Het komt door jou: Serie Ontrouw

By Diana Scott

De romantiek, spanning en actie gaan door. Meer dan 30.000 lezers hebben deze saga gelezen.Nicolás Bellpuig, enorm knap en Europees miljonair, heeft het allemaal. Vrouwen kunnen zijn atletische lichaam en zijn zorgeloze glimlach niet weerstaan, maar hij wil er maar één, Susy. De vrouw die hem verblindde met haar ogen van verdriet en hopeloosheid, maar die hem als geen ander deed trillen. Susy verwacht niet veel van het leven. De pech is vele jaren geleden geworpen en nu kan ze alleen maar blijven dromen van wat ze nooit zal hebben. Beiden zullen ontdekken dat liefde in staat is de zeeën over te steken en blijft leven met dezelfde intensiteit waarmee hun hart klopt. Ze houdt van hem, maar moet naar Buenos Aires vluchten om hem te redden en daar zal ze betrokken worden bij een complot van vrouwenhandel dat haar de angst en wanhoop in haar eigen vlees zal doen kennen. Hij houdt te veel van haar om haar te laten gaan. Kan Nico haar redden van zo´n gevaarlijk lot? Zal de romance een goede afloop hebben of zal het een van de vele tegenslagen zijn waarmee Susy te maken zal krijgen? Zijn wij vrouwen in staat om alles op één kaart te riskeren en te wedden of zullen angst, schuld en de samenleving het laatste woord hebben. De verhalen in deze serie romantische romans zijn parels van romantiek, passie en liefde, die je onafhankelijk kunt lezen en ontdekken. "Het komt door jou" is het tweede boek in de Saga Ontrouw. 

• Language: Nederlands
• Publisher: BadPress
• Release date: May 21, 2021
• ISBN: 9781071590799

Book preview

Hier ben ik

Nog een dag

Wat was is voorbij

Wil je het of niet

Albert en het gevaar

Oude wonden

Bloedbanden

Zonder jou kan ik niet

Mijn dierbaar Buenos Aires

Jagen op de vos

Onmogelijk om niet van je te houden

Ik heb altijd van je gehouden

Het komt door jou

Nawoord

Hier ben ik

— Gaat die regen nooit ophouden?

— Maar als het in Madrid nooit regent!

— Nou liefste, het lijkt erop dat Sint-Petrus is gaan huilen en heel veel ...

— Alsjeblieft Yoli, laten we niet praten over tranen en probeer een plek te vinden om te parkeren of we geraken doorweekt tot op het bot — verklaarde Mia, de beste vriendin van Susy.

— Weten we in welke kamer hij ligt? — Sinds ze thuis waren vertrokken had Mia het wel vijftig keer herhaald, maar Susy hield maar niet op dezelfde vraag te herhalen. Haar vriendin was nog niet klaar met de situatie. Nico bevond zich op de afdeling traumatologie op de IC en de prognose was zoals altijd en om niet te variëren, bescheiden.

— Kamer vier. Je kunt maar vijf minuten naar binnen en niet meer dan één persoon — herhaalde Mia opnieuw — Albert wacht op ons.

De stilte in de lift was somber. De vindingrijkheid en ondeugendheid van Yoli waren niet in staat zich te openbaren en een beetje licht te bieden tussen zoveel duisternis.

De waas van angst en droefheid, dat steeds sterker werd, namen haar gevoelens in de greep als de meest lafhartige angst.

— Het is in die gang vóór de liften. Ik was hier toen Manolo's oma stierf.

— Yoli — antwoordde Mia overstuur — alsjeblieft, dit is geen moment om de dood te herinneren.

— Sorry, het was me niet opgevallen. Susy, het spijt me — antwoordde ze berouwvol.

— Het is goed, Yoli — Susy verontschuldigde haar terwijl ze haar hand vasthield, zodat ze met een beetje zekerheid kon lopen. Haar benen trilden. Ze was er zeker van dat haar hart snel zou barsten omdat het met zo'n ritme hamerde dat het onnatuurlijk was.

Susy´s hoofd leek gebroken te zijn van zodra ze wakker werd van het flauwvallen als gevolg van het nieuws van Nico´s ongeluk en hoewel er meer dan achtenveertig uur verstreken waren, kon hij niet herstellen.

Hoofdletsel met breuk van het rechter dijbeen en linker sleutelbeen — vertelde zijn broer door de telefoon — de verwondingen leken in het algemeen niet ernstig, maar de klap op het hoofd bleek zeer hard te zijn en wat nog sterker was, Nico werd niet wakker.

De artsen merkten op dat ze hem nog een paar uur onder verdoving moesten houden om er zo zeker van te zijn dat er geen ernstige hersenletsels waren of tenminste, dat is wat ze kon begrijpen, want als je longen stoppen met ademen en het bloed stopt met stromen, is het vrij moeilijk om de ingewikkelde medische diagnoses te begrijpen.

— Het is hier, maar Albert is er niet. Ik ga kijken...

— Mia, waarom bel je hem niet beter — het was een verloren opmerking, Mia had de deurklink al verdraaid en had haar halve lichaam naar binnen. — Er is hier niemand...

— Leeg, is het leeg? Oh, mijn God, nee...— fluisterde ze terwijl de tranen in Susy´s mooie blauwe ogen opwelden. 

— Wacht alsjeblieft, er moet een verklaring zijn — Yoli was overstuur — Mia, laat alsjeblieft die verdomde deur los en bel Albert op de mobiel. Nú!

—Ja... ja — haar handen trilden zo erg dat ze de telefoon niet in haar tas kon vinden. 

— Mia, alsjeblieft — zei Yoli toen ze Susy probeerde te kalmeren.

— Hier heb ik hem. Zo...dat is het

— Goed. Rustig Susy, alsjeblieft. Hij is zeker goed. Als er iets ergs was gebeurd, hadden ze het ons verteld. Niet huilen vriendin, alsjeblieft...

— Hij neemt niet op — Mia´s angst was meer dan duidelijk. Er was iets mis.

Yoli was de sterkste van de drie. Je zou kunnen zeggen, soms zelfs een beetje grof, maar dit was het moment dat ze haar karakter in volle bloei moest brengen. Ze vond dat ze moest handelen en dat deed ze.

— Genoeg tranen! Eens kijken wat hier gebeurt. Ik ga naar informatie, daar moet iemand iets weten over Nico. Mia, blijf hier bij Susy, tot ze gekalmeerd is.

Mia ging akkoord met een knikje.

Susy droogde haar tranen met een papieren zakdoek dat ze verkreukeld in haar hand hield.

— Ik ga met je mee. Ik wil niet hier blijven zonder iets te doen.

— We gaan met z´n drieën, riep Mia met de zenuwen in de vuist.

— Het is al goed. We gaan met z´n drieën. Ik denk dat het links in de gang is. Ja, kijk naar de borden, het is daar.

De drie liepen meer dan langzaam de gang in waar een blauw bord met witte letters aantoonde, Informatie.

— Ja, juf-frouw-tje! Ik herhaal voor de vijfde keer, dat ik wil weten over de patiënt in kamer vier van de IC en dat hij nergens meer te vinden is — Yoli vergat de goede manieren en gebruiken die haar vriendinnen haar hadden geleerd.

— En ik heb je gezegd dat ons sys-teem is uitgevallen en dat je moet wachten tot de computer opnieuw opstart.

— Maar het duurt al meer dan tien minuten om de computer opnieuw op te starten — Yoli mopperde al leunend met beide handen op het bureau — is er geen andere persoon die ons kan informeren!... Alsjeblieft juf-frouw-tje! 

— Nee mevrouw, het is hier en je moet wachten tot het programma zich opend. En als je me een plezier wilt doen, wacht dan achter de witte lijn.

— Maar welke lijn — Yoli keek naar de grond zonder de gezegende strook te vinden en de IC binnen te willen gaan naar een andere gewonde in plaats van Nico — en denk je niet dat het sneller zou openen als je de telefoon zou neerleggen en stoppen met praten met je buurvrouw van het vijfde?

— Ze is niet mijn buurvrouw van het vijfde, ze zijn van de IT afdeling en als je wilt, daar is er een klachtenboek! Ik ben al meer dan vierentwintig uur op een rij aan het werk en meer dan vijftien jaar in deze...— ze was niet klaar met praten omdat Yoli over het bureau sprong en haar heftig antwoordde.

— Ik geef geen moer om je lastig leven, of je kijkt nu naar die computer en vertelt mijn vriendin wat ze wil, of ik zweer dat we beiden eindigen in de barakken van de Guardia Civil, twee blokken hier vandaan en met onze handen geboeid...en ja, je kunt me beter niet vragen hoe ik weet dat het twee straten verderop is — antwoordde ze trots toen ze geduwd door Mia´s arm van het bureau stapte.

De receptioniste werd een beetje bleek.

— Het...het programma...reageert al...

— Godzijdank! Als dat geen wonder lijkt, gelukkig hebben we zo ons bezoek aan de kazerne bespaard — antwoordde Yoli terwijl ze knipoogde naar haar vriendinnen.

— Ze zouden haar moeten opsluiten — fluisterde de receptioniste.

Yoli schetste een glimlach van opzij. Ze hield ervan de bitch van de groep te zijn en nog veel meer als ze in staat was het verdriet van haar vriendin te verzachten.

— Mr Nicolás Bellpuig, 36 jaar, één meter vijfentachtig...

— Ja en knap om van te razen. Kun je ons vertellen wat er met hem gebeurd is?

De drie keken elkaar verbaasd aan omdat de woorden uit de altijd zo beleefde Susy waren gekomen.

— Alsjeblieft. Ik kan niet langer wachten — en ze greep haar hoofd met beide handen.

— Hier staat dat hij hevige kneuzingen had. De hoofdwonden lieten een soort letsel zien...

Susy viel op de stoel. Ze wilde niets meer horen. De krachten lieten haar in de steek.

— Mia...Mia! Sorry, maar in dit hospitaal is er een zeer slechte ontvangst.

— Dany?— ze keek weer naar de gang— Het is Dany! — schreeuwde ze zodat Susy haar kon horen.

— Albert zei me om naar de receptie te komen om jullie op te halen. Hallo, Susy?— Nico´s broer buigde om haar te begroeten.

— Wat...wat is er met hem gebeurd? — Dat waren de enige woorden die Susy kon zeggen.

— Hoe?— Dany keek de drie aan en begreep meteen de situatie.

— Niets, rustig. Nico is al veel beter. ´s Nachts werd hij wakker met een ernstige hoofdpijn, maar zijn gedachten waren consistent zodat de specialisten besloten om hem te verplaatsen naar de verdieping. Hij is nog steeds vedoofd, maar de dokters zeggen dat hij buiten gevaar is.

Susy begon in Mia´s armen te huilen. Voor het eerst in drie dagen waren de tranen van hoop. Nico was in orde. Haar liefde, de enige man waarvan ze hield maar nooit naar terug kon keren, was in leven. Niets deed ertoe. Nico zou herstellen. Leven, dat was alles wat belangrijk was.

— In ieder geval...aangezien dat deze twee ons niet voorstellen — ze strekte haar gezicht en bood een paar welluidende kussen aan Dany — Hallo, ik ben Yoli, de vriendin van deze huilende meisjes.

— Dany. Ik ben Nico's jongste broer en ik denk de oorzaak van de tranen te zijn. Meisjes, het spijt me — Dany was verlegen — ik vertrok zodra Albert me vroeg om jullie op te halen, maar ik ben bang dat met zoveel gangen en borden om te volgen met gele letters en nu volgen de groene, dat ik verdwaald was — Dany glimlachte zonder enthousiasme.

— Je hoeft je niet te verontschuldigen, we waren gewoon geschrokken, kunnen we hem zien?

— Ja, kom, we gaan. Mijn vader en Albert zijn daar.

— Susy, hoe gaat het?

— Hallo Albert — Susy voelde zich een beetje ongemakkelijk met de situatie. Ze wist niet precies hoe de familie haar zou ontvangen nadat ze de relatie met Nico had verbroken.

— Hallo, liefste, hoe gaat het? — Nico´s vader omhelsde haar alsof het haar vader was en niet die van Nico.

De armen van een vader voelen zo goed aan in tijden zoals deze, dacht ze weloverwogen.

— Zeer goed, meneer.

— Enric alsjeblieft, niets meneer, dat maakt me ouder dan ik ben — antwoordde hij grappig.

— Enric, eh...ja natuurlijk...ik moet hem zien. Eh, ik wou zeggen dat ik hem graag wil zien... — Susy wist zelfs haar naam niet meer.

— Natuurlijk, maar hij slaapt.

De kalmeringsmiddelen die ze hem geven zijn vrij sterk. De dokter legde uit dat hij nog minstens een paar dagen zo zal zijn, totdat hij beetje bij beetje bij bewustzijn komt.

— Ik zal niet storen. Alsjeblieft, ik wil hem graag zien, ook al slaapt hij...alsjeblieft... —

Susy keek naar beneden en probeerde zo haar ziel niet te veel vrij te geven.

— Ik begrijp het — en zonder verder te vragen, liet zijn vader haar de weg vrij.

— Maar pa, als Nico wakker wordt...ik denk niet dat hij het leuk vindt...

— Mijn lieve Dany, je bent nog nooit verliefd geworden. De onervarenheid en de jeugdigheid laten het je niet duidelijk zien.

— Wat bedoel je? — Dany keek naar zijn oudere broer alsof zijn vader zijn verstand verloren had.

— Wat pa je wil vertellen is dat wij mannen soms te dom zijn om te zien wat tenminste iedereen kan zien en ik ben bang dat onze broer zo verliefd is dat hij niet in staat was te wachten en te zien wat hij voor zich had.

— Wachten, waarop? Albert, ik begrijp je minder dan pa.

— We leggen het je later wel uit, broertje, nu ben ik veel te moe om te redeneren — en hij nam Dany bij de schouders om hem van de deur te verwijderen — waarom gaan we geen koffie drinken met deze mooie dames? We hebben het allemaal nodig — merkte een lachende Albert op — we zijn de hele nacht wakker geweest.

— Ja alsjeblieft — antwoordde Yoli — ik heb een dosis cafeïne nodig.

— Voor mij beter een lindethee — Mia had de grens van haar zelfbeheersing bereikt.

— Dus lindethee en koffie voor allen — Enric liep voorop — Ik trakteer.

Susy bleef als bevroren staan zodra ze de deur sloot en Nico in bed zag liggen.

Daar was haar Nico. Haar liefde.

Zijn mooie groene ogen waren dicht en zijn lichaam rustte op zijn rug. Een dun wit laken bedekte zijn naakte lichaam tot iets boven zijn middel.

Hij zag er bleek uit, met donkere wallen en overal bedekt met verband, maar het was hem, daar was hij...en levend.

Mijn God, bedankt.

Ze kon alleen de laatste dagen herinneren als een constante martelgang. Zonder iets over hem te weten, zonder zijn exacte gezondheidstoestand te kennen. Iedereen zei dat het ernstig was, maar weinig meer. Albert reisde persoonlijk naar Nepal om zijn broer terug te brengen en behandeld te worden in het beste hospitaal van Madrid. Het wachten was eeuwig en het gebrek aan informatie was nog erger.

Sinds ze van het ongeluk hoorde, kon ze niet meer praten,eten...leven.

Het enige