Πίστεψε στην αγάπη: Το Σκάνδαλο συναντάει την Αγάπη, #5

By Amanda Mariel

Η Λαίδη Μπρουκ Λίνγουντ δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί τι θα συνέβαινε αν έπεφτε κυριολεκτικά πάνω στον Δούκα του Γκράφτον. Τώρα, ο διαβολικά όμορφος δούκας δεν την αφήνει σε ησυχία και η απόφαση της Μπρουκ να του αντισταθεί, όλο και ξεθωριάζει. Να τολμήσει να πιστέψει στην αγάπη ή μήπως βάζει σε κίνδυνο μόνο την αγνότητά της;

Ο Ντρέικ αγαπούσε την Λαίδη Μπρουκ από τότε που ήταν έφηβοι και κάποτε της υποσχέθηκε πως θα ερχόταν για εκείνη, όταν θα γινόταν ενήλικος. Δεν ήξερε όμως ότι ο πατέρας του θα του άφηνε για κληρονομιά μια κατεστραμμένη περιουσία. Ο Ντρέικ πάλεψε να διορθώσει τις υποχρεώσεις του και ονειρευόταν την ημέρα που θα πήγαινε στην Μπρουκ. Τώρα, έπειτα από δέκα ατελείωτα χρόνια, είναι σε θέση να την διεκδικήσει. Μπορεί μια εγκαταλελειμένη εφηβική αγάπη, να αναζωπυρωθεί κ&a

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Amanda Mariel
• Release date: Jun 25, 2021
• ISBN: 9781667405353

Amanda Mariel

USA Today Bestselling, Amazon All Star author Amanda Mariel dreams of days gone by when life moved at a slower pace. She enjoys taking pen to paper and exploring historical time periods through her imagination and the written word. When she is not writing she can be found reading, crocheting, traveling, practicing her photography skills, or spending time with her family.

Book preview

Πρόλογος

Κάμπρια, Αγγλία, 1804

Η Λαίδη Μπρουκ Λίνγουντ διασκέδαζε παιχνιδιάρικα διασχίζοντας ένα ευωδιαστό λιβάδι από λεβάντα, κρατώντας ψηλά με τα χέρια της τη φούστα της. Ο ήλιος τύλιγε το πρόσωπό της, ενώ ένα απαλό καλοκαιρινό αεράκι την προστάτευε από την πολλή ζέστη.

Εισέπνευσε βαθιά μια γερή δόση καλοκαιριού κι έπειτα χαμογέλασε στον γείτονα των παππούδων της, Ντρέικ Κίνγκστον, τον Μαρκήσιο του Γκράφτον.

«Μην ντρέπεσαι,» φώναξε, καθώς στριφογύριζε στον ανοιχτό χώρο που απλωνόταν. «Έλα, χόρεψε μαζί μου.»

Ο Ντρέικ χαμογέλασε, καθώς περπατούσε προς το μέρος της, με τα μαύρα μαλλιά του να ανεμίζουν στο αεράκι και το πράσινο βλέμμα του να αστράφτει. «Ποτέ δεν ήμουν ντροπαλός.» Άνοιξε διάπλατα τα χέρια του προσκαλώντας την στην αγκαλιά του.

Η Μπρουκ γέλασε καθώς έτρεχε στην αγκαλιά του. Τίναξε πίσω το κεφάλι της, καθώς εκείνος την στριφογύριζε, προτού την φέρει και πάλι στην αγκαλιά του.

Έτσι ήταν πάντα η σχέση ανάμεσά τους, διασκεδαστική και εύκολη. Ο Ντρέικ την έκανε να γελάει κάθε φορά που ήταν μαζί. Εκείνος ήταν το ασφαλές της καταφύγιο, παρέχοντάς την μια απόδραση από την μοναξιά της.

Πόσο ευχόταν η Μπρουκ να έμενε για πάντα εδώ.

Δυστυχώς όμως, δεν μπορούσε. Η Μητέρα της την είχε εγκαταλείψει στο αρχοντικό των παππούδων της για το καλοκαίρι. Ούτε εκείνη, αλλά ούτε και ο Πατέρας δεν είχαν ποτέ χρόνο για την Μπρουκ. Ήταν πολύ απασχολημένοι, απολαμβάνοντας τις ξεχωριστές ζωές τους, ώστε να ασχολούνται με την ανατροφή της ζωηρής κόρης τους.

Σύντομα, θα έστελναν την Μπρουκ να φοιτήσει στο Σχολείο Εκπαίδευσης και Ευπρέπειας για Δεσποινίδες Εξαιρετικής Ποιότητας, της κυρίας  Έμμελαϊν, στο Κάντερμπερι. Ούτε στο σπίτι της δεν θα προλάβαινε να επιστρέψει.

Ήταν άλλος ένας τρόπος να την αγνοήσουν οι γονείς της και αυτό την τσιμπούσε σαν κεντρί.

Όχι πως νοιαζόταν υπερβολικά για το σπίτι της, όμως το Κάντερμπερι... Θα ήταν ομοίως ένας κόσμος μακριά από την Κάμπρια. Και το σημαντικότερο, μακριά από τον Ντρέικ.

Η Μπρουκ έγειρε πάνω του, με την καρδιά της βαριά από την προσμονή. Φώλιασε πάνω στον ώμο του. «Μακάρι να μπορούσα να μείνω εδώ για πάντα. Θα μου λείψεις. Θα μου λείψει όλο αυτό.»

«Αλήθεια;» ρώτησε ο Ντρέικ, χαμογελώντας της. «Δεν έχεις την περιέργεια να μάθεις τι άλλο υπάρχει εκεί έξω; Δεν είσαι έστω και λίγο ενθουσιασμένη με το σχολείο;» Σήκωσε το φρύδι του με απορία. «Θα μου λείψεις, όμως δεν θα σε ξεχάσω.»

Η Μπρουκ αναστέναξε, με την καρδιά της να χτυπάει. «Είμαστε μόνο δεκατεσσάρων και δεκαπέντε. Μέχρι να μεγαλώσουμε θα με έχεις ξεχάσει και δεν με ενδιαφέρει τι άλλο υπάρχει εκεί έξω, είμαι ευτυχισμένη εδώ.» Εκείνη κατσούφιασε.

«Σου υπόσχομαι πως θα την βρεις και αλλού την ευτυχία. Θα γνωρίσεις πολλά κορίτσια στο σχολείο και θα κάνεις κι άλλες φίλες.» Ο Ντρέικ την σήκωσε όρθια και την στριφογύρισε. Χαμογελούσε καθώς την στριφογύριζε όλο και πιο γρήγορα, κάνοντάς την να ξεσπάει σε γέλια. «Μπράβο το κορίτσι μου.» Της χαμογέλασε.

Η καρδιά της Μπρουκ κόντευε να σπάσει. Για χιλιοστή φορά αυτό το καλοκαίρι, αναρωτιόταν εάν τον αγαπούσε. Ήταν ένα συναίσθημα που δεν το είχε βιώσει ξανά στο παρελθόν, παρόλο που ήξερε τι σημαίνει αγάπη.

Σίγουρα δεν σήμαινε γονείς που έκαναν οτιδήποτε δυνατό, ώστε να αποφύγουν την κόρη τους. Η αγάπη δεν ήταν μοναξιά και δάκρυα. Και σίγουρα δεν θα μπορούσε να σημαίνει άνθρωποι που δεν νοιάζονταν, παρά μόνο για τον εαυτό τους.

Η αγάπη έπρεπε να σημαίνει πολλά περισσότερα, όπως το να μοιράζεσαι την χαρά, την συντροφιά και θερμά χαμόγελα. Κάτι σαν αυτό που μοιραζόταν με τον Ντρέικ.

Η Μπρουκ τίναξε προς τα πίσω το κεφάλι της, αφήνοντας τον ήλιο να της ζεστάνει το πρόσωπο, καθώς αναμιγνύονταν ο γαλανός ουρανός με το λιβάδι από λεβάντα. Η καρδιά της έλιωσε μόλις αντίκρισε το βλέμμα του Ντρέικ.

Η αγάπη σίγουρα θα σήμαινε γέλιο και ξέγνοιαστη διασκέδαση. Θα πρέπει να σημαίνει πως δύο άνθρωποι απολαμβάνουν ο ένας την συντροφιά του άλλου. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι που ακούνε ο ένας τον άλλον και νοιάζονται πραγματικά ο ένας για τον άλλον. Και όταν συναντιούνται, νοιώθουν φτερουγίσματα στο στομάχι και φουσκώνουν από ενθουσιασμό.

Άραγε το στομάχι του Ντρέικ φτερούγιζε όπως το δικό της; Σίγουρα εκείνος χαμογελούσε όταν εκείνη την πλησίαζε. Και πάντα είχε χρόνο για εκείνη. Ήλπιζε πάντως το στομάχι του να φτερουγίζει, αφού πλέον ήταν πεπεισμένη ότι της είχε κλέψει την καρδιά.

«Μοιάζεις με ένα υπέροχο πουλί με το φόρεμά σου να απλώνεται γύρω σου και το κεφάλι σου να γέρνει προς τα πίσω. « είπε ο Ντρέικ. «Ένας πανέμορφος κύκνος.»

«Δεν μοιάζω.» Η Μπρουκ γελούσε πιο δυνατά, καθώς την στριφογυρνούσε στον αέρα, λες και πετούσε πραγματικά.

Την άφησε να πατήσει στο έδαφος, με τα χέρια του στη μέση της για να την σταθεροποιήσει, καθώς της χαμογέλασε παιχνιδιάρικα. «Το γέλιο σου πάει πολύ.»

«Τότε θα προσπαθήσω να το κάνω πιο συχνά.» Η Μπρουκ γύρισε και απομακρύνθηκε αρκετά, προτού κοιτάξει πάνω από τον ώμο της για να τον προκαλέσει. «Πιάσε με αν μπορείς.»

«Θα σε πιάσω προτού προλάβεις να φτάσεις στην κορυφή του λόφου.» Ο Ντρέικ άρχισε να τρέχει πολύ γρήγορα.

«Ποτέ.» Απομακρύνθηκε τρέχοντας, αφήνοντας ένα μονοπάτι γέλιου στο διάβα της. Η λεβάντα χάιδευε τους αστραγάλους της και τις κνήμες της, με το άρωμά της να την αναζωογονεί, ενώ διέσχιζε το έδαφος.

«Σ’ έπιασα,» φώναξε ο Ντρέικ μια στιγμή προτού το χέρι του αγκαλιάσει την μέση της.

Τα γόνατα της Μπρουκ λύγισαν και οι δυο τους έπεσαν στο θερμό έδαφος. Εκείνη χαχάνισε, καθώς τεντώθηκε για να χαζέψει τα σύννεφα στον ουρανό. Ο Ντρέικ τεντώθηκε δίπλα της, το κεφάλι του κολλημένο στο δικό της και το σώμα του αντίκρυ στο δικό της, λες και ήταν δυο ακτίνες από τον