Dorings en belonings
Nog voordat ons stap, het ons al begin lippe aflek vir die brêkfis wat ons geweet het ná die tyd wag. Nou, halfpad teen Chapmanspiek uit, kry die gedagte aan daardie bord kos gestalte voor ons geestesoog.
“Dis ’n vol bord kos –vól,” sê ek, hygend na asem teen die steilte uit. “Daar’s nie ’n kans dat jy daarna nog honger sal wees nie.”
“Praat namens jouself,” brom my seun, Daniel, terwyl hy rats teen ’n rots voor my uitklouter.
Hy is 16 en sy rug begin soos ’n man s’n lyk: Dit bult breed onder sy natgeswete T-hemp. Onder ons lê die diep inham van Houtbaai, ’n blou bak windverwaaide see waarop nou en dan ’n toeristeboot Seal Island toe sukkel.
“Het ek jou vertel vanna De Rust in Desember?” vra ek.
