Neşvünema

By Zeki Alpsoy

Elinizdeki bu kitap Hacı Kemal Erimez Abi’mizin açmış olduğu Tacikistan’daki müesseselerde önce belletmen sonra da öğretmen olarak çalışmış, rahmetli Hacı Kemal Erimez Abi’nin manevi rahle-i tedrisinden geçmiş bir öğretmen arkadaşımızın kitabı. Çekilen çilelere şahit olan ve kendisi de insanlığa faydalı nesil yetiştirme maksatlı bu mukaddes yolda çile çekmeye talip bir arkadaşımız...

Anlatılanlar hikâye değil, tarihin gerçek sayfalarından birer kesit. Ben her şeyden önce bizi ‘yaşatma arzusu ile yaşama’ diyerek insanlığa hizmet yoluna çıkaran kutsi rehbere, Tacikistan’da her şeyi ile elimizden tutan rahmetli Hacı Kemal Erimez Abi’ye ve özellikle bize gurbet duygusu yaşatmayan çok değerli Tacikistan halkına teşekkürü bir borç bilirim. Rabbim ebeden razı olsun!

Zeki Bey’e de öncelikle tarihin sayfalarına ateş böceği misali ışık tutup bizlere tekrar gösterdiği için teşekkür eder, çıkmış olduğu mukaddes çile yolunda kendisi gibi çileye talip güzel talebeler temenni ederim. Zaten bir bahçıvanın yetiştirdiği güller onun en büyük tesellisi değil midir?

Sabahattin Günay

• Language: Türkçe
• Publisher: Crab Publishing
• Release date: Nov 24, 2021
• ISBN: 9781005869571

Zeki Alpsoy

1975’te Erzurum’un Narman ilçesine bağlı Sülüklü köyünde dünyaya geldim. Babam, hafız ve emekli imam, annem ise ev hanımıdır. İmam Hatip Lisesi mezunu bir hafızım. 1996 yılında üniversite okumak için Tacikistan’a gittim. Tacikistan Devlet Pedagoji Üniversitesinin İngilizce Öğretmenliği bölümünden mezun olduktan sonra 2016 yılına kadar farklı şehirlerdeki eğitim kurumlarında öğretmenlik yaptım. Tacikçe, Rusça, Özbekçe, İngilizce, Farsça ve temel seviyede Arapça biliyorum. Doktora çalışmam devam ediyor. Kitap okumayı, bilimsel araştırmalar yapmayı, halk müziği dalında türküler söylemeyi ve futbol oynamayı seviyorum. Hâlen Afrika’da peygamber mesleği olan eğitim ve öğretim faaliyetlerine devam etmekteyim. 3 kız, 1 erkek babasıyım.

Book preview

TAKDİM

Tursunzâde lisesinin üçüncü katı telaşlı bir koşturmacaya sahne oluyordu. Küçücük bir odanın içerisine girip çıkan doktorların endişesi yüzlerinden okunuyordu. Binanın önünde duran ambulans ve üçüncü kattaki doktorların koşturmacası ciddi bir problemin habercisi gibiydi.

İçerdeki hasta, 70’ine merdiven dayamış bir delikanlıydı. İleri derecede sağlık problemleri olan bu ihtiyar delikanlı, bunlara aldırmadan yurtdışına çıkmış, vatanından uzakta bağımsızlığına yeni kavuşmuş Orta Asya ülkelerinde ve bulunduğu Tacikistan’da eğitim müesseselerinin açılması için gayret gösteriyordu.

Hacı Kemal Erimez isimli bu yiğit, doktorların söylediğine göre kalp krizi geçiriyordu. Bağımsızlıktan hemen sonra maalesef ciddi bir iç savaşın başlamış olduğu Tacikistan’da, bir çok sistemle beraber sağlık sistemi de çökmüş, kaliteli doktorlara rağmen sistemin yetersizliği de iyice görünür olmuştu. Okul müdürü Halil Bey hastanın yatmış olduğu yaklaşık 15 metre karelik odadan çıkınca yaklaşarak sordum:

Hayırdır Abi sıkıntı nedir?

Hacı Abi kalp krizi geçiriyor. dedi ve ekledi, "Doktorların bütün ısrarına rağmen Türkiye’ye gitmek istemiyor. Doktorlar buradaki imkânlarla Hacı Abi’yi tedavi edemeyeceklerini ve muhakkak tam donanımlı bir hastanede tedavi altına alınması gerektiğini söylüyorlar ama Hacı Abi bunu kabul etmiyor. ‘Ben buradaki yavrularımı, evlatlarımı, buradaki öğrencileri nasıl bırakıp giderim?’ diyor.

O gün rahmetli Hacı Kemal Abi’yi okul müdürümüz Halil Abi’nin göz yaşlarıyla söylediği, Hacı Abi ne olur gidin tedavi olun sonra inşallah tekrar dönersiniz. sözleriyle Türkiye’ye tedavi için gitmeye razı etmiştik.

Hacı Kemal Erimez insanlığa faydalı olacak nesillerin yetişmesi için ilerleyen yaşına ve hastalıklarına bakmadan yola çıkmış, son dönemlerinde kendi sağlığını ya da torunlarıyla vakit geçirmeyi hiç düşünmemişti. Yurtdışında iken de hanımı ve bir süre sonra da kızı vefat etmiş, cenazelerine zar zor yetişmiş, cenazelerine katıldıktan sonra da tekrar hizmetinin başına dönmüştü. Mukaddes davanın kutsi rehberinden almış olduğu terbiye başka türlü davranmasına da müsaade etmezdi zaten.

Elinizdeki bu kitap Hacı Kemal Erimez Abi’mizin açmış olduğu Tacikistan’daki müesseselerde önce belletmen sonra da öğretmen olarak çalışmış, rahmetli Hacı Kemal Erimez Abi’nin manevi rahle-i tedrisinden geçmiş bir öğretmen arkadaşımızın kitabı. Çekilen çilelere şahit olan ve kendisi de insanlığa faydalı nesil yetiştirme maksatlı bu mukaddes yolda çile çekmeye talip bir arkadaşımız…

Anlatılanlar hikâye değil, tarihin gerçek sayfalarından birer kesit. Ben her şeyden önce bizi ‘yaşatma arzusu ile yaşama’ diyerek insanlığa hizmet yoluna çıkaran kutsi rehbere, Tacikistan’da her şeyi ile elimizden tutan rahmetli Hacı Kemal Erimez Abi’ye ve özellikle bize gurbet duygusu yaşatmayan çok değerli Tacikistan halkına teşekkürü bir borç bilirim. Rabbim ebeden razı olsun!

Zeki Bey’e de öncelikle tarihin sayfalarına ateş böceği misali ışık tutup bizlere tekrar gösterdiği için teşekkür eder, çıkmış olduğu mukaddes çile yolunda kendisi gibi çileye talip güzel talebeler temenni ederim. Zaten bir bahçıvanın yetiştirdiği güller onun en büyük tesellisi değil midir?

Sabahattin Günay

ÖN SÖZ

Kitaba Neşvünema ismini seçme sebebi hepimizce bilinen ve tanınan, ‘okul adam’ hayırsever işadamı Hacı Yusuf Kemal Erimez (diğer bir namıyla Hacı Ata) büyüğümüzün Tacikistan’da açılmasına vesile olduğu ve tüm varlığıyla desteklemiş olduğu okullardan mezun olan öğrencilere mezuniyet töreninde nasihat babında söylediği cümlelerden kaynaklanıyor:

Yüce Allah’tan niyazım; bu okullardan mezun olan talebelerin, dünyanın dört bir yanına bir nüve (çekirdek) olarak düşüp, eğitimlerini tamamladıktan sonra ülkelerine geri dönüp hizmet etmeleridir.

Hacı Ata’nın vesile olduğu mukaddes hizmetlerin ömür boyu hatırlanması maksadıyla kitaba bu ismi vermeyi gönlüm arzu etti. 1996-2016 yılları arasında 20 yıl boyunca Tacikistan’ın farklı şehirlerinde ve bölgelerinde eğitim ve öğretim faaliyetlerinde bulundum. 11 yıl öğretmenlik, 5 yıl belletmenlik ve son 4 yıl da idarecilik yaptım. Birçok öğrenci ve velilerle muhatap oldum. Eğitim ve öğretim faaliyetlerini yaptığım süre zarfında hobi olarak fotoğraf çekme merakım vardı.

Öğrencilerimle beraber yaptığımız bütün programlarda, gezilerde ve diğer tüm aktivitelerde hatıra olarak kalması için Olympos marka fotoğraf makinesi ile fotoğraflar çektim. Dijital fotoğraf makinalarının çıkması ile bu hobim devam etti. Tacikistan’a veda edip ayrıldıktan sonra bu hatıra fotoğraflarını yanımda taşıdım. Bu kadar hatıranın mutlaka bir şekilde bir yazıya dökülmesi, bir kitap haline gelmesi sürekli zihnimi meşgul ediyordu. Cenâb-ı Hakk’ın ihsan ve keremi ile benim gibi aciz bir kula bu kadar güzel işlerin içinde olmak nasip olmuştu.

Bu güzel faaliyetlerin, öğretmenlik mesleğine saygının artması, öğretmen-öğrenci ilişkilerinin daha anlamlı hale gelmesi maksadıyla öğrencilerle yaşamış olduğum ibret dolu, duygu yüklü o günleri yazıya dökme ihtiyacı hissettim. Sonradan ‘Hey gidi günler!’ dedirtecek hatıraları kitaplaştırmak istedim. Başta küçük bir şeyler karalama niyetiyle yazmaya başlamış olduğum hikâyeleri 6 aylık bir çalışma sonunda kâğıda dökmeyi başardım. İrtibat halinde olduğum yıllar önceki talebelerimle bu hikâyelerin kahramanlarıyla sohbetlerim oldu. Onların da destekleriyle böyle bir eser ortaya çıktı.

Bu konuda beni teşvik eden kıymetli büyüğüm Ali Akkız Bey’e, çok değerli ve her durumda yanımda olan saygı değer büyüğüm Sebahattin Günay Bey’e, manevi desteğini eksik etmeyen kıymetli eşime ve kitabın yayınlanmasında çok emeği geçen Crab Publishing ekibine sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum. Ümidim odur ki yaşadığımız o güzel günlere tekrar kavuşmayı Cenâb-ı Hak yeniden nasip eylesin.

Zeki Alpsoy

8 Kasım 2021

Yaşamakta olduğumuz şu buhranlı günlerde, mahzun ve mağdur olan dini, dili, ırkı mezhebi ve meşrebi ne olursa olsun, bu mukaddes vazifeye ömürlerini adayarak sürdürmeye çalışan tüm öğretmenlere ithaf olunur.

Yüce Allah'tan niyazım; bu okullardan mezun olan talebelerin dünyanın dört bir yanına, bir nüve, bir çekirdek olarak düşüp, eğitimlerini tamamladıktan sonra ülkelerine geri dönüp hizmet etmeleridir. Kendilerine başarılar dilerim.

-Hacı Yusuf Kemal Erimez-

ABİ BEN VIŞŞT

İlk yıl 12 kişilik öğrenci grubun içerisinde, 6 ay beraber olduğum çok zorlu bir öğrencim vardı. Görüntü itibariyle çok güçlü ve kuvvetli, boylu poslu biriydi.

Fakat fiziki yapısının yanında kalbi çok merhametli ve yumuşaktı. Sert bir yapısı olsa da tatlı