Πίσω από το Wattpad

By Voula Gkemisi

Η Ξένια φέτος τελειώνει το λύκειο.
Η σχολική της χρονιά όμως ξεκίνησε με πολύ πίεση από τους δυο της γονείς που προσπαθούν να της κάνουν πλύση εγκεφάλου προκειμένου να αποδεχτεί τα δικά τους επαγγελματικά όνειρα που έχουν οι ίδιοι για εκείνη και να ακολουθήσει μια λαμπρή διαδρομή σπουδών στη Γαλλία σε ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια στο Παρίσι.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Voula Gkemisi
• Release date: Sep 11, 2019
• ISBN: 9780463894033

Voula Gkemisi

Greek Author - Voula Gkemisi (Βούλα Γκεμίση)Gkemisis Voula comes from Kalambaka Trikala. He grew up and lives permanently in Sitia, Crete. With her studies and professional experience in Business Administration, Marketing and Computer Training she began her amateur career by writing through different categories of stories, which she initially published on the wattpad's global online platform. Her stories were quickly loved by the audience, and her first printed book comes with a humorous romantic story entitled "Little Sex Still, Please!" from MaradelBooks editions. Following is her second book in the mystery-fantasy book entitled The Secret of an Angel, a series of e-books, as well as free novels, short stories & Short Stories available at makestorytelling.com.All books here: makestorytelling.com/shop**************************************************************************************************************************************Η Γκεμίση Βούλα κατάγεται από την Καλαμπάκα Τρικάλων. Μεγάλωσε και ζει μόνιμα στη Σητεία Κρήτης. Με σπουδές και επαγγελματική εμπειρία στο ενεργητικό της σε Διοίκηση Επιχειρήσεων, Marketing και Εκπαιδεύτρια Υπολογιστών ξεκίνησε ερασιτεχνικά την ενασχόληση της με τη συγγραφή μέσα από διαφορετικές κατηγορίες ιστοριών, που αρχικά δημοσιοποίησε στην παγκόσμια ηλεκτρονική πλατφόρμα του wattpad. Οι ιστορίες της αγαπήθηκαν πολύ γρήγορα από το κοινό και το πρώτο έντυπο βιβλίο της έρχεται με μία χιουμοριστική ρομαντική ιστορία που φέρει τον τίτλο «Λίγο Σεξ Ακόμη, Παρακαλώ!» από τις εκδόσεις MaradelBooks. Ακολουθεί το δεύτερο σε σειρά έντυπο βιβλίο της στην κατηγορία μυστηρίου – φαντασίας με τίτλο «Το Μυστικό Ενός Αγγέλου» από τις εκδόσεις Πηγή. Μία σειρά από e-books, καθώς και άλλα διαθέσιμα μυθιστορήματα, διηγήματα & Short Stories όπου μπορείτε να βρείτε στη σελίδα της makestorytelling.comΌλα τα έντυπα & ebook μπορείτε να τα βρείτε εδώ: makestorytelling.com/shop

Book preview

ΓΚΕΜΙΣΗ ΒΟΥΛΑ – ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ WATTPAD

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 – ΑΚΡΟΒΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ

Η πόρτα του δωματίου της έκλεισε όλο θυμό για άλλη μια φορά πίσω της. Κάπου στην πόλη της Πάτρας η υγρασία του φθινοπώρου είχε αρχίσει δειλά να αγκαλιάζει και φέτος τους δρόμους. Η Ξένια χύθηκε στο κρεβάτι της και χώνοντας το πρόσωπο της μέσα στα μαξιλάρια άρχισε για ακόμα μια φορά να κλαίει από τα νεύρα της. Στο στομάχι της και απόψε είχε την αίσθηση ότι δεν υπήρχε σταγόνα οξυγόνου από τα αναφιλητά της και ήταν σίγουρη ότι σε λίγο τα μάτια της πάλι θα έδειχναν πιο πρησμένα από ποτέ. Πάντοτε ήταν ένα αντιδραστικό παιδί σαν μοναχοκόρη, αλλά αυτό που δε μπορούσε με τίποτα να καταλάβει είναι την επιμονή των γονιών της να φύγει για τη Γαλλία μόλις θα τελείωνε η φετινή σχολική της χρονιά που ήδη είχε ξεκινήσει. Η πόρτα άνοιξε και η μητέρα της όπως πάντα πήγε κοντά της να την παρηγορήσει.

- Σταμάτα να κλαις αγάπη μου...

Της είπε με τα σπαστά ελληνικά της και αφού της χάιδεψε τα μαλλιά τη φίλησε στο μέτωπο.

- Για καλό σου το λέμε... Μπορεί τώρα να μη το καταλαβαίνεις εσύ αλλά κάποια στιγμή θα μας θυμηθείς για όλα όσα σου λέμε.

Η κυρία Στέφανη προσπαθούσε να βρει τις σωστές λέξεις στα ελληνικά για να προσεγγίσει όπως έπρεπε το παιδί της. Δεν άντεχε να τη βλέπει να ξεσπάει έτσι κάθε φορά που ο πατέρας της ξεκινούσε τη συζήτηση για τις σπουδές. Η συζήτηση αυτή δεν οδηγούσε πουθενά και ότι προσπάθειες και αν έκαναν και οι δυο τους να την πείσουν για τον προσανατολισμό της ήταν άκαρπες.

- Δε θέλω να πάω στη Γαλλία. Σας το είπα τόσες φορές... Γιατί με πιέζετε;

Αποκρίθηκε η Ξένια απαντώντας της στα αγγλικά και άρχισε να κλαψουρίζει ναζιάρικα μέσα στην αγκαλιά της σα κακομαθημένο μοναχοπαίδι.

- Ίσως θα ήταν καλύτερο να το αφήσουμε τώρα και να το ξανασκεφτούμε όταν θα είσαι πιο ήρεμη, τι λες;

Της απάντησε η μητέρα της στα αγγλικά και της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Στο πρόσωπο της Ξένιας παρά τα πρησμένα μάτια της σχηματίστηκε ένα μισό χαμόγελο και αυτό γιατί μόλις είχε περάσει το δικό της. Η μητέρα της έκλεισε την πόρτα του δωματίου αφήνοντας τη μόνη της να ηρεμήσει και εκείνη τώρα έκανε όλες εκείνες τις σκέψεις που θα τη γλίτωναν από το μαρτύριο που περνούσε τους τελευταίους μήνες. Ένα χρόνο είχε άλλωστε μπροστά της και θα έβαζε τα δυνατά της για να τους αλλάξει γνώμη αν και ο πατέρας της, ο κύριος Φίλιππος, ήταν πολύ αυστηρός σε αυτό το θέμα και αρκετά πεισματάρης σαν την ίδια για να τον κάνει να αλλάξει γνώμη. Αν του καρφωνόταν κάτι στο μυαλό δύσκολα δε το κατάφερνε. Χαρακτηριστικό που μάλλον κληρονόμησε από τον ίδιο μιας και η Ξένια ήταν ακριβώς ένα μικρό πιστό αντίγραφο του μπαμπά της σε αυτό. Αλλά ακόμα και αυτό το εμπόδιο πιστεύει πως είχε τον τρόπο της να το ξεπεράσει μιας και ο πατέρας της, της είχε τρομερή αδυναμία και από ότι δείχνει η ιστορία της κοινής τους ζωής ίσως να ήταν και η πρώτη φορά που επέμενε και της έφερνε αντίρρηση για το θέμα των σπουδών. Πάντα είχε όμως τον τρόπο της να τον φέρνει στα μέτρα της και με τα νάζια που του έκανε εκείνος στο τέλος λύγιζε σε όποια αντίδραση της γενικά. Η σκέψη αυτή την έκανε να χαμογελάσει και ένα πονηρό γελάκι κρυβόταν τώρα κάτω από τον δήθεν θυμό της.

Μέσα στο σαλόνι και πίσω από την κλειστή πόρτα του δωματίου της η μητέρα της και ο πατέρας της συζητούσαν για ακόμα μια φορά το θέμα που τους απασχολούσε τον τελευταίο καιρό και δεν ήταν άλλο από το πώς να πείσουν την μικρή τους κορούλα στο να δει το ταξίδι της στη Γαλλία για τις σπουδές της σαν ευκαιρία ζωής.

- Θα πάει έστω και με το ζόρι! Δεν δέχομαι κουβέντα γι αυτό.

Έλεγε και ξαναέλεγε στη γυναίκα του νευριασμένος. Η κυρία Στέφανη τον πλησίασε και του χαλάρωσε λίγο την γραβάτα φιλώντας τον στα χείλη πεταχτά.

- Αφού στο τέλος ξέρουμε και οι τρεις μας ότι θα περάσει το δικό σου...

Του είπε στα Αγγλικά και εκείνος έδειχνε σα να μαλακώνει τα συναισθήματα που του προκαλούσε αυτή η σκέψη. Εκείνη απομακρύνθηκε για τη βραδινή της ρουτίνα στο να τακτοποιήσει την κουζίνα και εκείνος τώρα την έβλεπε να απομακρύνεται από κοντά του. Ήταν πολύ περήφανος που είχε μια τέτοια γυναίκα δίπλα του και η επιμονή του τότε να παντρευτεί μια Αγγλίδα και όχι εκείνη την Ελληνίδα που του προξένευε η μητέρα του ήταν τελικά η πιο σωστή επιλογή για εκείνον. Αν και δεν είχε καμία σημασία για το ότι ήταν Αγγλίδα, μέσα του τώρα τον δικαίωνε πανηγυρικά η επιλογή του γιατί από εκείνη τη στιγμή που την πρωτογνώρισε σε εκείνο το αεροδρόμιο σε ένα από τα ταξίδια του για το Λονδίνο δεν είχε μετανιώσει ούτε λεπτό που ήταν μαζί της. Διατηρούσε αυτή την κομψότητα της που τον ξετρέλαινε σε όλα. Ήταν ο πρώτος έρωτας της ζωής του και όταν εκείνη εγκατέλειψε τη χώρα της και τη λαμπρή της καριέρα ως δικηγόρος στο Λονδίνο επισφράγισε και εκείνη τον έρωτα της γι αυτόν. Η μεγαλύτερη απόδειξη άλλωστε δεν ήταν άλλη από το μικρό του τερατάκι, όπως συνήθιζε να τη λέει συχνά. Τη μικρή τους Ξένια. Που είχε αρχίσει να μεγαλώνει και του ήταν πραγματικά τόσο δύσκολο πολλές φορές να την προσεγγίσει και να την καταλάβει. Λες και είχαν περάσει αιώνες από τότε που ήταν και εκείνος έφηβος. Δε μπορούσε πια να θυμηθεί τίποτα από εκείνο τον έφηβο Φίλιππο. Ίσως μόνο κάποιες κοπάνες του στο σχολείο και εκείνες τις βόλτες που έκαναν με το μηχανάκι του πατέρα του φίλου του. Τότε πίστευε ότι η ζωή του άνηκε και ότι κάθε του ριψοκίνδυνη τρέλα θα του τι συγχωρούσαν. Μήπως όμως τελικά ένιωθε έτσι και η έφηβη κόρη του; Χαμογέλασε στη σκέψη του και μόνο.

Τα φώτα όλα έσβησαν στο μεγάλο σπίτι της οικογένειας Φωτοπούλου και οι ώρες κύλησαν γρήγορα μέχρι το ξημέρωμα που τώρα χτυπούσε απαλά το τζάμι από την μπαλκονόπορτα του δωματίου τους. Η κυρία Στέφανη σηκώθηκε νωρίς όπως έκανε πάντα, πρώτη από όλους για να ετοιμάσει πρωινό. Φόρεσε τη μεταξωτή ρόμπα της και διασχίζοντας το διάδρομο κατευθύνθηκε προς το μπάνιο. Μόλις έριξε νερό στο πρόσωπο της είδε το πρόσωπο της να ξεπροβάλει στον καθρέφτη μέσα από τη μαλακή της πετσέτα. Κάποιες ρυτίδες στο πρόσωπο της που είχαν ξεκινήσει να εμφανίζονται πιο έντονα την έκαναν να χαμογελάσει και όχι να μελαγχολήσει όπως θα περίμενε κανείς από μια τόσο όμορφη γυναίκα. Όλα πάνω της άλλωστε φώναζαν πως ήταν Αγγλίδα. Τα ανοιχτόχρωμα χαρακτηριστικά της ήταν η πρώτη ένδειξη ότι δεν ήταν Ελληνίδα. Άφησε όλη της τη ζωή γι αυτό τον άντρα. Για το σπιτικό της. Για την κόρη της. Η ζωή της τα είχε φέρει δεξιά με την επιλογή της αυτή. Ένιωθε γεμάτη. Ένα μικρό αγκάθι μόνο που την έκανε κάποιες φορές να μελαγχολήσει για το τι τροπή θα είχε πάρει η δική της επαγγελματική ζωή αν ... τελικά είχε παραμείνει πίσω σαν ασκούμενη σε μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες δικηγορίας στο Λονδίνο. Πως θα ήταν η ζωή της άραγε αν το επαγγελματικό της ταξίδι συνεχιζόταν και μετά τις σπουδές της; Ίσως αν δεν είχε πάρει ποτέ την απόφαση να εγκαταλείψει όλα της τα όνειρα μέχρι τότε σήμερα να ήταν μια πολύ επιτυχημένη δικηγόρος και γιατί όχι; Το παιδικό της όνειρο θα είχε γίνει πραγματικότητα. Ποτέ δε θυμάται λεπτό από τη ζωή της να μην ήταν σίγουρη για το να γίνει δικηγόρος. Αλλά η εγκυμοσύνη της κόρης της είχε έρθει πολύ νωρίς και σίγουρα δε μπορούσε να το βλέπει σαν εμπόδιο τώρα αυτό. Ο άντρας της άλλωστε όταν ήρθαν στην Ελλάδα ήταν κατηγορηματικός στο ότι δεν ήθελε η γυναίκα του να δουλεύει και μέσα από τις συζητήσεις του έδειχνε ότι κρατούσε έντονα κάποιες ελληνικές παραδόσεις. Και εκείνη άφησε το δυναμισμό της στην άκρη και αποδέχτηκε με χαρά να μεγαλώσει την κόρη τους. Δε το έκανε συμβιβαστικά. Αυτό τη γέμιζε όσο τίποτα στον κόσμο. Τη λάτρευε την Ξένια της άλλωστε σε όλες τις εκδοχές της. Ακόμα και τώρα που το κοριτσάκι της εδώ και λίγα χρόνια είχε κάνει την εφηβεία την πιο πιστή της φίλη με ότι καλό και κακό είχε αυτό. Αν και η Ξένια έδειχνε ένα πολύ αντιδραστικό και κακομαθημένο παιδί πολλές φορές ήξερε πολύ καλά όλες τις ευαίσθητες και ρομαντικές εκδοχές της και τις λάτρευε όσο τίποτα και ίσως ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να την επηρεάζει χωρίς να το καταλαβαίνει γιατί πάνω από όλα η Ξένια ήθελε να έχει τον έλεγχο σε όλα όπως ο πατέρα της.

- Καλημέρα μανούλα...

Της είπε και τη φίλησε τρυφερά στο μάγουλο. Από ότι φαινόταν το κοριτσάκι της είχε ξυπνήσει με όμορφα συναισθήματα παρά το χθεσινό τσακωμό τους. Ίσως να μην ήταν μόνο αυτό όμως γιατί είχε προσχεδιάσει από βραδύς ότι έπρεπε να τους πείσει ότι δεν ήθελε να ξανακάνουν αυτή τη φριχτή κουβέντα για τις σπουδές της και εννοείται δεν ήθελε να ακούσει ξανά τίποτα για τη Γαλλία. Γι αυτό έβαλε όλα τα μεγάλα μέσα έτσι ώστε να μπορέσει να περάσει το δικό της. Ήταν πολύ δύσκολο όμως να κρυφτεί από την κυρία Στέφανη που διάβαζε την κόρη της από χιλιόμετρα.

- Μη με κοιτάς με αυτό το βλέμμα μικρό τερατάκι...

Της είπε ο πατέρας της που όταν πλησίασε στο τραπέζι εκείνη του έκανε νάζια τρέχοντας στην αγκαλιά του. Ήξερε ότι αυτό τον ξετρέλαινε τον μπαμπακούλη της και ότι αργά ή γρήγορα θα τον έριχνε με τα ναζιάρικα καμώματα της. Άλλωστε πάντα περνούσε το δικό της και ας έλεγαν όλοι ότι ο πατέρας της ήταν αγύριστο κεφάλι και ότι η μόνη που μπορούσε να τον κουμαντάρει ήταν η λατρεμένη μοναχοκόρη του. Σε λίγο όλοι μαζί καθόντουσαν στο τραπέζι και απολάμβαναν το πρωινό τους φανερά ευδιάθετοι και όλα έδειχναν ότι οι χθεσινοί καυγάδες είχαν αποκοιμηθεί σε κάποια γωνιά του σπιτιού και πάλι.

- Δε θέλω σου λέω! Τι δε καταλαβαίνεις;;;

- Θα πας! Ότι και να μου λες εσύ δε πρόκειται να σε αφήσω να χάσεις αυτή την ευκαιρία. Είσαι πολύ μικρή για να ξέρεις ποιο είναι το λάθος και το σωστό για εσένα! Πάει και τελείωσε!

Ο κύριος Φίλιππος χτυπούσε το χέρι του στο στρογγυλό τραπέζι του σαλονιού μπροστά της και εκείνη έκλαιγε πάλι με αναφιλητά. Η κυρία Στέφανη προσπαθούσε να ηρεμήσει τις εντάσεις που εδώ και ώρα επικρατούσαν στην ατμόσφαιρα αλλά ήταν μάταιο. Για άλλη μια φορά η πόρτα της Ξένιας έκλεισε όλο νεύρα πίσω της στο δωμάτιο της και ο δυνατός ήχος της έπεσε σαν καταιγίδα μέχρι το σαλόνι και ας είχαν διακόψει για ακόμα μια φορά το βραδινό τους φαγητό.

- Βρε το παλιοκόριτσο! Θα με σκάσει στο τέλος!

Είπε και τραβούσε το κόμπο της γραβάτας του από τα νεύρα του ξεφυσώντας. Η κυρία Στέφανη του άφησε ένα ποτήρι νερό δίπλα του λέγοντάς του στα Αγγλικά να το πιει και να ηρεμήσει.

- Είναι δυνατόν να μη βλέπει ότι το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι είναι ότι καλύτερο υπάρχει στις Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες αυτή τη στιγμή; Έλεος πια με αυτή την εφηβεία της; Αρκετή υπομονή κάναμε όλα αυτά τα χρόνια! Τώρα όμως δε πρόκειται να της περάσει! Θα πάει και δε δέχομαι κουβέντα! Και πες της να το βάλει καλά στο ξεροκέφαλο της αυτό!

Η κυρία Στέφανη όπως πάντα μετά από κάθε καυγά που είχε γίνει πια μόνιμος από την έναρξη της σχολικής χρονιάς της κόρης τους, άνοιξε την πόρτα του δωματίου της Ξένιας και αφού μάζεψε τα μαξιλάρια που είχε ρίξει από τα νεύρα της στο πάτωμα, την πλησίασε και τη φίλησε στον ώμο. Η Ξένια όπως ήταν μπρούμυτα είχε χώσει για ακόμα μια φορά το κεφάλι της μέσα στο πάπλωμα της και προσπαθούσε να ράψει πάνω του όλο της το θυμό για να μη ξεσπάσει για ακόμα μια φορά μπροστά στα μάτια της μητέρας της.

- Δε θέλω να πάω στο Παρίσι!

Της είπε κλαψουρίζοντας με την πλάτη γυρισμένη στο ίδιο σημείο. Η κυρία Στέφανη τώρα τη χάιδευε στην πλάτη και της εξηγούσε στα Αγγλικά ότι μόνο για το καλό της ήταν όλο αυτό.

- Γιατί να σπουδάσω Οικονομικά; Η μια επιχείρηση κλείνει μετά την άλλη σε αυτή τη χώρα. Εγώ γιατί να κάνω κάτι που δεν έχει μέλλον;

Της απαντούσε όλο εκνευρισμό στα Αγγλικά. Και τώρα η μητέρα της, της έλεγε ότι ίσως η προοπτική να έμενε στο Παρίσι θα ήταν μια λύση όταν με το καλό τελείωνε με τις σπουδές της ή μέχρι τότε πολύ πιθανό αυτή η Χώρα που όλοι τώρα βρίζουν να έχει κάνει τον κύκλο της σε μια κακή εποχή και να έρθει και πάλι η ώρα της άνθισης σε όλους τους τομείς.

- Δε θέλω να μου μιλάς σα δικηγόρος...

Της είπε στα Αγγλικά και η μητέρα της χαμογέλασε.

- Δηλαδή;

- Με επιχειρήματα... Σε μισώ όταν το κάνεις αυτό! Ότι και να μου λες εσύ εγώ δε θέλω να πάω και το ξέρεις!

- Δε βρίσκω κανένα λόγο να μη θέλεις να πας... Υπάρχει κάτι που φοβάσαι;

Η κουβέντα τους στα Αγγλικά πάντα ήταν μια διαδικασία που δε κούραζε καθόλου την κυρία Στέφανη. Αν και καταλάβαινε απόλυτα τα Ελληνικά η αλήθεια είναι ότι δυσκολευόταν ακόμα στο να βρίσκει πάντα τις σωστές λέξεις και έτσι μιας και η Ξένια τους μεγάλωσε με δύο γλώσσες ήξερε ότι για το παιδί της ήταν πολύ πιο εύκολο αφού τα Αγγλικά ήταν η δεύτερη μητρική της γλώσσα.

- Γιατί ο μπαμπάς πρέπει πάντα να είναι τόσο ξεροκέφαλος;

Η κυρία Στέφανη χαμογέλασε πίσω από την πλάτη της κόρης της γιατί πραγματικά έμοιαζαν τόσο πολύ και οι δύο σε αυτό. Η Ξένια όμως παραπονιόταν ναζιάρικα μέσα στην αγκαλιά της σαν ένα γνήσιο κακομαθημένο μοναχοπαίδι όσο εκείνη της χάιδευε τα μαλλιά.

- Εγώ δε θα πάω! Να το ξέρεις μαμά... Εσύ με καταλαβαίνεις έτσι δεν είναι;

Η Αγγλική προφορά της κόρης της ήταν τόσο τέλεια που και η ίδια πολλές φορές απορούσε πόσο καλή δουλειά είχε κάνει επάνω της. Δε μπορούσε με τίποτα όμως να συμφωνήσει με την κόρη της και όση αδυναμία και αν της είχε της ήταν αδύνατο να παραδεχτεί ότι την καταλάβαινε γιατί αυτό θα ήταν η απόλυτη καταστροφή για τα επαγγελματικά σχέδια που είχε ονειρευτεί μαζί με τον άντρα της για το παιδί τους.

- Κοιμήσου Ξένια. Κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μια καινούρια μέρα! Να το θυμάσαι πάντα αυτό. Ίσως αύριο δεις με άλλα μάτια όλο αυτό που προσπαθεί να σου πει ο πατέρας σου και εγώ...

Η φωνή της κυρίας Στέφανη είχε γίνει πιο επιβλητική και κοφτή αλλά στα μάτια της διατηρούσε ακόμα την τρυφερότητα και τη γλύκα μιας πολύς καλής μανούλας. Τώρα όμως που είχε μείνει μόνη της η Ξένια αναρωτιόταν τι άλλο έπρεπε να κάνει για να πείσει επιτέλους τον πατέρα της. Ένα μήνα τώρα που έχει ξεκινήσει όλη αυτή η ιστορία με το Πανεπιστήμιο και μάλιστα πάνω που είχε ξεκινήσει και το σχολείο της με τόσα μαθήματα στο κεφάλι της, εκείνος την πίεζε όλο και πιο πολύ και ήταν ανένδοτος στο να το ξανασκεφτεί. Ήταν σίγουρη ότι κάτι δεν έκανε καλά μιας και ήξερε ότι τον πατέρα της μπορούσε πάντα να τον φέρει στα μέτρα της, άρα κάτι καινούριο έπρεπε να σκαρφιστεί που θα τον έφερνε και πάλι στα νερά της χωρίς να χρειάζεται κάθε τρεις και λίγο να τα ταράζει. Δεν ήξερε τι μπορεί να ήταν αυτό, αλλά μέσα της λίγο πριν κλείσει τα μάτια της σιγόκαιγε μια φλόγα αισιοδοξίας ότι θα τα καταφέρει. 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 – ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Το κουδούνι χτύπησε και η Ξένια έτρεξε να βρει τη φίλη της με το βιβλίο των μαθηματικών στα χέρια της. Κατέβηκε τα σκαλιά χοροπηδώντας τα ένα ένα αψηφώντας την όποια σκέψη ότι υπήρχε το ενδεχόμενο να πέσει. Άλλωστε ήταν γνωστό ότι τη συνόδευε σχεδόν πάντα η άγνοια κίνδυνου.

- Για πες μου ρε Κατερίνα... Αυτός ο τύπος έχει τρελαθεί εντελώς τελικά...;

- Τελευταία χρονιά και μας φέρετε σαν να έχει βάλει στοίχημα με το Θεό ότι θα μας κάνει όλους επιστήμονες...

- Μα είναι δυνατόν; Διαγώνισμα από τώρα; Καλά καλά δεν έχουμε μπει στο δεύτερο μήνα... Έτσι θα πηγαίνει η δουλειά; Κάθε μήνα θα μας βάζει διαγωνίσματα;

- Ξέρω εγώ μωρέ; Κάτι τους πιάνει όλους τελευταία χρονιά και γίνονται τόσο πιεστικοί; Γονείς - καθηγητές ένα και το αυτό. Λες και συνωμοτούν. Να δεις που αυτοί μεταξύ τους υπογράφουν συμβόλαιο πριν ξεκινήσει η χρονιά...

- Άσε καλύτερα μη μιλήσουμε για γονείς...

- Τι; Τα ίδια πάλι;

- Με έχουν τρελάνει... Πως του καρφώθηκε του πατέρα μου να πάω στη Γαλλία στα καλά καθούμενα, απορώ;

- Που να δεις τη μάνα μου υστερία όλη την ώρα... Όποτε πιάνω το κινητό φωνάζει να το αφήσω και να πάω να πιάσω το βιβλίο! Που να της πω ότι εγώ θέλω να πάω να γίνω κομμώτρια. Είμαι σίγουρη ότι θα με αποκληρώσει.

- Γιατί το κάνουν αυτό στα παιδιά τους;

- Γιατί μεγαλώνουν και ξεχνάνε ότι ήταν και εκείνοι κάποτε στη θέση μας... Ζητάνε συνεχώς εμείς να τους καταλάβουμε που δεν ξέρουμε καν πως είναι να είμαστε στην ηλικία τους ενώ αυτοί πέρασαν από τη δική μας. Οι γονείς είναι το πιο παράλογο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί στον κόσμο.

Τα κορίτσια ανέβαιναν τα σκαλιά μόλις χτύπησε το κουδούνι συζητώντας για το διαγώνισμα των μαθηματικών που ερχόταν και η καρδιά τους άρχισε να τρέμει. Έκατσαν στο θρανίο και κοιτάχτηκαν μεταξύ τους ξεσπώντας σε γέλια και χειροκροτήματα και το ίδιο και οι υπόλοιποι στην τάξη, όταν τους ανακοίνωσε η γραμματέας του σχολείου ότι συνέβη κάτι απρόοπτο στον κύριο Ρουσόπουλο, τον καθηγητή των μαθηματικών και ότι το διαγώνισμα θα το γράφανε την επόμενη μέρα στην ώρα του γιατί σήμερα δεν θα ερχόταν. Τα παιδιά χύθηκαν στην άδεια αυλή για να απολαύσουν το κενό της ώρας τους κάνοντας ένα διάλειμμα διαρκείας.

- Είχα τόσο άγχος όταν μπήκαμε στην τάξη.

Είπε η Κατερίνα και την κοίταξε χαμογελώντας. Η Ξένια έκατσε στο πεζούλι που βρισκόταν ακριβώς δίπλα από το κυλικείο σκεπτική, ήταν το στέκι τους άλλωστε σε κάθε διάλειμμα τους. Μόλις λύγισε τα πόδια της, το γόνατο της ξεπρόβαλε μέσα από το σκισμένο της τζιν.

- Δε λες πάλι καλά που τη γλυτώσαμε...

- Προσωρινά... αύριο όμως;

- Ναι αλλά κερδίσαμε μια μέρα... Κάτι είναι και αυτό...

- Καλά λες... Ας μην είμαστε και αχάριστες.

Τα δύο κορίτσια τώρα καθόντουσαν δίπλα δίπλα και μιλούσαν για τον Οκτώβρη που είχε ξεκινήσει να δηλώνει την παρουσία του με κάποια πεσμένα φύλλα από τα δέντρα στην αυλή του σχολείου. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και τριγύρω οι συμμαθητές τους είχαν κάνει μικρά πηγαδάκια σχολιάζοντας για την απουσία του κύριου Ρουσόπουλου που ήταν δώρο σταλμένο από το Θεό εκείνη την ώρα για όλους. Άλλωστε ήταν ο πιο αυστηρός τους καθηγητής. Απρόσιτος και σοβαρός, δε σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Σχεδόν όλοι τον έτρεμαν και πολλές φορές χωρίς να χρειαστεί να μιλήσει. Μπορεί να ήταν το παρουσιαστικό του και μόνο που τους έκανε να υιοθετήσουν αυτή την εντύπωση για εκείνον. Το αυστηρό του βλέμμα που ήταν πάντοτε σα να φώναζε «θέλετε δε θέλετε θα μάθετε μαθηματικά». Για κάποιο ανεξήγητο λόγο όμως ήταν ο αγαπημένος καθηγητής της Ξένιας για φέτος. Αυτή η αυστηρότητα και κυρίως το πείσμα του ώρες και φορές της θύμιζε τον πατέρα της. Μόνο σε αυτό όμως γιατί εκείνος έδειχνε πολύ γέρος στα δικά της μάτια, ενώ ο πατέρας της ήταν πολύ γοητευτικός και νέος ακόμα.

Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα και η Ξένια με την αγαπημένη της φίλη διέσχιζαν τώρα το διάδρομο προσπερνώντας τις υπόλοιπες τάξεις του λυκείου μέχρι να φτάσουν στη δική τους.

- Θυμάσαι; Από αυτή την τάξη ξεκίνησε η γνωριμία μας.

Της είπε η Κατερίνα και κοντοστάθηκε μπροστά στην τάξη της πρώτης λυκείου. Χιλιάδες αναμνήσεις που έβγαιναν μέσα από την αίθουσα ξαφνικά τις πλημμύρισαν και τις δύο. Είχαν τόσα πολλά να θυμηθούν και κυρίως την πρώτη μέρα που γνωρίστηκαν σε εκείνο το θρανίο και από τότε σε όλες τις τάξεις καθόντουσαν πάντα μαζί. Μια χειραψία και ένα γλυκό χαμόγελο που είχαν ανταλλάξει η μια στην άλλη ήταν αρκετά για να ξεκινήσει η όμορφη φιλία τους και ήταν αρκετό για να γίνουν αχώριστες.

- Κοίτα τον Αποστόλου πως σε κοιτάει...

Της είπε η Κατερίνα την ώρα που πήγαν να κάτσουν στο θρανίο. Η Ξένια με την άκρη του ματιού της τον κοίταξε και γύρισε διακριτικά την πλάτη της. «Είναι βλάκας...» Ψιθύρισε στο αυτί της Κατερίνας και έκατσε δίπλα της. Η Κατερίνα την κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο απορία και εκείνη έσκυψε το κεφάλι της για να της πει τι είχε συμβεί όταν η κυρία Μητροπούλου είχε κλείσει ήδη την πόρτα για να ξεκινήσουν το μάθημα των Αγγλικών. Η Ξένια άρχισε να ψιθυρίζει με το κεφάλι ακουμπισμένο στο θρανίο της για να μη τη δει. «Χτες μου έστελνε όλο το βραδ...»

- Τι θα γίνει Δεσποινίδες εκεί κάτω;

Είπε η κυρία Μητροπούλου και το κεφάλι της Ξένιας πετάχτηκε σαν ελατήριο κοιτώντας τη.

- Τόση ώρα είχατε διάλειμμα... Αν δε σας έφτασε μπορείτε να περάσετε έξω με απουσία. Να μας αφήσετε και εμάς να κάνουμε το μάθημα μας.

Η Ξένια κοίταξε τη Κατερίνα και δε ξαναέβγαλαν κουβέντα. Λίγα λεπτά αργότερα η Κατερίνα της έγραψε πάνω στο βιβλίο της. «Θα μου πεις σε λίγο που θα σχολάσουμε γιατί θα σκάσω...». Η Ξένια της έγνεψε το κεφάλι καταφατικά χωρίς να γυρίσει να την κοιτάξει. Το βλέμμα της είχε καρφωθεί στην κυρία Μητροπούλου, δείχνοντας ιδιαίτερη προσοχή στην παράδοση για το μάθημα αν και στην πραγματικότητα εκείνη βαριόταν φρικτά. Η κυρία Μητροπούλου όμως είχε τη χειρότερη φήμη στο σχολείο. Αναλάμβανε πάντα την τρίτη λυκείου γιατί ήταν πάρα πολύ αυστηρή και με το παραμικρό μπορούσε να σε αποβάλει. Κανένα παιδί δε τη χώνευε, παρά το όμορφο παρουσιαστικό της. Κάποια αγόρια τη συμπαθούσαν μόνο για αυτό, αλλά εκείνη έδειχνε να απολαμβάνει την τόση αυστηρότητα της. Είναι αδύνατο λοιπόν ο οποιοσδήποτε να την προσεγγίσει γιατί το πολύ τυπικό ύφος της δεν σου άφηνε περιθώρια να πιάσεις ούτε μια απλή φιλική ή έστω ανθρώπινη κουβέντα μαζί της. Κρατούσε πάντα αποστάσεις με όλους. Ακόμα και με τους καθηγητές. Περισσότερο έμοιαζε με μεγαλοστέλεχος πολυεθνικής παρά με καθηγήτρια. Είχες πολλούς λόγους να τη μισήσεις σα καθηγήτρια. Κυρίως για το απαξιωτικό ύφος της και την τάση της να προσβάλει με το γάντι τους πάντες. Έπειτα διατηρούσε πάντα μια φυσική ξινίλα στο πρόσωπο της που την έκανε αυτόματα να αγκαλιάζει τον τίτλο της ντίβας. Το ντύσιμο της ήταν πάντοτε ακριβό και αυστηρό. Με πουκάμισα κουμπωμένα μέχρι το λαιμό και φούστες μίντι ή πολύ πιο κάτω από το γόνατο και οι γόβες της είχαν σχεδόν πάντα το ίδιο εφτάποντο μήκος σε τακούνι. Ποτέ μεγαλύτερο ή μικρότερο. Όλα έδειχναν πάντα με μεγάλη ακρίβεια. Άρτια προγραμματισμένα και περιποιημένα. Ακόμα και ο αυστηρός της κότσος θαρρούσες πως είχε κλείσει ραντεβού στο κομμωτήριο από τις έξι τα χαράματα. Το μακιγιάζ της διακριτικό και φυσικό και τα γυαλιά της κλασσικά κοκάλινα σε μαύρο χρώμα. 

Κάθε φορά που κοιτούσε κάποιον με το βλέμμα της ήταν σίγουρο λοιπόν πως το λιγότερο που θα μπορούσε να του συμβεί ήταν να παγώσει. Μιας και κανείς δεν γνώριζε για το τι θα ακολουθούσε. Μαρτυρίες προηγούμενων μαθητών λένε ότι μια φορά πρόσβαλε ένα παιδί τόσο πολύ που το παιδί έβαλε τα κλάματα και δεν ήθελε να ξαναέρθει στο σχολείο ποτέ. Η ιστορία αυτή παρά το γεγονός ότι οι γονείς του παιδιού είχαν φέρει τα πάνω κάτω, έδειχνε να μην την αγγίζει καθόλου. Πως λοιπόν να μην έδειχνες έστω και ένα ψεύτικο ενδιαφέρον για το μάθημα της; Της αρκούσε να μένει με την ψευδαίσθηση ότι τα έκανε τόσο τέλεια όλα που απλά την πρόσεχες για αυτό το λόγο. Στο κεφάλι της δεν επικρατούσε καμία σκέψη ότι απλά όλοι τη φοβόντουσαν. Ακόμα όμως και αν της περνούσε η σκέψη αυτή ήταν σίγουρο ότι θα της ήταν παγερά αδιάφορο. Και η ώρα του μαθήματος της επιτέλους τελείωσε και στο άκουσμα του κουδουνιού τα περισσότερα παιδιά έβγαλαν μια ανάσα αγανάκτησης και ανακούφισης μαζί που επιτέλους είχε έρθει η ώρα να την αποχωριστούν αλλά και να φύγουν για τα σπίτια τους.

- Λοιπόν; Για λέγε τώρα;

Είπε η Κατερίνα ενώ κοιτούσε με το βλέμμα της επίμονα τον Αποστόλου που εκείνη την ώρα έβγαινε από την τάξη χαϊδεύοντας άγαρμπα τα μαλλιά του. Ήταν γνωστό το κόλλημα του άλλωστε στο να πειράζει συνεχώς με τα χέρια τα μαλλιά του και ειδικά όταν ένιωθε κάπως αμήχανα.

- Όλο το βράδυ μου έστελνε μηνύματα ο χαμένος...

- Γιατί χαμένος;

- Γιατί είναι βλάκας.

- Κάτσε με μπέρδεψες τώρα. Βλάκας είναι ή χαμένος;

- Και τα δύο...

- Τι σου έλεγε;

- Δε καταλαβαίνεις;

- Για πες...;

Είπε η Κατερίνα και με μια κίνηση βγήκαν έξω από την πόρτα και άρχισαν να περπατάνε στο διάδρομο που απλωνόταν μπροστά τους μέχρι να φτάσουν στην έξοδο.

- Μου ξεκίνησε την κουβέντα στα μηνύματα δήθεν και καλά για το σημερινό διαγώνισμα και στην πορεία είχε... ορεξούλες...

- Α! Μη μου πεις; Και εσύ τι έκανες;

- Τι να κάνω; Στην αρχή το πείρα στην πλάκα αλλά στη πορεία του το ξέκοψα... Τον άφησα με την όρεξη... Δεν ήμουν όμως και σίγουρη αν έπρεπε να το κάνω...

- Του είπες ότι σου αρέσει;

- Όχι βέβαια... Προσπάθησα να κρατηθώ. Αμάν και αυτός... Μα όλα τα αγόρια μόνο αυτό να σκέφτονται; Μου ζήτησε να του στείλω φωτογραφία μου... Καταλαβαίνεις. Και εγώ εκεί του το έκοψα εντελώς και να σου πω την αλήθεια δεν είναι αυτός για εμένα...

- Καλά έκανες... Τι μας πέρασε καλέ; Αν θέλει τέτοια πες του να πάει να στείλει στη Χατζηφωτίου. Που το παίζει και γκόμενα στα social!

- Είναι όμως κούκλα...

- Τι να το κάνεις; Κούκλα και ... εύκολη!

- Την είπες πάλι την κακία σου...

- Εγώ; Όλο το σχολείο κουβεντιάζει για τα καμώματα της. Από την πρώτη λυκείου όλοι οι καθηγητές της λένε να ντύνετε λίγο πιο σεμνά στο σχολείο και αυτή έρχεται λες και πάει σε φωτογράφηση. Έλεος!

Η ώρα να αποχαιρετιστούν είχε φτάσει. Η Ξένια μπήκε στο αυτοκίνητο της μητέρας της και η μητέρα της πήγε να της δώσει ένα φιλί αλλά εκείνη γύρισε το κεφάλι της από την άλλη πλευρά.

- Σου έχω πει τόσες φορές... Όχι φιλιά μπροστά στο σχολείο! Θα με περάσουν για κανένα μωρό που ζητιανεύει τα χάδια των γονιών της.

- Που είναι το κακό δε μπορώ να καταλάβω...

Της είπε η μητέρα της και πατώντας το γκάζι ξεκίνησε μια συζήτηση μεταξύ τους για το διαγώνισμα των μαθηματικών που δεν έγινε ποτέ. Η Ξένια έδειχνε