Een koude decembernacht

By Eduard Meinema

Een horror Kerstverhaal waarin het overschot aan mensen... Oh, lieve help... Lees het verhaal. Kerstmis zal nooit meer hetzelfde zijn!

• Language: Nederlands
• Publisher: Eduard Meinema
• Release date: Dec 21, 2018
• ISBN: 9780463700877

Eduard Meinema

"I love writing into the dark; like to be surprised by the characters scavenging through my own stories. Just before things are getting familiar; when I think, or at least believe, to know where a new story is going to, I give it a twist and make my readers (and myself) wonder... how the hell is this going to end?"WORDS and VISIONEduard Meinema is writer and visual artist. He writes in an exciting and humorous style. Creates intense, passionate and mysterious stories filled with unexpected twists which will seduce anyone to finish reading at full speed. Beside his full length novels, Eduard is fond of writing Flash Fiction and Short Stories. All of these 'Twisted Tales' are published as stand alone eBooks in the series 'Flash & Shorts'.Meinema's works of art include so called 'lyric abstract' paintings. Expressionistic works made of Acrylics and Sand. But also Pop-art, including characters known as 'Skredches' (Yes! There is a blog:check out the official site to find blog feeds!!) and...fish paintings. As Meinema says: "Ah! I love fish. Love to see them. Love to keep them. Breed them, paint them, eat them... (ouch, sorry for that...). Oh yeah, I love fish in each and every way."Meinema, born 1963 (Delft, The Netherlands) is former CEO of a temp office, specialized in contracting technicians. Together with his wife he has managed a gallery for contemporary art and jewelry for more than ten years. Nowadays Meinema is fulltime writer and visual artist.

Book preview

Een koude decembernacht - Eduard Meinema

Ready?

Een horror Kerstverhaal waarin het overschot aan mensen... Oh, lieve help... Lees het verhaal. Kerstmis zal nooit meer hetzelfde zijn! → Ga lezen!

CONTENT

About the author

Bibliography

Copyright

Smashwords

website: www.eduardmeinema.nl

FLASH AND SHORTS # NL418122101 – Een koude decembernacht

John Maier had zijn hoofd diep weggestopt in zijn winterjas. Niet als bescherming tegen de kou, maar als een vergeefse poging de onophoudelijk neerkletterende regen te ontwijken. Voorspellingen blijven voorspellingen, dacht hij. De klimaatverandering verliep sneller dan wetenschappers hadden verwacht. In de afgelopen decennia was niet alleen de temperatuur op aarde sneller toegenomen dan zij hadden berekend; ook de wereldbevolking toonde een onverwacht snelle toename.

Hij dook weg in een portiek. Even bijkomen van de striemende regen en de snerpende wind.

‘Hé!’ zei de man die op de grond in de portiek zat naast een supermarktkarretje gevuld met afgedankte rotzooi. ‘Opdonderen! Dit is mijn plek! Ga lekker ergens anders kerst vieren!’ snauwde de grijsaard agressief. Hij stond al op om zijn woorden kracht bij te zetten. Zijn groezelige, gescheurde jas viel open zodat zichtbaar werd wat hij daaronder droeg: niets.

Vol afschuw bekeek John het afgetakelde, met talloze littekens bedekte, lichaam en het verweerde gezicht dat weliswaar werd gecamoufleerd door een rommelige baard maar overduidelijk alle tekenen van het zware buitenleven vertoonde. Hij greep in zijn jaszak. Pakte er een klein pakketje uit en gooide dat op de grond naast de supermarktkar. ‘Hier. Eten!’ bromde hij tegen de zwerver. ‘Jij ook een fijne kerst!’

‘Ik moet jullie goedbedoelde rotzooi niet!’ brulde de zwerver. ‘Dat gekut van jullie soort. Al die niet gemeende goedheid. Rot op! Lul!’

John verliet de portiek en vervolgde zijn weg. Hij heeft gelijk, dacht John. Niemand meent het. Iedereen geeft maar wat om zijn geweten zuiver te pleiten. Het goede doel als moderne aflaatbrief. En dan straks weer aan tafel gaan met al die hypocriete familieleden. Gezellig met zijn allen aan het kerstdiner. Nou ja. Met zijn allen… Met wat er nog over was van de familie. In de afgelopen twee jaar had de naleving van het Humanitaire Beheerplan, dat nu al enkele decennia lang in de laatste week van december werd uitgevoerd, zijn familie behoorlijk in laten krimpen.

‘Mislukte heilsoldaat!’ riep de zwerver hem nog foeterend na voordat hij het pakje openmaakte en het eten gretig naar binnen schrokte.

De feestverlichting in de winkelstraat was in schril contrast met de duistere onverlichte kerk die er in het donker kil en onheilspellend bij stond.

God had iedereen verlaten.

Iedereen had god verlaten.

Twee straten verderop, wist hij, stond nog een kerk. Na vele jaren leegstand was dat gebouw uiteindelijk omgebouwd tot een moskee. Tot de heilzoekers zich ook door de profeet belazerd voelden. Ook die eeuwenoude, tot moskee omgebouwde, kerk stond inmiddels al jaren leeg. Verlaten en vervallen.

Maier grinnikte. De sterren van de feestverlichting weerspiegelden niets meer dan een valse belofte. Er was een kind geboren. Nou en? De tijden zijn veranderd. De beslissing over leven en dood lag tegenwoordig in mensen handen. God help ons. Hoewel… Geen god die ook nog maar iets kon veranderen aan de netelige situatie waarin de mensheid zichzelf had gemanoeuvreerd.

Rillend liep hij de deprimerende, duistere kerk voorbij; verder langs de inmiddels gesloten winkels. De met kunstsneeuw bespoten ruiten waren veilig achter stevige rolluiken verborgen. Uit de speakers klonk nog zachtjes ‘Cold December Night’, een kerstlied uit lang vervlogen tijden:

The children sleep with one eye open

Now there's more than toys at stake

(De kinderen slapen met één oog open

Nu staat er meer dan alleen speelgoed op het spel)

Ja. Er staat inderdaad meer op het spel, dacht John. Ha! Zeker weten!

Aan het einde van de straat was het. Het huis van zijn moeder. Wijlen zijn moeder. Dit jaar zou de familie voor het eerst kerst zonder haar vieren. Want vorig jaar… Hij kon er nog steeds niet over uit. Zijn moeder. Geslachtofferd… Zijn handen balden zich in zijn jaszak tot vuisten. Tegen beter weten in; hij wist dat hij dit gevecht niet kon winnen.

Hij miste haar nog iedere dag. Even snel een bakkie doen. Nog even vertellen over wat je had meegemaakt. Het was voorgoed voorbij.

En met deze dagen…

Hij werd bijna misselijk van verdriet.

Hij belde aan. Een stem ruiste door de intercom: ‘Heb je je sleutel niet bij je?’

Onwillekeurig voelde hij in zijn zakken. Ja, natuurlijk had hij die meegenomen. Maar uit gewoonte had hij toch aangebeld. ‘Nou, schiet op John. Kom naar boven!’ zei de jonge vrouw. ‘Je bent de laatste.’

Hij sjokte de verveloze trap op. Voelde zich beschaamd. Hoe vaak had ze hem gevraagd het trappenhuis te schilderen? En hoe vaak had hij gezegd: ‘Ja mam, binnenkort kom ik langs.’ Nu was het te laat. Francisca Maier, Francis voor haar vrienden, was niet