Samen met jou: Tot over mijn oren, #4

By Lenthe Leeuwenberg

Nu Evi eindelijk heeft toegegeven dat ze de vader wel ziet zitten is haar leven compleet veranderd. Wie had dat de afgelopen maanden durven denken? Evi is dolgelukkig, maar gaat het haar lukken om de liefde lang genoeg verborgen te houden voor haar collega's en de leerlingen? En wat vinden de kinderen er eigenlijk van?

• Language: Nederlands
• Publisher: Lenthe Leeuwenberg
• Release date: Dec 16, 2020
• ISBN: 9781393083153

Book preview

Hoofdstuk 1

Het leek alsof alle spanning uit Evi’s lichaam was verdwenen toen ze – eindelijk – de liefde verklaard had aan Thijs, en belangrijker nog; hij aan haar. De twee- en drieletterige woorden die ze normaal met moeite uit kon spreken, waren vervangen door volledige, overtuigende zinnen, en Evi had het idee dat ze helemaal zichzelf kon zijn bij hem. Dat ze verliefd op hem was, daar was ze al een tijdje van overtuigd. Dat hij haar ook zag zitten en dat ze zo’n goede klik zouden hebben, daar had Evi niet van durven dromen.

‘Waar denk je aan?’ wilde Evi weten.

‘Aan jou.’ Thijs glimlachte. ‘En als ik aan jou denk... Als ik aan de rest van mijn leven denk, dan denk ik aan jou. Je bent de eerste vrouw die ik tegen ben gekomen bij wie ik dat voel.’

Evi keek hem even aan. Ze wilde hem iets vragen, maar wilde de avond niet verpesten – ze wist niet wat het antwoord zou zijn. Maar ze wilde het wel graag weten. ‘En de moeder van Lex en Nora dan?’

‘Dat was...’ Thijs was even stil. ‘Ik kan niet zeggen dat het een fout was, want dat zijn de kinderen zeker niet. We waren nog niet zo met de toekomst bezig. Het duurde een paar maanden, we hadden het leuk en toen was ze zwanger. Als ik het met haar over onze toekomst had, dan dachten we aan een reis een paar maanden later. Niet aan trouwen, huizen en kinderen.’ Hij keek even naar Evi. ‘Ze wilde geen kinderen. Nooit.’ Even was hij stil. ‘En dit waren er twee. Ze wilde niets met de tweeling of mij meer te maken hebben en uiteindelijk hebben we ervoor gekozen dat de tweeling bij mij en mijn ouders zou komen wonen. Ze heeft ze nooit gezien. Tot een paar weken geleden.’

‘Nooit?’ Evi keek Thijs verbaasd aan.

Thijs schudde zijn hoofd.

‘Dat is...’ Evi dacht even na. ‘Ik ken wel vaders die niets met hun kinderen te maken willen hebben. Maar geen moeders.’

Thijs haalde zijn schouders op. ‘Ze bestaan echt. Ze wilde zelfs niet meedenken over namen of andere dingen. Echt niets wilde ze met ze te maken hebben.’

‘Heb jij hun namen gekozen?’ wilde Evi weten.

‘Ja.’ Thijs knikte. ‘Vrouwen weten misschien al jaren hoe ze hun kinderen willen noemen, maar ik had geen idee. Ze zijn allebei naar mijn ouders genoemd. Nora naar mijn moeder, Elenora, en Lex naar mijn vader, Alexander.’

‘Mooi,’ vond Evi.

‘En jij?’ Thijs keek naar Evi. ‘Hoe zie jij je toekomst voor je?’

Evi dacht snel na. Een paar maanden geleden had ze haar toekomst precies voor zich gezien, maar de afgelopen tijd had ze er niet meer zo bij stilgestaan wat ze zou willen in de toekomst.

‘Dat weet ik niet,’ zei Evi eerlijk. ‘Tot een tijdje geleden had ik mijn toekomst helemaal uitgedacht, maar nu... Er is veel veranderd.’

‘Helemaal uitgedacht?’ Thijs fronste zijn wenkbrauwen. ‘Je maakt me nieuwsgierig.’

‘Je gaat me uitlachen.’ Evi keek hem aan.

‘Nou en?’ Thijs keek naar haar. ‘Als ik je uitlach, betekent dat niet dat ik minder van je hou.’

Hij zei dat hij van haar hield – Evi had het echt gehoord. Nog geen paar uur geleden hadden ze elkaar de liefde verklaard, en nu al zei hij dat hij van haar hield. Ze kon het nog niet terug zeggen – daarvoor kende ze hem nog niet goed genoeg en bovendien vond ze dat veel te snel.

‘Ik heb samengewoond,’ zei Evi. ‘Een half jaar, ongeveer. Tot een maand of drie geleden, toen ik hem in ons appartement vond met een van mijn beste vriendinnen.’

‘Meen je dat?’ Thijs keek haar verbaasd aan.

‘Ja.’ Evi knikte. ‘Twee weken later woonde ik