Om in die veld te stap
Ek hoef niks te sê nie, maar wanneer ek omstreeks vyfuur die middag by die voordeur uitstap en my pet op my kop vaswikkel, begin die drie honde op die plaashuis se klipstoep rondtrippel, rasend van opgewondenheid. Daar is opgewonde tjankies, oë wyd gerek dat jy net wit sien – hulle raak eintlik skoon dol.
Veral die twee worshonde – Geitjie en Noetsie – lyk asof hulle hulleself wil afskil soos piesangs. Misha, die labrador, is nou al aan die ou kant, maar met die belofte van ’n veldstappie val die jare van haar af.
Sy lê nie verniet en slaap elke dag tien ure op die stoep nie: sy lééf vir die komende uur.
Van die voorstoep af kan ons een van drie rigtings
