nooit wakker vóór mij. Normaal moest mama hem uit bed slepen. Ik keek opnieuw naar de klok en toen was het allemaal duidelijk.

Oh mijn god! De tijd was niet verkeerd. Ik was gewoon vreselijk laat!

Ik sprong op uit mijn bed, liep naar beneden recht de keuken in. Lucas speelde met zijn speelgoedfiguurtjes op de tafel en deed ze lopen over de doos van ontbijtgranen, terwijl hij overdreven geluiden van ontploffingen nadeed.

Mama was gekleed in een broekpak en haar haar was glad naar achteren in een knot. Ze haalde dossiers uit haar tas en legde die op de tafel. Ze had een vergadering die ochtend. Ze stond altijd vroeg op voor haar vergaderingen, dus waarom heeft ze de moeite niet gedaan om mij wakker te maken?

Het wordt tijd dat je opstaat, zei ze zonder me aan te kijken.

Mama! Je moest me vroeger wakker maken!

Daar heb je een wekker voor, zei ze terwijl ze haar dossiers verder organiseerde.

Ik zette mijn handen op mijn heupen. Ik ben die vergeten in te stellen. Ik heb gisterenavond het werk voor de les van Juffrouw Halliday nog afgewerkt.

Ze draaide zich om, keek me aan, haar bruine ogen wijd en niet bezorgd. Nou, dat zal je leren omgaan met verantwoordelijkheid.

Ik zette mijn tanden op elkaar. Ik wilde protesteren, maar ik had er niet eens genoeg tijd ervoor. In plaats daarvan mopperde ik luid genoeg dat ze het kon horen en liep terug naar mijn kamer. Ik had slechts tien minuten voordat de bus zou komen. Toen ik in de spiegel keek, had ik wel kunnen schreeuwen. Mijn haar was een verstrengelde bruine bos bovenop mijn hoofd en mijn ogen waren nog slaperig. Ik leek wel een zombie. Ik opende mijn ladekast en haalde er een willekeurige outfit voor de dag uit. Alles zou kunnen doorgaan. Ik kon niet te laat komen op school. Niet nadat ik de vorige avond tot half twaalf was opgebleven om mijn werkstuk af te maken. Het werk telde voor de helft van de punten van het eindexamen voor het semester en Juffrouw Halliday aanvaardde geen excuses voor werk dat te laat was.

Na me aan te kleden, poetste ik mijn tanden en kamde mijn haar. Het was maar goed dat ik de vorige avond besloot te douchen. Mijn haar was iets waar ik me nooit zorgen over hoefde te maken. Het ging mee met de borstelbewegingen en maakte het glad tot glanzende golven over mijn schouders.

Ik eindigde en had nog net genoeg tijd om een mueslireep en water te pakken. Toen snelde ik het huis uit naar de bushalte. Lucas was er al met zijn domme vrienden.

Ik haalde diep adem toen de bus op de weg verscheen. Ik had het gehaald! Ik glimlachte en wist dat het vandaag wel goed zou zijn.

Dat dacht ik tenminste tot een korte tijd later. We waren bij de laatste halte vóór school en ik herinnerde me het enige dat ik vergeten was. Het enige dat van belang was de hele week. Ik zag het werkstuk van vijf pagina's in mijn gedachten, het lag op mijn bureau waar ik het gelegd had nadat ik het de vorige avond had uitgeprint.

Nee, nee, nee!

Mijn maag draaide zich om en mijn keel werd dichtgeknepen. Hoe kon ik het belangrijkste vergeten? Ik was zo bezorgd over hoe ik eruitzag dat ik vergat de opdracht in mijn tas te steken. Ik duwde mijn vingers door mijn haar en tilde de lokken op uit mijn plotseling warme nek.

Terwijl ik de bovenkant van de stoel voor me vastgreep, wilde ik mezelf door het gangpad duwen, de bus uit en naar huis racen. Ik zou nooit op tijd naar school raken, maar ik zou tenminste mijn werkstuk hebben. Te laat komen zou beter zijn dan mijn werkstuk niet te kunnen overhandigen aan Juffrouw Halliday tegen het einde van de dag.

Niet rechtstaan! Mr. Chambers, de buschauffeur, schreeuwde naar mij. Zijn ogen keken me aan in de spiegel boven zijn hoofd.

Een paar kinderen wierpen een blik op me en ik zakte op mijn stoel neer. Zou deze dag nog erger kunnen worden?

Ik gebruikte de telefoon van het hoofdkantoor op school om mijn moeder op haar mobiel te bellen. Ze nam niet op, dus moest ik een bericht achterlaten.

Mam, ik ben mijn werkstuk op mijn bureau vergeten. Het is heel belangrijk voor mijn cijfers. Laat het alsjeblieft achter op het schoolkantoor nadat je dit hoort..., mijn stem stierf weg en ik hing op. Ik herinnerde me haar vergadering en wist dat ze die niet zou verlaten als ze eenmaal aan het werk was. Haar baan was zo belangrijk voor haar, meer dan haar dochter. Waarom heeft mam Lucas wel en mij niet wakker gemaakt? Onze slaapkamers liggen vlak naast elkaar. Nogmaals, ik was bijzaak. Nu moest ik zonder mijn werk naar de klas en waarschijnlijk zou ik een preek krijgen van Juffrouw Halliday en een onvoldoende.

Een traan gleed uit mijn oog en ik veegde ze weg. Ik wierp een blik op de klok en besefte dat ik maar twee minuten had om naar de les te gaan.

Ik bedankte de secretaresse dat ze me de telefoon had laten gebruiken en probeerde de medelijdende blik op haar gezicht te negeren.

De laatste bel ging toen ik de bovenkant van de trap bereikte. Ik rende door de gang en kwam te laat bij het klaslokaal aan. De deur was gesloten en al mijn klasgenoten keken naar de voorkant van het lokaal. Ik legde mijn hand op de knop en draaide hem langzaam om in een poging dat hij niet zou piepen. Ik verwachtte dat alle ogen op mij gericht zouden zijn, maar dat was niet het geval. Iedereen luisterde met opgetogen aandacht toen Juffrouw Halliday sprak. Ze verplaatste zich en ik zag een meisje naast haar staan vooraan in het lokaal.

Ik hapte naar lucht en vroeg me af of ik nog aan het dromen was. Het meisje naast de Juffrouw leek precies op mij. Ik kneep in mijn arm en beet op mijn lip van de pijn. Ik was echt wel wakker. Ik keek naar mijn kleren en besefte dat we verschillende outfits droegen. Misschien was ik nog steeds slaperig en zag ik gewoon dingen. Er waren veel bruinharige meisjes in de wereld, zij was gewoon een ander.

Ga zitten, Casey, zei Juffrouw Halliday met een glimlach waarbij de vlek lippenstift op haar voorste tanden zichtbaar werd. Klas, ik wil jullie onze nieuwste transferstudent voorstellen.

Ik vond mijn stoel en liet mijn tas ernaast vallen voor ik ging zitten. Wanneer iemand te laat was voor de les, maakte Juffrouw Halliday er altijd een punt van. Ik dacht dat ik het nieuwe meisje moest bedanken.

OMG! Fluisterde mijn beste vriendin, Brianna, kortweg Brie, in mijn oor. Ze lijkt precies op jou!

Brie ging achter me zitten en ik wuifde het weg. Nee, dat is niet waar.

Hoewel ik het diep van binnen wist, hield ik mezelf alleen voor de gek. Ik keek opnieuw naar het nieuwe meisje en het voelde alsof ik naar mezelf in een spiegel keek. De enige verschillen waren haar lange vlecht die over haar rug viel en haar verlegen uitdrukking. Haar mooie top