Wychetts- Nederlandse Vertaling

By William Holley

Wychetts (spreek uit als 'Witch-etts') is een magisch fantasieverhaal voor 9-12 jarigen, maar waar ook veel ouderen plezier aan kunnen beleven. Met veel humor volg je het verhaal van Bryony en haar vervelende stiefbroer Edwin als ze in hun 'nieuwe' huis komen te wonen, een vervallen oude cottage in Engeland die een verbazingwekkend geheim heeft. Als de kinderen de magische krachten van Wychetts wakker maken, belanden ze in een avontuur dat hun verdere leven zal veranderen! 'Lieve mam, we zijn net verhuisd naar ons nieuwe huis, hoewel er niets nieuws aan is. Het huis heet Wychetts en het valt totaal uit elkaar. Er is geen elektriciteit, en ik schrijf deze brief bij kaarslicht. Wat nog erger is, is dat ik een kamer moet delen met HEM'. Maar de kinderen ontdekken al snel dat er dingen zijn die zelfs met magie niet kunnen worden veranderd, en als hun plannen om elkaar dwars te zitten mislukken, moeten Bryony en Edwin samenwerken om Wychetts en de wereld te redden uit de klauwen van de boosaardige Schaduwraad... Veel magie, mysterie en humor, Wychetts is een betoverend boek voor 9-12 jaar, waarvan ook ouderen kunnen genieten.

• Language: Nederlands
• Publisher: William Holley
• Release date: May 17, 2020

William Holley

Born in Kent, England, sometime in the murky twentieth century, William was keen on writing since the day he first picked up a pen. True, it took him about thirty years to work out which end of the pen he could actually write with, but that didn't prevent him honing his literary skills until, at long last, he is ready to unleash his first novel 'Wychetts' on an unsuspecting world.William lists fast food, TV game shows and lift music as his inspiration. His hobbies include sitting about in chairs and watching other people do stuff.As well as writing, he is a handy artist and has designed and created his own book covers; however these two talents are something of an oasis in a desert of general incompetence.William's books are aimed at 9-12 year olds, but there is a growing fan base of 'adults' (at least that's what they call themselves) who enjoy his work.

Book preview

Het laatste blok werd op zijn plaats gehamerd, vonken vlogen rond in de duisternis toen metaal op steen werd geslagen. Een kring met schaduwfiguren trok zich terug met gebogen hoofd toen hun leider zijn handen hief.

'Het is klaar' zei de stem, hees en fluisterend. 'De macht van de Oude Wijzen is verzegeld'. 'Wat nu?' vroeg een ander met een schorre stem. 'Nu wachten we' fluisterde een vrouw, 'we wachten tot het vastgestelde uur, als de Volle Maan der Magisters opkomt met het Zevende Gebod van het Huis van Mordoran, want het is voorspeld dat de nietsvermoedende kinderen zullen arriveren om de aloude krachten, die op deze plek bestaan, te wekken '.

'En dan zullen we terugkomen' zei de fluisterende stem, 'de kracht van de Oude Wijzen zal van ons zijn en de wereld zal lijden in de greep van de Schaduwraad'. Er klonk een rommelig geklap, geroep en gefluit in de duisternis. Buiten reikten de kale takken van een eeuwenoude dode boom naar de grijze zweem van de maan. De wake was begonnen, en die zou vijfhonderd jaar duren…

1 Het Nieuwe Huis

Bryony's moeder (dat wil zeggen haar echte moeder) zei ooit dat je een huis altijd moest beoordelen naar de staat van de tuin. Met die gedachte kon Bryony alleen maar concluderen dat hun nieuwe huis eruit zag als iets tussen een vuilnishoop en een krot. Er was geen grasveld, geen bloemenperk, alleen maar een muur van opgeschoten onkruid en doornstruiken die hoog boven Bryony's hoofd uitstaken en die het huis aan het gezicht onttrokken. Opduikend vanuit de wilde begroeiing stond een knoestige, oude boom met takken als klauwen en een stam met de spookachtige gelijkenis van een lelijke oude man. Bryony was geen zenuwachtig type maar er was iets met die boom dat haar rillingen bezorgde. Maar het was niet alleen de boom of de vreselijk verwilderde tuin. Er was nog iets dat Bryony een akelig gevoel gaf, alsof iets of iemand haar stiekem stond te begluren. Dat was natuurlijk niet waar. Ze waren kilometers buiten de stad, midden op het platteland. Alleen maar natuur rondom, geen mensen, geen verkeer, geen huizen en winkels in de omgeving. 'Gaan we hier echt wonen pap?' vroeg ze met een angstige blik. Maar Bill Platt glimlachte en knikte. 'Wat vind je ervan, schat?' De vraag was niet aan Bryony gericht maar aan een slanke, roodharige vrouw die naast hem stond. Ze heette Jane en was lerares. Ze droeg altijd vesten (die ze zelf breide), bloemetjesrokken en sandalen. Ze lachte voortdurend en vond alles 'geweldig'. Bryony vond dat op zich al irritant genoeg, maar ze stond er ook nog op dat Bryony haar mam noemde. Geen denken aan!

'Wel, wat vind je ervan?' vroeg Bill weer, een beetje zenuwachtig. Jane, met haar ziekelijke lachje, haakte met haar magere vingers in Bills arm. 'De locatie is geweldig, maar ik wil eerst het huis bekijken voordat ik mijn mening geef'. 'Natuurlijk schat, kom maar mee.' Bill wilde het gammele hekje openduwen, maar dat gaf niet mee. Hij duwde harder, maar het hekje had geen zin. 'Het hout is wat uitgezet' bromde hij, terwijl hij met zijn volle gewicht tegen het vermolmde hout duwde. En met een luide klap viel het hele hekje uit elkaar en vormde een stapeltje verrot brandhout. Bill schopte het hout weg. 'Ik heb alleen maar wat spijkers nodig. Ik maak er morgenochtend meteen werk van.' Hij draaide zich om en wenkte Jane en Bryony. Jane legde een hand op Bryony's schouder 'ga maar eerst, schattebout.' 'Ik ben je schattebout niet.' Bryony maakte zich los uit Jane's greep en liep nijdig weg. 'De enige plek waar ik naartoe ga is naar huis'. 'Wacht' riep Bill en rende haar achterna, 'Bryony, we zijn thuis'. Bryony schudde haar hoofd, 'ik bedoel ons echte huis, aan de Kastanjelaan'. 'Maar we zijn toch verhuisd' zei Bill, alsof dit feit niet tot zijn dochter was doorgedrongen. 'Dit is nu ons huis!' Bij het woord ONS draaide Bryony's maag om. Het was al erg genoeg dat ze hun prachtige huis aan de Kastanjelaan hadden moeten verlaten voor een soort overgroeide bouwval in het midden van niemandsland. Het vooruitzicht dat ze hier met Jane zou moeten wonen maakte het al helemaal ondraaglijk. En dan was er natuurlijk ook nog die jongen. Bryony's stiefbroer Edwin was het evenbeeld van zijn moeder, met rood haar, sproeten op zijn gezicht en een lijf als een bezemsteel die aan de lijn deed. En dan zijn stem… Een schril gejank waarvan Bryony's haren overeind gingen staan. Ze realiseerde zich nu dat ze dat gejengel al een tijdje niet had gehoord. Ze keek waar dat vervelende joch was gebleven.

Hoewel ze er een hekel aan had naar Edwin te kijken, vond Bryony het nog vervelender dat ze hem niet zag. Dat betekende meestal dat hij iets in zijn schild voerde, vaak iets heel vervelends waar zij dan het slachtoffer van was. Zoals vorige week toen ze met zijn vieren gingen wandelen en hij een naaktslak in haar capuchon had gestopt. Ze merkte het pas toen het begon te regenen. En de week daarvoor, in de bioscoop, had hij een regenworm in haar popcornzak gestopt. En weer daarvoor, in een Italiaans restaurant… Bryony wilde er niet meer aan denken en ze had zich voorgenomen in haar leven nooit meer gehaktballetjes te eten! Bryony keek of ze haar gehate vijand ergens zag, maar dat was niet het geval. 'Waar is Edwin?' vroeg ze. 'Geen idee'. Jane's glimlach verdween. 'Hij was net nog bij me. Oh, hij is toch niet weggelopen?' Jane rende het voetpad af naar de auto, terwijl ze haar zoon bleef roepen. Bryony stond te grijnzen, misschien was dat joch inderdaad weggelopen. Probleem opgelost. Nou ja, het halve probleem dan.

2 Als Muizen Konden Praten

Edwin zat in de geparkeerde auto op een platgedrukte boterham te kauwen, nadenkend hoe hij wraak kon nemen. Hij had altijd al een hekel aan meisjes gehad, maar sinds hij Bryony Platt kende wist hij zeker dat hij meisjes haatte. Ze was beslist de meest verschrikkelijke, onverdraagzame en boosaardige meid die op de aarde rondliep. Je zou dat niet zeggen als je naar haar keek. Sommigen (en Edwin was zeker niet één van hen) zouden haar knap hebben genoemd. Maar haar hartvormige gezicht, donkere ogen en lange zwarte haar verborgen een monster. Edwin had dat direct gezien toen ze elkaar zes maanden geleden voor het eerst ontmoetten. 'Dit is Bryony,' had mam aangekondigd, 'zij wordt je zuster'. Zuster? Edwin zat niet te wachten op een zuster, en ook wilde hij geen nieuwe vader of een nieuw huis. Hij wilde dat alles bleef zoals het altijd geweest was. Voordat… Edwin voelde een snik opkomen. Hij haalde diep adem en verslikte zich bijna in de kleverige boterham. Hij hoestte de hap brood in zijn hand en wilde het uit het raam gooien toen hij zich Stubby herinnerde. Dat arme beest moest zo langzamerhand wel uitgehongerd zijn. Edwin greep met een hand in zijn jaszak en haalde een bundel bruinig fluweel met snorharen en een kort staartje tevoorschijn, zijn enige vriend in de hele wereld. Hij had de muis drie weken geleden in een vuilnisbak gevonden. Het was een zielig geval dat door een kat was aangevallen waardoor zijn staart voor de helft was verdwenen. Daarom had Edwin hem Stubby genoemd. Hij had hem verzorgd totdat hij weer gezond was en was zo gehecht geraakt aan de muis, dat hij het niet kon opbrengen hem vrij te laten. Dus nu woonde Stubby in Edwins jaszak en hij ging overal mee naartoe. Als Edwin verdrietig was praatte hij met Stubby en dat was de laatste dagen nogal vaak. 'Kijk eens wat ik voor je heb?' fluisterde hij en gaf Stubby het stukje uitgespuugd brood. Stubby snuffelde eraan en leek er weinig trek in te hebben. Dat kon Edwin hem ook niet kwalijk nemen. 'Ze heeft op het brood gezeten' zei hij nijdig, 'expres hoor!' En de hele weg hier naartoe. Maar ik krijg haar nog wel!' Stubby staarde hem aan met zijn kleine zwarte kraaloogjes. Als muizen toch konden praten, dacht Edwin… Hij was de laatste tijd bezig geweest met een methode om met Stubby te communiceren door middel van piepjes en neusbewegingen (muizen schijnen dat vaak te doen), maar tot dusver hadden zijn experimenten geen succes, behalve dat mensen in de bus hem raar zaten aan te kijken.

Edwin staarde uit het autoraam en zuchtte. De wagen was geparkeerd bij een open veld waardoor hij vrij uitzicht had over het landschap. Bij mooi weer zou het uitzicht fantastisch zijn en hij stelde zich de golvende heuvels voor met de groene velden, glinsterend in de zonneschijn. Maar vandaag niet. Het was een duffe grijze dag en er hing mist aan de horizon als een smerige verstikkende nevel. Hij wilde altijd al op het platteland wonen, maar vandaag zou Edwin er alles voor over hebben om weer terug te zijn in hun flat in het centrum van de stad. De flat was niet groot, tenminste niet zo groot als het huis van Bryony, maar het was wel zijn huis. Of beter, het WAS hun huis, want mam bleef maar volhouden dat ze een nieuw huis hadden nu, een huis voor hen allemaal. Edwins gedachten gingen weer naar Bryony en bedacht hoe hij haar te pakken kon nemen. Hij had al een slak en een regenworm gebruikt en zijn stunt in het Italiaanse restaurant maakte hem zelfs nu weer aan het lachen (al had dit wel tot gevolg dat ze nooit meer in het restaurant mochten komen eten en ze moesten ook de kosten betalen van het schoonmaken van het plafond). Maar Bryony was niet voor een kleintje vervaard. Kriebelende beestjes leken haar niet bang te maken (niet zoals bij mam in elk geval) en Edwin wist dat hij iets anders moest bedenken. Misschien zou hij zijn troefkaart nu moeten uitspelen en bij die gedachte zat hij zachtjes te grinniken. Edwin stopte een stuk van de boterham in zijn mond om die direct weer uit te spugen, want er werd hard op de autoruit geklopt. Hij draaide zich om en zag zijn moeder op het raam bonzen. 'Edwin, wat doe je hier? Wil je ons nieuwe huis niet zien?' Edwin had daar helemaal geen zin in. Jane probeerde het autoportier open te maken, maar Edwin had de deur op slot gedaan. 'Maar je moet komen' zei ze smekend, 'of blijf je de rest van je leven in de auto zitten?' Dat leek Edwin helemaal nog niet zo'n gek idee. Het zou wel een beetje krap zijn, en natuurlijk was er geen WC en badkamer, maar Bryony was dan tenminste niet in zijn buurt.

'Wat heb je daar?' Jane's gezicht kwam dichter bij