Fest á filmu

By Leif Davidsen

Peter Lime er ljósmyndari. "Paparazzo" slúðurblaðaljósmyndari. Einn dag á Spáni nær hann að skjóta mynd með aðdráttarlinsunni sinni sem mun hafa þær afleiðingar að líf hans tekur stakkaskiptum. Á sama tíma birtist honum mynd af konu úr fortíð hans. Við fyrstu sín virðist ekki vera nein tenging á milli myndanna tveggja, en blóðugt morð veldur því að Peter veltur fyrir sér mögulegri tengingu á milli þeirra. Málið endar á því að hafa víðtæk áhrif á milli myndanna tveggja, sem leiða Peter frá Madrid, til Þýskalands og til Moskvu sem og í gegnum uppvaxtarstaði hans í Danmörku.-

• Language: Íslenska
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Dec 1, 2020
• ISBN: 9788726647501

Book preview

Fest á filmu

Árni Óskarsson

Lime's billede

Copyright © 1998, 2020Leif Davidsenand SAGA Egmont

All rights reserved

ISBN: 9788726647501

1. e-book edition, 2020

Format: EPUB 3.0

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

SAGA Egmont www.saga-books.com – a part of Egmont, www.egmont.com

Fyrsti hluti

Paparazzo

Ítalski kvikmyndaleikstjórinn Federico Fellini fann upp hugtakið Paparazzo, en hann notaði orðið sem nafn á slúðurblaðaljósmyndara í kvikmyndinni La dolce vita árið 1959. Paparazzo er ljósmyndari sem liggur í leyni eins og hver annar leigumorðingi til að fanga hina ríku og frægu í kíkinn á myndavél sinni. Slíkir ljósmyndarar nota sama enska orðið um gott og vel útfært skot af frægri manneskju og leigumorðingi notar um verkefni sitt – það er að segja hit. Fyrir gott „hitt" getur heppinn og duglegur ljósmyndari fengið mörg hundruð þúsund krónur í aðra hönd. Í einstaka tilfelli margar milljónir.

1

Maður veit aldrei hvenær tilveran fer úr skorðum og lífið, sem er tryggt og kunnuglegt eina stundina, umturnast á þeirri næstu og breytist í martröð sem lýsir sér þannig að það er eins og maður hlaupi á sama stað á hægum hraða, en reyni um leið að vakna og snúa aftur til veruleikans. En veruleikinn er draumurinn. Manni finnst maður vera óhultur, kominn á miðjan aldur, ánægður í hversdagsleikanum, þakklátur fyrir að hafa tekist að finna ástina þótt seint væri. Að hafa komið barninu í heiminn sem haldi baráttunni áfram. Ef til vill gamaldags viðhorf, en áframhaldið skipti máli fyrir mig enda var ég að nálgast fimmtugt og varð því að viðurkenna að ég var nær dauðanum en fæðingunni.

Þetta byrjaði með pípi í farsímanum. Ég hefði ekki átt að svara, en ég gat ekki látið það vera. Maður veit aldrei hvað bíður á hinum enda línunnar. Heppni, óheppni, viðskipti, reikningar, vitlaust númer, dauðinn, kannski þáttaskil. Maður veit ekki hvers maður fer á mis, en þótt ég hefði elst var ég ekki orðinn of gamall til að nýta mér þau verkefni og þau tækifæri sem buðust. Annars höfðu andstyggðin og samviskan farið að láta svolítið á sér kræla með aldrinum. Ég skrifa dönsku orðin og sé þau fyrir framan mig á hvíta skjánum á fistölvunni og furða mig á því hvað þau koma áreynslulaust þótt ég hafi nú talað og einkum skrifað á ensku og spænsku í svona mörg ár. En það er eitthvað bogið við það að nota orð á framandi tungu nú þegar ég er að reyna að skrifa meira en bara stutta grein, myndatexta, minnisatriði eða bréf til kærustu.

Ég lá á maganum og fann fyrir sterku sólskininu á bakinu. Ég lá í óþægilegri stellingu á veðraðri klöppinni þar sem stór svört sandkorn höfðu feykst upp þrátt fyrir hæðina frá ströndinni og sest í hverja glufu. Ég lá eins og leyniskytta í Bosníu og andaðirólega, en fann fyrir sólinni gegnum þunnan og ljósan stuttermabolinn og bláu gallabuxurnar og á hnakkanum neðan við barðið á hvíta sólhattinum. Á bak við mig risu brún og gróðursnauð fjöll. Ef þeim var fylgt lengra inn til landsins kæmi íljós hvernig þau stækkuðu og urðu há og hrikaleg, en hérna úti við ströndina voru þau blíðlegri og samt illa brunnin og berangursleg af völdum sólarinnar og sorfin af Miðjarðarhafsvindinum sem er ennþá hráslagalegri á veturna en mann grunar.

Niðri við litla voginn fyrir framan mig var engin sála. Þetta var ein af mörgum smávíkum á Costa Brava sem hafið hafði skorið í ströndina um þúsundir ára. Nokkra kílómetra fyrir norðan mig lágu landamæri Frakklands og Spánar og fyrir sunnan mig tók við ferðamannavíti strandlengjunnar þar sem manninum hafði á nokkrum áratugum tekist í græðgi sinni að spilla landinu sem kynslóðir höfðu notið án þess að eyðileggja það eða umskapa. Á fáeinum árum orðið stórfelldari breytingar á spænsku Miðjarðarhafsströndinni en á tvö þúsund árum þar á undan. En hér við landamærin var landslagið ennþá að nokkru leyti upprunalegt. Hafið fagurblátt og glampandi eins og stílfært tölvugert póstkort í sterku og gullnu sólskininu. Ég sá lystisnekkjur sigla á móti hafgolunni og tvo dýra hraðbáta mynda hvíta rák á vatninu, en vogurinn fyrir neðan mig var kyrr og þar voru engin ummerki eftir fólk. Eins og ég væri landkönnuður sem sæi hann fyrstur manna. Þetta var ein af þeim mörgu víkum sem aðeins var hægt að komast að frá hafinu. Þverhníptir klettarnir gengu í sjó fram. Vanur fjallgöngumaður gat kannski brotist fyrir slútandi hamraveggina, en það var vissara fyrir venjulega ferðamenn að halda sig fjarri. Víkin var það sem ferðamannabæklingarnir lofuðu: afskekktur, fagur og óspilltur blettur í þessu sístarfandi og stórvirka ferðamannahafi.

Ég lá svolítið á ská vegna þess að þannig hafði ég gott sjónarhorn bæði út yfir hafið og inn á mjóa sandfjöruna sem slútandi brún á ójöfnum klettunum skýldi annars fyrir forvitnum augum. Enginn sem vissi það ekki fyrir kæmist að því að það væri lítil og falleg vík fyrir neðan klettasnösina. Tveir tenntir klettadrangar fáeina metra úti fyrir skýldu ennfremur þessum gráa og duftkennda sandi fyrir forvitnum augngotum frá sjónum. Staðurinn var óáreittur nemamenn legðu sig fram með kíki og vissu að hverju þeir væru að leita. Þetta var fullkominn staður til að vera einn. Eða tvö ein.

Turtildúfurnar höfðu valið sér góðan stað, hugsaði ég á dönsku eins og ég gerði oft þegar ég lá einn og beið eftir „hitti". Meðan ég hugleiddi bæði þá fáu hundraðshluta úr sekúndum sem réðu úrslitum um það hvort ég næði árangri eða gerði algjör mistök og lét líka hugann reika fram og aftur í völundarhúsi minninganna, hugsaði um elskurnar mínar tvær eða rifjaði upp kvikmynd og bækur og ástarsambönd til að reyna að láta tímann verða að engu. Að nada. Að ástandi sem var ekki til svo leiðindin breyttust ekki í óþolinmæði og maður yrði ekki tilbúinn þegar áugnablikið, augnablik sannleikans rann upp. Þegar munurinn á árangri og mistökum var bara nokkrir hundraðshlutar úr sekúndu.

Ég hafði auga með hraðbátunum. Annar sigldi á hraðri ferð suður með ströndinni og risti kjölfarið eins og eftir reglustiku, en hinn breytti um stefnu og dró úr hraðanum og sigldi inn að litla voginum. Þetta var stór 20 feta skínandi hvítur mótorbátur, fallega rennilegur í laginu. Á framdekkinu lá ung kona sem var ekki í öðru en svörtum Ray-Ban-sólgleraugum. Þau fóru henni vel. Maðurinn stóð ber að ofan á bak við stýrið og stýrði bátnum inn, en hafði um leið auga með vatnshæðinni á dýptarmælinum. Það gátu verið hættuleg sker og klettanibbur svona nálægt ströndinni, en hvíti mótorbáturinn tók ekki niðri. Eða hann þekkti til siglingaraðstæðnanna milli skerjanna tveggja. Það væri afar ósennilegt, sögðu tengiliðir mínir.

Ég lifði á óseðjandi forvitni annarra í að sjá fræga og ríka fólkið gera sig að fíflum. Þótt ég hefði tuttugu ára reynslu af græðgi og valdafíkn nútímafólks var ég samt alltaf hissa á því að svo mörg stórmenni væru reiðubúin að fórna starfsframa, hjónabandi og stöðu til að stunda kynlíf. Svo öruggir um að ekkert kæmi fyrir þá að þeir voru tilbúnir að taka mikla áhættu. Til að fá tækifæri til að sanna að þeir væru ennþá karlmenn. Vissu þeir ekki að ef leyndarmál varð til var líka alltaf einhver reiðubúinn að selja þetta sama leyndarmál?

Ég háfði endað hér á Costa Brava vegna ábendingar sem ég fékk mörgum vikum áður. Þannig var þetta alltaf. Allir heimildarmennirnirog tengiliðirnir mínir sem ég hafði borgað, annast, mettað, hrósað, byggt upp, smjaðrað fyrir, eflt hjá sjálfstraustið voru eins og víðfeðmt upplýsinganet sem sá til þess að ég fylgdist með því sem fræga fólkið tók sér fyrir hendur. Sem benti mér á skotmarkið og lét mér í té þær nauðsynlegu beinhörðu staðreyndir sem nægðu til þess að ég gat sjálfur séð um skipulagningu, kannað svæðið og undirbúið „hittið. Það hafði tekið mig undanfarinn hálfan mánuð að búa mig undir að komast í tæri við þetta skotmark sem nú nálgaðist ströndina grunlaust í sakleysislegu grandaleysi sínu. Upplýsingarnar höfðu verið sérlega nákvæmar, meira að segja um nafnið á bátnum. Þegar ný stjórn tekur við eftir að sú gamla hefur notið sætleika valdsins í mörg ár ætti hún að vera varari um sig. Sérstaklega ef sú nýja byggir sitt á Guði, Konungi og Föðurlandi og hefur siðgæðisfánann svo hátt á loft að hann er kominn úr tengslum við jarðarkringluna. „Kastaðu ekki fyrsta steininum, vinur minn, sagði ég í hálfum hljóðum á danskri tungu sem mér fannst alltaf vera mín þótt ég hefði aðeins talað hana reglulega við sjálfan mig og þó aðallega með sjálfum mér í mörg ár. Enska var mál viðskiptanna, spænska ástarinnar og danska innstu og leyndustu hugsana sem kröfðust grundvallarþekkingar á þeim blæbrigðum sem lágu að baki hverju orði. Þar sem ekki skiptir máli hvað er sagt, heldur hvernig það er sagt og hugsað. Danir eru lítil þjóð á hjara veraldar og sameiginlegt einkenni þeirra er tungumálið. Danir þekkja hver annan á málinu. Útlendingar tala með hreim. Sannir Danir mállýsku. Við þekkjum hver annan á því hvernig vottar fyrir þrasgjörnu fölsku háði í móðurmálinu. Við skipumst í sveitir eftir óþýðanlegum blæbrigðum tungunnar sem byggjast á sameiginlegri skynjun og sameiginlegu háði.

Maðurinn stýrði bátnum af öryggi inn að ströndinni. Svo heyrði ég mótordyninn stöðvast og báturinn skreið hægt síðustu metrana þangað til maðurinn kastaði út akkeri og sneri bátnum upp í strauminn. Ég lyfti nýja tækinu, tölvustýrðu tækniundri. Ég vissi að ég hefði valið rétt þegar ég valdi 400 mm aðdráttarlinsu. Ég sá fólkið greinilega í kíkinum. Hún var líklega á þrítugsaldri, líkaminn gljáandi og brúnn og svört skapahárin sáust greinilega í sólinni.Hún var hvorki of grönn né feit, heldur vel vaxin. Hún minnti mig á einhverja konu, en ég gat ekki komið henni fyrir mig. Svona lýtalausir kvenmannskroppar dilluðu sér allt frá St. Tropez til Marbella. Þær löðuðu til sín ríka og valdamikla miðaldra menn eins og hrátt kjöt laðar til sín flugur. Með fegurð sinni sem virtist flekklaus og síung fengu þær karlmennina til að gleyma líkamlegri hrörnun sinni. Þessar ungu konur höfðu ennþá haft svo lítil kynni af sársaukanum að þær héldu að þær yrðu aldrei hrörnuninni að bráð. Ég þrýsti sveittum en rólegum vísifingrinum á tökuhnappinn og lét vélina ganga og tók hratt eina myndaröð áður en ég súmaði aðeins út svo ég náði skýrri mynd af ungu konunni, en andlit mannsins sást greinilega fyrir aftan hana. Hann var að nálgast fimmtugt, dökkur og suðrænn yfirlitum með nauðrakað andlit og þétt og ræktarlegt svart hár. Hann var með sterklega handleggi og kraftalegar axlir, en ístra á byrjunarstigi undir svörtu líkamshárinu sýndi svo ekki varð um villst að hann var ekki lengur í blóma lífsins. Hann var mjög sólbrúnn og gegnum kíkinn sá ég hvað hann var vel tenntur þegar hann brosti niður til konunnar.

Hann sagði eitthvað og kastaði til hennar gúmmísandölum og konan brosti og sagði eitthvað á móti um leið og hún fór í sandalana. Svo tók hún grímu og kafaragleraugu og lét sig renna nakta ofan í vatnið. Það var mikið af ígulkerum á klettunum undir vatnsyfirborðinu og þau virtust bæði þekkja þau og höfðu vit á að vara sig á löngum og stingandi göddunum. Ég lét filmuna ganga og náði tvisvar sinnum nöktu bakinu á konunni þegar hún skaust upp á yfirborðið áður en hún baðaði út fótunum og hvarf aftur ofan í sjóinn, þokkafull eins og höfrungur. Hún fór stóra hringi í kafi í kringum bátinn sem reis og hneig á öldunum.

Maðurinn losaði lítinn gúmmíbát af þilfarinu og setti hann út og reri í átt til strandar. Hann var í rauðri sundskýlu og fætur hans voru vöðvastæltir en þó spengilegir. Hafði hann ekki einhvern tíma verið keppnissundmaður? Hann reri inn að fjörunni og dró gúmmíbátinn upp á öruggan stað. Hann tók teppi og lagði það á ströndina og setti morgunverðarkörfuna á teppið. Mjór flöskuháls stóð upp úr körfunni. Konan synti alveg upp að landi og kastaðikafaragleraugunum og grímunni til mannsins og hann greip. Hún kallaði á hann og hann stakk sér næstum án þess að skvettist og synti skriðsund með löngum og sterklegum sundtökum þangað sem dýpið varð meira. Konan fór á eftir honum. Ég skipti um filmu og lét mótorinn skjóta ramma eftir ramma af parinu í vatninu. Ég fékk andartak slæmt samviskubit eða var það öfund? Þau léku sér eins og börn í vatninu og voru falleg þar sem droparnir hrundu af líkömum þeirra og ljómuðu í öllum regnbogans litum í sólinni. En það var ekkert gagn í því. Nú voru það sekúndur sannleikans sem skiptu máli. Hrein praktísk mál eins og íris, lokari, fókus, skerpa. Konan færði hann úr sundskýlunni. Hún flaut eins og rauð marglytta burt frá parinu. Hann var sterkur og lyfti henni upp fyrir vatnsborðið og kyssti brjóst hennar. Smellirnir í mótornum í spegilmyndavélinni voru eins og svipuhögg og í staðinn fyrir að skipta um filmu skipti ég um myndavél og tók eina myndaröð íviðbót. Svitinn braust gegnum efnið í stuttermabolnum. Ég fann hvernig stór flekkur myndaðist niður eftir bakinu á mér. Þau voru eins og gáskafullir hvolpar. Hann synti inn á milli fóta hennar og lyfti henni hálfa leið upp úr vatninu og lét hana falla aftur á bak svo gusan stóð eins og geislabaugur um líkama þeirra. Síðan synti hún að honum og lagði handleggina um háls honum og vafði fótleggjunum um mjaðmir hans. Þetta var falleg mynd. Full af ást og erótík og samt afhjúpaði hún ekki það sem máli skipti. Það var ergilegt að ekki sást þegar hann fór inn í hana. Ég tók líka tvær filmur þegar þau luku samförunum á teppinu á ströndinni þótt myndirnar væru varla seljanlegar. Þetta var ekki lengur erótík, heldur klám, og ég var ekki klámljósmyndari.

Á eftir lá parið í sólinni og virtist hamingjusamt. Eins og fólk gerir þegar það heldur sig óhult og einsamalt í nekt sinni. Þegar það heldur að það sé eitt í paradísargarðinum, en gleymir höggorminum í formi tæplega hálfs metra langrar þróaðrar og hátæknilegrar japanskrar aðdráttarlinsu sem fangar hamingjusekúnduna og frystir hana um alla eilífð og öllum til sýnis.

Maðurinn bar sólarolíu á líkama konunnar og ég hafði það mikla reynslu að ég vissi að besta myndin, sú mynd sem mundi kannski bæta við bankareikninginn minn 200.000 dollurum næstu tvö árinvar sú sem var síst kynferðisleg, en jafnframt erótískust. Það var þegar ráðherrann tók um fætur ástkonunnar og nuddaði þá hægt og nautnalega. Ef til vill hafði hún þrátt fyrir allt fengið gadd úr ígulkeri í viðkvæma húðina á litlum og fagursköpuðum fótunum. Hún sat og hallaði sér aftur á bak á beina handleggina og horfði á eitthvað handan við höfuð hans. Hún var róleg og sæl á svipinn og yfir varir hennar færðist svolítið bros þegar hann setti fyrst stórutána á henni upp í sig og saug svo hverja einustu af vel sköpuðum tánum ástúðlega eins og lítið barn sýgur brjóstsykur.

„Bingó," sagði ég og ætlaði að fara að mjaka mér burt til að gefa þeim tveimur bara smástund aleinum saman áður en hamingjunni og lífi þeirra yrði rústað fyrir fullt og allt, þegar farsíminn hringdi í töskunni við hliðina á mér. Þau gátu ómögulega heyrt þetta daufa píp niðri við ströndina. Þau voru of langt í burtu og hægur öldugangurinn hefði yfirgnæft hljóðið jafnvel þótt vindurinn hefði borið rafeindamerkið þangað niður. En valdamiklir menn hafa einmitt orðið valdamiklir menn vegna þess að þeir virðast hafa sjötta skilningarvit, skynja hættuna, skynja pólitísk jarðsprengjúsvæði. Það er eins og þeir viti hlutina fyrir, finni ef til vill að eitthvað ertir áru þeirra, ýtir við sjálfstrausti þeirra. Að minnsta kosti lyfti hann höfðinu á sama augnabliki og síminn hringdi og leit upp í áttina til mín með pírðum augum eins og hann fyndi á sér eitt andartak að þarna væri hætta á ferðum. Eins og dýr sem drekka úr vatnsbóli á gresjunni og vita að hlébárðinn er á ferð þó að þau geti hvorki séð rándýrið, heyrt í því né fundið lykt af því. Við hreyfðum okkur eins. Ég stakk hendinni niður í töskuna og dró upp farsímann á meðan hann tók farsíma upp úr strandkörfunni og sló inn númer um leið og hann horfði upp í áttina að felustað mínum. Ég skreið frá brúninni og lyfti upp farsímanum mínum. Ég hefði átt að hugsa út í það. Auðvitað var hann með einn eða tvo lífverði í grenndinni. Hann var vissulega kærulaus, en hann var samt sem áður aðgætinn og langt frá því að vera heimskingi.

„Halló," sagði ég.

Það var kvenrödd á hinum endanum. Hún bar nafnið mitt fram upp á dönsku.

„Peter Lime?" Röddin var skýr og hrein, yngri og án mállýskuhreimssem ég gat borið kennsl á. Farsíminn er mikilvæg uppfinning. Hann hafði gert lífið mun léttara fyrir fólk eins og mig, en hann var líka bölvun.

ÍDanmörku er nafnið mitt borið fram eins og „lím þótt ég kjósi heldur sama framburðinn og fylgir litla, beiska og græna læmávextinum, og kynni mig alltaf þannig og setji úrfellingarmerki á eftir nafninu mínu þegar ég tala um „Lime’s ljósmyndir. Í útlöndum verð ég stundum að útskýra að ég sé ekki í neinum tengslum við Orson Welles og skolpræsin í Vín, heldur sé nafnið dregið af litlum bæ á Jótlandi. Lime milli Ebeltoft og Randers.

Ég kaus þegar á unga aldri að gera uppreisn með því að fara fram á að eftirnafn mitt væri borið fram á ensku. Ég vildi ekki heita neitt sem minnti á klístrað danskt lím. Nafnið er það eina sem ég á sameiginlegt með þessu krummaskuði. En ég er frá svipuðum stað. Hann er fis á jörðinni stóru eins og ég var fis í stórborgunum sem ég kallaði mínar. Í frumskógunum þar sem ég hef oftast elt bráð mína og fellt hana þegar hún hélt sig alveg óhulta og aleina. Ég kunni vel við þetta nafnleysi sem stórborgirnar hjúpa okkur mennina í, bara ekki fræga fólkið sem ég lifði af að lítillækka. Það gat ekki alltaf verið inni í vernuduðum púpum sínum, heldur varð að fara út, og þá var ég tilbúinn. Ef til vill leitar það út vegna þess að innst inni elskar það leik kattarins að músinni. Vegna þess að þegar vel er að gáð er það sjálfselskt og óskar þess að líf þess fái staðfestingu. Ef til vill óttast það í rauninni mest af öllu að enginn liggi lengur á gægjum vegna þess að það þýðir að það er ekki lengur athyglisvert, heldur þegar búið með sínar fimmtán mínútur í tælandi ljóma flassljóssins. Það er eins og fíkniefni fyrir þúsundir manna á jörðinni okkar sem er ölvuð af fjölmiðlum.

„Hver spyr?" sagði ég.

„Clara Hoffmann, leyniþjónustu lögreglunnar í Kaupmannahöfn," sagði hún.

„Hvar í andskotanum grófstu upp þetta númer?" sagði ég meðan ég fikraði mig aftur á bak þangað til ég var öruggur um að geta risið á fætur án þess að þau sæju mig neðan frá ströndinni. Bolurinn límdist við bakið þegar ég flýtti mér í áttina að bílnum mínum. Myndavélarnar rákust í mjaðmabeinið, en ég jók hraðann.

„Það skiptir út af fyrir sig ekki máli. Hefur þú augnablik aflögu?"

„Nei. Það hef ég ekki."

„Þetta er mjög áríðandi."

„Það er það áreiðanlega, en ég hef ekki tíma."

„Mig langar til að hitta þig."

„Ég er ekki í Madrid," sagði ég.

Ég hafði lagt bílnum þar sem mjór malarvegur, sem lá niður að akri, endaði skyndilega hjá tveimur klettadröngum. Þetta var ekki nema holóttur slóði. Smalinn sem ég hafði séð þegar ég kom stóð næstum á sama stað innan um fé sitt sem reyndi að finna trosnað gras milli sólbakaðra klettanna. Hann var með barðastóran hatt sem skýldi andlitinu. Ég sá bara heimavafinn sígarettustubb sem stóð út úr munnvikinu. Hann var með gamlan bakpoka á öxlinni og studdi sig á myndrænan hátt við smalastafinn. Við fót hans sat stór og úfinn hundur. Annar var á verði yst í kindahópnum.

„Hvar ertu?" spurði rólega og skýra röddin sem barst óbjöguð frá Kaupmannahöfn ef það var þar sem hún sat.

„Ég fæ ekki séð að það komi þér við."

„Það skiptir máli upp á það hvort við getum hist fljótlega," sagði hún.

„Hringdu eftir tvo tíma," sagði ég.

„Það er betra að við hittumst. Ég hringi frá Madrid."

„Þú ert ákveðin. Ég er ekki heima í Madrid," sagði ég.

Hvernig hefði hún líka átt að vita það fyrst hún hringdi í farsímanúmerið mitt.

„Þú ert áreiðanlega fús að leggja þínu gamla föðurlandi lið," sagði hún.

„Ég skulda Danmörku ekki neitt," sagði ég.

Hún hló. Hlátur hennar var syngjandi eins og röddin.

„Ég bý á Hotel Victoria," sagði hún.

„Ókei," sagði ég og slökkti á farsímanum og hljóp rólega niður að bílnum. Þetta var splunkunýr fjórhjóladrifinn jeppi sem ég hafði tekið á leigu fyrir viku. Ég fleygði myndavélunum inn í aftursætið og setti í gang svo mölin þyrlaðist á eftir mér. Smalinn sneri höfðinu hægt eins og það væri myndavél á þrífæti og fylgdimér með augunum þegar ég hossaðist og rásaði á leiðinni frá ströndinni. Kindurnar héldu áfram leit sinni að grasi og illgresi og aðeins fáeinar lyftu haus og hópuðu sig svolítið saman þegar ég yfirgaf þær í rykskýi sem ég áttaði mig alltof seint á að gæti hugsanlega sést neðan frá ströndinni.

Ég hafði gert mér bækistöð í litla sumarleyfisbænum Llanca 50 km sunnar. Ég reyndi að knýja jeppann eins hratt áfram og ég gat á mjóa og bugðótta fjallveginum sem hlykkjaðist eins og malbikssvartur borði meðfram ströndinni. Það rauk af malbikinu í hitanum. Það var bara rétt komið fram í júní en þegar orðið mjög heitt. Allt benti til að þetta yrði enn eitt langt, heitt og þurrt sumar. Ferðamennirnir voru komnir og það var erfitt að komast fram úr hægfara bílunum með þunga tjaldvagnana sem voru þegar lagðir af stað leiðina löngu í átt að ströndunum í suðri. Ég ók eins og Spánverji. Lét jeppann ná góðum hraða á leiðinni niður fjallið og snöggbremsaði áður en ég kom að krappri beygjunni og lét síðan litla sterka bílinn hallast í beygjunni og erfiða upp nýja brekku þar sem maður var annað slagið svo heppinn að komast fram úr ferðamanni eða daunillum vörubíl sem gaf frá sér reykjarbólstur sem þyrlaðist eins og fitugur borði um andlitið á mér í opnum bílnum. Hafið var á vinstri hönd, blátt eins og himinninn, og öðru hverju opnaðist útsýn niður að hvítum smábæ. Mér leið vel með vindinn í hárinu og árangurinn af „hittinu" í töskunni í aftursætinu. Ég hlakkaði til að koma heim til Ameliu og Mariu Luisu, heim í borgina sem var mín, og eins og venjulega var sigurvissan um að hafa leyst erfitt verkefni ólýsanlega ánægjuleg. Ég þurfti í raun og veru ekki að vinna miklu meira, en ég vissi ekki hvað ég ætti af mér að gera ef ég ynni ekki. Og eins og ég hafði orðið að viðurkenna þegar Amelia gekk á mig veitti það mér næstum grimmdarlega fullnægingu að vinna, að veita eftirför og fella bráðina. Þótt ég hefði búið í rúm tuttugu ár á Spáni hafði uppruni minn meðal danskra mótmælenda ennþá sitt að segja. Ísveita þíns andlits skalt þú neyta brauðs þíns. Án vinnu er maður ekki til. Danir spyrja fyrst hvað maður geri áður en þeir segja til nafns.

Leiðin var seinfarin þótt ég þröngvaði jeppanum inn í krappar beygjurnar og út úr þeim aftur. Það var of mikil umferð og ég varnæstum tvo tíma þessa 50 kílómetra. Tvisvar sinnum var biðröð vegna vegavinnu. Klukkan var því að verða þrjú þegar ég ók inn í Llanca. Það var allt lokað í bænum í síestuhitanum. Það er að segja ferðamennirnir voru úti að spássera, en innfæddir sátu heima og borðuðu hádegismat og horfðu á sjónvarp. Hótelið mitt var niðri við höfnina, en handan við hana var falleg sandströnd frá náttúrunnar hendi. Þar var krökkt af fjölskyldum sem sóluðu sig í gulum sandinum eða böðuðu sig í lygnum grænum sjónum. Raddirnar bárust eins og gegnum mjúka bómull. Blíðar hendur báru sólarolíu á bak. Faðir hjálpaði litlu barni gætilega með sundhring. Móðir skammaði stóra bróður sem stríddi litlu systur. Táningur synti með gusandi skriðsundstökum til að monta sig fyrir tveimur stelpum með spangir á tönnunum og hormóna í hverri vöðvatrefju líkamans. Par kysstist. Karlmaður fletti letilega blaðsíðu í skáldsögu. Ástfangið kærustupar stóð á fætur og gekk með handleggi hvort utan um annað í áttina að hótelinu sínu. Síðdegisatlotin biðu.

Ég var þyrstur, sveittur og svangur. Sú var tíðin að ég hefði fitjað upp á nefið andspænis fjölskylduhamingjunni á ströndinni. Andspænis pabba, mömmu og börnunum sem sátu rauðbrunnin og voru saman og voru sjálfum sér nóg. Sú var tíðin að ég hefði verið svolítið öfundsjúkur, þótt ég hefði aldrei viðurkennt það fyrir öðrum né fyrir sjálfum mér. En nú leið mér vel andspænis gleði og sorgum fjölskyldna. Ég átti sjálfur fjölskyldu. Ég hafði verið þekktur fyrir að segja og sjálfum fundist það vera hið eina rétta, að úlfum láti best að lifa og veiða einir. Að það sé munur á að vera einmana og einn og ég væri einn og ekki einmana, en nú var ég sæll með lífið með fjölskyldu minni og skildi að ég hafði bæði verið einn og einmana. Það veitti mér djúpstæða fullnægingu að aðrir höfðu þörf fyrir mig. Að aðrir væru háðir mér og að gerðir mínar hefðu áhrif á mína nánustu. Kæmu mínum nánustu við, hefðu mikla þýðingu fyrir þær. Fjölskyldu mína. Bara að geta sagt þetta nú gerði mig hamingjusaman. Að peningarnir sem ég vann mér inn voru ekki fyrir mig einan, heldur stuðluðu að velferð og hamingju tveggja annarra manneskja.

Ég lagði jeppanum í hliðargötu við hótelið sem lá út að göngustígnumvið ströndina. Áður en ég náði í lykilinn minn drakk ég stórt glas af nýpressuðum appelsínusafa standandi við barinn og borðaði eina tortilla sem var létt og fín með litlum kartöflu- og laukbitum. Barinn var við hliðina á hótelinu. Hann var eins og svo margir aðrir venjulegir spænskir barir, svolítið hávaðasamur. Þar var sjónvarp í gangi á fullum styrk í einu horninu, pappírsrusl og sígarettustubbar á gólfinu, spónlögð borð og lykt af olíu og hvítlauk og þægilegt glamur og hviss og skrölt í bollum, glösum og espressovél eins og lifandi músakkhljóðveggur í eyrunum. Veggirnir voru prýddir nokkrum gömlum ferðamannaplakötum af vogskorinni strönd Costa Brava og hinum ýmsu fótboltaliðum í Barcelona í tímans rás. Michael Laudrup brosti sigurviss og ungur að árum á nokkrum þeirra, frá þeim tíma þegar hann gerði liðið að Spánarmeisturum hvað eftir annað. Það voru aðallega heimamenn sem sátu yfir hádegismatnum. Ég reykti sígarettu og drakk tvöfaldan kaffi á meðan adrenalínið dofnaði og róin færðist yfir. Ég spjallaði svolítið um fótbolta við barþjóninn. Hann hafði lesið í hádegisblaðinu um hrakfarir Barcelona. Liðið var ekki lengur í fyrsta sæti, heldur í því þriðja. Í Katalóníu telst það til hrakfara. Barcelona verður að ná meistaratitlinum, annars er liðið handónýtt. Ég er sjálfur Real Madrid-maður, en við töluðum um þetta í mesta bróðerni. Ég reyndi að ná mér niður. Eftir „hitt" leið mér eins og eftir tvo tíma með Japönunum í karatenáminu í Calle Echégáray. Ég var í senn endurnærður, kátur og örmagna. Þrátt fyrir mikla skipulagningu og mikinn undirbúning réðst það á örfáum hundraðshlutum úr sekúndu hvort ég hefði haft erindi sem erfiði. Það gátu verið gallar á filmunni eða í myndavélinni. Örlítið sandkorn í lokaranum hafði kannski eyðilagt myndina. Aldrei þessu vant hafði ég verið skjálfhentur. Ljósið var kolvitlaust útreiknað. Fórnarlambið var óskýrt og óþekkjanlegt. Hundruð atriða gátu farið úrskeiðis.

Ég fór í bað og pakkaði áður en ég hringdi til Madrid. Áteknu filmurnar lágu í læstu myndavélatöskunni, fötin mín í handhægri tösku sem hægt var að taka með í flugvélina sem handfarangur. Ég hef lítið með mér á ferðum mínum og fæ hótelið til að þvo af mér eða kaupi mér nýjan stuttermabol. Oscar var eins og venjulega áskrifstofunni sinni um fjögurleytið þótt margar aðrar skrifstofur í Madrid opnuðu ekki aftur fyrr en klukkan fimm. Þetta var að breytast. Ryþminn varð sífellt evrópskari, en ennþá var erfitt að hitta fólk á siestatímanum. Sérstaklega í stjórnsýslunni. Þessum stundum var varið til hádegisverða með viðskiptavinum, með fjölskyldunni eða til ástarævintýra í leynilegum hótelherbergjum eða litlum og notalegum íbúðum ástkvennanna. Ég var með númerið hjá núverandi ástkonu Oscars, en það mundi ég aðeins nota í neyðartilfelli. Það var nánast aðeins hægt að ná í hann heima hjá frúnni á sunnudögum, þannig höfðu Oscar og Gloria það sem sagt. Gloria var stór og ennþá mjög aðlaðandi en hún gat ekki lengur dulið það að við vorum að verða fimmtug. Það virtist nú ekki hrjá Gloriu, en hún stjórnaði blómstrandi lögfræðifyrirtæki sínu og fékk það auk þess staðfest hjá yngri elskhugum að hún væri eftirsóknarverð. Spánverjar eru hagsýn þjóð þegar kemur að ástinni og hvorki Oscar né Gloria létu sig dreyma um að skilja. Ekki vegna þess að þau væru kaþólikkar. Lögin veittu þeim færi á því ef þau vildu. En þau áttu vel saman og einkalíf þeirra og sameiginlegur rekstur voru svo samslungin að þeir einu sem mundu græða á skilnaði voru her af lögfræðingum sem skiptu búinu.

Þau voru bæði vinir mínir og samstarfsfólk og við höfðum þekkst í rúm tuttugu ár. Við höfðum kynnst á ruglingslegu og vondjörfu árunum eftir dauða Francos. Oscar var tveggja metra hár þýskur blaðamaður sem skrifaði í fjölmörg lítil vinstrisinnuð blöð. Og Gloria var lagleg lögfræðistúdína sem bar flokksskírteini sitt í hinum ólöglega kommúnistaflokki eins og það væri eitt af týndum krúnudjásnum keisarans. Við áttum í stuttu og ástríðufullu ástarævintýri, en allir virtust sofa hjá öllum í þá daga þegar maður sagði félagar án þess að roðna og ástarævintýrið endaði skjótt og án beiskju. Öðru máli gegndi um Oscar og Gloriu. Þau urðu skyndilega ástfangin og höfðu haldið saman þrátt fyrir ýmsa erfiðleika, en án þess að lögð hefði verið mikil áhersla á tryggð á seinni árum. Við höfðum verið ung, fátæk og byltingarsinnuð í sameiningu og við vorum orðin rík í sameiningu. Þau tvö voru önnur fjölskylda mín. Þau höfðu aldrei eignast börn. Það var viljandi. Gloria hafði farið einu sinni í fóstureyðinguí Englandi á þeim tíma þegar slíkt var bannað á Spáni og eftir það litið á ólöglegu pilluna sem sverð byltingarinnar sem hún veifaði framan í páfann og alla aðra gamla, forstokkaða, afturhaldssama og heimska karlmenn sem ætluðu að stjórna lífi hennar. Þegar hana fór að langa til að eignast börn var það um seinan. Svo virtist sem hún væri fallin á tíma. Allavega gat hún ekki orðið ólétt, en ef það voru mikil vonbrigði fyrir hana lét hún ekki á því bera. Oscari var næstum sama. Ef Gloriu langaði til að eignast barn var hann fús að verða faðir. Fyrst hún gat það ekki héldu þau sínu striki eins og ekkert hefði ískorist og eftir tvö ár hættu þau að tala um það.

Ég hugsaði um þau meðan ég stakk gallabuxunum og bolnum, löðrandi af svita, í flugtöskuna og fór í hreina skyrtu og ljósar buxur. Ég drakk tvær kaldar kók úr míníbarnum. Ég var farinn að hugsa talsvert um bernsku mína og æskuárin. Ég var of hamingjusamur og ánægður með tilveruna til að finna til nokkurrar örvæntingar vegna aldurs, en kannski er lífið þannig að maður fer að líta meira um öxl þegar maður áttar sig á að æskan er liðin fyrir fullt og allt. Að það eru vissir hlutir sem maður getur ekki lengur þótt maður feginn vildi. Með því að líta um öxl og reyna að skilja er ef til vill auðveldara að kljást við komandi ár þegar smám saman líður að ellinni og vonandi mildum dauða.

Ég hringdi úr símanum í hótelinu í beina númerið hjá Oscari. Hann svaraði um leið. Þegar við kynntumst kunni Oscar ekki spænsku svo við töluðum saman ensku frá upphafi. Þótt Oscar talaði nú spænsku reiprennandi gripum við alltaf til ensku þegar við töluðum saman í einrúmi. Okkur fannst það eðlilegast.

„Jæja, gamli, sagði Oscar sínum ráma og djúpa rómi.,,Leystu frá skjóðunni.

„Þetta er í höfn," sagði ég.

„Og?"

„Þetta er næstum Jacqueline, sagði ég. „Svo þú skalt setja allt í gang.

„Þú ert röskur og kaldrifjaður drengur."

„Þetta er borgaralegurráðherra."

„Annars lentirðu líka í vandræðum með Ameliu," sagði hann ogég heyrði hláturinn í röddinni. Hann kunni ágætlega við Ameliu, en var aldrei alveg búinn að sætta sig við að ég hefði kvænst og væri konu minni trúr. Að ég væri orðinn borgaralegur á efri árum. Að ég hlustaði á hana og bæri virðingu fyrir skoðunum hennar. En okkur kom ágætlega saman öllum fjórum.

„Ég kem með efnið á morgun," sagði ég.

„Ég skal hafa tæknimann reiðubúinn."

„Ég bý þær til sjálfur," sagði ég.

„Hvað með lögmann?"

„Þær eru teknar á opinberri strönd."

Við Oscar sögðum sjaldan hlutina berum orðum í símann. Á Spáni er stórt og voldugt öryggiskerfi og það tekur ekki alltaf orð stjórnarskrárinnar um vernd gegn símahlerunum fyllilega alvarlega. Spánn er evrópskt land þar sem stunduð er hryðjuverkastarfsemi, og blóð og ofbeldi eiga það til að bera borgaraleg réttindi ofurliði.

„Hversu opinberri?"

„Fullkomlega opinberri. Þetta er ekki einkasvæði. Hver og einn sem á bát getur nýtt sér það."

,,Ég set allt í gang. Hvenær kemurðu heim?"

„Ég skipti um bíl og keyri til Barcelona núna og tek fyrstu flugvél."

„Ókei. Signing off, old boy," sagði hann með þessa ánægju í málrómnum sem kom núorðið aðeins fram hjá honum við tilhugsunina um að græða peninga.

„Skilaðu kveðju til Gloriu," sagði ég.

„Will do, old boy"

Ég tékkaði mig út og gekk að jeppanum með flugtöskuna í annarri hendi og myndavélatöskuna yfir öxlina með filmunum sem áttu að verða til þess að mörg þúsund dollarar bættust inn á bankareikninga okkar Oscars.

Á ská fyrir framan jeppann hafði verið lagt nýjum svörtum Mercedes Benz. Tveir menn stóðu upp við bílinn með krosslagða handleggi. Annar virtist ekki mikill bógur. Hann var lítill og feitlaginn maður með búlduleitt og sterklegt andlit og skalla á hvirflinum. Hann virtist vera í lélegu formi. Af útlitinu að dæma hlauthann að vera dýr PR-drengur sem var ráðinn til að bjarga húsbónda sínum úr þeim klípum sem hann kom sér í sjálfur. Hinn var aftur á móti um þrítugt með vöðvastælta upphandleggi undir jakkanum og sjálfsöruggt glott undir svörtum sólgleraugunum. En hann leit ekki út fyrir að vera erfiður viðureignar. Hann líktist vaxtarræktarmanni, ekki bardagamanni. Þetta voru pumpaðir vöðvar, ekki sú sinabera seigla sem fæst á æfingastaðnum sem ég stundaði. Þrátt fyrir hitann voru þeir báðir í jakkafötum. Þetta voru þægileg og létt hitabeltisföt og þeir virtust ekki vera sveittir. Smalinn hafði talað. Smalinn kunni að lesa og skrifa. Að minnsta kosti tölurnar og bókstafina sem standa á númeraplötu sem tilheyrir bílaleigunni Avis.

„Oyes, hijo de puta" sagði kraftalegi lífvörðurinn. Hann rétti úr sér og lét hendurnar renna niður eftir búknum. Hann virtist afslappaður, en ég gat lesið merkin. Hliðargatan var mannauð. Ofan frá aðalgötunni bárust hljóð frá umferðinni sem var að byrja og ég heyrði málmkennt glamrið í hlerum sem rennt var uppfyrir framan verslanir.

„Sjálfur geturðu verið hórusonur," sagði ég.

Hann steig eitt skref fram og varnaði mér aðgangs að jeppanum.