Tussen de regels

By Eduard Meinema

Een dagje uit met kleine kinderen. Leuk, maar vermoeiend. En... Je weet nooit wat ze mee terug naar huis nemen. In dit geval is het huis te klein...

• Language: Nederlands
• Publisher: Eduard Meinema
• Release date: Nov 22, 2021
• ISBN: 9781005149123

Eduard Meinema

"I love writing into the dark; like to be surprised by the characters scavenging through my own stories. Just before things are getting familiar; when I think, or at least believe, to know where a new story is going to, I give it a twist and make my readers (and myself) wonder... how the hell is this going to end?"WORDS and VISIONEduard Meinema is writer and visual artist. He writes in an exciting and humorous style. Creates intense, passionate and mysterious stories filled with unexpected twists which will seduce anyone to finish reading at full speed. Beside his full length novels, Eduard is fond of writing Flash Fiction and Short Stories. All of these 'Twisted Tales' are published as stand alone eBooks in the series 'Flash & Shorts'.Meinema's works of art include so called 'lyric abstract' paintings. Expressionistic works made of Acrylics and Sand. But also Pop-art, including characters known as 'Skredches' (Yes! There is a blog:check out the official site to find blog feeds!!) and...fish paintings. As Meinema says: "Ah! I love fish. Love to see them. Love to keep them. Breed them, paint them, eat them... (ouch, sorry for that...). Oh yeah, I love fish in each and every way."Meinema, born 1963 (Delft, The Netherlands) is former CEO of a temp office, specialized in contracting technicians. Together with his wife he has managed a gallery for contemporary art and jewelry for more than ten years. Nowadays Meinema is fulltime writer and visual artist.

Book preview

1

‘Ik vind het museum stom!’ zei Jackie. Het meisje zat eigenwijs aan de raamkant, op een bankje bijna achterin de volle tram. Haar moeder zat naast haar; daarnaast, aan het gangpad, was nog net genoeg ruimte voor haar kleinere broertje.

‘Nou zeg Jack,’ begon haar moeder, Famce. Ze keek snel om zich heen of iemand haar had gehoord.

‘Boeken zijn om te lezen. Hier mocht je niet lezen,’ vulde het zevenjarige meisje aan. Ze volgde met haar vingers de graffiti die op de rugleuning van het bankje voor haar was gekladderd. ‘Mikey was here,’ stond er. Loser, dacht ze en haalde onverschillig haar schoudertjes op.

‘Oh, op die manier,’ zei Famce. ‘Ja, het museum heeft heel veel oude boeken. Soms wel honderden jaren oud; die zijn heel veel geld waard en…’

‘Maar de letters vond ik wel leuk,’ zei Jason; Jackie’s twee jaar jongere broertje.

‘Eh, ja? Boeken hebben letters he? Heel veel letters.’ Famce moest haar aandacht verdelen over twee kinderen. En dat viel haar aan het einde van een lange dag, zoals vandaag, niet altijd mee.

‘Nee-hee. Hij bedoelt die grote, gekleurde letters. In de tuin,’ zei Jackie eigenwijs. Ze keek haar moeder niet aan, maar staarde naar buiten door de beslagen ruiten van de tram. Haar vingertjes gleden over de ruit en tekenden er een smiley op.

‘Grote gekleurde…? Oh!’ Ineens begreep ze wat Jackie bedoelde. ‘De speelobjecten. In de tuin?’ zei Famce.

‘Ja, in de tuin. Die waren leuk. Woordjes maken is leuk,’ zei Jackie.

‘Ja, dat was grappig he? Ik heb er een paar foto’s van gemaakt en aan papa doorgestuurd,’ ze zuchtte. Waarom moest hij uitgerekend vandaag overwerken? Nu stond ze er alleen voor. ‘Die letters waren groter dan jullie.’

‘Die wel. Maar die boekjes niet,’ Jackie keek haar moeder aan op een manier die Famce bekend voor kwam. Ze wist zich alleen niet zo snel te herinneren waarvan ze die blik kende. ‘Boven,’ ging Jackie verder.

‘Boven?’ Famce had moeite om haar dochtertje te kunnen volgen. Ze probeerde de signalen op de dichtstbijzijnde display, zoals die boven elke uitgang gemonteerd waren, in de gaten te houden om op tijd uit te kunnen stappen. Hoe eerder ze deze overvolle tram kon verlaten hoe beter. In gedachten liep ze opnieuw door het museum. Boven? Wat was er ook alweer boven? ‘Je bedoelt de miniaturen? Die hele kleine boekjes?’

‘Ja,’ zei Jackie. ‘Die waren lief.’

‘Je bedoelt leuk. Een boek kan niet lief zijn, schat. Wel leuk. Of mooi, of ontroerend. Maar ja dan