Na jou: Ontrouw

By Diana Scott

Een romantische novelle die je adem zal wegnemen!

Meer dan 100.000 lezers hebben deze saga gelezen.

Omdat we allemaal een tweede kans verdienen.

Susy leeft een normaal leven binnen een huwelijk dat de meesten normaal zouden vinden, maar de dingen zijn niet altijd wat ze lijken. De verveling en kilte kunnen zo diep in het hart van een vrouw zitten dat ze voelt dat de liefde een vervlogen droom is.

Nicolas Bellpuig, een knappe Catalaanse miljonair en te aantrekkelijk om genegeerd te worden is alles wat een vrouw zich kan wensen. Alleen zij niet.

Hij kan ze allemaal hebben, maar hij wil alleen haar. Hij wil haar begeren en zal er geen moeite mee hebben om alles te doen wat nodig is om haar te veroveren.

Zal Susy in staat zijn om haar principes achter zich te laten om een uniek en wanhopig liefdesverhaal te beleven?

De verhalen van deze serie van romantische novelles zijn romantische parels die u kunt lezen en onafhankelijk kunt ondekken.

"Na jou" is het eerste boek in de saga ontrouw.

• Language: Nederlands
• Publisher: BadPress
• Release date: Oct 21, 2020
• ISBN: 9781071572245

Book preview

Aquí va el titulo y el copirigth

Voorwoord

Feest en verraad

Naar de container

En nu

Het verdriet

Nog een dag

Bedrieg me niet

Ik ben uw Nico

Ik geef niet op

Als je zou willen

Bloed is niet het enige dat verenigd

Alleen jij kan mij zien

Het is liefde

Kaartenkasteel

We zijn een echtpaar

Dit kan niet het einde zijn

Nawoord

Woorwoord

Susana Abellán had een gelukkige dag voor de boeg, het was haar verjaardag.

—Kan de tijd zo snel voorbij gaan?

—40 jaar! Alsjeblieft!—. Ze glimlachte verdrietig terwijl ze op de startknop van de vaatwasser drukte.

Fernando, haar 13-jarige zoon, genoot van een film in het huis van zijn beste vriend Juan. Oscar, haar eeuwige echtgenoot, was zoals altijd druk bezig in zijn kantoor. Het werk, verplichtingen en het gebrek aan klanten waren de meest gewoonlijke excuses om laat thuis te komen. Schat, wacht niet op mij voor het avondmaal, we hebben bezoek van Chinese mensen uit China.

Suzy stapelde de hoop vuile kleren onder luid gesnuif. Natuurlijk! Van waar kunnen de Chinezen anders zijn? Ze was tegelijkertijd overstuur en melancholisch, maar ze kon het hem niet kwalijk nemen. Oscar was niet bij haar vanwege werk- aangelegenheden, en dit is meer dan een begrijpelijke reden. In de toekomst zouden er al meer verjaardagen en meer mogelijkheden zijn om te vieren.

Ze stopte midden in de keuken en dacht geïntrigeerd na. Hoeveel verjaardagen zijn we samen geweest? Hoeveel jaar precies? Achttien? Nee, nog veel meer! We zijn samen voor het leven, zoals mijn buurvrouw Lucrecia zegt.  Ze had geen herinneringen van voor Oscar. Zijn puberteit, zijn jeugd en zijn huidige rijpheid, alle  herinneringen waren met en voor hem...

Veel offers en enkele tranen stonden in de weg, maar dat is waar het samenleven en het huwelijk over gaat, geven zonder te verwachten, te begrijpen en te steunen...

Meisje, samenwonen is toegeven, vergeven is doorgaan. Nog een van de grote raadgevingen van de wijze buurvrouw Lucrecia van 84 goed geleefde jaren. Susy glimlachte zonder enthousiasme, haar huwelijk had licht en schaduwen, maar welk huwelijk had die niet? Vandaag sta je aan de top, morgen val je in de diepste put, om daarna terug te herleven zoals de feniks. Zo was het huwelijk. In Susy's geval, bleken de dingen zo anders te zijn, de wedergeboorte bleek meer een mus te zijn waarvan men de vleugels eraf had gerukt, maar wat kon je anders verwachten met een kind en te veel jaren huwelijk? Vergeven en doorgaan, dat waren de wijze levenslessen die ze had ondervonden en slaafs goed geleerd had. Wat we allemaal doen: Normaal, dacht ze bedroefd al schuddend met haar hoofd terwijl ze de wasmachine aanvulde.

Haar moederschap was normaal. Haar leven was normaal en natuurlijk was haar huwelijk normaal. Je staat op en maakt het ontbijt klaar, je neemt afscheid van je zoon met een kus, terwijl je water verwarmt voor koffie en je echtgenoot hem met grote slokken opdrinkt en vanuit de auto naar je schreeuwt op de zo harde dag die hem te wachten staat. Ja, een volkomen normaal leven. 

—Ik kom te laat. Wacht niet op mij voor het avondmaal! Vandaag heb ik een dag... — schreeuwde hij vlijtig met het motorgebrul van de auto waarvan hij nog drie termijnen moest afbetalen.

Ja, een heel normaal leven of tenminste dat soort leven, dat de maatschappij zegt, waarmee de goede vrouwen de confrontatie moeten aangaan.

— Zeer...zeer...normaal...poef — snoof ze vervelend. Wanneer ben ik van een jong meisje met dromen veranderd in een saaie geroutineerde echtgenote? De ambities en haar jeugddromen waren achtergebleven. Ze kon nog steeds voelen hoe de adrenaline door haar huid stroomde toen ze door de gangen van de multinational liep waar ze slechts twee jaar heeft gewerkt.

Gedurende die periode bekleedde ze een belangrijke plaats in een team van professionals die glimlachten en haar werk prezen. Ze accepteerde de complimenten terwijl ze haar koffer nam voor de volgende reis naar succes.

Wat een tijden! zuchtte ze verlangend. Het gebrul van de wasmachine wekte haar uit nog niet vergeten oude dromen en bracht haar terug in de grijze realiteit van routine van een verstikkend en helaas normaal leven.

—Doe niet zo gek... Het soort vrouw dat pronkend met hoge hakken, laptop met roze holster en Gucci bril door Europa reist, bestaat niet meer.

De illusies van wat ze had kunnen worden maar nooit was, bleven verborgen in een hart dat niet durfde te spreken. De dromen van een professionele, zelfstandige en zelfvoorzienende vrouw vervaagden en lieten gebroken dromen en afgeknapte toekomstmogelijkheden achter.

—Die verdomde verjaardag die me alles in het zwart laat zien met een schijn van mislukking.

Ze schudde krachtig de kleren, klaar om aan de waslijn te worden opgehangen en ging verder met haar beslommeringen. Ze sprak nooit over vergeten dromen en zou er vandaag niet over beginnen. Het was niet nodig. Het verleden was voorbij en als zodanig een onherstelbaar pad dat onmogelijk ongedaan kon worden gemaakt.

Duizenden vrouwen verliezen hun baan door een ongewenste zwangerschap. Het is niet eerlijk, maar het leven is zo. De wijngaard van de Heer is vol onrecht... Een van de twee moet thuis blijven en in negenennegentig procent van de gevallen, is het aan de vrouwen die de confrontatie moeten aangaan. Terwijl ze met een houten hesp het laatste paar slipjes prikte, zei ze tegen zichzelf:

—Gezins - en werkbijstand... Ha en duizend keer Ha.

Het spijt ons Susy, maar zwanger kun je het bedrijfsplan dat we hebben ontworpen niet uitvoeren en wanneer het kind geboren is... Dit waren de woorden van Ryan, directeur-generaal van de internationale ruimte vooraleer haar te ontslaan. En zo, zonder verder oponthoud, vielen haar ambities als een leeglopende luchtballon. Haar verplichtingen namen af tot er op een dag geen werk meer te doen was.

De arme zwangere vrouw was gewoon niet langer gekwalificeerd en werd als een arme stinkerd in een hoek achtergelaten. Een onbruikbaar meubelstuk en veel te dik om in overweging te nemen. "We zullen het zonder je werk moeten doen. We zullen je niet vernieuwen.

Crisistijden," loog de walgelijke directrice van personeelszaken, met een valse glimlach van schaamte van wie medelijden verre van realiteit was.

Susana wist dat ze zou werken precies tot op de dag dat ze haar konden ontslaan. Elk schijnbaar legaal excuus zou goed zijn. Alsof het leven legaal was met moeders die buitenshuis werken.

Er gingen een paar maanden voorbij tot dat Fernando werd geboren. De mooiste baby van allemaal. Hij vulde haar gedachten en de totaliteit van haar tijd. Als kinderen nog baby´s zijn, eisen ze veel van hun moeder. Dat is normaal. Dan verandert alles. De tijd ging voorbij, maar niets werd beter. Als hij baby is moet je hem beschermen, als kind voor hem zorgen, als tiener hem adviseren en zeker in de toekomst wachtten haar nog veel meer problemen... Uiteindelijk zou zijn vrije toekomst veranderen in een veel te verre horizon om te bereiken. En het huwelijk? Wat zou erover vertelt kunnen worden. Dat was geen bloemenveld met kleurrijke bloemblaadjes en aroma van wilde rozen.

De eerste maanden van samenwonen waren niet slecht, je wordt nooit moe de liefde te bedrijven. Alle plaatsen zijn goed voor die momenten van intense vurigheid. Je partner wil je en jij hebt het nodig. Kamer en badkamer, zijn gewone plaatsen waar pasgehuwden hun furie vrij spel geven, keuken en sofa betekenen meestal een ik heb je nu nodig.

De wereld draait om je liefde te kunnen aanschouwen en de vlinders zijn een prachtig kleurenblad in de hemel, maar zoals alles, bereikt de routine ook uw kleine paradijs en de intense vurigheid van uw partner, verandert in een ik ben moe, mijn baas zit me tot aan mijn neus. Om maar niet te praten over de vrouwelijke taken: ik moet wassen, ik moet strijken, ik moet koken...

Susy was uit de werkende wereld, maar uitgeput van haar getrouwde wereld. Niet alle huwelijken zijn even rampzalig, maar dat troost je niet zo veel als dat van jou wel zo is.

Werkstatus? Als je niet werkt, markeer dan een X in het hokje, doet niets. Ik zou graag willen dat die brutale van het arbeidsbureau de helft doet van wat ik doe op een normale dag.

Mevrouw heeft al jaren niet gewerkt. Zonder iets te doen. Het is erg moeilijk om het opnieuw op te nemen.

Die verdomde zin wordt steeds weer herhaald.

Het spijt ons, maar we hebben iemand nodig die meer geactualiseerd is...

Ik heb een geweldige zoon. Ze dacht troost proberen te vinden in haar rampzalige leven.

De vergetelheid in een pas geveegd huis en poetsdoeken vol met stof zonder te schudden, is de prijs die veel vrouwen  moeten betalen tegen een zakenwereld die hen noch als moeders beschouwd, noch als intelligent.

—Wat gaan we doen! Ik ben noch de eerste, noch de laatste —. Ze troostte zichzelf in haar eigen eenzaamheid.

Zonder ouders of naaste familieleden, koos Susy de beste alternatieven. Het huwelijk. We werken allemaal aan ons lot en zij koos voor de onzelfzuchtige vrouw.

"Ik wilde altijd al kinderen en ik aanbid mijn kind.

Hij is het probleem niet. De teleurstelling is iets anders. Het probleem was niet het moederschap, het nadeel ligt in... mijn... in het huwelijk..." Susy schudde hard met haar hoofd en probeerde te denken.

—Hou op! Verdomde reflecterende verjaardag.

En vastbesloten om de dag door te brengen zoals zoveel andere, draaide ze zich om, om de kleren te ordenen zonder ze te strijken en maakte zich klaar om alles te vergeten.

Feest en verraad

...Twee maanden geleden, was het niet veel beter.

—Je ziet er prachtig uit! — gilde ene Mia tegen haar beste vriendin, terwijl ze haar liet ronddraaien.

—Het is jouw jurk — antwoordde ze verlegen.

—Onzin. Het staat je fantastisch. Het belicht je heupen op een prachtige manier en markeert je borsten die de zwaartekracht trotseren!—