Wachten op sneeuwval

By Lily Rosenberg

Mila is vastbesloten om van haar nieuwe woning een kerstparadijs te maken, waar ze de hele winter ongestoord van kan genieten. Het enige probleem is haar chagrijnige, irritant aantrekkelijke buurman die met zijn geluidsoverlast op haar zenuwen werkt.

Aiden wil koste wat kost de feestdagen dit jaar negeren. Dit wordt hem moeilijk gemaakt door zijn nieuwe buurvrouw die in november al enthousiast bezig is met kerst. En dat is niet de enige reden waarom ze zijn aandacht trekt.

Maar als je zo dicht op elkaar woont, kom je elkaar regelmatig tegen. Soms ben je dan zelfs op elkaar aangewezen…

 

 

• Language: Nederlands
• Publisher: MH Books
• Release date: Oct 11, 2023
• ISBN: 9798223124306

Book preview

Wachten op sneeuwval

Wachten op sneeuwval

Lily Rosenberg

MH Books

Eerste druk, september 2023

Copyright © 2023 Lily Rosenberg en MH Books

Auteur: Lily Rosenberg

Redactie: Miranda Hillers

Correctie: Katti Deleener

Omslagbeeld: Ischukigor

Omslagontwerp: Miranda Hillers

---

ISBN

Paperback 9789492792341

Ebook 9798223124306

NUR 343

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, door middel van druk, fotokopieën, geautomatiseerde gegevensbestanden of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Oh, when you’re still waiting for the snow to fall

It doesn’t really feel like Christmas at all

Coldplay – Christmas Lights

Inhoud

Mila

Mila

Aiden

Mila

Mila

Aiden

Mila

Aiden

Mila

Aiden

Mila

Mila

Mila

Aiden

Mila

Mila

Mila

Aiden

Mila

Einde

Dankwoord

Mila

Met iedere knoop die ik ontwar, lijkt er weer een nieuwe in te komen. Het lichtsnoer staat mooi symbool voor mijn leven momenteel. Met een gefrustreerde zucht laat ik het snoer in mijn schoot vallen, dan roep ik mezelf tot de orde.

Kom op, Mila. Dit is leuk.

Mijn eerste huisje helemaal voor mij alleen. Dat ik kan versieren zoals ik wil, zonder commentaar van wie dan ook. Niemand die me kan zeggen dat ik te veel heb uitgepakt. Zelfs Vince heeft er niets over te zeggen.

Vooral Vince heeft er geen fuck over te zeggen.

Ik werp een blik op de opgestapelde dozen naast me, en dan op Rudy die tevreden spinnend op de spiksplinternieuwe bank naar me ligt te kijken. Boven haar roze neusje en haar ogen heeft ze wat rode haartjes, en op de puntjes van haar oren. Verder is ze helemaal wit. Te schattig.

‘Knapperd,’ zeg ik tegen haar. Als reactie begint ze harder te spinnen, en ik antwoord: ‘Je hebt helemaal gelijk. Ik moet me niet zo druk maken.’

Een kwartier later heb ik het snoer helemaal knoopvrij, en dan jaagt er een oorverdovend hard geluid door mijn woonkamer. Rudy schrikt op, springt van de bank en rent de kamer uit. Zelf leg ik mijn handen op mijn oren.

Godsamme. Is ‘ie nou alwéér aan het boren? Ik weet dat ik ook voor geluidsoverlast heb gezorgd toen ik mijn woning in orde maakte, maar bij hem is het iedere avond raak. Al twee weken lang, en ik erger me nu al aan mijn buurman die ik nog niet heb ontmoet.

Volgens Sjaan, de oudere vrouw die op de tweede verdieping van onze portiekflat woont, is het geen vriendelijke man. Ze had het hoofdschuddend gezegd, maar haar ogen twinkelden ondeugend toen ze er zachtjes aan toevoegde dat hij wel erg knap was. Of nou ja, ze dacht waarschijnlijk dat ze het zachtjes zei. Ze is praktisch doof zonder haar gehoorapparaat.

Voor het eerst in mijn leven wens ik dat ik ook mijn gehoor zo gemakkelijk kan uitzetten.

Het onaangename geluid stopt en ik laat mijn handen weer zakken, maar dan klinkt er een zagend geluid. Minder hard, maar nog steeds bloedirritant als je het bijna iedere dag hoort.

Ik haal diep adem, haal de kerstversiering uit de eerste doos en stal ze uit op mijn salontafel. Laura verklaarde me voor gek toen ze hier gisteren was om te helpen met de kledingkast in elkaar te zetten. Natuurlijk is het fijn dat ik nu mijn kleding kwijt kan, en ik wil ook heus de rest van de dozen wegwerken, maar mijn huis kerst ready maken gaat voor. Omdat ik er dan zo lang mogelijk van kan genieten en omdat ik daar blij van word.

En dat heb ik nu echt nodig: dingen die mij blij maken.

Ik hang de kerstkrans aan de voordeur, plak de sneeuwvlokjes en rendierstickers op het raam in de woonkamer, en zet de zingende sneeuwpop in de vensterbank.

Inmiddels is het bij de buurman weer stil, en ben ik helemaal in mijn nopjes terwijl ik de woonkamer rondkijk. Er hangt al een lichtsnoer langs de muur, en mijn favoriete kerstbeeldjes en knuffels heb ik in de boekenkast gezet. De boeken komen morgen wel.

Met een tevreden gevoel trek ik mijn jas aan, en stap met het ontwarde lichtsnoer het balkon op. Het is een kleine ruimte, maar ik ben allang blij dat ik een buitenplekje heb. Het is in ieder geval een upgrade ten opzichte van mijn vorige woning. Mede omdat dit huis van mij alleen is, en niet van mij en Vince.

God, hij had de hoeveelheid kerstversiering echt verschrikkelijk gevonden. Precies daarom geniet ik er nu extra van.

De bomen voor mijn balkon hebben bijna al hun blad verloren. Het rood-oranje kleurspektakel van oktober is hier niet meer te zien, maar ik vind het wel wat hebben. Langzaam toeleven naar de donkerste periode van het jaar; in de winter naar binnen keren om het licht daar te zoeken. Letterlijk, in de vorm van kerstlichtjes.

Ik wikkel het snoer rond de balustrade en zet het met een tie-wrap vast. Opeens schrik ik op van een beweging op het balkon naast het mijne.

Een man.

Mijn buurman.

Hij zit gehurkt, met een houten plank voor zich waar hij met een kwast iets opsmeert. Een koukleum is hij in ieder geval niet, want hij draagt slechts een strak donker shirt en een vale spijkerbroek vol vlekken. Mijn blik wordt naar zijn biceps getrokken, zijn gespierde armen en grote handen die vaardig het stuk hout bewerken.

Hij kijkt op. Een klein schokje trekt door mijn onderbuik.

Ter begroeting geeft hij een kort knikje, waardoor er een donkere lok voor zijn ogen valt, en richt zijn blik weer op de plank.

‘O, hoi,’ zeg ik, ietwat opgelaten.

Er zit slechts een meter of twee tussen onze balkons, maar ik zie vanaf hier dat Sjaan gelijk had.

Hij is inderdaad idioot knap. Scherpe kaaklijn, volle donkere wenkbrauwen, en een tintje waarvan ik spontaan verlang naar de zon op mijn blote huid. Ik schat hem iets ouder dan ik, eind twintig.

‘Jij moet mijn buurman zijn. Ik ben hier net komen wonen.’

Hij kijkt weer op. Iets in zijn blik legt me het zwijgen op, doet me twijfelen aan de woorden die ik zojuist heb uitgesproken. Alsof ik iets stoms heb gezegd. Er kan geen glimlachje vanaf, en dan zakt zijn blik naar het snoer in mijn handen.

‘Is het niet wat vroeg voor kerstversiering?’

Ik stoot een lachje uit. Net iets te trillerig. Niets voor mij. Ik wijt het maar aan de afgelopen weken die nogal traumatisch zijn verlopen.

‘Vind ik niet. Het is zo sfeervol al die lichtjes. Van mij mag de kerstsfeer de hele winter lang duren.’

Hij trekt een wenkbrauw op en kijkt weg. Rolde hij nou met zijn ogen? Jeez. Wat is zijn probleem?

‘Het is herfst.’

‘Ja… oké. Nog wel. Maar november is zo koud dat het als winter aanvoelt.’ Mijn adem maakt wolkjes in de lucht om mijn woorden kracht bij te zetten. Ik kijk omlaag naar mijn fluffy kerstsokken en hoop maar dat hij die vanaf daar niet kan zien. ‘Hou je niet van kerst?’ vraag ik, als hij niet reageert. ‘Of van kerstversiering?’

Een van mijn slechtste eigenschappen; ik ga ratelen tegen mensen die overduidelijk niet met mij willen praten. Ik word ongemakkelijk, wil een betere indruk maken, en laat een nog slechtere achter. Inwendig knijp ik mezelf.

‘Niet in november.’ Hij kijkt weer op.

‘O. Nou, het wordt vanzelf december.’

Zijn blik laat me niet los. Zeker niet nu er een flauw glimlachje aan zijn mond trekt. Een glimlach die spottend voelt, maar hem toch aantrekkelijk maakt. Ik slik.

‘Ik ben Mila, trouwens.’ Ik kijk weer naar zijn blote armen. God, het zijn echt goede armen. ‘Heb je het niet koud?’

‘Jawel. Dus ik ga weer naar binnen.’ Hij staat op. Iets in zijn blik doet me verstijven, en maakt me tegelijkertijd week.

Dat schokje in mijn buik weer.

‘Aiden.’ Zijn toon is afstandelijk. Nukkig, zelfs. ‘Succes met je kerstwerkje, Mila.’

Mila

Ja, het begint er nu echt op te lijken. De boekenkast is gevuld, mijn nachtkastjes staan op hun plaats, en ik heb in iedere kamer wel wat kerstversiering hangen. Sowieso overal lichtjes, dat maakt het zo knus. En natuurlijk heb ik allerlei mooie kaarsenhouders, zachte dekentjes en kleurrijke kussentjes verzameld, wat mijn woning nog meer van mij laat voelen.

Van mij.

Het meeste komt bij de kringloop vandaan. Ik heb niets tegen nieuw, het hoeft ook niet allemaal vintage, maar ik houd er zo van om voor een prikkie wat moois bij elkaar te verzamelen. Laura en ik delen die passie, en we gaan vanmiddag dan ook nog een keer op pad. Ik kan nog wel een leuk bijzettafeltje of wat mooie vazen en kommetjes gebruiken. Het meeste heb ik achtergelaten bij Vince. Alles wat we samen hebben gekocht, is nu van hem. Ik wil niets wat ook maar een beetje naar Vince riekt.

Ik zit met een dampende mok chocolademelk, mét slagroom en kaneel, op de bank, met Rudy naast me. Een fluffy dekentje over mijn benen, waar mijn voeten gehuld in rode kerstpantoffels onderuit steken.

Is het niet wat vroeg voor kerstversiering?

Ineens komt mijn buurman in gedachten voorbij, met zijn chagrijnige knappe kop. Ik weet niet waarom, maar het raakte me. Dat ik gisteren