HOPEFIELD ’n Plek om te blý
Ek het die dorp nou skoon misgery. Die goue koringlande aan weerskante van die R45 het my so gehipnotiseer dat ek kwalik vir Hopefield in die effense laagtetjie langs die pad sien hurk het.
Ag tog, daar mis ek nou die tweede afdraai óók! Binne minder as ’n minuut is my skrapse blik van die dorp (’n waas van laedakhuise) wéér vervang deur nóg koringlande, struikgewasse en spookwit bloekomstamme. Dankie, Hopefield, dit was lekker om jou te ontmoet.
Selfs die inwoners stem saam: Dis maklik om hulle dorp mis te ry. (“Die R45 loop nie – soos in die meeste ander dorpe – déúr Hopefield nie. Dis ’n probleem, maar eintlik ook nie – want dis hoekom ons so baie van die plek hou,” sou John Smuts my later vertel.) Maar ’n mens kan die dorp se bykans onsigbare bestaan nie slegs aan die geografiese ligging toeskryf nie.
Sodra ’n mens deur die padwerkgedrang langs Malmesbury en die besige N7 vir die meer skilderagtige R45 verruil het, begin jy maklik dagdroom. Die geritsel van die wind deur die koring, op die horison die enorme windturbines wat stadig draai, die soet oesreuk wat by die afgedraaide motorruite indwarrel… dit alles laat die wêreld so ’n bietjie stadiger draai, voel dit.
Ná ’n lomp driepuntdraai op ’n plaaspad ry ek Hopefield uiteindelik binne. Dis nog net 9.30 vm., maar die teerstrate glim reeds van die hitte. Die weervoorspelling het gesê vandag se temperatuur gaan bó 40 ºC draai – vir eers is dit nog ’n “koel” 32 ºC.
Ek ry verby die kerk, omring deur bome en kleurryke blombeddings, en die pad begin
