De Oostenrijkse Overvloed

By Ronaldo Siète

Een overheerlijke samenzwering. Een zeven-gangen mysterie. Verrukkelijke kolder.
Hoe groot is de kans dat een oudere dame per ongeluk de plannen van een terrorist afluistert? Wat is de kans dat deze dame een spion ontmoet wiens taak het is om de wereld te redden? Hoeveel kans heb je om vijf keer achter elkaar de Schoppenaas uit een geschud spel kaarten te trekken?
Toeval bestaat niet. Goed en kwaad spelen een dodelijk spel met Tarot kaarten. Het kwaad is aan de winnende hand. Eén bende is verantwoordelijk voor meer dan drie miljoen dodelijke slachtoffers per jaar, en dat aantal stijgt snel. Hoe groot is de kans dat Watson, The Runner van de LSD, en Shirley, een tenger bejaard vrouwtje uit Villach, hen kunnen stoppen? Als je vertrouwen hebt, heb je een kans.

• Language: Nederlands
• Publisher: Ronaldo Siète
• Release date: Nov 21, 2023
• ISBN: 9789492389442

Ronaldo Siète

Wie wil er nou iets lezen over de schrijver van een boek? Het is veel leuker om het boek zelf te lezen. En het allerleukste is nog wel: de boeken van Ronaldo Siète zijn gratis, "shareware", dus vraag niet hoe het kan maar profiteer er van.

Book preview

De Oostenrijkse Overvloed

(Boek 5 van de LSD-serie)

Een overheerlijke samenzwering. Een zeven-gangen mysterie. Verrukkelijke kolder.

Door: Ronaldo Siète

Geen bom die ooit barstte

verbrijzelt de kristallen spirit.

(George Orwell)

Polderdam, 35 december 2023

ISBN: 978-94-92389-44-2

Uitgever: Editorial Perdido - op www.editorialperdido.eu

Auteur-rechten: @ 2022 door Ronaldo Siète - als @Ronaldo7Siete op wattpad.com

Auteur-rechten omslag ontwerp @ 2022 by Katie Sharp - als @katieishere op wattpad.com

Originele titel: The Austrian Aroma

Vertaald uit het Engels door: Ronaldo Siète

Met dank aan John, Maureen, Jet en de Wattpad community.

Index

0. Titelpagina De Oostenrijkse Overvloed

1. Relight My Fire

2. Der Kommissar

3. Superstition

4. The Ace Of Spades

5. Twilight Zone

6. Tarot Woman

7. Blackjack

8. Uptown Funk

9. Smoke On The Water

10. Three Little Birds

11. Pigs

12. Ice Cream Man

13. Don't Stop, Go Your Own Way

14. Poison

15. Bohemian Rhapsody

16. Maria, Maria

17. Stairway To Heaven

18. Higher Power

Extra: Ghost-dancing

Noot van de vertaler

De Luxembourg Spy Department is een bijzondere serie verhalen. Voor zover wij weten is er nog nooit een boek geschreven waarvan elke hoofdstuk de titel draagt van een (meestal Engelstalig) liedje. In het Engelstalige origineel kan je in elk hoofdstuk ook tekstfragmenten van die liedjes terugvinden. Als we dat zouden vertalen, zou een origineel onderdeel van het verhaal onherkenbaar worden verminkt. We hebben dus hier en daar the original English text [de originele Engelse tekst] cursief afgedrukt en de vertaling tussen [vierkante haken] toegevoegd. Die vertalingen hadden we natuurlijk ook als voetnoten of eindnoten kunnen verwerken, maar we kregen het heen-en-weer van al dat heen-en-weer geblader. Het is veel gemakkelijker om ergens overheen te lezen. Ook zijn termen als First Bank of Moscow en #5, The Runner, niet vertaald, om dezelfde reden dat sommige Nederlanders manager of art director op hun visitekaartje hebben staan, New York niet als «Nieuw Jork» in onze atlas staat, en de voormalige President van de Verenigde Staten niet Sjors Struik heet.

In een goede vertaling blijven de inhoud, de stijl, en de leesbaarheid alle drie zo dicht mogelijk bij die van het origineel. Echter, als de vertaler ook de schrijver van het origineel is, dan komt het fenomeen Artistieke Vrijheid om de hoek kijken. Elke schrijver is namelijk vrij om zijn eigen werk aan te passen waar en hoe hij maar wil. Als grapjes in het Engels niet te vertalen zijn, dan laat hij ze weg en voegt hij op een andere plaats gewoon een Nederlandstalig woordgrapje toe. Stijlfiguren, een belangrijk element van de schrijfstijl van deze auteur, zijn uiteraard niet te vertalen, om maar te zwijgen van alle soorten rijm en dubbelzinnigheden. We vergeten dus gewoon de drie eisen van een goede vertaling en vallen terug op de twee elementen van elk goed verhaal: het moet, van begin tot eind, duidelijk zijn en interessant blijven. Met andere woorden: informatie en emoties.

Met tranen in de ogen informeer ik u hierbij dat ik van deze vertaling een Hollands potje heb gemaakt dat in de verste verte niet lijkt op de originele English stew, maar iedereen weet dat de Engelse keuken (met uitzondering van cake en gebak) niet is om over naar huis te schrijven, en als je daaraan twijfelt, kan je altijd het Engelstalige origineel lezen (gratis te downloaden via www.editorialperdido.eu).

Ik had al eerder vertaalwerk gedaan, maar dit was de eerste keer dat ik complete romans vanuit het Engels naar het Nederlands vertaalde. Het was een unieke en plezierige ervaring. Vooraf dacht ik: «Vertaalwerk, dat is natuurlijk gewoon werk.» Die vrees was ongegrond. Het leuke van schrijven is de creativiteit die je kunt stoppen in elk van de drie fases van het schrijven van een boek. De eerste stap, de «outline» (het verzinnen en uitwerken van het plot, de personages, de scenes), is pure fantasie, met de illusie dat het leuk genoeg wordt om er straks honderden uren tijd in te gaan investeren. De tweede fase, de «draft», is heerlijk omdat je grappen kan verzinnen, dialogen uit de hand kan laten lopen, beschrijvingen tot in detail uit kan werken. Je krijgt de bevestiging dat het een leuk project is, en ook deze fase lijkt niet op werk. De derde en laatste fase, de «read & edit», is ook bijzonder creatief, want hier komt het aan op je vaardigheden als schrijver, het opsporen en oplossen van «plot holes», verzinnen van zinniger zinnen, verantwoordelijke woordkeuzes maken en puntjes op elke i en j zetten. Het voor de laatste keer overlezen van je zelfgeschreven verhaal, terwijl je geniet dat het zo goed gelukt is, dat is zo'n heerlijke sensatie, dat valt niet uit te leggen, dat zou iedereen zelf moeten ervaren.

Vertalen is voor het grootste deel een combinatie van die laatste twee fases. Je komt een scala van nieuwe problemen tegen die schreeuwen om een creatieve vertaalkundige oplossing. Uitstekende vertaal-software produceert met een druk op de knop een redelijk werkbare «first draft». Het ondankbare werk-deel van vertaal-werk is dan tot een minimum gereduceerd. En dan begint het feest. Die robot-vertaling is namelijk kinderspel, vergeleken met wat de menselijke geest kan bedenken. Om dit in perspectief te zetten: ik schrijf «first draft» in een gemiddeld tempo van 500 woorden per uur, en vertaal (= wijzig de software-vertaling in een verhaal) met 1.000 woorden per uur, even snel als ik «read & edit». Er moet dus nog heel wat gebeuren voordat een computer in staat is om humor te schrijven.

Omdat dit mijn vijfde vertaalklus was, kan je van één ding verzekerd zijn: het kan alleen maar beter worden. Training en doorzettingsvermogen zijn belangrijke kwaliteiten als je nieuwe vaardigheden wilt ontwikkelen. Gelukkig zijn er nog twee delen…

So if you read me, have some courtesy, have some sympathy, and some taste.

Use all your well-learned patience, or I'll lay your soul to waste.

Flaptekst

Hoe groot is de kans dat een oudere dame per ongeluk de plannen van een terrorist afluistert? Wat is de kans dat deze dame een spion ontmoet wiens taak het is om de wereld te redden? Hoeveel kans heb je om vijf keer achter elkaar de Schoppenaas uit een geschud spel kaarten te trekken?

Toeval bestaat niet. Goed en kwaad spelen een dodelijk spel met Tarot kaarten. Het kwaad is aan de winnende hand. Eén bende is verantwoordelijk voor meer dan drie miljoen dodelijke slachtoffers per jaar, en dat aantal stijgt snel. Hoe groot is de kans dat Watson, The Runner van de LSD, en Shirley, een tenger bejaard vrouwtje uit Villach, hen kunnen stoppen? Als je vertrouwen hebt, heb je een kans.

Shareware Boek

Without freedom of thought, there can be no such thing as wisdom - and no such thing as public liberty without freedom of speech. — Benjamin Franklin

[Zonder vrijheid van denken kan er niet zoiets zijn als wijsheid - en zonder vrijheid van meningsuiting geen publieke vrijheid. - Benjamin Franklin]

Dit is een Shareware Boek. Je hebt toestemming om het te downloaden, te bezitten, te lezen, te kopiëren en af te drukken, te delen en weg te geven, en je mag de teksten gratis gebruiken, zo vaak je wilt, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van auteurs of uitgevers. Met een Shareware Boek mag je alles, behalve geld verdienen, want dat is het auteursrecht van de artiesten die het boek gemaakt hebben.

Dit boek is gratis, maar niet voor niets. De prijs van een Shareware Boek is één euro (€ 1,-). Je kunt het boek eerst lezen, en je betaalt alleen de prijs als je het de moeite waard vindt. Dit is Editorial Perdido's unieke «geld terug» garantie. Shareware Boeken zijn veel goedkoper dan boeken van commerciële uitgevers (die de auteur minder dan een euro per boek betalen en de rest lekker zelf uitgeven). Daarom is Shareware een veel betere deal voor zowel lezers als schrijvers. Door de vrijwillige bijdrage te betalen, moedig je de auteurs aan om meer leuke en betaalbare Shareware Boeken te publiceren. Voor iedereen die twijfelt aan de kwaliteit van gratis goederen: lees dit verhaal en vraag je af of je ooit iets beters hebt gelezen.

Taal is van iedereen. Commerciële bedrijven publiceren alleen winstgevend proza; hun commerciële censuur beperkt de vrijheid van meningsuiting en de diversiteit van meningen. Dankzij Shareware kan elke schrijver of dichter zijn werk onder de aandacht van lezers brengen, met een financiële beloning voor zijn kosten, zonder afhankelijk te zijn van agenten of uitgevers. Dankzij populaire mobiele telefoons en tablets met gratis eReader apps (wij raden aan: PocketBook), zullen miljarden potentiële lezers Shareware Boeken verwelkomen.

Tell me and I forget. Teach me and I remember. Involve me and I learn. — Benjamin Franklin.

[Vertel het me en ik vergeet het. Onderwijs me en ik onthoud het. Betrek me erbij en ik leer. - Benjamin Franklin.]

Stel je een wereld voor waarin iedereen gratis Shareware studieboeken kan downloaden. Nelson Mandela zei: Onderwijs is het krachtigste wapen dat je kunt gebruiken om de wereld te veranderen. Met Shareware Boeken zouden duizenden schrijvers een vrij toegankelijke universiteitsbibliotheek op het internet kunnen vullen. De hele wereldbevolking zou gratis thuis naar school kunnen gaan, met hun mobiele telefoons. Zeven miljard studenten zouden een gratis universiteit kunnen bezoeken, maar alleen als miljoenen lezers het initiatief steunen en die euro of dollar of pond of frank betalen.

Editorial Perdido is een uitgeverij zonder winstoogmerk, zonder zelfs maar een bankrekening. Onze sponsor, Admi365.nl, betaalt onze kosten en zamelt namens ons geld in voor Project Haïti.

Bij Editorial Perdido vinden we lezen en literatuur belangrijk, en we geloven in de helende werking van humor. We nemen grappige boeken zo serieus dat we samen met onze auteurs en de makers van Admi365 het ambitieuze plan zijn gestart om een school in Haïti te bouwen en te runnen. Door Shareware Boeken uit te geven, zamelen we geld in voor dat project. Dankzij ons schrijven en jouw lezen, leren we kinderen lezen en schrijven.

Wij verzoeken je vriendelijk één euro (€1,-) over te maken op bankrekening NL96 KNAB 0258 6957 22 ten name van Admi 365 B.V., Nederland (Banknaam: Knab, Amsterdam, Nederland, BIC: KNABNL2H), onder vermelding van de tekst «School Haïti» en de titel van dit boek. 100% van je bijdrage gaat naar het goede doel.

Op onze website, www.editorialperdido.eu, vind je het laatste nieuws over de voortgang van Project Haïti, en ook vele titels van andere gratis boeken.

Over de auteur

Ronaldo vindt zichzelf «de grappigste schrijver uit de Nederlandse literare geschiedenis». De rest van het land lacht daar om, wat de stelling automatisch bevestigt. Na een lange traumatische ervaring in zijn jeugd (de zes jaar van de 1e klas van de lagere school, toen hij het alfabet moest leren), ontsnapte hij aan de werkelijkheid en stortte zich in de wereld van de fictie. Hij studeerde flauwe grappen in Orcsford (Engeland), zwarte humor in het Schwarzwald (Duitsland) en schuine moppen in Club Oh, La, Lá (Place Picardillas 69, Parijs, Frankrijk). Hij studeerde af in Tonterías en behaalde een licentie in Cachondeo aan de Universiteit van Málaga (Spanje).

Zijn romans en gedichten staan bol van zijn filosofie: lach elke dag, want niemand geeft literaire prijzen aan schrijvers die hun lezers aan het huilen maken (anders had hij dit boek wel op uienvellen geschreven). Hij woont overal en werkt nergens, want grappen verzinnen terwijl je in het zwembad dobbert, met een drankje in de ene hand en een hapje in de andere, That ain't workin', that's the way you do it.

De LSD-serie:

1. Het Zwitserse Zakenkoffertje

2. Het Poolse Programma

3. De Franse Formule

4. De Spaanse Schijnwerper

5. De Oostenrijkse Overvloed

6. Het Maltezer Manuscript

7. De Zweedse Zonnekoningin

8. (je moet eerst de andere boeken lezen)

9. (en ook deze titel geven we niet weg)

Voor meer info, nieuws en gratis downloads: www.editorialperdido.eu

Vrijwaringsbewijs

Dit werk hangt van leugens en verzinsels aan elkaar. De personages, gebeurtenissen en dialogen zijn ontleend aan de fantasie van de auteur en mogen niet als werkelijkheid worden opgevat. Elke gelijkenis met werkelijke gebeurtenissen of personen, levend of dood, is geheel toevallig. Tenminste, dat is wat mijn advocaat zegt, dat ik je deze leugens moet vertellen, zodat je niet alle andere leugens in de rest van dit boek gelooft. De waarheid is: de situaties in dit boek, hoe graag je ook zou willen dat ze echt gebeurd zijn, zijn fictie. De mensen in dit verhaal, hoe graag je ook wilt dat ze bestaan, zijn fictie. De waarheid is vreemder dan fictie. Daarom schrijven we fictie: zodat je kunt leren een betere waarheid te vinden.

De grammaticale gebreken en spellingfouten* in dit werk zijn met opzet gemaakt.

De eerste reden hiervoor is commercieel. Studies tonen aan dat lezers zich superieur voelen als ze fouten vinden in andermans schrijven. Daarom hebben we onze redacteur, Miss Take, de opdracht gegeven om ervoor te zorgen dat onze lezers zich speciaal voelen als ze van onze boeken genieten. Alleen Editorial Perdido geeft hun klanten dit glorieuze geluksgevoel.

De tweede reden is politiek. Elke fout is een protest tegen de Grammatica Nazi's, die de taal zo ingewikkeld hebben gemaakt dat een gemiddeld geschoold mens zijn gedachten niet zonder fouten op papier kan zetten. Zelfs de magische spellingscontrole snapt er geen pepernoot meer van. Taal is communicatie. Het is van iedereen, niet alleen van de diehards [een persoon die sterk tegen verandering is of die ondanks tegenstand iets blijft steunen] die hun halve leven hebben gewijd aan het bestuderen ervan.

[* N.B.: het woord spellingfout is GEEN spellingsfout! De spellingscontrole geeft trouwens aan dat het woord spellingsfout een spelfout bevat: Vee Ah Uuh Dee VAUD!]

Villach - Vrijdag 19 januari 2018

Relight My Fire

[Ontsteek mijn licht opnieuw]

Deze missie vergt al mijn kracht. Het is zwaar om de toekomst van de wereld in handen te hebben: vijf enorme boodschappentassen (drie gevuld met flessen wijn en sterke drank, en de andere twee met bier). Hier in Oostenrijk gaat bier in flessen van een halve liter, en wijn in flessen van twee liter, dus ik moet de tassen om de twee of drie minuten even op de grond zetten om uit te rusten. Ik moet verder. #3 (lees: Number Three [nummer drie]), The Diplomat, rekent op me. Hij heeft vanavond een belangrijke vergadering over geheime zaken die niet zonder alcohol kunnen. #1, The Boss, heeft me opgedragen het slagveld voor te bereiden, en #2, The Nerd, heeft het boodschappenlijstje naar mijn spiPhone gestuurd. Ik gebruik al mijn kwaliteiten, al mijn vaardigheden, al mijn training, al mijn kennis en al mijn zintuigen om mijn missie te volbrengen: boodschappen doen voor de professionals die de wereld gaan redden tijdens de Europese Vluchtelingen Conferentie van komende week.

Mijn zintuigen vertellen me dat er niets mis is met dit kleine deel van de wereld waar ik nu ben: Oostenrijk is een prachtig land, Kärnten (de provincie in het midden-zuiden, die grenst aan Slovenië en Italië) is een paradijs van bergen, bossen en meren, de stad Villach is open en groen, de Oostenrijkse mensen zijn vriendelijk, de vogels zingen hun avondsonate, en de kookluchtjes vertellen me dat ik me moet haasten want het is etenstijd en ik heb honger. Kärnten is het centrum van de Culinaire Driehoek, waar de Duitse vleestraditie wordt gecombineerd met kruiden en groenten uit de Balkan, en Italiaanse pasta en sauzen. Oostenrijkers zijn uitstekende koks, en hun gerechten zijn spectaculair.

Tussen de heerlijke geuren hangt ook de uitzondering, het bewijs dat je nooit mag generaliseren: het is een vergissing te veronderstellen dat elk individu van een bepaalde groep dezelfde kwaliteiten of karakter heeft als alle anderen van die groep. Ik veroordeel racisme, sexisme, nationalisme en religieusisme. Het bewijs is hier te vinden, in deze straat, waar minstens één afschuwelijke kok hor Wiener Schnitzel zwart laat branden. Het is niet eens moeilijk te ontdekken welke kok het is: zhe trekt de aandacht met zware rooksignalen.

Ik zet mijn tassen op de grond en kijk naar het huis. Dat zijn geen aangebrande aardappelen; dat is een uitslaande brand. De keuken bevindt zich aan de achterkant. Als ik de rook hier kan ruiken, moet er aan de andere kant iets vreselijk mis zijn.

Als spion ben ik getraind op dit soort situaties. Als alle alarmbellen afgaan, raak ik niet in paniek; ik handel. In een fractie van een seconde denk ik: «PAMAN», de checklist voor noodgevallen. Persoonlijke veiligheid (oké), de veiligheid van Anderen (dat is mijn volgende stap, over het stenen muurtje, en dan snel naar de andere kant van het huis rennen om te zien of er iemand in de problemen zit), Markeer de plek (Einbahnstrasse… ik zie het nummer niet, maar een brand 's nachts is gemakkelijk te vinden), Alarmeer hulpdiensten (ik roep naar mijn spiPhone: "Lovely Sweet Dear. Bel 112. Brand. Deze locatie. Actie"), en de afsluitende N staat voor Noodzakelijke hulpverlening om levens te redden en slachtoffers te behandelen.

Wanneer ik de achtertuin inren, staat alles in lichterlaaie. De open achterdeur geeft me een voorproefje van de hel. Het is duidelijk dat de brand in de keuken is begonnen. Het skelet van het huisje is van beton, maar de buitenmuren, de eerste verdieping en het dak zijn van hout. Alles brandt als een fles brandewijn. Een natte lap van de waslijn bedekt mijn mond tegen de rook terwijl ik dichter bij de vlammen probeer te komen. Ik hoop dat er niemand binnen is. Ik hoop dat ze de voordeur kunnen bereiken om te ontsnappen. Ik hoop dat ze het snel doen, want er is bijna geen tijd meer; de vlammen lekken al door het dak.

Wat is dat? Daar! Op de vloer.

De hitte maakt het moeilijk om dichterbij te komen, maar ik MOET dichterbij komen. Ik moet naar binnen. Er is daar iemand. Ik zie een hand. Iemand ligt daar, beweegt niet, maar leeft misschien nog. De vuurdans wordt elke seconde wilder. Het is een keuken. Midden in die vlammen staat misschien zo'n fles butagas voor het fornuis. Ik wil er niet aan denken wat er gebeurt als die fles ontploft. Als ik niet snel iets doe, is het te laat. Ik ben blij dat ik die natte dweil heb gepakt. Hij ruikt smerig, maar hij is groot genoeg om mijn hoofd en haar te beschermen. Ik buk me en ga naar binnen. Ik heb me niet vergist. Er ligt iemand op de keukenvloer. Het is een oudere vrouw. Ze is klein en bewusteloos. Ik grijp haar, sleep haar zo snel als ik kan over de vloer, we moeten naar buiten, weg van dit hellevuur, weg van deze vlammentongen die de smaak te pakken krijgen van mijn wollen uniformjasje. De vrouw is niet zwaar, nauwelijks 50 kilo. Geen tijd voor beleefdheid. Ik gooi haar over mijn schouder en sprint terug naar de voorkant van het huis, de tuin uit, terug naar waar ik mijn boodschappentassen heb achtergelaten, aan de andere kant van de stenen tuinmuur, onze beste bescherming in geval van een exploderende gastank.

Zo voorzichtig als ik kan leg ik haar op de stoep. Ik vraag me af waar ik haar handtas heb gevonden en ik vraag me af waarom ik hem ongemerkt heb meegenomen, maar ik denk er niet verder bij na en leg hem onder haar hoofd als kussen.

Ze ademt niet.

Ze heeft geen polsslag.

Hoe lang heeft ze op die keukenvloer gelegen?

Is ze al dood?

Ben ik te laat?

Geen tijd te verliezen. Denken is nu zinloos. Ik moet iets doen. Ze moet ademen. Haar hart moet gaan pompen. I need to relight her fire. [Ik moet haar vuur opnieuw aansteken.] Ik doe wat ik kan, vul haar longen met mijn hoop, raak haar hart aan met alle liefde die ik in me heb. Don't turn away, baby. Listen to what I have to say: [Draai je niet weg van me, liefje. Luister naar wat ik te zeggen heb:] "No matter what happened, I'm here with you. You have to get hope in your soul. You've seen day on the other side, but I need you here with me tonight. [Wat er ook gebeurd is, ik ben hier bij je. Je moet hoop in je ziel krijgen. Je hebt het daglicht gezien aan de andere kant, maar ik heb je vannacht hier bij me nodig.] Vecht voor je leven. Je hebt er maar één! Kom terug, soldaat! Niemand sterft terwijl ik op wacht sta!"

Kwam het door die magische woorden? Was het omdat ik met al mijn wanhopige woede op haar hart hamerde, uit frustratie omdat ik niet de macht had om te beslissen tussen leven en dood? Of was het de explosie die de keuken verwoestte, het versplinterende glas, de rondvliegende stenen en het brandende hout? Het maakt niet uit. Het werkte. Haar hart klopt weer. Ze snakt diep naar adem, opent haar ogen, hoest en sputtert: "I'm back. Ik ben terug. Wie ben jij? We moeten gaan."

U gaat nergens heen, mevrouw, behalve naar het ziekenhuis in een ambulance. Is alles goed met u?

Natuurlijk. Alles is prima. We moeten gaan. Het is dringend.

Het enige spoedgeval hier bent u, mevrouw. Een halve minuut geleden vond ik u bewusteloos in een brandend huis, een huis dat twee seconden geleden explodeerde. U ademde niet, en u had geen polsslag. U gaat nergens heen. We blijven hier en wachten op de dokter, de brandweer en de politie.

We wachten niet op de brandweer. Dit is te belangrijk. Heb je iets te drinken voor me? Wat water, misschien?

Ik kijk naar mijn vijf tassen, mijn bijdrage aan het redden van de wereld: Ik heb zeven verschillende flessen Schnapps, vijf flessen witte wijn, twee flessen rode wijn, een fles 12 jaar oude whisky, een fles Cubaanse rum—

Cubaanse rum? Waarom koop je dat geïmporteerde zuurstokwater? Oostenrijkse Stroh-rum is de beste ter wereld! Oké. Omdat dit een noodgeval is, vergeef ik je. Geef me die fles Cubaanse rum. Snel. Ik heb haast.

Ze wacht niet eens tot ik haar help, pakt de dichtstbijzijnde boodschappentas, haalt de Cubaanse rum eruit, en opent de fles. In haar handtas vindt ze een borrelglaasje. Ze vult het met rum, heft het naar me op terwijl ze zegt: "Gesundheit, en laat het met een goedkeurend gesmak verdwijnen: Heerlijk. Niet zo goed als Oostenrijkse rum natuurlijk, maar helemaal niet slecht. Misschien neem ik er na het eten nog eentje. Bij nader inzien is het beter om hem nu te nemen; mijn avondeten is net in rook opgegaan… Op één been kun je niet lopen, zoals ze zeggen, en het is een flinke wandeling naar het politiebureau."

Nadat de tweede Schnapps de eerste heeft gevolgd, bergt ze de fles rum op in haar handtas, voorbereid op de volgende noodsituatie. Ervaring komt met de jaren; ik bewonder het als ik zie hoe goed het werkt.

Blijf je daar nog langer staan? We moeten gaan. We moeten de wereld redden. Kun je me alsjeblieft overeind helpen?

Ik kan dit niet geloven. Maar ik kan het ook niet weerstaan. Deze vrouw accepteert geen «nee» als antwoord. Ik help haar opstaan. Ze lijkt volledig hersteld, maar het is altijd goed om te bevestigen wat je ziet door wat vragen te stellen: Gaat het, mevrouw? Heeft u geen gebroken botten of interne bloedingen?

"Alleen een beetje hoofdpijn, dat is alles. Ik gleed uit en viel. Ik moet mijn hoofd hebben bezeerd. Ik was Wiener Schnitzel aan het bakken voor het avondeten, en liep even de achtertuin in om een vochtige dweil aan de lijn te hangen. En toen hoorde ik die stem. Een opmerkelijke stem. Ik zou hem herkennen uit een miljoen andere stemmen. Iemand vertelde iemand anders over de bom die hij aan het voorbereiden was. Hij noemde ook de dag: zondag, 28 januari. Dat is… over negen dagen. Ik schrok en rende naar binnen, maar ik gleed uit over de pasgedweilde tegels en viel. Ik moet mijn hoofd gestoten hebben en verloor even mijn bewustzijn. Maar nu ben ik weer helemaal in orde. We moeten naar de politie om ze te vertellen over wat ik heb gehoord. Dan kunnen ze voorzorgsmaatregelen nemen en die terroristen aanhouden. Ik kan ze helpen de zaak op te lossen. Die opmerkelijke stem, ik zou hem herkennen uit een miljoen andere stemmen. We hebben geen tijd te verliezen. Ik moet de wereld redden."

"U kunt veel dingen doen, maar niet nu, mevrouw. U bent geen Sherlock Holmes. Laat het redden van de wereld maar over aan professionals. Eerst gaan we naar het ziekenhuis, zodat de professionele artsen kunnen uitzoeken of u in orde bent. Dan zoeken we een plaats waar u kunt blijven tot de professionele timmerlieden en metselaars uw huis herbouwd hebben. En als dat allemaal niet te veel is voor een dame van uw leeftijd, gaan we op zoek naar een restaurant waar professionele koks uw avondeten kunnen bereiden; uw Wiener Schnitzel is zojuist in rook opgegaan…"

Professionals? Je zou meer boeken moeten lezen, mijn beste Watson. Sherlock Holmes was een expert in het oplossen van mysteries, maar hij was een amateur en werkte niet voor de politie. De professionals kunnen deze man onmogelijk vinden zonder mijn hulp. Hoe kan ik die opmerkelijke stem uitleggen aan een professional? Er is maar één persoon die deze bommengooier kan identificeren en een ramp kan voorkomen, en dat ben ik. En behandel me niet als een dom kind. Ik was al een volwassen vrouw voordat jij werd geboren, en ik heb veel meer levenservaring dan jij, mijn beste Watson. Dus pak je koffers en kom met me mee. We hebben werk te doen.

Maar… mevrouw…

En noem me geen mevrouw. Ik ben je moeder niet. Mijn naam is—

Snel leg ik mijn hand over haar mond, demp mijn stem en zeg: Stil… Geen echte namen… Je bent misschien geen professional in het redden van de wereld, maar als het waar is wat je me vertelde, over die terroristen en die bom, dan is het beter als we elkaars echte namen niet kennen. We willen onze vijanden geen onnodig voordeel geven, toch? Als je mij Watson noemt, dan ik noem jou… Sherlock? Nee, dat is een mannennaam. Hoe heet de moeder van Sherlock? Ik noem je Shirley. Oké? Als je me helpt deze tassen met flessen af te leveren, dan beloof ik dat ik met je mee ga naar het politiebureau. Maar we moeten wel samenwerken, als een team, niet met orders en bevelen, maar door elkaar te helpen. Oké? Hebben we een deal?

Heerlijk. We hebben een deal, mijn beste Watson. Geef me mijn handtas en geef me je arm. Ik ben nog steeds een beetje onstabiel, een tikje duizelig van het stoten van mijn hoofd.

Ze pakt haar handtas en mijn arm; ik pak alle vijf de boodschappentassen met mijn andere hand, en we vertrekken richting de villa van de Luxemburgse ambassadeur, waar #3, The Diplomat, en ik onze tijdelijke verblijfplaats hebben tijdens deze missie.

Twee blokken later voelt mijn arm twee keer zo lang. Ik ben blij dat ik de boodschappentassen bij de voordeur