Το Απίθανο Στοίχημα: Ερωτεύσου με!, #1

By Anna Katmore

Το Στοίχημα:

Τρία φιλιά.

Δύο από τα οποία πρέπει να τα ξεκινήσει το κορίτσι - ένα κορίτσι που έχει επιλεγεί από τους φίλους μου για μένα.

Έχω κάτι λιγότερο από δυο εβδομάδες.

Αν κερδίσω, θα πάρω τον πολυπόθητο ρόλο του Τριστάνου σε θεατρική παραγωγή.

Αν χάσω, θα είμαι και πάλι στο έργο ..... με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Το να παίξω την Ιζόλδη φορώντας δαντελωτά εσώρουχα είναι κάτι που δεν θα αντέξει η υπερηφάνεια μου!

Είμαι σίγουρος ότι το στοίχημα είναι πανεύκολο - μέχρι που οι φίλοι μου επιλέγουν το στόχο μου. Την παράξενη κανούρια γειτόνισσα μου,την Πιπή Φακιδομύτη στα Ροζ.Έλεος!

Α,και πριν το ξεχάσω - ανέφερα το ότι δεν μου επιτρέπεται να της μιλήσω; Κα-θό-λου.

Προειδοποίηση:Περιέχει μερικές άκρως ξεκαρδιστικές σκηνές όπως και άκρως καυτά φιλιά που θα σας ξεσηκώσουν. Παρα&

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Anna Katmore
• Release date: Dec 19, 2020
• ISBN: 9781071574041

Anna Katmore

“I’m writing stories because I can’t breathe without.”At six years old, Anna Katmore told everyone she wanted to be an author after she discovered her mother's typewriter on a rainy afternoon. She could just see herself typing away on that magical thing for the rest of her life.In 2012, she finished her first young adult romance “Play With Me” and decided to take the leap into self-publishing. When the book hit #1 on Amazon’s bestseller lists within the first week after publication, Anna knew it was the best decision she could have made.Today, she lives in an enchanted world of her own, where she combines storytelling with teaching, and she never tires of bringing a little bit of magic into the lives of her beloved readers, too.Anna’s favorite quote and something she lives by:If your dreams don't scare you, they aren't big enough.

Book preview

Στον διάττοντα αστέρα μου,

Επειδή η ιστορία μας ήταν η καλύτερη.

*

Και στον ιπτάμενο δράκο μου

Επειδή κάποιες ιστορίες απλά πρέπει να ειπωθούν.

Πίνακας περιεχομένων

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 22

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 27

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Τζέις

––––––––

«Μου έκλεψες το κορίτσι μου για το βράδυ ηλίθιε. Είσαι ο τελευταίος στον οποίο θα έδινα το ρόλο του Τριστάνου.»

«Ωωωωω, έλα ρε μεγάλε!»Κάνω ότι μουτρώνω αλλά αυτό γρήγορα αλλάζει σε πλατύ χαμόγελο καθώς επιστρέφω από το ψυγείο, στην κουζίνα που ήταν δίπλα. Πετώντας στον Λώρενς ένα κουτάκι Dr Pepper, την πέφτω στην πολυθρόνα απέναντι του. «Ήταν ένα λάθος. Δεν ήξερα ότι προσπαθούσες να τα φτιάξεις μαζί της.»

Αυτό δεν είναι εντελώς αλήθεια. Πριν από δυο εβδομάδες στο πάρτι γενεθλίων μου, τον είδα να μιλάει με τις ώρες, προκειμένου να την εντυπωσιάσει, σε μια κοπέλα με κόκκινο φόρεμα που λεγόταν Κάρολαιν. Το δύστυχο κορίτσι φαινόταν αρκετά απελπισμένο ώστε να ριχτεί μπροστά σε κινούμενο λεωφορείο προκειμένου να γλυτώσει. Ήταν το απόλυτο καθήκον μου να σώσω τη χαριτωμένη δεσποσύνη σε κίνδυνο. Και επιπλέον, ίσως να ήταν το δώρο γενεθλίων στον εαυτό μου.

Βάζοντας τα πόδια του πάνω στο χαμηλό, από ξύλο σημύδας τραπεζάκι που βρισκόταν ανάμεσά μας, ανοίγει το κουτάκι αλλά με κεραυνοβολεί με ένα ακόμη περιφρονητικό βλέμμα μέσα από τις χαλκοκόκκινες τούφες που κάλυπταν τα μάτια του. «Και τώρα μου δίνεις κάποιο ηλίθιο παιδικό ρόφημα. Σοβαρά; Δεν προσφέρεις πλέον μπύρα στους φίλους σου;»Ο Βίνσεντ και ο Σέντρικ είχαν ήδη πάρει από μία Budweiser.

«Θα σου πρόσφερα ένα ολόκληρο ζυθοποιείο σε αντάλλαγμα για το ρόλο του Τριστάνου.» Το χαμόγελό μου είναι πιο πλατύ κι από το Μπρόντγουέι καθώς χαιρετίζω αυτόν και τα άλλα παιδιά με το μπουκάλι μου. Ο Βίνι και Ο Ρικ πίνουν μαζί μου, γελώντας και οι δυο δυνατά, αλλά ο Λώρενς... το ορκίζομαι ότι ο Ιρλανδός με το λαμπρό μυαλό σκηνοθέτη που διαθέτει, αυτή τη στιγμή δημιουργεί δολοπλοκίες για το πώς θα με σκοτώσει.

«Γιατί αυτή η μοχθηρή έκφραση Λώρι;» τον πειράζω τραγουδιστά, γνωρίζοντας πολύ καλά πόσο απεχθάνεται αυτό το παρατσούκλι. Το μόνο που σιχαίνεται ακόμη περισσότερο είναι όταν κόβουμε το επίθετό του, το οποίο στην πραγματικότητα είναι Ντίκσον.

«Αποκάλεσέ με ξανά έτσι, και δεν θα παίξεις ούτε το ρόλο του πιονιού σ’αυτό το έργο.»

Ωχ όχι. Τα καλοσχηματισμένα φρύδια του είναι τόσο συνοφρυωμένα, που καλά θα κάνω να πάρω την προειδοποίηση του στα σοβαρά. Το να μην πάρεις το πρωταγωνιστικό ρόλο στο Τριστάνος και Ιζόλδη όταν ένας φίλος σου είναι στην επιτροπή επιλογής του καστ, είναι κακό με κεφαλαίο Κ. Μα το να σου αρνηθεί ακόμη κι έναν δεύτερο ρόλο, ειδικά όταν μέσα στο κοινό πρόκειται να βρίσκεται ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο, όταν έρθει ο Δεκέμβρης, είναι χτύπημα κάτω από τη μέση. Οι φήμες λένε ότι ένας κυνηγός ταλέντων θα βρίσκεται στο κοινό και όλοι στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Σαν Φρανσίσκο γνωρίζουν πως μια τέτοια είδους επίσκεψη ανοίγει πόρτες σε πραγματικά καταπληκτικές ευκαιρίες στη βιομηχανία του κινηματογράφου. Σε αντίθεση με τον Λώρενς, ο οποίος πρόκειται να αποφοιτήσει στο τέλος της χρονιάς και να μπει στον πραγματικό κόσμο, ο Βίνι, ο Ρικ κι εγώ μόλις ξεκινήσαμε τη δεύτερη χρονιά μας την προηγούμενη εβδομάδα. Παρόλα αυτά, δεν είναι ποτέ αρκετά νωρίς για να ξεκινήσει κάποιος μια σοβαρή σταδιοδρομία στην υποκριτική. Ο Λώρενς κάνει μια γκριμάτσα. «Πέφτουν στα πόδια σου μπάσταρδε, επειδή πάντα λες τα σωστά λόγια για να τις γοητεύσεις.»

«Τι μπορώ να πω;» λέω, ανασηκώνοντας τους ώμους, γιατί έχει απόλυτο δίκιο. Το να μιλάω στο ωραίο φύλο πάντα μου ήταν εύκολο. Δυστυχώς δεν ήταν εύκολο και για τον Λώρενς. Από τότε που τον συνάντησα, πριν από ένα χρόνο στο χώρο της Ακαδημίας, τον έβλεπα να δυσκολεύεται να ζητήσει γυναίκα σε ραντεβού. Μόλις βρίσκεται σε σχέση χαλαρώνει, κάτι το οποίο συνέβαινε το μεγαλύτερο μέρος της προηγούμενης χρονιάς. Αλλά η γκόμενα τον παράτησε πριν από δυο μήνες – για κάποιον πολύ μεγαλύτερο. Παρόλα αυτά φαινόταν σωστό, καθώς κι η ίδια ήταν εννέα χρόνια μεγαλύτερή του.

«Αλλά παίρνεις το μάστερ σου στη συγγραφή σεναρίων», υποστηρίζω, τώρα με περισσότερη ένταση στη φωνή μου. «Είσαι ζόρικος συγγραφέας. Λέξεις οποιουδήποτε είδους θα έπρεπε να είναι δική σου δουλειά. Απλά χρησιμοποίησε το μυαλό σου.»

«Κάποιοι έτσι θα πίστευαν». Το πρόσωπό του παίρνει μια κακόκεφη, απογοητευμένη έκφραση. «Μόνο που οι λέξεις πάντα φαίνεται να χάνονται κατά τη διάρκεια της σύντομης διαδρομής από εδώ» - χτυπάει τον δεξιό του κρόταφο με το κουτάκι του αναψυκτικού, μετά φέρνει το κουτάκι στο στόμα του και μιλάει μέσα στο άνοιγμα πριν πιεί –« μέχρι εδώ, όποτε κοιτάζω στα μάτια μιας χαριτωμένης γκόμενας.»

«Ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσεις να στέλνεις στα κορίτσια ένα μήνυμα στο Whatsapp πριν ακόμη τις μιλήσεις, ε;» χαχανίζει ο Βίνι και σκουντάει τον Λώρενς με τον αγκώνα του.

Ο Λώρενς τον κατακεραυνώνει με μια έντονη πλάγια ματιά. «Πήγαινε πίσω στον Καναδά και πες τα αστεία σου εκεί», γρυλίζει, κάτι που κάνει τον Βίνι να πιάσει με δραματικό τρόπο το στήθος του, σαν να πονάει η καρδιά του. Έπειτα ξεσπάει σε ένα νέο γύρο γέλιου.

«Ή μπορείς να παραλείψεις τα λόγια εντελώς», προτείνω, «και άσε να μιλήσουν οι πράξεις σου.»

«Σιγά μη μπορούσες εσύ να κερδίσεις μια κοπέλα αν δεν είχες την ικανότητα να την κατακτήσεις με τα γλυκόλογά σου», πετάγεται ο Ρικ και σώζει την κατάσταση για τον Λώρενς, δείχνοντας προς τα μένα με το μπουκάλι του κι ένα τεντωμένο δάχτυλο. Γέρνει μπροστά και ακουμπάει τους αγκώνες του στα γόνατά του. «Θα χανόσουν ολοκληρωτικά στον κόσμο των θηλυκών φίλε μου.»

«Χα! Έτσι νομίζεις;» Νιώθοντας ότι με προκαλούν, μιμούμαι τη στάση του σώματός του και ρίχνω άλλη μια σύντομη, περιπαικτική ματιά στον Λώρενς, ο οποίος ξέρει πολύ καλά ότι όλο αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ηλίθιο, Πεμπτιάτικο χαζολόγημα μεταξύ αδερφικών φίλων. Απλώς δεν έχουμε να κάνουμε κάτι καλύτερο. «Βάζω στοίχημα ότι θα μπορέσω να σκοράρω πιο γρήγορα χωρίς να μιλάω απ’ότι θα μπορούσε να κάνει ο Λω μιλώντας.»

«Ναι, αυτό θα μπορούσε να είναι αλήθεια», συμφωνεί ο Λώρενς με μια υποψία χαμόγελου στο πρόσωπό του. «Δεν είναι η ζωή παράξενη; Να επιτρέπει σε κάποια χαμένα κορμιά σαν και του λόγου μου να είναι οι κόπανοι που μπορούν να επιλέξουν ποιοι τυχεροί μπάσταρδοι θα ανέβουν στη σκηνή; Και προς πληροφόρησή σου, δεν θα είσαι εσύ φιλαράκο.»

«Όπα, έλα τώρα, όχι!» Η διαμαρτυρία μου πνίγεται από το μπουκάλι στα χείλη μου. «Βίνι, πες του ότι είμαι η καλύτερη επιλογή του!»

«Ίσως εγώ να είμαι η καλύτερη επιλογή.» Ο Καναδός φίλος μου με χτυπάει χαρούμενα στο στήθος. Αυτό κι αν δεν τον κάνει το φίλο του μήνα! «Θα μπορούσα να δοκιμάσω.»

Το πρόσωπό μου σοβαρεύει. «Είσαι σκηνοθέτης. Τι δουλειά έχεις στη σκηνή;»

«Να μαγέψω το κοινό με την επική μου ερμηνεία.»

«Ναι, συγγνώμη, αλλά αυτή είναι δική μου δουλειά φιλαράκι.» Σηκώνομαι και ανοίγω το φαρδύ παράθυρο στο σαλόνι μου, έπειτα γέρνω προς τα έξω και ελέγχω το δρόμο για κάποιο κόκκινο αυτοκίνητο. Ο Κίλιαν υποτίθεται ότι θα έφερνε περισσότερες μπύρες. Το μπουκάλι μου είναι σχεδόν άδειο, και δεν έχω όρεξη για μια Dr Pepper – ή ακόμη χειρότερα, ένα ποτήρι γάλα – γιατί αυτό είναι το μόνο που έχει μείνει στο ψυγείο μου. Στρέφομαι ξανά στους φίλους μου και ακουμπώ στο περβάζι, σταυρώνοντας τα πόδια μου, το βλέμμα μου γεμάτο ελπίδα καρφωμένο στον Λώρενς. «Ξέρεις πόσο πολύ θέλω αυτόν τον ρόλο. Πες μου λοιπόν πως μπορώ να εξιλεωθώ που σου έφαγα την γκόμενα. Θέλεις να γοητεύσω κανένα άλλο κορίτσι για λογαριασμό σου;»

Με μια πονηρή έκφραση στο πρόσωπο του, ο Λώρενς γέρνει προς τα πίσω και πλέκει τα δάχτυλά του πίσω από το κεφάλι του. Μπορεί να τράβηξα το πείραγμά μου λίγο πιο πολύ απ’ότι έπρεπε. Γλείφει αργά το κάτω του χείλος. «Αφού είσαι τόσο σίγουρος για τη μαεστρία σου στο φλερτ» λέει αργά και αργόσυρτα, «τι θα έλεγες για ένα στοίχημα;»

«Ένα στοίχημα;» Καθώς δεν ήμουν άνθρωπος που προσπερνάει μια καλή πρόκληση, διπλώνω τα χέρια μου στο στήθος μου. «Λέγε.»

«Εντάξει λοιπόν, αυτή είναι η συμφωνία. Αν μπορείς να κάνεις ένα κορίτσι να την πατήσει μαζί σου πριν το κάστινγκ τον Οκτώβριο, ο ρόλος είναι δικός σου. Από αυτή τη στιγμή μέχρι την ημέρα του κάστινγκ, απαγορεύεται να της πεις έστω και μια λέξη. Ούτε προφορικά, ούτε γράμματα, ούτε κανένα άλλο μήνυμα μέσω τρίτου προσώπου. Τίποτε. Το μόνο που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να μιλήσεις- τώρα πλέον μιλάει ειρωνικά- είναι το σώμα σου.»

Γαμώτο, αυτό το στοίχημα μόλις έγινε αδύνατο να κερδηθεί. Περνώ τη γλώσσα από τα δόντια μου, και ζυγίζω πόσο πολύ θέλω τον πρωταγωνιστικό ρόλο και αν πραγματικά αξίζει όλες αυτές τις αηδίες. Το αποτέλεσμα είναι απλό. «Μπορώ τουλάχιστον να κουνήσω καταφατικά ή αρνητικά το κεφάλι μου αν μου κάνει ερωτήσεις;» γκρινιάζω.

«Όχι αν οι ερωτήσεις της έχουν να κάνουν με το στοίχημα. Στην πραγματικότητα, αν μάθει για το στοίχημα, η συμφωνία ακυρώνεται, κι εσύ χάνεις.»

Έλεος, μισώ αυτό το πολύξερο υφάκι του. Νομίζει ότι μόλις με κέρδισε, αλλά αν αυτός είναι ο μόνος τρόπος να πάρω το ρόλο του Τριστάνου, είμαι μέσα. « Και τι γίνεται αν αποτύχω;»

Το δυσοίωνο λαμπύρισμα στα πράσινα μάτια του με κάνει να μετανιώσω την ερώτησή μου.

«Αν αποτύχεις αδερφέ μου, θα παίξεις την Ιζόλδη.»

«Τι;» ξεφυσάω. «Αυτό θα κατέστρεφε ...»

« Μόνο σε μια σκηνή», διακόπτει ο Λώρενς. Ξανά αυτό το πολύξερο υφάκι.

«Τη σκηνή της κρεβατοκάμαρας. Και θα παίξεις την Ιζόλδη φορώντας σέξι γυναικεία εσώρουχα.»

Πέφτει απόλυτη σιγή στο δωμάτιο, εκτός από την ξαφνιασμένη εισπνοή του Βίνι μέσα από τα δόντια του. «Αυτό είναι πολύ σκληρή τιμωρία που σου έκλεψα την Κάρολαιν» λέω χαμηλόφωνα.

Ο Λώρενς ανοιγοκλείνει δυο φορές τα μάτια του, το πρόσωπό του απόλυτα σοβαρό. «Είχε τα πιο απίστευτα τέλεια, μακριά πόδια.» Αφήνω ένα χαχανητό στην ανάμνηση αυτών των ποδιών τυλιγμένα γύρω από τους γοφούς μου όταν φασωνόμουν μαζί της λίγο αργότερα στον κοιτώνα της. « Ξέρω.»

Το ακλόνητο βλέμμα του με κατακεραυνώνει. «Οι επιλογές σου είναι είτε η Ιζόλδη με εσώρουχα... ή απολύτως τίποτε.»

Χαμηλώνω το κεφάλι μου και δαγκώνω το μάγουλό μου. Κοιτώντας πίσω, αυτό το φάσωμα γενεθλίων με την Κάρολαιν ίσως να ήταν λάθος τελικά. «Εντάξει...», ανασηκώνω το πηγούνι μου και τολμώ να κάνω την επόμενη ερώτησή μου. «Τουλάχιστον θα μπορέσω να διαλέξω εγώ το κορίτσι;»

Τώρα γελάει πλέον ολοφάνερα μαζί μου. «Σε καμία περίπτωση. Και δεν θα είναι κάποιο κορίτσι με το οποίο έχεις μιλήσει ήδη. Κάποια εντελώς καινούρια.» Τα χείλη του ανοίγουν πιο πολύ τώρα καθώς γρυλίζει, «Δική μου επιλογή.» Όχι ρε γαμώτο. Το φοβόμουν ότι θα το έλεγε αυτό.

«Έι ...» ο Ρικ τραβάει την προσοχή μας. Σουφρώνει τα χείλη του, επικεντρώνοντας την προσοχή του στον Λώρενς καθώς φυσάει μια μακριά, ξανθιά τούφα από το δεξί του μάτι. «Είπες ότι το στοίχημα ακυρώνεται όταν το κορίτσι μάθει για το στοίχημα. Αλλά δεν είναι κάπως δεδομένο ότι θα το μάθει, αργά ή γρήγορα; Εδώ που τα λέμε, ποια κοπέλα δεν θα αναρωτιόταν αν είναι η μοναδική στην οποία ένας συγκεκριμένος τύπος δεν μιλάει, όταν εμφανώς δείχνει να ενδιαφέρεται γι’ αυτήν;»

«Σωστή παρατήρηση.» Χρησιμοποιώντας το δεξί του μικρό δαχτυλάκι, ο Λω ξύνει το μικρό εκείνο σημείο κάτω από το μούσι του, ακριβώς κάτω από το χείλος του. «Τότε ας πούμε ότι δεν πρέπει να ανακαλύψει τις συνθήκες του στοιχήματος ή τι διακυβεύεται.» Γυρίζει το κεφάλι του σ’εμένα.

« Και αφού είμαι επιεικής μαζί σου, αυτοί είναι οι καινούριοι κανόνες: τρία φιλιά. Όλα θα πρέπει να γίνουν μπροστά μας, ώστε να ξέρουμε τι πραγματικά συνέβη. Και τα τρία...»- σηκώνει ψηλά ένα γαμημένο, κουλτουριάρικο δάχτυλο, -«πρέπει να τα ξεκινήσει αυτή.»

«Ωχ έλεος!» Αυτό είναι τρελό! «Το ξέρεις πολύ καλά ότι τα κορίτσια δεν φιλάνε ποτέ πρώτα!» Τα νύχια μου βρίσκουν πέτρα καθώς γραπώνομαι από το περβάζι του παραθύρου και με τα δύο μου χέρια. «Να ξεκινήσει μόνο το ένα φιλί.»

Ο Λώρενς γέρνει το κεφάλι του σε μια μεριά καθώς συλλογίζεται. «Δύο. Το τρίτο μπορείς να το ξεκινήσεις εσύ. Και αν σε χαστουκίσει ακριβώς μετά, είσαι εκτός.» Σκληροί κανόνες αλλά όχι ακατόρθωτοι. «Σύμφωνοι. Αλλά θα παραλείψουμε το κομμάτι που πρέπει να με ερωτευτεί.»

Περνάει ακόμη μια στιγμή για να το σκεφτεί, όταν ξαφνικά ακούγεται το θυροτηλέφωνο στον τοίχο δίπλα στην πόρτα. Περπατάω ως εκεί και πατώ το μπλε κουμπί, και απαντώ σε τέλεια απομίμηση του Νταρθ Βέιντερ: «Ποιος είναι ο κωδικός πρόσβασης;» Το ειρωνικό γέλιο του Κίλιαν ακούγεται μέσα από το ηχείο. « Έφερα τις μπύρες ηλίθιε. Τώρα άνοιξε επιτέλους.»

Οκέι, μου κάνει. Του ανοίγω, αφήνω την πόρτα του διαμερίσματος ανοιχτή μια χαραμάδα ώστε να μην χρειαστεί να χτυπήσει, και στρέφομαι προς τα παιδιά που κάθονται στον δερμάτινο καναπέ άλλη μια φορά. «Τελειώσαμε τις διαπραγματεύσεις; Τρία φιλιά, όχι σφαλιάρα, όχι συζήτηση, όχι αγάπες και όλα αυτά πριν από τις οκτώ του Οκτώβρη.» Αυτό μου δίνει λίγο λιγότερο από δυο εβδομάδες.

«Αυτό συνοψίζει το πιο συναρπαστικό στοίχημα,» λέει ο Βίνι, σηκώνοντας τη μπύρα του ψηλά για να σφραγίσει τη συμφωνία. Ο Λώρενς γνέφει καταφατικά, και στη συνέχεια όλοι τσουγκρίζουμε τα μπουκάλια μας, ο Λώρενς με το κουτάκι Dr Pepper.

«Λοιπόν, ποιο κορίτσι είχες υπόψιν σου;» ρωτάω.

«Στο είπα ήδη, δεν μπορεί να είναι κάποια που ήδη γνωρίζεις. Θα πρέπει να το σκεφτώ.»

Διάολε, αυτό μοιάζει με κλωτσιά στα αχαμνά, μόνο που ακόμη περίμενα να νιώσω τον πόνο. «Εντάξει, απλά βεβαιώσου ότι είναι αδέσμευτη. Δεν θα διαλύσω κανενός το σπίτι για ένα ρόλο στο έργο.»

Ένα δευτερόλεπτο αργότερα, η πόρτα ανοίγει και μπαίνει ο Κίλιαν με ένα χαμόγελο που έδειχνε ότι το διασκέδαζε. «Γνωρίσατε αυτήν τη γκόμενα που μετακομίζει τρεις πόρτες παρακάτω;» Περνάει ένα χέρι μέσα από τα μαλλιά του, τα οποία είναι τόσο σκούρα όσο και τα δικά μου, αλλά τα δικά του είναι μερικές ίντσες πιο κοντά και κολλημένα στο κεφάλι του. «Είναι παράξενη.»

Κάποια μετακομίζει στο 403; Αυτό το διαμέρισμα ήταν άδειο όλο το καλοκαίρι. Αλλά και πάλι, είναι η αρχή του εξαμήνου και η Ακαδημία έχει κάποια διαμερίσματα στην ιδιοκτησία της στο κτίριο, συμπεριλαμβανομένου και του αριθμού 403. Πρέπει και αυτή να σπουδάζει στην Ακαδημία Καλών Τεχνών. Ίσως είναι πρωτοετής.

Ο Ρικ είναι ο πρώτος που ρωτάει αυτό που είναι στο μυαλό όλων μας. « Τι εννοείς παράξενη;»

Παίρνω την εξάδα Bud Light από το χέρι του Κίλιαν, ρίχνοντάς του μια ενοχλημένη ματιά. «Ελαφριά μπύρα;»

«Δεν είχαν τις κανονικές», απαντάει ανασηκώνοντας τους ώμους του και μετά σωριάζεται στο πουφ όπου καθόμουν ενώ εγώ πηγαίνω τις μπύρες στην κουζίνα και τις τακτοποιώ.

«Και είναι παράξενη γιατί ...» τον ακούω που απαντάει στον Σέντρικ. «Λοιπόν, φαντάσου κάτι μεταξύ της Hello Kitty με την Abby Sciutto από το NCIS. Αυτή θα ήταν!»

Η περιγραφή του Κίλιαν μου φέρνει στο μυαλό μια αλλόκοτη εικόνα. Κουνάω το κεφάλι μου καθώς επιστρέφω στα παιδιά. Ακούγεται σαν να είναι ο τύπος του κοριτσιού που περιφέρεται στα νεκροταφεία μες στα μαύρα μεσάνυχτα – και κάνει πικνίκ εκεί με κεκάκια. Πριν καν καλά-καλά προλάβω να ολοκληρώσω αυτή μου τη σκέψη, ο Λώρενς χτυπάει τα χέρια του και σηκώνεται, δείχνοντας χαρούμενα την πόρτα με το δάχτυλό του. «Αυτό είναι το κορίτσι σου!»

«Όχι, όχι με την καμία όμως!» Σηκώνω ένα χέρι για να του κόψω τον ενθουσιασμό. «Δεν πρόκειται να το κάνω αυτό στα τυφλά!» Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το απόλυτο φρικιό, και σε αυτή την περίπτωση θα επέλεγα να βγω από αυτό το στοίχημα και να προσπεράσω εντελώς το ρόλο του Τριστάνου. «Άσε με να τη δω πρώτα. Αν φαίνεται έστω και λίγο κατάλληλη να βγω ραντεβού μαζί της, το στοίχημα ισχύει. Αν είναι τρομακτική, μπορείς να βάλεις τον Βίνι στη σκηνή.»

Ο σαδιστής Ιρλανδός αναμφίβολα θα το απολάμβανε να με ρίξει σε όλο αυτό χωρίς να ξέρω τι αντιμετωπίζω, αλλά εν τέλει, με ένα απρόθυμο νεύμα μου δίνει την άδεια να ρίξω μια ματιά πρώτα. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, βγαίνω στον διάδρομο. Ο αριθμός 403 είναι μερικές πόρτες παρακάτω, στην άλλη μεριά του στρωμένου με μοκέτα διαδρόμου, με τα παράθυρά του να βλέπουν το νότο, ενώ τα δικά μου βλέπουν την Γκραντ Άβενιου. Πανύψηλες στοίβες από κουτιά περικυκλώνουν κάτι ροζ που κάθεται οκλαδόν στη μέση, ψαχουλεύοντας σε ένα από αυτά, ψάχνοντας ένας Θεός ξέρει τι. Αν δεν ήξερα καλύτερα, θα έλεγα ότι ήταν ένας μονόκερως εκεί στο πάτωμα κι όχι ένα κορίτσι, επειδή το μόνο που μπορώ να δω είναι μια γυαλιστερή, σκούρα φούξια αλογοουρά – όχι, καν ‘τες δυο – μακριές και ίσιες στο πίσω μέρος του κεφαλιού της. Τολμώ να σύρω τα πόδια μου μερικά βήματα πιο κοντά, περίεργος για το τι άλλο μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτά τα χαρτόκουτα.

«Χα!» Το επιφώνημά της σπάει τη σιωπή του διαδρόμου, καθώς σηκώνεται. Παραπατώντας κάνω μερικά βήματα προς τα πίσω.

«Όπα!’ Αντανακλαστικά, σηκώνω και τα δυο μου χέρια μπροστά μου, έτοιμος να αποκρούσω οτιδήποτε πάει να μου επιτεθεί.

Μεταξύ του αντίχειρα και του δείκτη της κρατάει ένα και μοναδικό ασημί κλειδί, το οποίο μάλλον είναι και ο λόγος που είναι ακόμη έξω από το διαμέρισμά της, και της παίρνει ακόμη μια στιγμή να με προσέξει. «Ω, γεια.» Το χέρι της πέφτει στο πάλι, αλλά οι γωνίες των χειλιών της ανασηκώνονται ελαφρά. Η περιγραφή του Κίλιαν ήταν 100% σωστή, μόνο που ξέχασε να αναφέρει την εμφάνιση της Πιπής Φακιδομύτη. Το φόρεμά της θα θεωρούνταν συντηρητικό αν είχε τρεις ίντσες παραπάνω, παρόλα αυτά υπάρχει μόνο μισή ίντσα γυμνού δέρματος από κάτω, πριν το υπόλοιπο των αναμφίβολα ευπαρουσίαστων ποδιών της καλυφθεί από ροζ και μαύρες ριγέ κάλτσες που φτάνουν πάνω από το γόνατο.

«Εμμμμ...» Δείχνει με το δάχτυλο προς την μεριά μου, γυρίζει προς το ασανσέρ στο τέλος του διαδρόμου σαν να ψάχνει για κάποιον, κει μετά στρέφει το βλέμμα της ξανά σε μένα. «Μένεις ...εκεί;» Τα θυελλώδη γκρι μάτια της πηγαίνουν γρήγορα από το πρόσωπό μου στην πόρτα πίσω μου.

Θα παραβίαζα τους κανόνες από τώρα αν έλεγα ναι; Μασάω τη μαλακή σάρκα στα μάγουλά μου και μετά επιλέγω την ασφάλεια ενός νεύματος.

«Ω, τέλεια. Τότε σίγουρα είσαι ο Τζέις.» Είμαι σίγουρα; Υψώνω και τα δύο φρύδια μου.

« Μου το είπε ο φίλος σου πριν από δυο λεπτά.» Χαμογελάει. Φαίνεται υπέροχο, εκτός από το πίρσινγκ με στρασάκι που ακουμπάει στα πάνω μπροστινά δόντια της. Για την ακρίβεια, φαίνεται παράξενο, σαν να έφαγε κάποιο ξωτικό για μεσημεριανό. «Είμαι η Μπρίνα ΜακΝιλ» Περνώντας γύρω από μερικά κουτιά, έρχεται κοντά, το χέρι της προτεταμένο. «Η φίλη μου κι εγώ μόλις μετακομίσαμε ακριβώς – εμ...» Γυρίζει από την άλλη ακόμη μια φορά, ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στην πόρτα με τον αριθμό 403, σαν να χρειάζεται να βεβαιωθεί ότι δεν έτρεξε μακριά όση ώρα την είχε αφήσει χωρίς επιτήρηση πριν από δυο δευτερόλεπτα. « Εκεί.»

Παίρνοντας το χέρι της στο δικό μου, τραβώ την απόλυτη προσοχή της ξανά σε μένα. Τα κοτσιδάκια της πετάγονται πάνω από τους ώμους της με το ξαφνιασμένο τίναγμα του κεφαλιού της. Είναι μικροκαμωμένη. Ή πάλι ίσως να μην είναι, αλλά σε σύγκριση με το δικό μου 1,85,μοιάζει με ξωτικό. Θα χρειαστεί να τη βάλω να φορέσει ψηλοτάκουνα έτσι ώστε η μύτη της να φτάσει τα χείλη μου. Κι αν λάβω υπόψιν ότι αυτή πρέπει να με φιλήσει πρώτη, αυτό δεν διευκολύνει τα πράγματα. Επιπλέον, εμφανώς δεν φαίνεται να της αρέσουν ιδιαίτερα τα τακούνια, αν κρίνω από ένα μοναχικό ζευγάρι μαύρες μπαλαρίνες με αγκράφα που βλέπω παρατημένο δίπλα στα κουτιά, ενώ αυτή στέκεται εδώ φορώντας τις κάλτσες της.

«Οπότε κι εσύ πηγαίνεις στην Ακαδημία Καλών Τεχνών; Φυσικά, λογικά έτσι είναι», απαντά η Μπρίνα Μακ Μακρυκάλτσα στον εαυτό της και το μέτωπό της ζαρώνει καθώς συλλογίζεται «αφού έχεις κι εσύ διαμέρισμα εδώ πάνω. Μου είπαν ότι όλα τα διαμερίσματα του τέταρτου ορόφου ανήκουν στην Ακαδημία. Είσαι κι εσύ πρωτοετής;»

Ακόμη κρατώ το χέρι της. Σιωπηλά. Είναι μικροκαμωμένο κι εύθραυστο, με ροζ νύχια ακριβώς όπως και τα μαλλιά της.

«Όχι, περίμενε, μένεις σε αυτό το διαμέρισμα εδώ και λίγο καιρό, έτσι δεν είναι; Οπότε ,δευτεροετής; Τριτοετής; Ή είσαι ήδη τελειόφοιτος;»

Δεν ξέρω γιατί, αλλά η πολυλογία της με κάνει να χαμογελάσω καθώς ψάχνω ξανά τα θυελλώδη μάτια της. Λάμπουν με τον ίδιο ενθουσιασμό που ένιωθα κι εγώ όταν μετακόμισα εδώ από το Ντένβερ πέρυσι. Και παρόλο που ντύνεται πολύ παράξενα, σίγουρα δεν είναι κορίτσι της μεγάλης πόλης. Πιθανώς να είναι από κάπου λίγο έξω από την πόλη. Ίσως από το Νοβάτο.

«Έι, κεκάκι;» Η φωνή του Ρικ ακούγεται από το διαμέρισμά μου και μας κόβει στη μέση. Φυσικά. Μπορούν να ακούσουν την κάθε λέξη που λέει από την μισάνοιχτη πόρτα.

Για μια στιγμή η Μπρίνα μελετάει το πρόσωπό μου με σφιγμένα χείλη, προσπαθώντας εμφανώς να αποφασίσει αν η απρόσωπη φωνή απευθύνεται σ’εμένα ή αυτήν. Το να γείρω το κεφάλι μου στο πλάι, θα έπρεπε να της δώσει κάποιο στοιχείο.

«Εεεε... ναι;» απαντάει φωναχτά εν τέλει, κλείνοντας τα μάτια καθώς εστιάζει σε ένα σημείο πίσω μου.

«Είσαι ελεύθερη;»

Έλεος! Οι φίλοι μου μπορούν να γίνουν τόσο ντροπιαστικοί. Γυρίζω τα μάτια μου προς το ταβάνι, αλλά είμαι και περίεργος για το πώς θα απαντήσει. «Ένα, δυο, τρία τέσσερα, πέντε μπερδεμένα βλεφαρίσματα καθώς με κοιτάζει. Στη συνέχεια ανασηκώνει το πηγούνι της και ξαναφωνάζει, «Ναι, εσύ;»

«Όχι ακριβώς. Αλλά ο Τζέις είναι.»

Ναι. Το περίμενα αυτό. Αργά το μπερδεμένο βλέμμα της επιστρέφει στο πρόσωπό μου. «Αχά»

Το μόνο που ακούγεται πλέον από το διαμέρισμα μου είναι δυνατά γέλια αλλά ξαφνικά αναρωτιέμαι πώς θα ήταν να αποπλανήσω ένα ροζ, ζωηρό ξωτικό όπως αυτό το κορίτσι. Κι αυτό χωρίς να πω ούτε μια λέξη...

Σφίγγοντας τα χείλη μου, χαμογελώ πλατύτερα και αφήνω το εύθραυστο χέρι της. Τότε της γυρίζω την πλάτη, περπατώ πίσω στο διαμέρισμά μου και κλείνω την πόρτα με δύναμη. Οι βλάκες στον καναπέ μου, σηκώνουν το βλέμμα και με κοιτάνε με τέτοια μεγάλη προσδοκία, όπως τα παιδιά το πρωί των Χριστουγέννων. Είναι ξεκάθαρο ότι το στοίχημα ατό πρόκειται να γίνει η δική τους δραματική τους παράσταση. Διπλώνω τα χέρια μου στο στήθος και τους ρίχνω ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. «Σύμφωνοι.»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Μπρίνα

––––––––

Προφανώς αυτός εδώ δεν είναι και πολύ ομιλητικός. Μουγκρίζω αδύναμα και κοιτάζω επίμονα την πόρτα που μόλις μου έκλεισε στα μούτρα. Νιώθω τα δάχτυλά μου στο πάτωμα να σφίγγονται. Ένα από αυτά έχει πάθει διάστρεμμα. Το δεξί μικρό δαχτυλάκι. Έχω αυτό το φοβερό ταλέντο να πέφτω πάνω στα έπιπλα. Και αφού υπήρχαν τόσα πολλά έπιπλα στη μέση τις τελευταίες δυο ημέρες, καθώς η φίλη μου η Χλόη κι εγώ πακετάραμε σε κατάσταση πανικού τα πάντα στο διαμέρισμά μας τρία τετράγωνα παρακάτω, ήταν απολύτως φυσιολογικό για μένα να πετύχω μερικά πράγματα με τα δάχτυλα των ποδιών μου.

Πέρασαν περίπου δυο εβδομάδες από τότε που μετακομίσαμε στο Σαν Φρανσίσκο, και ήδη ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, στράβωσε. Από την πρώτη κιόλας μέρα, ξέχασα τα βιβλία μου για την Ιστορία του Δράματος 101 στο δωμάτιό μου, και έπρεπε να οδηγήσω μέχρι το σπίτι μου στο Γκρόβερ Μπιτς και πίσω ξανά. Ένα σκασμένο λάστιχο στον αυτοκινητόδρομο ήταν ο τρόπος που η μπλε Καμάρο μου με ευχαρίστησε για το βασανιστήριο στο οποίο την υπέβαλα. Ακριβώς μια εβδομάδα αργότερα, έπρεπε να οδηγήσω στο σπίτι ξανά επειδή η διεύθυνση του σχολείου χρειαζόταν το πιστοποιητικό γέννησής μου για να εκδώσουν την φοιτητική ταυτότητά μου. Επέστρεψα σπίτι όπου μου πήρε μόλις δυο λεπτά να ξεκουραστώ στον καναπέ και- ΜΠΑΜ, εντελώς απροειδοποίητα, νερό άρχισε να στάζει από το ταβάνι ακριβώς στο πρόσωπό μου. Ένας σωλήνας είχε σπάσει στο ταβάνι πάνω από το διαμέρισμά μας. Μετακομίσαμε την μία εβδομάδα και βγήκαμε την αμέσως επόμενη. Και τώρα, προφανώς, σαν να μην έφτανε αυτό, κολλήσαμε και με παράξενους γείτονες.

Θεέ μου, με τέτοια κακοτυχία, θα πίστευε κανείς ότι έσπασα κάποιον καθρέφτη καθώς έπεφτα πάνω από μια κατάμαυρη γάτα που πέρασε μπροστά μου, κάτω από μια σκάλα. Ξύνω το κεφάλι μου. Απ’όσο θυμάμαι, δεν είδα καμία μαύρη γάτα. Μήπως με μισεί το Σαν Φρανσίσκο; Ακόμη κι αν με μισεί, αυτό δεν πρόκειται να με διώξει. Τις τελευταίες νύχτες μου λείπει λίγο το σπίτι μου, αλλά είμαι αποφασισμένη να δώσω σε αυτήν την πόλη κάθε ευκαιρία που της αξίζει. Οπότε κάθε πρωί, ακριβώς αφού ξυπνήσω, υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι αυτή θα είναι μια καταπληκτική μέρα. Και για να είμαι ειλικρινής, το μόνο που έχω να κάνω είναι να σκεφτώ την Ακαδημία Καλών Τεχνών και η καρδιά μου χτυπά σαν να κάνει ξανά πιρουέτες, όπως ακριβώς μια μπαλαρίνα.

Το βρήκα ενδιαφέρον όταν έμαθα ότι η Ακαδημία προμηθεύει φθηνά διαμερίσματα στους φοιτητές της, οπότε ίσως ο σπασμένος σωλήνας να ήταν ένα εμπόδιο για καλό. Θέλω να το πιστεύω αυτό, επειδή, παρόλο που οι γονείς της Χλόης καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του ενοικίου του διαμερίσματός μας, το είκοσι τοις εκατό – όταν δεν έχεις δουλειά – πάλι είναι πολλά χρήματα. Σηκώνω τα παπούτσια μου από το πάτωμα αλλά δεν τα φοράω, θέλοντας να δώσω στο πονεμένο μου δάχτυλο λίγο παραπάνω χρόνο να αναρρώσει, και ξεκλειδώνω την πόρτα. Είναι ένα ωραίο, μικρό διαμέρισμα, ακριβώς ό,τι πρέπει για μένα και την Χλόη. Η καθεμιά έχει το δικό της υπνοδωμάτιο, και υπάρχει κι ένας μικρός, κοινόχρηστος χώρος. Σκύβω και σπρώχνω τα κουτιά που περιέχουν τα ρούχα μας, τα καλλυντικά μας και κάποια διακοσμητικά μέσα στο καινούριο μας σπίτι. Η Χλόη είναι ακόμη καθοδόν, μαζί με κάποιους μεταφορείς, οι οποίοι θα βοηθήσουν να ανεβάσουμε τον καναπέ που αγοράσαμε όταν μετακομίσαμε εδώ, καθώς και την τηλεόραση και τον εξοπλισμό της κουζίνας που μας αγόρασαν οι γονείς μου. Εκτός από αυτά τα πράγματα, ο προηγούμενος ένοικος αυτού του διαμερίσματος είχε αφήσει τα πάντα φεύγοντας, οπότε το μόνο που έχουμε να κάνουμε για να νιώσουμε σαν το σπίτι μας είναι να βγάλουμε τα σεντόνια από τα έπιπλα. Πιάνω το πρώτο με το δεξί μου χέρι και το τραβάω.

Όπα! Βήχοντας, τινάζω μανιασμένα τα χέρια μου, καθώς ένα σύννεφο σκόνης ανασηκώνεται όπως οι στάχτες από ένα ηφαίστειο. Καλύτερα να τραβήξω το επόμενο σεντόνι λίγο πιο προσεκτικά και με πολύ λιγότερο ενθουσιασμό. Τινάζω τη σκόνη από το μαύρο φόρεμά μου και ξύνω τη μύτη μου που με γαργαλάει. Όλα τα παράθυρα είναι ακόμη κλειστά, και νιώθω τον αέρα γύρω μου παλιό και σκονισμένο. Καθώς ανοίγω δυο παράθυρα, ένα θαυμάσιο, δροσερό, αν και λίγο υγρό αεράκι, αιωρείται προς τα μέσα.

Τρία κουτιά περιμένουν ακόμη στον διάδρομο. Το μεγαλύτερο δεν είναι το βαρύτερο, δόξα τω Θεώ, αλλά όταν το αφήνω μέσα, ανοίγει ο πάτος και 572 ζευγάρια παπούτσια-ή τόσα περίπου – πέφτουν στο πάτωμα. Έφερα μόνο πέντε ζευγάρια στο Σαν Φρανσίσκο. Μαύρες μπαλαρίνες σαν της Αλίκης στη χώρα των Θαυμάτων για να ταιριάζουν με το αγαπημένο μου ριγέ καλσόν, τις δερμάτινες, μέχρι το γόνατο μπότες μου για τις εξόδους μου, τα κερασί μου Doc Martens, τα ροζ αθλητικά μου Nike με γκλίτερ για το γυμναστήριο και λευκά αθλητικά- επίσης με γκλίτερ - για κάθε άλλη περίσταση. Κανονικά θα τα είχα φορέσει σήμερα μαζί με ένα πρακτικό τζιν για τη μετακόμιση αλλά μπορούσα να αφήσω έξω μόνο μια αλλαξιά ρούχα χθες το βράδυ, που θα ήταν λειτουργική τόσο για τη μετακόμιση όσο και για το μάθημα, και επιπλέον, τις Πέμπτες ο Τζέρεμι Γουόρντ είναι μαζί μου στο μάθημα κινησιολογίας. Έπρεπε να δείχνω όμορφη σήμερα.

Από την πρώτη κιόλας ημέρα στην Ακαδημία και την πρώτη φορά που είχαμε οπτική επαφή, προσπαθούσα να του δείξω ότι είμαι διαθέσιμη. Μου αρέσει το πώς τα γαλάζια μάτια του κάνουν αντίθεση με τα απείθαρχα καστανά μαλλιά του, και έχει την πιο γλυκιά γαλλική μύτη. Είναι μαζί μου και στο μάθημα της Ομιλίας και από ότι είδα στα πεταχτά στο πρόγραμμά του, είμαστε επίσης μαζί και στο μάθημα χορού. Πολύ κρίμα που δεν το ξεκινήσαμε ακόμη αυτό το μάθημα. Η δασκάλα καθυστέρησε να έρθει από ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Καθώς φαντασιώνομαι ότι σκουντάω τη χαριτωμένη μύτη του Τζέρεμι με την άκρη της δικής μου, γονατίζω και μαζεύω όλα τα παπούτσια της Χλόης από το πάτωμα. Τα ξαναρίχνω μέσα στην κούτα, την οποία στη συνέχεια σέρνω στο δωμάτιό της. Δεν έχω ιδέα που ακριβώς θα φορέσει όλα αυτά τα παπούτσια.

Καθώς πηγαίνω προς την επόμενη κούτα, το βλέμμα μου πηγαίνει προς μια συγκεκριμένη πόρτα λίγο παρακάτω στον διάδρομο, όπου ο τύπος με τα σκούρα μαλλιά και το μαύρο φούτερ εμφανίστηκε και εξαφανίστηκε πριν από μερικά λεπτά. Οι μπρούτζινοι αριθμοί 409 είναι κολλημένοι στο πάνω μέρος της πόρτας. «Τζέεεεις», ψιθυρίζω αργόσυρτα. Είναι χαριτωμένο όνομα. Δεν έχω συναντήσει ποτέ κάποιον με τέτοιο όνομα. Μμμμμμ. Πιέζω τα χείλη μου. Ποιο επίθετο να το συνοδεύει; Περπατώ σαν γάτα στις μύτες των ποδιών προς τα εκεί, γιατί ξέρω πολύ καλά ότι δεν θα μπορέσω να κοιμηθώ απόψε αν δεν το μάθω. Ακριβώς κάτω από το κουδούνι, υπάρχει μια τετράγωνη ταμπελίτσα, όπως σε οποιοδήποτε άλλο διαμέρισμα σε αυτόν τον όροφο, και διαβάζω το όνομα. Τζέισον Ρόουντ. Ωραία. Υπάρχει κι ένα ματάκι. Ένα πολύ δελεαστικό ματάκι. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, αναρωτιέμαι αν αυτά τα πράγματα λειτουργούν και αντίστροφα. Το 1,60 μου είναι το καλύτερο δυνατό ύψος – απλά όχι για ματάκια. Αυτό με αναγκάζει να σηκωθώ στις μύτες για να προσπαθήσω να ρίξω μια ματιά μέσα από το μικροσκοπικό γυαλί που οδηγεί μέσα στο διαμέρισμα του Τζέισον Ρόουντ.

Εντάξει, τα καλά νέα είναι ότι αυτές οι τρυπούλες πραγματικά λειτουργούν αμφίδρομα. Τα άσχημα νέα είναι ότι τα πάντα στην άλλη μεριά δείχνουν σαν να είναι βυθισμένα κάτω από το νερό. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν αυτό που βλέπω εκεί στη μέση του δωματίου είναι άνθρωπος ή καλόγερος. Αλλά κινείται, οπότε υποθέτω ότι είναι κάποιο από τα παιδιά. Μια