Hveitibrauðsdagar: -

By Howard Roughan and James Patterson

Í upphafi skyldi endinn skoða ... Nora Sinclair vekur aðdáun hvert sem hún fer, en voveiflegir atburðir umlykja hana. Karlmennirnir í lífi hennar fara sérstaklega illa út úr samneyti við Noru. En hvað er það þá sem laðar FBI-manninn John O'Hara að henni? Er það hin myrka fortíð hennar? Eða ómótstæðileg fegurð hennar? Hvað sem það er þarf John að hafa sig allan við til að flækjast ekki um of í vef Noru og leysa málið án þess að stofna sjálfum sér í hættu.-

• Language: Íslenska
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Jun 30, 2023
• ISBN: 9788728541999

Book preview

Hveitibrauðsdagar

Translated by Magnea J. Matthíasdóttir

Original title: Honeymoon

Original language: English

Cover image: Shutterstock

Copyright ©2005, 2023 James Patterson and SAGA Egmont

All rights reserved

ISBN: 9788728541999

1st ebook edition

Format: EPUB 3.0

No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

www.sagaegmont.com

Saga is a subsidiary of Egmont. Egmont is Denmark’s largest media company and fully owned by the Egmont Foundation, which donates almost 13,4 million euros annually to children in difficult circumstances.

Formáli

HVER DRAP HVERN?

Það er ekki alltaf allt sem sýnist.

Eina stundina líður mér prýðilega.

Þá næstu er ég kominn í keng, held um magann og engist af kvölum. Hver fjandinn er að gerast með mig?

Ég hef ekki grænan grun. Ég veit bara hvernig mér líður og ég trúi ekki að mér líði svona. Það er eins og ætiefni sé allt í einu farið að éta í sundur slímhúðina í maganum. Ég veina og ég styn en aðallega biðst ég þó fyrir – bið að þessu linni.

Það hættir ekki.

Sviðinn heldur áfram, fleiður myndast og gallið vætlar hvæsandi úr maganum á mér ... drýpur ... drýpur ... drýpur ... á innyflin í mér. Þefurinn af bráðnandi holdi mínu fyllir loftið.

Ég er að deyja, segi ég við sjálfan mig.

En nei, þetta er verra en svo. Miklu verra. Það er verið að flá mig lifandi – að innan.

Og þetta er bara byrjunin.

Líkt og skotflaug þýtur sársaukinn upp og springur í hálsinum á mér. Hann lokar fyrir allt loft og ég berst við að ná andanum.

Svo hníg ég niður. Handleggir mínir eru einskis nýtir, geta ekki dregið úr fallinu. Ég dett kylliflatur á harðviðargólfið og fæ gat á hausinn. Blóðið seytlar dumbrautt og þykkt úr skurði fyrir ofan hægri augabrúnina. Ég depla augunum nokkrum sinnum en það er allt og sumt. Skurðurinn skiptir ekki einu sinni máli. Þó að það þyrfti að sauma tólf spor er það ekki stærsta vandamálið mitt þessa stundina.

Sársaukinn ágerist og hann heldur áfram að breiðast um líkamann.

Upp í nefið. Út í eyrun. Beint fram í augun á mér þar sem ég finn æðarnar springa eins og bóluplast.

Ég reyni að standa upp. Ég get það ekki. Þegar mér tekst það loksins reyni ég að hlaupa. Það eina sem ég get er að skjögra áfram. Fæturnir á mér eru eins og blý. Baðherbergið er í þriggja metra fjarlægð. Það gætu allt eins verið þrjátíu kílómetrar.

Einhvern veginn tekst mér það. Ég kemst inn og læsi á eftir mér. Hnén gefa sig og ég dett aftur á gólfið. Kaldar flísarnar fagna mér með hryllilegu brothljóði um leið og jaxl hrekkur í tvennt.

Ég sé salernið en það er á hreyfingu líkt og allt annað í baðherberginu. Allt hringsnýst og ég teygi mig í vaskinn, baða út handleggjunum til að reyna að ná taki. Vonlaust. Líkami minn tekur að rykkjast til eins og þúsund volta rafstraumur þjóti um æðar mínar.

Ég reyni að skríða.

Það fer ekki milli mála að ég finn alls staðar til, þar á meðal í nöglunum sem grafast í fúguna og mjaka mér áfram. Ég gríp örvæntingarfullur neðst um klósettið og lyfti höfðinu með erfiðismunum yfir brúnina.

Eitt andartak opnast á mér hálsinn og ég sýp hveljur. Ég tek að kúgast og vöðvarnir í bringunni togna og engjast. Þeir slitna einn af öðrum eins og rakvélarblöð séu að skera þá í sundur.

Það er verið að berja á hurðina. Ég lít við í skyndi. Hljóðið hækkar og hækkar. Nú er bankað meira.

Það væri óskandi að sláttumaðurinn slyngi væri kominn til að leysa mig frá þessum óbærilegu þjáningum.

En það er ekki hann – að minnsta kosti ekki enn – og á því andartaki rennur upp fyrir mér að þó að ég viti kannski ekki hvað drap mig í kvöld, þá veit ég upp á hár hver drap mig.

FYRSTI HLUTI

FULLKOMIN PÖR

1. KAFLI

Nora fann á sér að Connor væri að horfa á hana.

Hann gerði alltaf það sama þegar hún var að pakka niður fyrir ferðalag. Hann hallaði 1,90 metra háum skrokknum upp að dyrakarminum í svefnherberginu og gróf hendurnar í vasana á Dockersgallabuxunum þungur á brún. Honum var meinilla við að þau væru aðskilin.

Hann sagði sjaldnast neitt. Hann stóð þarna bara þegjandi á meðan Nora fyllti ferðatöskuna sína og saup við og við á Evian, eftirlætisvatninu sínu. En þennan dag gat hann samt ekki haldið aftur af sér.

„Ekki fara," sagði hann djúpum rómi.

Nora sneri sér að honum með ástúðlegu brosi. „Þú veist að ég er tilneydd. Þú veist að mér er líka meinilla við þetta."

„En ég er strax farinn að sakna þín. Segðu bara nei, Nora – ekki fara. Til fjandans með þau."

Nora hafði verið hugfangin af því alveg frá fyrsta degi hvað Connor leyfði sér að vera auðsæranlegur þegar hann var með henni. Það stangaðist svo á við opinbera ímynd hans – forríkur og harðskeyttur fjárfestingabankastjóri sem átti velmegandi fyrirtæki í Greenwich og útibú í London. Blikið í augunum minnti á hvolp þó að hann væri vaxinn eins og ljón. Sterkur og stoltur.

Og þó að hinn fertugi Connor væri tiltölulega ungur var hann reyndar konungur um það bil alls sem hann renndi augum yfir. Í hinni þrjátíu og þriggja ára Noru hafði hann svo fundið drottninguna sína, hinn fullkomna sálunaut ævinnar.

„Þú veist að ég gæti bundið þig til að koma í veg fyrir að þú farir," sagði hann glettnislega.

„Það gæti verið gaman," sagði Nora og tók þátt í leiknum. Hún lyfti loki ferðatöskunnar sem lá opin á rúminu. Hún var að leita að einhverju.

„En gætirðu samt fyrst hjálpað mér að finna grænu peysuna mína?"

Connor fór að hlæja. Hann hafði svo gaman af henni. Góðir brandarar, lélegir brandarar, það virtist ekki skipta máli. „Áttu við þessa með perluhnöppunum? Hún er í stóra skápnum."

Nora hló. „Þú varst aftur að klæða þig í fötin mín, var það ekki?"

Hún gekk að gríðarstóru fataherberginu. Þegar hún kom út aftur með grænu peysuna var Connor kominn að fótagaflinum á rúminu. Hann horfði brosandi á hana með blik í augum.

„Æ, æ, sagði hún. „Ég þekki þennan svip.

„Hvaða svip?" spurði hann.

„Svipinn sem segir að þú viljir skilnaðargjöf."

Nora hugsaði sig snöggvast um og brosti svo sjálf breitt. Hún fleygði peysunni í ferðatöskuna og gekk hægt til Connors, nam af ásettu ráði staðar fáeina þumlunga frá honum. Hún var ekki í neinu nema brjóstahaldara og nærbuxum.

„Frá mér, til þín," hvíslaði hún að honum.

Umbúðirnar voru ekki miklar en Connor gaf sér samt góðan tíma. Hann kyssti Noru blíðlega á hálsinn, svo á axlirnar, varirnar fylgdu ímyndaðri línu niður að bungunum á litlum, stinnum brjóstum hennar. Þar hinkraði hann við. Önnur höndin strauk handlegginn á henni, hin teygði sig niður og losaði af henni brjóstahaldarann.

Nora titraði og það fór fiðringur um líkama hennar. Sætur, fyndinn og mjög góður í rúminu. Hvers gætu stelpur óskað sér meira? Connor kraup og kyssti Noru á magann, lét tunguna leika létt í hringi í kringum litla nafladepilinn á henni. Svo studdi hann þumalfingrunum á mjaðmir hennar og fór að smokra nærbuxunum niður. Hann kortlagði ferlið með ótal kossum.

„Þetta er ... mjög ... gott," hvíslaði Nora.

Nú var röðin komin að henni. Þegar Connor rétti úr hávöxnum, vöðvastæltum líkamanum fyrir framan hana tók hún að afklæða hann. Fljótt og fimlega en nautnalega.

Þau stóðu kyrr um stund. Kviknakin. Horfðu hvort á annað, drukku í sig sérhvert smáatriði. Drottinn minn, hvað gat verið betra en þetta?

Allt í einu skellti Nora upp úr. Hún stjakaði snöggt og glettnislega við Connor og hann datt aftur á bak á rúmið. Hann var með fulla reisn. Gríðarstórt mennskt sólúr lá þarna á sænginni.

Nora teygði sig niður í opna ferðatöskuna og dró upp svart Ferragamo-belti, strengdi það milli handanna.

Snapp!

„Var eitthvað verið að tala um að binda einhvern?" spurði hún.

2. KAFLI

Hálftíma síðar klæddi Nora sig í mjúkan, bleikan frotteslopp og gekk niður stóran stigann í þúsund fermetra, þriggja hæða nýklassísku nýlendustílshúsi Connors. Húsið var mikilfenglegt, jafnvel í samanburði við önnur hús í Briarcliff Manor og öðrum bæjum í auðkýfingshéraðinu Westchester. Þar sameinuðust bestu forngripaverslanir New York borgar og þær bestu í Connecticut – Eleish Van Breems, New Canaan Antiques, The Silk Purse, The Cellar. Frummyndir eftir Monet, Thomas Cole, forsprakka Hudson-River-stefnunnar, Magritte, Georg III skatthol í bókasafninu sem eitt sinn var í eigu J.P. Morgans. Reyktóbakskrukka með skjalfestri eigendasögu sem Richard Nixon hafði upphaflega gefið Castro. Innangengur vínkjallari þar sem hægt var að geyma fjögur þúsund flöskur og var næstum fullur.

Að vísu hafði Connor ráðið einn af albestu innanhússarkitektum New York til að innrétta húsið. Reyndar fannst honum svo mikið til hennar koma að hann bauð henni út. Hálfu ári síðar var hún að binda hann niður í rúmið.

Og hann hafði aldrei verið hamingjusamari, ákafari, þróttmeiri alla sína ævi.

Fimm árum áður hafði hann fundið ástina og þótt hún undursamlegt hnoss, en Moira unnusta hans hafði dáið úr krabbameini. Hann hafði haldið að hann myndi aldrei finna ástina aftur en allt í einu var hún svo komin, hin ótrúlega Nora Sinclair.

Nora gekk yfir marmaraanddyrið og framhjá borðstofunni. Hún hafði smátíma til að svala hungrinu sem hún hafði kveikt í Connor áður en hún varð að fara.

Hún gekk inn í eldhúsið, uppáhaldsherbergið sitt í húsinu. Áður en hún skráði sig í innanhússarkitektúr í New York School of Interior Design hafði hún velt því fyrir sér að gerast kokkur. Hún hafði jafnvel gengið svo langt að fara á námskeið í matreiðsluskólanum Le Cordon Bleu í París.

Þó að hún kysi heldur að skreyta heimili en diska var matreiðslan enn eitt helsta áhugamál Noru. Hún slakaði á við eldamennskuna. Hún hjálpaði henni að hreinsa hugann. Jafnvel þegar hún var að elda jafn einfaldan rétt og uppáhaldsmat Connors: stóran, safaríkan, tvöfaldan ostborgara með lauk – og kavíarfyllingu.

Stundarfjórðungi síðar kallaði hún til hans: „Elskan mín, hann er næstum tilbúinn. En þú?"

Hann var kominn aftur í stuttbuxur og pólóskyrtu þegar hann gekk niður og rölti til Noru sem stóð við eldavélina og sneri bakinu í hann. „Hvergi annars staðar í heiminum ..."

„...vildi ég frekar vera," sagði hún og botnaði setninguna. Þetta var eitt af því sem þau áttu saman. Sameiginleg helgiþula. Litlir vitnisburðir um að þau nýttu tímann sem þau áttu saman eins vel og þau gátu, enda var hann dýrmætur af því að þau voru bæði önnum kafið fólk á framabraut.

Hann gægðist yfir öxlina á henni meðan hún skar stóran lauk. „Laukur kemur þér aldrei til að gráta, ha?"

„Nei, það held ég ekki."

Connor fékk sér sæti við eldhúsborðið. „Hvenær kemur ökuþjónustan og sækir þig?"

„Innan klukkutíma."

Hann kinkaði kolli, fitlaði við diskamottu. „Hvar er svo þessi viðskiptavinur sem neyðir þig til að vinna á sunnudegi?"

„Í Boston, svaraði hún. „Náungi á eftirlaunum sem var að kaupa og gera upp gríðarstórt brúnsteinshús í Back Bay.

Nora skar keisarabollu og fyllti hana af sjóðheitum tvöföldum ostborgara og lauk. Hún tók Amstel-léttbjór handa Connor og aðra flösku af Evian handa sjálfri sér úr ísskápnum.

„Betri en hjá Smith & Wollensky, sagði hann eftir fyrsta bitann. „Og kokkurinn er langtum meira aðlaðandi, svo ég segi ekki meir.

Nora brosti. „Ég er líka með Graeter’s ís handa þér. Með hindberjaflögum." Graeter’s var besti ís sem hún hafði nokkurn tímann smakkað, nógu góður, nógu frábær til að vera sendur alla leið frá Cincinnati.

Nora fékk sér vatnssopa og horfði á hann háma í sig matinn sem hún hafði eldað. Hann gerði það alltaf. Matarlystin var svo góð! Það mátti hann eiga.

„Guð, hvað ég elska þig," hrökk allt í einu upp úr honum.

„Og ég elska þig. Nora staðnæmdist og horfði í bláu augun hans. „Ég geri það. Satt að segja dýrka ég þig.

Hann lyfti upp lófum. „Eftir hverju erum við þá eiginlega að bíða?"

„Hvað meinarðu?"

„Ég meina, þú átt hvort eð er meira af fötum hérna en ég."

Nora deplaði augunum nokkrum sinnum. „Er þetta þín hugmynd um bónorð?"

„Nei," sagði hann. „Þetta er mín hugmynd."

Hann stakk hendinni í vasann á stuttbuxunum og dró upp litla öskju, Tiffany-bláa. Connor lét fallast á annað knéð og lagði öskjuna í lófann á henni. „Nora Sinclair, þú gerir mig óumræðilega hamingjusaman. Ég trúi því varla að ég hafi fundið þig. Viltu giftast mér?"

Nora var sem þrumu lostin en opnaði öskjuna og sá þá gríðarstóran demant. Græn augu hennar fylltust af tárum.

„Já, já, já! Jibbí-já! hrópaði hún upp yfir sig. „Ég skal giftast þér, Connor Brown! Ég elska þig svo heitt.

Popp! heyrðist í kampavíninu, Dom Perignon ‘85 sem hann hafði kælt fyrir þetta tækifæri. Hann hafði líka keypt flösku af Jack Daniels handa sjálfum sér, ef svo skyldi fara að Nora segði nei.

Þegar Connor var búinn að hella í tvö glös lyfti hann sínu á loft og skálaði. „Fyrir því að lifa hamingjusöm um aldur og ævi," sagði hann.

„Hamingjusöm um aldur og ævi, endurtók Nora. „Og skál fyrir jibbí-já!

Þau klingdu glösum, þau dreyptu á, þau héldust í hendur. Yfir sig ástfangin og ringluð af ákefð föðmuðust þau og kysstust.

En fyrr en varði batt bílflauta í heimreiðinni enda á fagnaðarlætin. Ökuþjónusta Noru var komin.

Þegar límósínan ók af stað eftir heimreiðinni skömmu síðar kallaði Nora til Connors út um opinn afturgluggann: „Ég er heppnasta stelpa í heimi!"

3. KAFLI

Nora hafði ekki augun af glæsilegum hringnum alla leiðina á Westchester-flugvöll. Connor hafði staðið sig vel. Demanturinn var að minnsta kosti fjögur karöt, blikandi, hringskorinn steinn, að minnsta kosti D- eða E-litur, kringdur með minni steinum. Þeim var fagurlega komið fyrir í hvítagulli. Hringurinn klæddi hana ótrúlega vel, hugsaði hún. Það er eins og hann eigi heima þarna.

„Viltu að við sækjum þig þegar þú kemur aftur, ungfrú Sinclair?" spurði bílstjórinn og hjálpaði henni út úr Lincolnum fyrir framan flugstöðina.

„Nei, ég er búin að ganga frá því, sagði hún. „Þakka þér fyrir.

Hún rétti manninum rausnarlegt þjórfé, dró upp handfangið á ferðatöskunni sinni og ýtti henni inn – framhjá gríðarlega langri röð að innritun á almennt farrými og beint upp að innritunarborði fyrir fyrsta farrými. Í hverju skrefi var næstum eins og hún heyrði rödd Connors fara með upphafið af einni af sameiginlegu þulunum þeirra.

„Minna vesen ..."sagði hann.

„Er alltaf meiri peninga virði," svaraði hún þá.

Eftir snuðrulaust flugtak og klif upp í rétta flughæð leit Nora loks af trúlofunarhringnum. Hún opnaði nýjasta heftið af House and Garden. Ein af stóru myndagreinunum fjallaði um hús sem hún hafði innréttað fyrir viðskiptavin í Connecticut. „Djarft í Darien", var fyrirsögnin. Myndirnar voru dásamlegar og greinin sem fylgdi þeim var þrungin af lofsyrðum. Það eina sem vantaði var nafnið hennar.

Nákvæmlega eins og hún vildi hafa það.

Hálfri annarri klukkustund síðar lenti flugvélin á Logan-flugvelli. Nora sótti bílaleigubílinn sinn, Chrysler Sebring blæjubíl. Með þakið niðri og sólgleraugun á nefinu ók hún af stað áleiðis til Back Bay bæjarhlutans í Boston.

Stillingarnar á útvarpinu sannfærðu hana um tvennt. Í fyrsta lagi að það væru of margar kjaftastöðvar í Beantown. Í öðru lagi að sá sem ók bílnum á undan henni hefði ekkert átt með að leigja sér þennan bíl. Tónlist er nauðsynleg í blæjubíl.

Hún ýtti á leitartakkann og fann lag sem henni líkaði. Hár hennar blakti frjálslega í vindinum og brún húðin drakk í sig júnísólina meðan hún tók undir með hinu sígilda Flamingos-lagi „I only have eyes for you".

Fyrr en varði ók Nora upp að glæsilegu, gömlu brúnsteinshúsi við Commonwealth Avenue skammt frá Public Garden. Tiltölulega mikil friðsæld þetta sunnudagssíðdegi hafði haft svolítið gott í för með sér: stæði fyrir framan. „En gott."

Hún lagði bílnum og varði fáeinum andartökum í að lagfæra aðeins á sér hárið. Hárspenna? Engin hárspenna? Hárspenna! Áður en hún kom að dyrunum leit hún á úrið. Sýningin var að hefjast.

4. KAFLI

Meðan Nora gekk upp að gríðarháum, tvöföldum dyrum gamla brúnsteinshússins seildist hún í töskuna sína eftir lyklinum sem hún hafði fengið afhentan þegar Jeffrey Walker réð hana upphaflega. Af því að húsið var svo stórt og dyrabjallan svolítið dyntótt hafði hann mælst til þess að hún hleypti sér inn sjálf. Lítil rödd í huga hennar hvíslaði: ljúft.

„Halló? Er einhver hér?" kallaði Nora um leið og hún kom inn.

„Halló? Herra Walker?"

Hún stóð í miðju anddyrinu og lagði við hlustir. Þá heyrði hún fjarlægan óm af Miles Davis og stórfenglegum trompet hans líða niður af annarri hæð.

Hún kallaði aftur. Í þetta sinn heyrði hún fótatak á efri hæðinni.

„Nora, ert þetta þú?" gall í rödd uppi á stigapallinum.

„Áttirðu von á einhverri annarri? svaraði hún. „Það er eins gott fyrir þig að svo sé ekki.

Jeffrey Walker flýtti sér niður í anddyrið. Þar greip hann Noru í fangið. Hann sneri henni í hringi og þau kysstust í heila mínútu. Svo kysstust þau aftur.

„Drottinn minn, hvað þú ert falleg!" sagði hann og lét hana loks síga aftur niður á gólf.

Hún sló hann glettnislega í magann með vinstri hendi. Í stað fjögurra karata demantshringsins frá Connor bar hún nú sex karata safírhring með demöntum í þriggja steina klasa sem Jeffrey hafði gefið henni.

„Þú segir þetta örugglega við allar konurnar þínar," sagði hún.

„Nei, bara fegurðardísir eins og þig. Guð, hvað ég hef saknað þín, Nora. Hver myndi ekki gera það?"

Þau hlógu og kysstust aftur, djúpt og ástríðufullt.

„Jæja, heyrðu, hvernig var flugið?" spurði hann.

„Ágætt. Að minnsta kosti af áætlunarflugi að vera. Hvernig gengur nýja bókin?"

„Hún er ekki Stríð og friður. Ekki Da Vinci lykillinn heldur."

„Þú segir þetta alltaf, Jeffrey."

„Það er alltaf satt."

Jeffrey Sage Walker var fjörutíu og tveggja ára alþjóðlegur metsöluhöfundur sögulegra skáldsagna. Hann átti margar milljónir aðdáenda, mestmegnis konur. Þær voru hrifnar af ritstíl hans og sterkum kvenpersónum en hrjúfir og myndarlegir andlitsdrættirnir á bókarkápunum sökuðu óneitanlega ekki. Aldrei hafði úfið, upplitað ljóst hár og skeggbroddar litið eins vel út.

Allt í einu þreif hann Noru upp og kastaði henni yfir öxlina á sér. Hún gólaði þegar hann skundaði upp stigann.

Jeffrey stefndi á svefnherbergið en Nora greip í dyrakarm og neyddi hann til að beygja inn í bókasafnið. Hún hafði augastað á uppáhaldsstólnum hans – þeim sem hann notaði við skriftir. „Þú segist alltaf vinna þín bestu verk þar, sagði hún. „Gáum hvor það sé rétt hjá þér.

Hann lét hana síga niður á snjáða brúna sætið á stólnum og setti á tónlist. Noru Jones, eitt af eftirlætum þeirra.

Þegar seiðandi og þróttmikil rödd söngkonunnar tók að hækka og fylla herbergið hallaði Nora sér aftur á bak og lyfti upp fótunum. Jeffrey klæddi hana úr sandölunum, stuttu buxunum, nærbuxunum. Hann hjálpaði henni úr grænu uppáhaldspeysunni hennar meðan hún smeygði höndinni niður í gallabuxurnar hans.

„Myndarlegi, bráðsnjalli maðurinn minn," hvíslaði hún um leið og hún dró niður um hann buxurnar.

5. KAFLI

Um kvöldið eldaði Nora penne-rétt með vodkasósu sem hún bjó til frá grunni. Blandað salat og flaska af Brunelle úr einkavínkjallara Jeffreys. Maturinn var borinn fram. Allt var eins og það átti að vera. Eins og hann vildi hafa það.

Þau borðuðu og töluðu um nýju skáldsöguna hans sem gerðist í frönsku byltingunni. Jeffrey hafði komið heim frá París fáeinum dögum áður. Hann var mjög kröfuharður um að allt væri ósvikið í skrifum hans og stóð því fast á að ferðast í rannsóknaskyni. Þar sem Nora var líka mjög önnum kafin í sínu starfi voru þau meira í sundur en saman. Reyndar höfðu þau gift sig á laugardegi í Cuernavaca í Mexíkó og flogið heim á sunnudegi. Ekkert vesen, ekkert umstang, og ekki heldur nein gögn í Bandaríkjunum. Þetta var einkar nútímalegt hjónaband.

„Veistu, Nora, ég var að velta einu fyrir mér, sagði hann, stakk gafflinum í síðustu bitana. „Við ættum eiginlega að fara saman í ferðalag.

„Þú getur þá kannski staðið við loforðið um hveitibrauðsdagana."

Hann lagði hönd á hjartað og brosti. „Ástin mín, sérhver dagur sem ég á með þér er hveitibrauðsdagur."

Nora brosti á móti.

„Góð tilraun, frægi rithöfundur, en þú sleppur ekki með sætt tilsvar."

„Allt í lagi. Hvert langar þig að fara?"

„Hvað segirðu um Suður-Frakkland? lagði hún til. „Við gætum gist á Hotel du Cap.

„Eða Ítalíu?" sagði