Kerstfilms & Koukleumen

By Vivian van Leeuwen

Vier vriendinnen begonnen op de middelbare school een kerstfilmclub en hebben die de afgelopen tien jaar levend gehouden. Voor het eerst in hun volwassen leven hebben ze elkaar een heel jaar niet gezien, en het is de vraag of dat nog goed te maken is. 

 

Terwijl Tess zich vastgeroest voelt in haar leven, ziet Ava het beeld dat ze van haar toekomst had plotseling op zijn kop gezet en probeert Jolijn voor het eerst voor zichzelf te kiezen - en waarom komt Sophie niet opdagen? Is vier weken lang kerstfilms kijken genoeg om de Netflix-kerstfilmvibes terug in hun leven te brengen? 

 

Een feelgoodnovelle a la The Sisterhood of the Traveling Pants met een kerstsausje.

• Language: Nederlands
• Publisher: De Boekenvos
• Release date: Dec 21, 2022
• ISBN: 9798215979624

Book preview

Voor Nathan, want sinds jij er bent, is kerst nog veel fijner dan het al was.

Icon Description automatically generated

Kerstfilms en koukleumen

is een uitgave van

De Boekenvos

Paperbackeditie via Dutch Venture Publishing

COPYRIGHT © 2022 DE Boekenvos

Auteur: Vivian van Leeuwen

Omslagontwerp: Jen Minkman

Inhoudelijke redactie: Femke De Vos

Tekstredactie: Rianne Werring & Natascha van Limpt

Eerste uitgave december 2022

NUR 334

ALLE RECHTEN VOORBEHOUDEN. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke wijze dan ook, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Proloog

10 jaar geleden

TESS

‘Sometimes believing in something means you... means you just believe in it.’

The Santa Clause (1994), geregisseerd door John Pasquin, Walt Disney Pictures

‘N ou. Dat was het dan .’ Sophie leunt naar voren tot haar billen bijna van de bank glijden en pakt de afstandsbediening. Ze zet de tv uit, snaait de laatste popcorn uit de bak en ploft zo hard terug in de kussens dat ik de slagroom van mijn cupcake in mijn neus krijg.

‘Hé!’

Ze grijnst naar me. ‘Vrolijk kerstfeest, Tessie.’

Jolijn gaapt en gaat rechtop zitten. ‘Vrolijk kerstfeest, meiden.’ Ze staat op om de dvd uit de speler te halen en mikt hem in de houten doos die we ooit hebben volgetekend met misvormde kerstbomen en engelen met pijnlijk uitziende vleugels. Die doos heeft al het wel en wee van onze kerstfilmclub meegemaakt. Onze ouders kenden elkaar, zoals dat gaat in een klein dorpje, overal van: zwangerschapsgym, het consultatiebureau en daarna de ouderraad van de crèche. Ze zetten ons al bij elkaar voor speelafspraakjes toen we nog in de luiers zaten, maar toen we vijf waren, deden ze dat voor het eerst met een doos vol videobanden van kerstcartoons, zodat zij de kerstviering in het wijkcentrum konden voorbereiden. En daarmee was de toon gezet: na die middag werden we onafscheidelijk.

Ik ken deze meiden al sinds we nog vrolijk kraaiend onze jurkjes onder poepten tijdens het maken van de kerstkaartfoto’s, en ik kan me niet herinneren dat we kerst ooit níét samen hebben gevierd. We hebben niet eens ooit echt afgesproken dat we elk jaar deze filmmarathons houden, we doen het gewoon. Elk jaar een paar klassiekers – The Santa Clause, Home Alone, How the Grinch Stole Christmas – en een paar veel te slechte Hallmarkfilms, en misschien een of twee nieuwe. Na een week of wat klagen we allemaal dat we er genoeg van hebben en er is altijd een film waarbij we allemaal in slaap vallen, maar we gaan stug door tot kerstavond. Vorig jaar, toen we alle vier liefdesverdriet hadden, hebben we zelfs alleen maar twee weken lang Love, Actually gekeken.

Ik kan me überhaupt niet herinneren dat we ook maar iets van ons leven niet met elkaar hebben gedeeld. We hebben vriendinnenweekenden gefaket zodat Jolijn stiekem weg kon met haar oudere vriendje; ingebroken in de school omdat het ons tof leek om in het filmlokaal een kerstfilmavond te houden; een hele nacht met Ava in de kelder van haar huis gezeten terwijl haar ouders vreselijk ruziemaakten; een herdenkingsdienst georganiseerd toen Sophies oma in het buitenland was overleden en ze er niet naartoe kon omdat haar paspoort verlopen was... En ze laten mij momenteel om de beurt bij hen logeren sinds mijn ouders me eruit hebben getrapt nadat ze me met een meisje zagen zoenen.

En nu hebben we al hele schema’s en noodplannen klaarliggen voor de examenperiode die eraan komt, tot wilde ideeën over wie bij wie gaat afkijken aan toe. We hebben ‘nog zolang tot we mogen drinken’-kalenders gemaakt en moodboards voor onze droomhuizen, open dagen van universiteiten bezocht en gillend in de auto’s van onze ouders gezeten als we die stiekem hadden meegenomen om het autorijden te oefenen op verlaten parkeerterreinen. En nu is het bijna zover. Nog even, en dan...

‘Denken jullie dat we volgend jaar ook weer hier zitten?’ flap ik eruit.

Ava draait haar hoofd en haar knot valt over haar voorhoofd. Ze veegt hem geïrriteerd weg. ‘Hoezo? Waarom niet?’

Ik haal mijn schouders op. ‘Over een halfjaar doen we eindexamen. Rond deze tijd volgend jaar zijn we allemaal ergens anders.’

Sophie peutert een popcornvelletje tussen haar tanden vandaan en trekt haar benen op in kleermakerszit. ‘Denk je dat we dan niet gewoon thuiskomen voor de feestdagen?’

‘Ze heeft wel gelijk.’ Jolijn tilt de dvd-doos op haar schoot en kijkt ons een voor een aan. ‘Ik bedoel, ik ga communicatie studeren en ik wil in de kerstvakantie waarschijnlijk een cursus Spaans doen in Madrid; Soof gaat naar de toneelschool en krijgt het waarschijnlijk superdruk met audities; Aaf gaat in Amsterdam op kamers en meteen een bedrijf beginnen...’ Haar vingers dwalen afwezig over onze tekeningen.

Ik frons. ‘En ik dan?’

Ava grinnikt. ‘Jij blijft voor eeuwig hier wonen en ‘yo-ho-heigh-ho’ lallen op dat piratenschip.’

‘Helemaal niet!’ Ik grijp een kussen van de bank en mik het haar kant op. ‘Ik ga de koksopleiding doen!’

Ava vangt het kussen en gooit het meteen weer terug. ‘Ja, en dan kom je weer terug en ga je dat piratenschip pimpen tot het een ster heeft. En dan word je de sterrenkok van Sterrenburcht.’

Sophie schuift naar me toe en gooit haar armen om me heen. ‘Ja, en dan krijg je dé vrouwelijke ceo, dé hippe actrice en dé marketingmagnaat van Nederland als je vaste klanten. Allemaal gratis reclame, natuurlijk.’

Ik lach en trek Sophies vlecht los. ‘Jullie krijgen een cocktail die naar je vernoemd is, voor de rest betaal je maar lekker zelf.’ Ik schud gedecideerd mijn hoofd. ‘En het is niet zo. Ik wil weg. De koksopleiding gaan doen en dan in restaurants door heel Nederland en Europa werken. Ik heb wel genoeg van deze plek.’ Dat piratenschiprestaurant waar ik al drie jaar werk terwijl de rest van het personeel al zes keer is gewisseld, kan ook wel een keer de pot op. Het is het vaste grapje van mijn vriendinnen, maar ik zal hen eens wat laten zien.

Jolijn vist de halflege popcornzak van de vloer en schudt het restje in de schaal. ‘Ik kan niet wachten. Eindelijk doen wat we écht willen in plaats van wat school of onze ouders zeggen.’

Ik knik langzaam. ‘Maar de kerstfilmclub eindigt vanavond, denk ik.’

‘Nou, wat een spelbreker ben je ook weer,’ moppert Ava. ‘We kunnen toch nog steeds blijven afspreken? Ik heb echt nog wel mijn jaarlijkse Bill-Nighy-in-een-kerstmankostuumfix nodig, hoor.’

Sophie steunt met haar hoofd in haar handen terwijl ze een slok thee neemt. ‘Ja, maar laten we eerlijk zijn, thuiskomen voor de feestdagen is wel iets anders dan twee weken lang thuis zijn om zesentachtig kerstfilms te kijken.’

Jolijn zucht. ‘En wie zegt dat we contact houden? We gaan allemaal ergens anders heen: voor je het weet zitten we met agenda’s waarin we maar één keer