Tot over mijn oren: Tot over mijn oren

By Lenthe Leeuwenberg

Evi heeft het allemaal. Leuke vriendinnen, aantrekkelijke vriend, mooi appartement. Evi heeft de rest van haar leven al helemaal uitgestippeld; trouwen, huis kopen, kinderen. Maar eerst moet ze nog een half jaar stagelopen in een kleuterklas en ervoor zorgen dat Victor haar ten huwelijk vraagt.

 

Dan valt ineens Evi's hele toekomstplan weg. Haar relatie is voorbij, haar stage vindt ze niet leuk en ze raakt enkele van haar beste vriendinnen kwijt. Gaat het Evi lukken om haar studie te halen en haar leven weer op te pakken?

 

En hoe zit het met die vader tegen wie ze geen woord kan uitbrengen?

• Language: Nederlands
• Publisher: Lenthe Leeuwenberg
• Release date: Dec 16, 2020
• ISBN: 9781393111948

Book preview

Hoofdstuk 1

‘Happy birthday!’ Evi werd door haar beste vriendin Pleun omhelsd toen ze bij het restaurant eindelijk hun tafeltje had gevonden.

Evi glimlachte. ‘Dankjewel.’

‘Gefeliciteerd!’ Jessy omhelsde haar ook. ‘Vierentwintig al, je wordt oud.’

Evi wist dat Jessy haar plaagde – Jessy was zelf ook al vierentwintig, net als Pleun. ‘Bedankt.’ Ondanks haar vierentwintigjarige leeftijd zag Jessy er ouder uit. Haar blonde, golvende haren, waar Evi wel eens jaloers op was, zorgden ervoor dat ze regelmatig door mannen bekeken werd en dankzij de make-up die Jessy altijd droeg, zag ze er een stuk ouder uit dan ze was.

Ook Femke feliciteerde Evi en daarna ging Evi naast Pleun zitten.

‘We hebben alvast champagne besteld,’ glimlachte Jessy. ‘Je wordt maar één keer vierentwintig dus dat moeten we vieren.’

Evi grijnsde. ‘Bedankt. Geen zingende obers erbij, hoop ik?’

Jessy lachte. ‘Dat zullen ze in dit restaurant niet doen, denk ik.’

Evi zou haar vriendinnen die avond trakteren op het etentje voor haar verjaardag en had een chic restaurant uitgekozen, waar ze zelf graag uit eten ging.

‘En, wat heb je van Victor gekregen voor je verjaardag?’ Pleun keek nieuwsgierig naar Evi.

‘Nog niets.’ Evi klonk teleurgesteld. ‘Ik ben morgen natuurlijk pas echt jarig, dus ik moet nog wachten.’

‘Waar hoop je op?’ wilde Jessy weten.

Evi haalde haar schouders op. ‘Ik heb geen idee wat hij voor me heeft.’

‘Dus je verwacht geen ring?’ Jessy keek naar Evi.

Evi glimlachte even. Ze had haar leven al helemaal uitgestippeld – en haar vriendinnen wisten daarvan. Na het weekend zou ze beginnen aan haar laatste stage en als ze die, en de twee laatste vakken, afgerond had, dan had ze eindelijk haar diploma en kon ze door met de volgende stappen in haar leven. Evi zou na de zomervakantie een leuke baan vinden, zodat zij en Victor eindelijk konden verhuizen van het kleine appartement naar een echte eengezinswoning. Ze had al een aantal keer gehint naar Victor dat ze graag zou willen trouwen – en daar niet te lang mee wilde wachten. Stiekem had ze al bedacht wat voor jurk ze wilde dragen en ze wist zelfs al waar ze naartoe wilde gaan op huwelijksreis. In de jaren die zouden volgen zouden er twee kinderen komen – een jongen en een meisje – en Evi zou parttime blijven werken, terwijl Victor doorgroeide naar de top in de bank- en verzekeringswereld. In gedachten had Evi zelfs haar nieuwe huis al ingericht, maar voordat het zover was moest ze eerst haar diploma halen en een baan vinden, wat nog zeker een half jaar zou duren.

Omdat Victor al wel een fulltimebaan had, was Evi sinds vorige week gestopt met haar bijbaantje zodat ze zich de komende maanden kon richten op haar studie. Hoewel ze nog niet wist of ze het leuk zou vinden, verwachtte ze geen problemen te hebben met haar stage. Wel wist ze dat ze voor de laatste twee vakken goed haar best moest doen. Vanaf komende maandag zou ze aan de slag gaan in een kleuterklas. Ze zou daarnaast genoeg tijd hebben om te werken aan de laatste studievakken, en zou in het weekend ook nog tijd over hebben voor Victor en voor haar vriendinnen.

‘Nee, dat verwacht ik niet.’ Al hoopte ze het stiekem wel. ‘Maar mocht hij dat vragen dan zeg ik natuurlijk ja.’

‘En dan mogen wij vast je bruidsmeisjes zijn.’ Pleun grijnsde.

Evi schudde glimlachend haar hoofd. ‘Dat gaat dan nog wel even duren, hoor.’

––––––––

Hoewel Evi niet verwachtte dat zij en Victor snel zouden gaan trouwen, verwachtte ze wel dat ze de eerste van haar vriendinnen zou zijn die in het huwelijksbootje zou stappen. Zowel Jessy als Femke had geen relatie en hoewel Pleun en haar vriend al langer samen waren dan Victor en Evi, dacht Evi niet dat Pleun zou gaan trouwen voordat ze haar studie had afgerond. Evi wist niet veel over Pleuns studie, maar wist wel dat het nog jaren zou duren voor Pleun klaar was, omdat ze had aangegeven nog langer door te willen studeren.

Pleun was bezig met een masterstudie – Evi wist nog steeds niet precies wat ze deed – en was nog regelmatig vrij op doordeweekse dagen. Ze volgde colleges en hielp als bijbaantje af en toe op de universiteit. Ze was elk weekend vrij en kon op doordeweekse dagen zelf haar tijden indelen, behalve die van de verplichte colleges. Pleun en Evi waren daarom tot vorige week regelmatig op weekdagen in de stad te vinden. Pleuns vriend, met wie ze samenwoonde, werkte wisselende diensten in het ziekenhuis en Pleun probeerde vaak haar activiteiten op hem af te stemmen, door bijvoorbeeld te werken als hij moest bijslapen of werken, en juist vrij te nemen als hij ook vrij was.

De rest van de avond vloog voorbij, net zoals eigenlijk elke avond waarop de vriendinnen bij elkaar waren. Er werd volop gekletst en gedronken, en deze keer ook geproost op Evi’s verjaardag – zeker toen het twaalf uur was geweest en Evi’s verjaardag begonnen was.

Evi genoot van de avond met haar vriendinnen. Ze wist goed dat ze dankbaar moest zijn voor haar beste vriendinnen en de tijd die ze allemaal nog hadden om met elkaar door te brengen. Hoewel ze allemaal nog jong waren, hadden ze genoeg geld om te doen waar ze zin in hadden – shoppen, stappen en uit eten gaan. Evi genoot van het leven, net zoals haar vriendinnen deden, en wist dat alles ooit – als ze allemaal burgerlijk zouden zijn – zou gaan veranderen. Voor nu genoot Evi van het studentenleven dat ze leidde, samen met haar vriend en haar vriendinnen, en hoewel ze niet kon wachten tot ze klaar was met haar studie, had ze ook nog geen zin om een burgerlijke, vaste baan te hebben. Te horen aan de plannen van haar vriendinnen zagen zij dat ook nog niet zitten, want de eerste plannen voor de zomer – festivals en vakanties – werden tijdens die avond alweer gemaakt.

Femke had zich al de hele avond wat afzijdig gehouden van het gesprek. Het was Evi niet opgevallen, maar Pleun wel. Pleun vroeg er niet naar. Femke was wel vaker wat rustiger dan vooral Jessy, en als Femke ergens mee zat dan zou ze het binnenkort zelf wel aan haar vriendinnen vertellen.

Tot Evi’s teleurstelling was Victor nog niet thuis toen zij tegen één uur thuiskwam. Ze had gehoopt dat Victor thuis zou zijn om haar te feliciteren – al had ze al wel een berichtje van hem ontvangen – en om haar cadeau te geven. Omdat Evi nog niet wist hoe laat Victor thuis zou zijn en ze de volgende dag een drukke dag zouden hebben, besloot Evi om meteen naar bed toe te gaan zodat ze tijdens haar verjaardagsfeest in elk geval uitgerust zou zijn.

––––––––

‘Goedemorgen lieverd.’ Victor draaide zich om toen hij Evi de volgende ochtend langzaam wakker voelde worden. ‘Gefeliciteerd met je verjaardag.’ Hij gaf Evi een zoen.

Het was al licht in de slaapkamer. De verduisterende gordijnen die ze beiden wilden hebben, hadden ze nog steeds niet gekocht en nu het winter was, werden ze alleen in het weekend wakker van het daglicht. De witte gordijnen die ze wel hadden hangen had Victor gekocht voordat Evi bij hem in was getrokken, net als het bed waar ze samen in lagen. De rest van de inrichting van de slaapkamer, en eigenlijk de rest van de woning, had Victor aan Evi te danken. Evi had het appartement gezellig gemaakt, toen ze bij Victor introk. Met extra kussens op het bed en op de bank, een satijnen dekbedovertrek en kaarsen en fotolijstjes op de kasten.

Ze glimlachte. ‘Dankjewel,’ zei ze zachtjes, terwijl ze zich afvroeg wat hij voor cadeau voor haar zou hebben.

‘Je bent vast ontzettend nieuwsgierig naar je cadeau.’ Victor kende Evi inmiddels goed genoeg om te weten dat dat was waaraan ze dacht, al kwam dat vooral omdat Evi de afgelopen tijd al regelmatig had gevraagd wat haar cadeau zou zijn – en ze had hem een paar hints gegeven met cadeaus die ze graag van hem wilde krijgen.

‘Krijg ik het al?’ vroeg Evi.

‘Even wachten, liefje.’ Victor glimlachte. ‘Ik ga eerst ontbijt voor je maken. Blijf jij maar lekker liggen.’

Ontbijt op bed klonk voor Evi als een goed idee. Ze kon zich niet herinneren dat Victor ooit eerder ontbijt had gemaakt, en zeker niet voor ontbijt op bed had gezorgd. De keren dat hij het ontbijt regelde had hij haar meegenomen naar een hotel om uitgebreid te ontbijten.

Eigenlijk deed Evi alles in het huishouden, en Victor zorgde ervoor dat er genoeg geld binnenkwam. Evi vond het geen probleem om het grootste deel van de huishoudelijke taken op zich te nemen. Victor maakte lange dagen, en Evi’s dagen waren vaak wat korter. Omdat er dankzij Victor elke maand een behoorlijke som geld binnenkwam vond Evi het niet erg dat zij wat meer in het huishouden deed. Daarnaast was het ook gewoonweg makkelijker om boodschappen op doordeweekse dagen overdag te doen, in plaats van op de drukke momenten in de avonden en weekenden.

Evi was dan ook verrast toen Victor een kwartier later met broodjes en croissantjes terugkwam. Ze had hem de voordeur uit horen sluipen – Victor dacht waarschijnlijk dat Evi dat niet gehoord had, maar Evi had doodstil in bed gelegen, nieuwsgierig luisterend naar wat Victor aan het doen was. Victor had twee borden en bekers meegenomen en haalde een fles versgeperste jus d’orange uit een plastic tas.

‘Ik had champagne willen meenemen voor het ontbijt, maar dat hadden helaas niet.’

Evi was verrast door de moeite die Victor voor haar deed. Ze voelde zich dolgelukkig met hem. Hij leek precies te weten wat hij moest doen om haar te kunnen verrassen en toen hij haar even later zijn cadeau gaf, een prachtige, dure, armband die Evi een tijdje geleden bij haar favoriete juwelierswinkel had zien liggen, kon haar dag helemaal niet meer stuk.

––––––––

Evi had genoten van haar verjaardag. Haar ouders en die van Victor waren op bezoek geweest en ze waren ’s avonds met zijn allen uit eten gegaan. Daarna hadden Victor en zij met wat andere vrienden afgesproken in het centrum voor een drankje en het was later geworden dan Evi had verwacht. Toen ze zondagochtend rond een uur of elf wakker werd, wist ze dat het geen gezellige dag zou worden.

Morgen was het zover. Morgen was de eerste dag van haar allerlaatste stage – en Evi keek er niet naar uit. Ze had geen zin meer in haar studie, haar stage en alles wat erbij hoorde. Ze moest vanaf nu elke schooldag vroeg haar bed uit, met de bus naar de school en zou pas tegen het avondeten thuis zijn. Ze kon geen smoesjes meer verzinnen om langer in bed te blijven liggen, colleges te skippen of lekker op een rustige dinsdagochtend te gaan winkelen. Het echte leven zou nu gaan beginnen, ook al was het nog maar een stage, en Evi wist dat ze daar geen zin in had.

Hoewel Victor elke ochtend rond zeven uur zijn bed uitkwam om te gaan werken, bleef Evi het liefst zo lang mogelijk liggen. Ze had regelmatig colleges overgeslagen die niet verplicht waren, genoot van de rustige winkelstraten in de ochtenden en plande afspraken nooit in het weekend omdat ze dan vrij wilde zijn. Dat zou vanaf nu gaan veranderen.

Als ze er al zo tegenop zag om haar tas in te pakken, hoe erg zou ze dan haar stage gaan vinden? Of was het eigenlijk niet de stage, maar het burgerlijke leven dat haar nog niet trok?

Hoofdstuk 2

Evi was die ochtend met veel moeite haar bed uit gekomen. Ze had nog maar net tijd om te douchen, voordat ze met de bus naar het dorp moest waar haar stageschool stond. In de bus had Evi nog een half uurtje de tijd om rustig wakker te worden en zich mentaal voor te bereiden op haar eerste stagedag. Evi was één keer eerder bij de school geweest en wist dat ze vanaf de bushalte nog een minuut of vijf moest lopen – maar ze was allang blij dat er een bushalte in het dorp was.

Het schoolplein was verlaten toen Evi bij school arriveerde. In de meeste klaslokalen die ze vanaf het schoolplein kon zien zag ze al licht branden. Evi haalde nog één keer diep adem voordat ze naar het schoolgebouw liep – ze hoopte maar dat het allemaal mee zou vallen.

‘Hoi, ik ben Annette.’ Een vriendelijke vrouw, die ongeveer de leeftijd van Evi’s moeder had, zat in het kleuterlokaal op haar te wachten. Evi had eerder van de directrice een rondleiding gehad en had daarna per e-mail afgesproken dat ze rond kwart voor acht die ochtend in de kleuterklas zou zijn om haar stagebegeleider te ontmoeten.

‘Ik ben Evi.’ Ze was verrast door de vriendelijkheid van de vrouw.

‘Ik hoop dat je er zin in hebt. De kleuters in elk geval wel. Ik heb ze vorige week verteld dat jij zou komen en ze konden niet wachten om je te ontmoeten.’

‘Wat leuk.’ Evi glimlachte. Ze had verwacht dat ze de hele dag – en de komende maanden – gespeeld vriendelijk moest gaan doen, maar tot nu toe viel het haar mee. Vanaf de bushalte dicht bij haar woning ging een bus rechtstreeks naar deze basisschool, waardoor ze er binnen een half uur kon zijn als het meezat. De bus was tot haar opluchting niet vol – wie reisde er nu naar een dorp tijdens de spits?

‘Je kan je spullen hier wegzetten.’ Annette wees naar een plank boven het bureau. ‘Dan weet je zeker dat de kleuters er niet bij kunnen. Ik zal je zo even wegwijs maken in het klaslokaal, zodat je weet waar je moet zoeken als je iets nodig hebt.’

‘Dat is heel fijn.’ Evi knikte vriendelijk en zette haar tas weg.

‘Ik zal zorgen dat je vanmiddag overal inlogcodes voor hebt zodat je eens kan rondkijken in alle systemen als je daar tijd voor hebt. Maar dat heeft voor nu geen haast.’ Annette wees Evi de kleutertoiletten en de schoonmaakspullen. De kleuterklas was gezellig ingericht. Er was een zithoekje met een bankje en kussens, er hingen op meerdere plaatsen knutselwerkjes van de kinderen en overal in het lokaal waren educatieve maar vrolijke elementen te zien.

‘De leraar van de andere kleuters komt zo ook even kennismaken,’ legde Annette uit. ‘In het andere lokaal staan net wat andere spelmaterialen, dus soms ruilen we wat spullen voor de kleuters.’ Ze keek op toen de deur