Το Πορτραίτο ενός Νεαρού Άνδρα

By Βαγγέλης Δημητρόγλου

Είπα ότι θα σταματήσω να γράφω Ελληνικά γιατί δεν «τραβάνε» και θα γράφω μόνον Αγγλικά που τα τυπώνει δωρεάν το ΑΜΑΖΟΝ κι εκεί πουλιόνται. Το ΑΜΑΖΟΝ ΔΕΝ τυπώνει Ελληνικούς χαρακτήρες, ούτε καν μαγαζί έχει στο Ελλάντα για να πουλάει τα προϊόντα του !
Έχουν εκδοθεί ήδη δύο (2), το πρώτο The mechanic’s Wife και το δεύτερο Portrait of a Young Man. ΑΥΤΟ το δεύτερο άρεσε και δουλειά δεν είχε ο διάολος στην καραντίνα έπιασα να το μεταφράσω προσθέτοντας ένα πρώτο κεφάλαιο-εισαγωγή από το πρώτο για να παρουσιάσω τον νέο ήρωα και το περιβάλλον του, κάτι που υπάρχει στο πρώτο και δεν χρειάζεται να μεταφραστεί διότι αποτελεί μια κάποια συρραφή δυο προγενέστερων βιβλίων αποκλειστικά στα Ελληνικά. ΤΟ ΦΑΓΚΟΤΟ και Ο ΣΑΡΑΚΑΣ μαζί σ’ ένα δίνουν το Αγγλικό The mechanic’s Wife.
Ο Θεόφιλος Βάρδας μετά το Βυζάντιο έγινε Σουλπίκιος και Αλύπιος Βάρδας στο Νησί και τώρα μετακόμισε στην ΝΔ Γαλλία και λέγεται Ισιντόρ Ντυκάς αν και σωστότερα θα ήτανε ΙΖιντόρ αλλά κράτησα τον Ελληνικό Ισίδωρος γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να λέω ΚαιΖαριανή για εκεί που γεννήθηκα. Σωστό ή λάθος έτσι είναι.

Ο Ισίδωρος μπλέκει σε μια περιπέτεια με κλεμμένα ή εξαφανισμένα έργα τέχνης στα χρόνια της Κατοχής για ν’ ανακαλύψει την φρίκη των ΓΑΛΛΙΚΩΝ στρατοπέδων συγκέντρωσης και την μαύρη Ιστορία τους. Η ιστορία, αν και στηρίζεται επάνω σε πραγματικά Ιστορικά δεδομένα, είναι καθαρά μυθιστορηματική χωρίς να είναι και περίπλοκη. Η αφήγηση πάει μπρος-πίσω αλλά είναι εύκολα κατανοητή. Τα φλας μπακ είναι χαρακτηριστικό του Νουάρ άλλωστε. Το καλύτερο κομμάτι του βιβλίου είναι στο τέλος, στο ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ, εκεί που δεν προσβάλλω την νοημοσύνη του αναγνώστη με παραμυθάκια και ντέντεκτιβ αλλά προσβάλλω την άγνοιά του.
Αυτοί που έχουν διαβάσει προηγούμενα δικά μου δεν θα εκπλαγούν. Αυτοί που θα με διαβάσουν για πρώτη φορά, ίσως.

Πιθανόν να υπάρξει και συνέχεια. Θ’ αργήσουμε ν’ απαλλαγούμε απ’ τον κωρονοϊό.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Βαγγέλης Δημητρόγλου
• Release date: Dec 13, 2020
• ISBN: 9781005122485

Βαγγέλης Δημητρόγλου

1953 Καισαριανή, Αθήνα, 2ο Δημοτικό Βενιζέλου, Γυμνάσιο (6ταξιο) Καισαριανής, ΑΣΟΕΕ, Τράπεζα, γάμος Μαριάννα, Χανιά-Κρήτη, fagotto και Les Vagabonds, διδυμα Οδυσσέας και Μελίνα το 98, Νοτιοδυτική Γαλλία 2003.Σήμερα, 2020, που τα δίδυμα τελειώνουν το Πανεπιστήμιο και δεν υπάρχουν άλλες υποχρεώσεις, μετ'α από τόσες πολλές μαλακίες που έκανα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και αφού ξέφυγα απ' τον διαβήτη... απλ'α περιμένω τους φίλους του, τους πιό θανατερούς για να ξεμπερδεύουμε. Μετά απο χρόνια μελέτης και αυτο-καλλιέργειας - κουλτούρα το λένε - η δική μου είναι σινεμά, βιβλίο και μουσική (στο σινεμά & μουσική πολύ μετριόφρονα, είμαι άπαιχτος), ένα πρωΪ την είδα συγγραφέας, σκατασταμούτραμου. Βιτριολικά βιπεράκια αστυνομικής πλοκής και φαντασίας σε Ιστορικό φόντο για να βγάλω όλη την οργή μου σε εκκλησία-εξουσία-δικαιοσύνη, χωρίς να μ' ενδιαφέρει διόλου η κριτική. Σε λίγο θα πεθάνω άλλωστε, γέρασα. Δεν μ'ενδιέφερε η κριτική όταν ήμουνα μικρός κι έκανα την μια μαλακία πίσω απ' την άλλη, τώρα θα νοιαστώ ; Μ'αρέσει, περνάω και την ώρα μου -χωρίς τσιγάρο και Τζακ Ντάνιελς λόγω διαβήτη, αστα να πάνε - και στην Αγγλική έκδοση πουλιώνται στο ΑΜΑΖΟΝ, για να κονομήσω στα γεράματα ! 1-3 Ευρο τον μήνα εισπράτω. Σε μορφή ΕΒΟΟΚ τα προσφέρω δωρεαν.... σχεδόν. Κριτικές και γαμοσταυρίδια ή εδώ η κατάμουτρα στο [e-mail] ανευ φόβου και πάθους.***Τα βιβλία μου μπορεί να ταξινομηθούν σε 4 κατηγορίες.1__ Ξεκίνησα με τα Βυζαντινά που αν κι η ιδέα ήταν ορίτζιναλ, η γραφή είναι αστεία και πρωτόλεια. Το δήλωσα άλλωστε, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ συγγραφέας αλλά ούτε και ψώνιο να το παίζω τάχα μου στα 68. Ήταν πολλά και τα μάζεψα σε δύο τριλογίες.2__ Με το ΦΑΓΓΟΤΟ ξεκίνησε ημι-αυτοβιογραφικό κι εξελίχτηκε σε Νουάρ στο Νησί, (Χανια-Κρήτη) με κάμποσες "περιπέτειες" στο σύνολο.3__Με το "Πορτραίτο" ξεκινάει η 3η περίοδος σε περιβάλλον ΝΔ Γαλλίας που κατοικοεδρεύω και ΜΟΝΟ στ' αγγλικά υπάρχει κι η "Γυναίκα του μηχανικού" που δεν είναι κάτι πολύ διαφορετικό από μια συρραφή του ΦΑΓΓΟΤΟ + ΣΑΡΑΚΑΣ και δεν χρειάζεται κι άλλο Ελληνικό. (3 βιβλία). Απ' το "Πορτραίτο" κι έπειτα, λένε ότι βελτιώθηκα !4__Τα τελευταία (2) που είναι σε αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο χωρίς μάγκες ντεντέκτιβ και φάπες είναι μια προσπάθεια να γράψω 'λογοτεχνικό' Νουάρ επειδή μου είπαν ότι το κάθε τελευταίο μου είναι καλύτερο απ' το προηγούμενο αλλά παρόλο που αυτό δείχνει κάποιοα πρόοδο και βελτίωση, εξακολουθώ να φωνάζω ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ.

Book preview

Λένε ότι στα μυθιστορήματα είναι καλύτερα ν’ αποφεύγεται ο πρόλογος και να μπαίνεις αμέσως στο θέμα κι αν μπορείς, με μια δυνατή φράση, εκκωφαντική να κάνει μπαμ και να προδιαθέσει τον αναγνώστη να το συνεχίσει. Χεστήκαμε, δεν είμαι συγγραφέας και πολύ περισσότερο δεν είμαι ψώνιο. ΑΛΛΑ … το γαμημένο το αλλά … είπα δεν θα ξαναγράψω πια Ελληνικά διότι δεν τραβάνε και θα συνεχίσω να γράφω μόνο Αγγλικά που μπορεί να βγάλω και κάνα φράγκο. Για κάνα πακέτο τσιγάρα δηλαδή γιατί για εκατομμυριούχος μπεστσελεράς … χλωμό το βλέπω.

Μ’ αυτά κατά νου έγραψα το πρώτο μη Βυζαντινό The Mechanic’s Wife που δεν έχει κανένα νόημα να το μεταφράσω επειδή αποτελεί μια συρραφή των ήδη γραμμένων ΤΟ ΦΑΓΚΟΤΟ και ΣΑΡΑΚΑΣ με μια μικρή παραλλαγή για να γεννηθεί ο Ισιντόρ Ντυκάς και να μεταφερθεί η δράση στην ΝΔ Γαλλία, εκεί όπου βρίσκομαι. Γι’ αυτό θεώρησα αναγκαίο να κάνω αυτόν τον πρόλογο στα Ελληνικά για να σας βάλλω στο κλίμα.

Στο ΦΑΓΚΟΤΟ, ο Σουλπίκιος Βάρδας προτού γίνει Αλύπιος λόγω Αυγέρου, μπαίνει σε μια περιπέτεια με δυο ξέκωλλα Ιταλίδες μαφιόζες και γίνεται «βαποράκι» της Μαφίας διασχίζοντας οδικώς την Ευρώπη για να πέσει στα χέρια της Ιντερπόλ και της Σιμόν για να επιστρέψει στα πάτρια και να την δει ντεντέκτιβ παρατώντας το Μπαρ. Όσοι το διαβάσατε και το έχετε ξεχάσει, ξαναδιαβάστε το! (το έχουν αυτό τα ευκολόπιοτα Βιπεράκια που γράφω. Μετά που θα το διαβάσεις, το ξεχνάς). Η ίδια ιστορία περιγράφεται και στο πρώτο-δεύτερο κεφάλαιο στο The Mechanic’s Wife με μια διαφορά !!!

Η ερωτευμένη πράκτορας της Ιντερπόλ Σιμόν, λίγο πριν φτάσουν στην Αμβέρσα και σ’ ένα έρημο πάρκινγκ με το αποχαιρετιστήριο τρικούβερτο, του αποκαλύπτει πως ότι και να κάνει θα τον φάνε. Η Μαφία δεν κάνει δωράκια. Στον σταθμό που θα παραλάβει το εισιτήριο της επιστροφής, στην μέση του δρόμου ή και στην Ελλάδα αν τα καταφέρει να επιστρέψει, θα τον σκοτώσουν. Του προτείνει λοιπόν να διαγράψει εντελώς το παρελθόν του αν θέλει να σώσει την ζωή του και με την βοήθειά της να γίνει κάποιος άλλος, κάποιος που αυτός θα διαλέξει, με Γαλλική, Βελγική ή Λουξεμβουργιανή υπηκοότητα-διαβατήριο. Ο επαναστατημένος νεαρός απ’ την Καισαριανή και Τζαζομπάρμαν-ιδανικός κι ανάξιος εραστής στα Χανιά ζητάει να κάνει το εφηβικό του όνειρο πραγματικότητα και να ξαναγεννηθεί Ιδιωτικός Ντέντεκτιβ με Βελγικό διαβατήριο, παρελθόν και σπουδές στη Αγγλία, πρώην ανυπάκουο κομάντο της βρετανικής SAS που τον έδιωξαν και ζητάει σαν όνομα το πραγματικό όνομα του Λωτρεαμόν που δεν είναι άλλο απ’ το ΙΣΙΝΤΟΡ ΝΤΥΚΑΣ (Isidore Ducasse) που για κάποιον Γάλλο άσχετο με τους Σουρεαλιστές παραπέμπει σ’ έναν διάσημο, πάμπλουτο και πολυγραφότατο σεφ (Alain Ducasse), ο οποίος σεφ κατάγεται απ’ τα μέρη της ΝΔ Γαλλίας, εκεί που έχει αποφασίσει να τον στείλει η Σιμόν για εγκατάσταση με κάποιο έμπιστο δίκτυο που διαθέτει, φροντίζοντας να ¨τακτοποιήσει» το προφίλ του μαζί με τ’ απαραίτητα έγγραφα μέσω Ιντερπόλ. Αμ έπος αμ έργον, τον στέλνει στα κρυφά σε μια φίλη της στο Μπορντό, την Χλόη, να τον φιλοξενήσει μέχρι να ετοιμαστούν τα χαρτιά του.

Η Χλόη είναι μια αρτίστα του βαριετέ που κάνει τραγουδιστικές μιμήσεις και το κλαμπ «Καζαμπλάνκα» όπου εμφανίζεται το ξέρουν όλοι οι ταξιτζήδες. Το κλαμπ το έχει κάποιος φραγκάτος με πολύ καλό γούστο γιατί δεν έχει τσιγκουνευτεί να το κάνει να μοιάζει με το κινηματογραφικό κλαμπ που παρουσιάζεται στην κλασσική ταινία. Ακόμα κι η είσοδός του είναι ολόιδια με το Rick’s café κι ο πορτιέρης ντυμένος σαν Χάμφρευ Μπόγκαρτ.με άσπρο σακάκι και γαρύφαλλο στο πέτο. Ο Ισιντόρ παραγγέλνει ποτό στο μπαρ, χαμηλώνουν τα φώτα κι ανάβει δυνατός συγκεντρωτικός προβολέας και πίσω από μια κολώνα εμφανίζεται η … Τζίλντα. Μια κοπέλα ολόιδια η Ρίτα Χέιγουορθ που τραγουδάει καταπληκτικά το «Put the blame on mame" με την μόνιμη απορία για το τι είναι αυτό που κρατάει το φόρεμά της να μην πέσει, κι ο Βάρδας που τώρα είναι ο Ντυκάς ζητάει απ’ τον μπάρμαν να την συναντήσει.

-‘Όλοι θέλουν να την κεράσουν αλλά αυτή διαλέγει πάντα. Δεν είσαι καθόλου άσχημος αλλά δεν ξέρω αν είσαι και τυχερός. Θα της το πω.

Η Χλόη συνεχίζει το πρόγραμμά της με μεγάλα τραγούδια της εποχής μιμούμενη αυτές που τα πρωτοείπαν με το κοινό από κάτω σε ντελίριο. Στο διάλειμμα παρουσιάζεται από πίσω του στο μπαρ χωρίς να την αντιληφθεί κι ο μπάρμαν του κλείνει το μάτι. Αφού γνωρίζονται προσποιούμενοι κι οι δύο ότι δεν γνωρίζουν καμία Σιμόν, κανονίζουν να βρεθούν στο κλείσιμο για να τον φιλοξενήσει στο σπίτι της. Πριν φύγει για να παρουσιάσει το επόμενο μισό απ’ το πρόγραμμά της, τον ρωτάει εάν του αρέσει η Κάντρυ μουσική κλείνοντάς του πονηρά το μάτι. Κι αυτό γιατί όταν ξανασβήνουν τα φώτα για ν’ ανάψει εκείνος ο προβολέας, το ντεκόρ έχει γίνει φαρ-ουέστ κι η Χλόη έχει μεταμφιεσθεί σε ασπροντυμένη καουμπόισσα με παγιέτες, ξανθά μαλλιά και πλούσιο μπούστο, φτυστή η Ντόλυ Πάρτον κι όταν άρχισε να λέει το 9 to 5 το ακροατήριο την αποθέωσε. Συνέχισε με μερικά ακόμα για να κλείσει με ανκόρ και τους αποζημίωσε με το κλασσικό I will always love you

Τον πήρε σπίτι της και του μαγείρεψε μια ομελέτα με άγρια μανιτάρια και βρήκε ευκαιρία να διατυπώσει την απορία του.

-Τι είναι αυτό που κρατάει το φόρεμα της Τζίλντα απ’ το να πέσει;

-Στην δική μου περίπτωση ή της Ρίτα Χέιγουορθ ;

-Υπάρχει διαφορά ;

-Και βέβαια ! Στην δική μου περίπτωση η σιλικόνη. Στης Ρίτας …η αυτοπεποίθηση!

Ο Ισιντόρ φυσικά πριν έρθουν τα χαρτιά του και φιλοξενούμενος επί μια βδομάδα θα διαπιστώσει εκ του εγγύς ότι το στήθος της Χλόης είναι στητό και υπέροχο χωρίς ίχνος σιλικόνης. Την τελευταία μέρα και μ’ έναν μεγάλο φάκελο στην τσάντα της θα του κάνει το τραπέζι σε κάποιο πολυτελές ρεστοράν στο Αρκασόν (Arcachon) πάνω στον Ατλαντικό κι εκεί του το σκάει το παραμύθι.

Ο Ισιντόρ Ντυκάς θα εγκατασταθεί στο Πο (Pau), μια μικρή μπασκετομάνα ιστορική πολιτεία στους πρόποδες των Πυρηναίων και θα παραμείνει κάτω απ’ την ευγενική φροντίδα και προστασία της μαντάμ Ορτάνς (Hortense) κάνοντας ακριβώς ότι του ζητήσει για τουλάχιστον δύο χρόνια. Μετά από δύο χρόνια θα είναι πιθανόν σίγουρο ότι θα τον έχουν ξεχάσει σαν Βάρδα και θα μπορεί να κάνει ότι θέλει. Αλλά μάλλον δεν θα θέλει να φύγει.

-Ποια είναι αυτή η μαντάμ Ορτάνς ;

-Θα το μάθεις επιτόπου. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι είναι 82 χρονών και πρόεδρος του κλαμπ Μπριτζ της πόλης, ένα απ’ τα καλύτερα της Γαλλίας. Το αρχοντικό της είναι πάνω απ’ το μπιστρό του Μαρσέλ που είναι και φύλακας-άγγελός της κι εκεί θα την ζητήσεις. Έχεις όλη νύχτα για ν’ αποστηθίσεις τις πληροφορίες που σε αφορούν στον φάκελο. Δεν θα τον πάρεις μαζί σου ολόκληρο, μόνον τα προσωπικά σου έγγραφα.

Μάλιστα. Ήταν όλα μέσα. Γεννήθηκα στο Βέλγιο από πατέρα τραπεζίτη και μάνα δασκάλα Εγγλέζα. Σε ηλικία 3 χρονών ο πατέρας μου πήρε προαγωγή μετάθεση στο Μπέρμιγχαμ προς μεγάλη ευχαρίστηση της μητέρας μου και παρόλο ότι δεν ήμουν κακός μαθητής ήθελα να σκληραγωγηθώ και να κάνω το χατίρι στον πατέρα μου «μπας και κάποτε καταφέρω να μάθω τι είναι πειθαρχία» και κατατάχτηκα στους καταδρομείς απ’ όπου μ’ έδιωξαν λόγω χαρακτήρα. Με προσέλαβε κάποιο πρακτορείο ασφάλειας και ιδιωτικών ντεντέκτιβ στις Βρυξέλλες αλλά κι από εκεί μ’ έδιωξαν όταν ανακάλυψαν ότι πηδούσα την γυναίκα κάποιου απ’ τ’ αφεντικά. Είχα όμως αρκετά ένσημα για να αποκτήσω δική μου άδεια Ιδιωτικού ντέντεκτιβ και πήρα τον δρόμο Νότια σε ηπιότερα κλίματα για μια καινούργια αρχή. Για τ’ όνομά μου, τα είπαμε.

Η πόλις του Πο είναι γνωστή για πολλά πράγματα. Είναι πρωτεύουσα του νομού των Ατλαντικών Πυρηναίων που περιλαμβάνουν και την χώρα των Βάσκων – το Γαλλικό της μέρος – και σε μόνιμη ζήλεια/έχθρα με το Μπιαρίτζ (Biarritz) το θέρετρο λουξ του Ατλαντικού με τα καζίνο και τα κότερα και μαζί με το Μπαγιόν (Bayonne), κι αυτό Βάσκικο, βγάζουν όλα τα λεφτά του νομού που καρπώνεται το Πο σαν διοικητική πρωτεύουσα με την Νομαρχία και όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, εξ’ ου κι η έχθρα. Η κοντινότερη πόλη στο Πο είναι η Ορτέζ και μετά την συγχώνευση των δύο, η ομάδα μπάσκετ Πο-Ορτέζ ήταν επί χρόνια πρωταθλήτρια Γαλλίας γνωστή σ’ εμάς απ’ τα ντέρμπυ με τις ελληνικές ομάδες. Το καινούργιο Παλέ ντε σπορ του Πο, έδρα της ομάδας μπάσκετ συν τοις άλλοις, είναι το καλύτερο της Ευρώπης.

Το Πο είναι επίσης και το κέντρο του καντονιού Μπεάρν που δίνει την παγκοσμίως γνωστή σάλτσα Μπερναίζ. Χτισμένο πάνω σ’ έναν πέτρινο λόφο όπου δεσπόζει το κάστρο-παλάτι του καλού βασιλιά Ερρίκου του 4ου (Henri IV) κι όσοι δεν έχετε δει την καταπληκτική ταινία του Patrice Chéreau " La Reine Margot» να σπεύσετε, συνδέεται με τον σταθμό του τραίνου με μια μεγάλη φιδίσια λεωφόρο μες την πόλη, πεδίο δράσης της κούρσας Φόρμουλα 3. Δεν είναι ούτε Μόντε Κάρλο ούτε φόρμουλα 1 αλλά, ακούγεται η πόλις του Πο σε όλο τον κόσμο. Γαστρονομική περιοχή μ’ επώνυμα προϊόντα σαν το φουά-γκρά που μαζί με το πρόβειο τυρί των Πυρηναίων και το ζαμπόν του Μπαγιόν που εμείς ξέρουμε σαν προσιούτο συν τον τουρισμό στην ακτή του Ατλαντικού με το Μπιαρίτζ, είναι ένας απ’ τους πλουσιότερους νομούς την Γαλλίας. Αυτά έμαθα μελετώντας το καινούργιο μου σπίτι.

Το ταξί που πήρα έξω απ’ τον σταθμό του τραίνου όταν έφτασα και του έδωσα την διεύθυνση, 12 impasse Sully, ο ταρίφας με ρώτησε.

-Στο μπιστρό το Μαρσέλ πας ;

-Ναι! Είναι τόσο γνωστό ;

-Πιο πολύ από τόσο αλλά δεν μπορώ να σε πάω μέχρι την πόρτα, είναι πεζόδρομος. Θα σ’ αφήσω στο πεζοδρόμιο της λεωφόρου και θα περπατήσεις 50 μέτρα.

-Κανένα πρόβλημα.

Με μια βαλίτσα στα χέρια, δώρο της Χλόης με μερικά ρούχα, μια καμπαρντίνα κι ένα καπέλο Φεντόρα, με το δερμάτινο μπουφάν πιο πολύ με Ιντιάνα Τζόουνς έμοιαζα, χωρίς το μαστίγιο, και λιγότερο με Χάμφρευ Μπόγκαρτ, ανέβηκα το πλακόστρωτο μέχρι το μπιστρό του Μαρσέλ χαζεύοντας τα παλιά ασβεστολιθικά κτίρια γύρω μου καθώς σκεφτόμουνα ότι έπρεπε πλέον να ξεχάσω τα κυβικά τσιμεντένια κτίρια και το γαλάζιο και να συνηθίσω τις κεραμοσκεπές και τα πέτρινα σε τόπο που το κυρίαρχο χρώμα είναι το πράσινο. Το βαθύ πράσινο των δασών και των γέρικων κέδρων.

Το αρχοντικό στο 12 ήταν ένα παλιό πέτρινο τρίπατο που είχε στην φάτσα του στο δρόμο την τζαμαρία και την είσοδο του μπιστρό του Μαρσέλ, στ’ αριστερά μια πόρτα που ανέβαινε επάνω στα διαμερίσματα της μαντάμ και στα δεξιά μια φαρδιά γκαραζόπορτα με μια κανονική πόρτα με χερούλι και κλειδαριά πάνω της. Ο Μαρσέλ φιλικός κι εγκάρδιος με οδήγησε στην Μαμί (mamie η γιαγιά και ma Μie, μεσαιωνική προσφώνηση σαν «ευγενέστατη αγαπημένη μου») με υποδέχτηκε ο Κανεβάρο, ένα βρομόστομα παπαγάλος που ήξερε μονάχα να βρίζει. Πούστη, μαλάκα, γαμίσου και τέτοια και μια αριστοκρατική κομψή γριά, η προστάτις μου για τα επόμενα δυο χρόνια … τουλάχιστον.

Η ιστορία της Μαμί με λίγα λόγια, γόνος πάμπλουτου βιομήχανου υφασμάτων, παντρεύτηκε τον διευθυντή του μπαμπά της που ανέλαβε μετά τον θάνατό του και χρεοκόπησε όχι από κακή διαχείριση και κραιπάλες αλλά λόγω οικονομικού κραχ μετά τον μεγάλο πόλεμο ο οποίος αυτοκτόνησε από ντροπή. Άτεκνη αλλά πάμπλουτη η χήρα μετατράπηκε σε καλό Σαμαρείτη για κάθε ταλαίπωρο με δημοκρατικό συναίσθημα. Έσωσε και φρόντισε πάρα πολλούς που καβάλησαν το βουνό για να γλυτώσουν απ’ τον Φράνκο, Εβραίους απ’ τα χέρια των Ναζί ή το καθεστώς του Βισύ και όσους κατατρεγμένους ζήτησαν την βοήθειά της. Μερικά απ’ τα «παιδιά» της την έλεγαν Μαμί, οι πολύ κοντινοί, για τους άλλους ήταν η μαντάμ Ορτάνς, αστείρευτη πηγή πληροφοριών και δικτυωμένη σε όλους τους κύκλους εκτός από φασίστες, ήταν η εσαεί πρόεδρος του Μπριτζ κλαμπ και μάλλον μέτρια παίκτης χωρίς αυτό να έχει καμία σημασία. Με γνώρισε και σύστησε σε πολλούς σημαντικούς ανθρώπους της πόλης, συμπαίκτες μου στο κλαμπ, δικηγόρους, ασφαλιστές, τον διευθυντή της αστυνομίας που πιεστικά μου ζητούσε να παίξουμε αλλά τον χρειαζόμουνα για κονέ.

Με περίμεναν κι όλη την βδομάδα που έμεινα με την Χλόη στο Μπορντό, είχαν ετοιμάσει ένα καλόγουστο ψηλοτάβανο στούντιο πάνω απ’ το γκαράζ μ’ έναν ευρύχωρο χώρο κάτω πλήρως εξοπλισμένο και έναν προσωπικό χώρο με μεγάλο κρεβάτι σε πατάρι με μια ίσια σκάλα στον τοίχο.

Τον πρώτο καιρό δούλεψα στην κουζίνα του Μαρσέλ μέχρι που τους έδειξα να κάνουν κοκτέιλ κι έγινα φίρμα μέσα έξω. Ο Μαρσέλ έχει στήσει μια πολύ έξυπνη μπίζνα. Το μεσημέρι σερβίρει ένα πιάτο ημέρας γι’ αυτούς που εργάζονται ολόγυρα φτηνό και χορταστικό και είναι πάντα πατητό. Το βράδυ το μετατρέπει σε μπιστρό αλλά κάπως Αμερικάνικο! Στου Μαρσέλ τρως χάμπουργκερ, με μαχαιροπίρουνο, κι ακούς κάντρυ μουσική, μερικές φορές ζωντανή σε μια εξέδρα στο βάθος. Στην Γαλλία τα πιο προσοδοφόρα φαγάδικα είναι οι πιτσαρίες και τα φαστφουντάδικα. Κι αυτό επειδή είναι φτηνά και προσιτά σε όλους. Διότι η Γαλλική κουλτούρα και τρόπος ζωής επιβάλει έξοδο σε ρεστοράν μια φορά την βδομάδα, κάτι που δεν μπορούν να το κάνουν όλοι με τις τιμές των εστιατορίων. Γεμίζουν λοιπόν οι πιτσαρίες και τα φαστφουντάδικα, εκεί που κάποιοι μπορεί να την βγάλουν φτηνά και να μπορούν να λένε χθες πήγαμε στο ρεστοράν. Στου Μαρσέλ έχει 20 διαφορετικά χάμπουργκερ να διαλέξεις, όλα τεράστια, νόστιμα και φτηνά σε τραπέζι με σερβιτόρο και μαχαιροπίρουνο. Τώρα αν εσύ θες να το συνοδέψεις με Πομερόλ Σατώ Πετρούς θα το πληρώσεις μια περιουσία αλλά άμα την βγάλεις με δυο μπυρίτσες, θα σου μείνει η αίσθηση ότι έφαγες σε ρεστοράν. Η μουσική κάντρυ τώρα που ταιριάζει με το περιβάλλον σαν σαλούν, είναι τόσο μονότονη και βαρετή που περνάει αδιάφορα κι όποτε έχει δεχτεί γκρουπάκι για ζωντανή, δεν είναι του πεταμάτου. Με τα κοκτέιλ κι ένα δικό μου σάντουιτς με αρνίσιο κιμά όταν δούλευα στην κουζίνα μ’ έμαθαν αμέσως.

Μετά ήρθε το γραφείο. Πίσω απ’ το γκαράζ ή πίσω απ’ το εστιατόριο αν προτιμάτε υπάρχει μια εσωτερική αυλή πετροπλακόστρωτη και ολόγυρα μερικοί άδειοι κι έρημοι χώροι γεμάτοι παλιά άχρηστα σκουπίδια. Ένα τέτοιο μεγάλο χώρο αδειάσαμε, καθαρίσαμε και συμμαζέψαμε κι ύστερα ξαμοληθήκαμε στα πανηγύρια τις Κυριακές να το επιπλώσουμε. Βοήθησαν όλοι οι γείτονες, ο Αχμέτ με το μπακάλικο που μένει ανοιχτός μέχρι αργά το βράδυ, η φουρνάρισσα απέναντι με τα νόστιμα κρουασάν αμυγδάλου και τον