Sögur um hugrekki

By H.C. Andersen

Hvað er hugrekki? Hvað þarf til þess að vera hugrakkur? Hvernig lýsir hugrekki sér? Fylgdu sögupersónum Hans Christian Andersen í ævintýrum sínum og uppgötvaðu hvað hugrekki þýðir fyrir þær. Safn fyrir forvitna og samúðarfulla unga og fullorðna lesendur. Safnið inniheldur eftirfarandi ævintýri:Þumalína Tindátinn staðfasti Óli Lokbrá -

• Language: Íslenska
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Dec 11, 2019
• ISBN: 9788726353761

Book preview

Sögur um hugrekki

Translated by: Steingrímur Thorsteinsson

Copyright © 2019 SAGA Egmont, Copenhagen

All rights reserved

ISBN: 9788726353761

1. E-book edition, 2019

Format: EPUB 2.0

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

Þumalína

Einu sinni var kona, sem sárlangaði til að eiga dálítið barn, en vissi ekki, hvaðan hún ætti að fá það. Hún fór því á fund gamallar galdrakerlingar og sagði við hana: „Mig langar svo ákaflega til að eignast ofurlítið barn. Viltu ekki segja mér, hvaðan ég á að geta fengið það?"

„Já, einhver ráð munum við hafa með það, sagði kerling, „hérna er byggkorn, sem ég skal gefa þér; það er ekki sams konar og þau, sem á akri spretta, eða þau, sem hænsnin fá að éta. Láttu það í urtapott, þá mun þér síðar gefa á að líta.

„Þakka þér fyrir," sagði konan, gaf kerlingunni tólf skildinga, fór síðan heim og gróðursetti byggkornið. Óx það þegar í stað og varð að stóru og afarfögru blómi. Það var á að sjá alveg eins og túlípani, en blöðin lukust fast saman, sem enn væri það í hnappi.

„Þetta er indælt blómstur," sagði konan og kyssti á fallegu rauðu og gulu blöðin, en er hún kyssti á þau, þá heyrðist hvellur í blómstrinu, og í sama bili opnaðist það. Þá sást best, að þetta var sannarlegur túlipani, en í miðju blómstrinu á græna stólnum sat agnarlítil stúlka, fín og yndisleg; hún var ekki lengri en svo sem svaraði þumlungi, og var hún því kölluð Þumalína.

Hún fékk fyrir vöggu prýðisfagra, gljádregna valhnotarskurn, fjólublöð fyrir undirdýnur og rósarblað fyrir yfirsæng. Þar svaf hún um nætur, en um daga lék hún sér á borðinu, en á það hafði konan látið fullan disk af vatni, alsettan blómstrum, sem lágu með stönglana niður í vatnið. Þar var á floti stórt túlípanablað, og á því gat Þumalína setið og siglt frá einni diskhlið til annarrar; fyrir árar hafði hún tvö hvít hrosshár. Það var yndi á að horfa. Sungið gat hún líka, og það var svo fagurt og fínt, að slíkt hafði þar aldrei heyrst.

Það var einhverja nótt, er hún lá í fallega rúminu sínu, að þá kom padda hoppandi inn um gluggann; það var, sem sé, brotin í honum ein rúðan. Paddan var fjarska ljót, stór og rennblaut. Hún hoppaði beina leið niður á borðið, þar sem Þumalína lá sofandi undir rósarblaðinu.

„Þarna væri fallegt konuefni handa syni mínum," sagði paddan, þreif í valhnotarskurnina, sem Þumalína svaf í, og hoppaði með hana út um brotnu