Het Zwitserse Zakenkoffertje

By Ronaldo Siète

Het is geen rampenfilm. Het is erger.
Lux geniet van zijn baan als The Runner van de LSD (Luxemburgse Spionage Dienst), totdat hij Rostov ontmoet, een bankier die wil dat dit verhaal eindigt op pagina één. Rostov zit zo diep in de ellende dat hij zichzelf wel voor zijn kop kan schieten, maar zelfs zijn zelfmoord loopt niet zoals gepland. Lux biedt zijn hulp aan: "Verdrink jezelf lekker in de badkuip. Dan hoef ik al dat bloed en die paar hersenen van jou tenminste niet op te ruimen."
Lux en Rostov bundelen hun krachten. Lux heeft pit, spit en spirit, en Rostov ontketent met één hit een Mont Blanc van shit. Samen veroorzaken ze een achtbaan van rampen in en rond het vijfsterrenhotel Prestigio International in Genève. Hen plagen twee vragen: wat is er gebeurd met de President van de First Bank of Moscow, en wat zit er in het zakenkoffertje dat Rostov kwijt is?

• Language: Nederlands
• Publisher: Ronaldo Siète
• Release date: Nov 21, 2023
• ISBN: 9789492389404

Ronaldo Siète

Wie wil er nou iets lezen over de schrijver van een boek? Het is veel leuker om het boek zelf te lezen. En het allerleukste is nog wel: de boeken van Ronaldo Siète zijn gratis, "shareware", dus vraag niet hoe het kan maar profiteer er van.

Book preview

Het Zwitserse Zakenkoffertje

(Boek 1 van de LSD-serie)

Het is geen rampenfilm. Het is erger.

Door: Ronaldo Siète

Als je de bank 100 euro schuldig bent, heb je een probleem. Als je de bank 100 miljoen euro schuldig bent, heeft de bank een probleem.

Polderdam, 31 december 2023

ISBN: 978-94-92389-40-4

Uitgever: Editorial Perdido - www.editorialperdido.eu

Auteur-rechten: @ 2022 door Ronaldo Siète - als @Ronaldo7Siete op wattpad.com

Auteur-rechten omslag ontwerp @ 2022 by Katie Sharp - als @katieishere op wattpad.com

Originele titel: The Swiss Suitcase

Vertaald uit het Engels door: Ronaldo Siète

Met dank aan John, Maureen, Jet en de Wattpad community.

Index

0. Titelpagina Het Zwitserse Zakenkoffertje

1. Start Me Up!

2. Gunface

3. Paint It Black

4. Harlem Shuffle

5. Jumping Jack Flash

6. I Wanna Be Your Man

7. Emotional Rescue

8. One More Shot

9. Streets Of Love

10. Stoned

11. You Got Me Rocking

12. Get Off Of My Cloud

13. Sister Morfine

14. You Can't Always Get What You Want

15. Sympathy For The Devil

Extra: Satisfaction

Extra: It's Only Rock 'n' Roll

Noot van de vertaler

De Luxembourg Spy Department is een bijzondere serie verhalen. Voor zover wij weten is er nog nooit een boek geschreven waarvan elke hoofdstuk de titel draagt van een (meestal Engelstalig) liedje. In het Engelstalige origineel kan je in elk hoofdstuk ook tekstfragmenten van die liedjes terugvinden. Als we dat zouden vertalen, zou een origineel onderdeel van het verhaal onherkenbaar worden verminkt. We hebben dus hier en daar the original English text [de originele Engelse tekst] cursief afgedrukt en de vertaling tussen [vierkante haken] toegevoegd. Die vertalingen hadden we natuurlijk ook als voetnoten of eindnoten kunnen verwerken, maar we kregen het heen-en-weer van al dat heen-en-weer geblader. Het is veel gemakkelijker om ergens overheen te lezen. Ook zijn termen als First Bank of Moscow en #5, The Runner, niet vertaald, om dezelfde reden dat sommige Nederlanders manager of art director op hun visitekaartje hebben staan, New York niet als «Nieuw Jork» in onze atlas staat, en de voormalige President van de Verenigde Staten niet Sjors Struik heet.

In een goede vertaling blijven de inhoud, de stijl, en de leesbaarheid alle drie zo dicht mogelijk bij die van het origineel. Echter, als de vertaler ook de schrijver van het origineel is, dan komt het fenomeen Artistieke Vrijheid om de hoek kijken. Elke schrijver is namelijk vrij om zijn eigen werk aan te passen waar en hoe hij maar wil. Als grapjes in het Engels niet te vertalen zijn, dan laat hij ze weg en voegt hij op een andere plaats gewoon een Nederlandstalig woordgrapje toe. Stijlfiguren, een belangrijk element van de schrijfstijl van deze auteur, zijn uiteraard niet te vertalen, om maar te zwijgen van alle soorten rijm en dubbelzinnigheden. We vergeten dus gewoon de drie eisen van een goede vertaling en vallen terug op de twee elementen van elk goed verhaal: het moet, van begin tot eind, duidelijk zijn en interessant blijven. Met andere woorden: informatie en emoties.

Met tranen in de ogen informeer ik u hierbij dat ik van deze vertaling een Hollands potje heb gemaakt dat in de verste verte niet lijkt op de originele English stew, maar iedereen weet dat de Engelse keuken (met uitzondering van cake en gebak) niet is om over naar huis te schrijven, en als je daaraan twijfelt, kan je altijd het Engelstalige origineel lezen (gratis te downloaden via www.editorialperdido.eu).

Ik had al eerder vertaalwerk gedaan, maar dit was de eerste keer dat ik een complete roman vanuit het Engels naar het Nederlands vertaalde. Het was een unieke en plezierige ervaring. Vooraf dacht ik: «Vertaalwerk, dat is natuurlijk gewoon werk.» Die vrees was ongegrond. Het leuke van schrijven is de creativiteit die je kunt stoppen in elk van de drie fases van het schrijven van een boek. De eerste stap, de «outline» (het verzinnen en uitwerken van het plot, de personages, de scenes), is pure fantasie, met de illusie dat het leuk genoeg wordt om er straks honderden uren tijd in te gaan investeren. De tweede fase, de «draft», is heerlijk omdat je grappen kan verzinnen, dialogen uit de hand kan laten lopen, beschrijvingen tot in detail uit kan werken. Je krijgt de bevestiging dat het een leuk project is, en ook deze fase lijkt niet op werk. De derde en laatste fase, de «read & edit», is ook bijzonder creatief, want hier komt het aan op je vaardigheden als schrijver, het opsporen en oplossen van plot holes, verzinnen van zinniger zinnen, verantwoordelijke woordkeuzes maken en puntjes op elke i en j zetten. Het voor de laatste keer overlezen van je zelfgeschreven verhaal, terwijl je geniet dat het zo goed gelukt is, dat is zo'n heerlijke sensatie, dat valt niet uit te leggen, dat zou iedereen zelf moeten ervaren.

Vertalen is voor het grootste deel een combinatie van die laatste twee fases. Je komt een scala van nieuwe problemen tegen die schreeuwen om een creatieve vertaalkundige oplossing. Uitstekende vertaal-software produceert met een druk op de knop een redelijk werkbare «first draft». Het ondankbare werk-deel van vertaal-werk is dan tot een minimum gereduceerd. En dan begint het feest. Die robot-vertaling is namelijk kinderspel, vergeleken met wat de menselijke geest kan bedenken. Om dit in perspectief te zetten: ik schrijf «first draft» in een gemiddeld tempo van 500 woorden per uur, en vertaal (= wijzig de software-vertaling in een verhaal) met 1.000 woorden per uur, even snel als read&editen. Er moet dus nog heel wat gebeuren voordat een computer in staat is om humor te schrijven.

Omdat dit mijn eerste vertaalklus was, kan je van één ding verzekerd zijn: het kan alleen maar beter worden. Training en doorzettingsvermogen zijn belangrijke kwaliteiten als je nieuwe vaardigheden wilt ontwikkelen. Gelukkig zijn er nog zes delen…

So if you read me, have some courtesy, have some sympathy, and some taste.

Use all your well-learned patience, or I'll lay your soul to waste.

Flaptekst

Lux geniet van zijn baan als The Runner van de LSD (Luxemburgse Spionage Dienst), totdat hij Rostov ontmoet, een bankier die wil dat dit verhaal eindigt op pagina één. Rostov zit zo diep in de ellende dat hij zichzelf wel voor zijn kop kan schieten, maar zelfs zijn zelfmoord loopt niet zoals gepland. Lux biedt zijn hulp aan: Verdrink jezelf lekker in de badkuip. Dan hoef ik al dat bloed en die paar hersenen van jou tenminste niet op te ruimen.

Lux en Rostov bundelen hun krachten. Lux heeft pit, spit en spirit, en Rostov ontketent met één hit een Mont Blanc van shit. Samen veroorzaken ze een achtbaan van rampen in en rond het vijfsterrenhotel Prestigio International in Genève. Hen plagen twee vragen: wat is er gebeurd met de President van de First Bank of Moscow, en wat zit er in het zakenkoffertje dat Rostov kwijt is?

Shareware Boek

Without freedom of thought, there can be no such thing as wisdom - and no such thing as public liberty without freedom of speech. — Benjamin Franklin

[Zonder vrijheid van denken kan er niet zoiets zijn als wijsheid - en zonder vrijheid van meningsuiting geen publieke vrijheid. - Benjamin Franklin]

Dit is een Shareware Boek. Je hebt toestemming om het te downloaden, te bezitten, te lezen, te kopiëren en af te drukken, te delen en weg te geven, en je mag de teksten gratis gebruiken, zo vaak je wilt, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van auteurs of uitgevers. Met een Shareware Boek mag je alles, behalve geld verdienen, want dat is het auteursrecht van de artiesten die het boek gemaakt hebben.

Dit boek is gratis, maar niet voor niets. De prijs van een Shareware Boek is één euro (€ 1,-). Je kunt het boek eerst lezen, en je betaalt alleen de prijs als je het de moeite waard vindt. Dit is Editorial Perdido's unieke «geld terug» garantie. Shareware Boeken zijn veel goedkoper dan boeken van commerciële uitgevers (die de auteur minder dan een euro per boek betalen en de rest lekker zelf uitgeven). Daarom is Shareware een veel betere deal voor zowel lezers als schrijvers. Door de vrijwillige bijdrage te betalen, moedig je de auteurs aan om meer leuke en betaalbare Shareware Boeken te publiceren. Voor iedereen die twijfelt aan de kwaliteit van gratis goederen: lees dit verhaal en vraag je af of je ooit iets beters hebt gelezen.

Taal is van iedereen. Commerciële bedrijven publiceren alleen winstgevend proza; hun commerciële censuur beperkt de vrijheid van meningsuiting en de diversiteit van meningen. Dankzij Shareware kan elke schrijver of dichter zijn werk onder de aandacht van lezers brengen, met een financiële beloning voor zijn kosten, zonder afhankelijk te zijn van agenten of uitgevers. Dankzij populaire mobiele telefoons en tablets met gratis eReader apps (wij raden aan: PocketBook), zullen miljarden potentiële lezers Shareware Boeken verwelkomen.

Tell me and I forget. Teach me and I remember. Involve me and I learn. — Benjamin Franklin.

[Vertel het me en ik vergeet het. Onderwijs me en ik onthoud het. Betrek me erbij en ik leer. - Benjamin Franklin.]

Stel je een wereld voor waarin iedereen gratis Shareware studieboeken kan downloaden. Nelson Mandela zei: Onderwijs is het krachtigste wapen dat je kunt gebruiken om de wereld te veranderen. Met Shareware Boeken zouden duizenden schrijvers een vrij toegankelijke universiteitsbibliotheek op het internet kunnen vullen. De hele wereldbevolking zou gratis thuis naar school kunnen gaan, met hun mobiele telefoons. Zeven miljard studenten zouden een gratis universiteit kunnen bezoeken, maar alleen als miljoenen lezers het initiatief steunen en die euro of dollar of pond of frank betalen.

Editorial Perdido is een uitgeverij zonder winstoogmerk, zonder zelfs maar een bankrekening. Onze sponsor, Admi365.nl, betaalt onze kosten en zamelt namens ons geld in voor Project Haïti.

Bij Editorial Perdido vinden we lezen en literatuur belangrijk, en we geloven in de helende werking van humor. We nemen grappige boeken zo serieus dat we samen met onze auteurs en de makers van Admi365 het ambitieuze plan zijn gestart om een school in Haïti te bouwen en te runnen. Door Shareware Boeken uit te geven, zamelen we geld in voor dat project. Dankzij ons schrijven en jouw lezen, leren we kinderen lezen en schrijven.

Wij verzoeken je vriendelijk één euro (€1,-) over te maken op bankrekening NL96 KNAB 0258 6957 22 ten name van Admi 365 B.V., Nederland (Banknaam: Knab, Amsterdam, Nederland, BIC: KNABNL2H), onder vermelding van de tekst «School Haïti» en de titel van dit boek. 100% van je bijdrage gaat naar het goede doel.

Op onze website, www.editorialperdido.eu, vind je het laatste nieuws over de voortgang van Project Haïti, en ook vele titels van andere gratis boeken.

Over de auteur

Ronaldo vindt zichzelf de grappigste schrijver uit de Nederlandse literare geschiedenis. De rest van het land lacht daar om, wat de stelling automatisch bevestigt. Na een lange traumatische ervaring in zijn jeugd (de zes jaar van de 1e klas van de lagere school, toen hij het alfabet moest leren), ontsnapte hij aan de werkelijkheid en stortte zich in de wereld van de fictie. Hij bestudeerde flauwe grappen in Orcsford (Engeland), zwarte humor in het Schwarzwald (Duitsland) en schuine moppen in Club Oh, La, Lá (Place Picardillas 69, Parijs, Frankrijk). Hij studeerde af in Tonterías en behaalde een licentie in Cachondeo aan de Universiteit van Málaga (Spanje).

Zijn romans en gedichten staan bol van zijn filosofie: lach elke dag, want niemand geeft literaire prijzen aan schrijvers die hun lezers aan het huilen maken (anders had hij dit boek wel op uienvellen geschreven). Hij woont overal en werkt nergens, want grappen verzinnen terwijl je in het zwembad dobbert, met een drankje in de ene hand en een hapje in de andere, That ain't workin', that's the way you do it.

De LSD-serie:

1. Het Zwitserse Zakenkoffertje

2. Het Poolse Programma

3. De Franse Formule

4. De Spaanse Schijnwerper

5. De Oostenrijkse Overvloed

6. Het Maltezer Manuscript

7. De Zweedse Zonnekoningin

8. (je moet eerst de andere boeken lezen)

9. (en ook deze titel geven we niet weg)

Voor meer info, nieuws en gratis downloads: www.editorialperdido.eu

Vrijwaringsbewijs

Dit werk hangt van leugens en verzinsels aan elkaar. De personages, gebeurtenissen en dialogen zijn ontleend aan de fantasie van de auteur en mogen niet als werkelijkheid worden opgevat. Elke gelijkenis met werkelijke gebeurtenissen of personen, levend of dood, is geheel toevallig. Tenminste, dat is wat mijn advocaat zegt, dat ik je deze leugens moet vertellen, zodat je niet alle andere leugens in de rest van dit boek gelooft. De waarheid is: de situaties in dit boek, hoe graag je ook zou willen dat ze echt gebeurd zijn, zijn fictie. De mensen in dit verhaal, hoe graag je ook wilt dat ze bestaan, zijn fictie. De waarheid is vreemder dan fictie. Daarom schrijven we fictie: zodat je kunt leren een betere waarheid te vinden.

De grammaticale gebreken en spellingfouten* in dit werk zijn met opzet gemaakt.

De eerste reden hiervoor is commercieel. Studies tonen aan dat lezers zich superieur voelen als ze fouten vinden in andermans schrijven. Daarom hebben we onze redacteur, Miss Take, de opdracht gegeven om ervoor te zorgen dat onze lezers zich speciaal voelen als ze van onze boeken genieten. Alleen Editorial Perdido geeft hun klanten dit glorieuze geluksgevoel.

De tweede reden is politiek. Elke fout is een protest tegen de Grammatica Nazi's, die de taal zo ingewikkeld hebben gemaakt dat een gemiddeld geschoold mens zijn gedachten niet zonder fouten op papier kan zetten. Zelfs de magische spellingscontrole snapt er geen pepernoot meer van. Taal is communicatie. Het is van iedereen, niet alleen van de diehards [een persoon die sterk tegen verandering is of die ondanks tegenstand iets blijft steunen] die hun halve leven hebben gewijd aan het bestuderen ervan.

[* N.B.: het woord spellingfout is GEEN spellingsfout! De spellingscontrole geeft trouwens aan dat het woord spellingsfout een spelfout bevat: Vee Ah Uuh Dee VAUD!]

Genève - Laatste week van juli 2017

Start Me Up!

[Start me op!]

De boodschap was duidelijk: «Kamers 404 en 2503 zijn leeg tussen 09:00 en 11:00. Maak foto's van elk document dat je vindt en stuur de info naar #2».

Het is 09:05. Ik ga kamer 404 binnen, maar die is niet leeg. Op het bed zit een man van een jaar of dertig met een treurig gezicht. Als hij me opmerkt, mompel ik een excuus: Sorry. Ga alsjeblieft verder met waar je mee bezig was. Ik controleer alleen even of het kamermeisje haar werk goed heeft gedaan. Zal ik het bordje «niet storen» op de deur hangen?

De trieste man richt een pistool op me. Ik steek mijn handen op als nutteloze verdediging. Hij zet het pistool tegen de zijkant van zijn hoofd. Ik probeer hem tegen te houden: Alsjeblieft, doe dat niet.

Hij staart me aan met zijn verdrietige gezicht, laat de loop wat zakken en vraagt: Waarom niet?

"Dat lijkt me nogal duidelijk. Zo komt alles vol bloedspetters. In «Pulp Fiction» waren twee mannen een heel hoofdstuk bezig om een hoofd vol hersenen uit een auto te boenen. Enig idee hoe lang ik erover doe om deze kamer schoon te maken als jij hem rood verft? Je kunt beter het bad vullen en jezelf verdrinken, of jezelf wurgen met de doucheslang, of, het beste, in de spiegel kijken en jezelf doodschrikken: je ziet eruit als een zombie…"

Hij kijkt me aan, als een zombie, maar hij lacht niet, en is ook niet onder de indruk van de hoeveelheid extra werk die zijn zelfmoord me zal bezorgen. Hij zet het pistool weer tegen zijn slaap.

Ik heb één laatste kans, maar dan moet ik wel snel zijn.

Alsjeblieft, doe dat niet., zeg ik: Ik ken veel mensen die zelfmoord hebben gepleegd, en ze hebben er de rest van hun leven spijt van gehad.

De trieste man kijkt me vragend aan en bedenkt dan dat hij beter de loop in zijn mond kan stoppen.

Ik begin een beetje bezorgd te worden: Wacht… Ik heb iets voor je, iets dat je leven voorgoed zal veranderen.

Ik steek mijn hand in mijn broekzak, op zoek naar iets, maar hij haalt toch de trekker over. Ik sluit mijn ogen en hoor… niets. De dwaas vergat de veiligheidspal om te zetten. Voordat hij de schade ongedaan kan maken, haal ik mijn hand uit mijn zak en richt mijn eigen wapen op hem: een busje pepperspray. Ik spuit een volle lading in zijn gezicht. Het werkt uitstekend. Hij gilt als een varken, laat het pistool vallen en grijpt met beide handen naar zijn gezicht. Ik grijns naar het spuitbusje: You make a grown man cry. [Jij laat een volwassen man huilen.]

De man is niet blij dat ik zijn leven heb gered. Hij huilt peper-hete tranen en schreeuwt: Dat doet pijn, idioot. Ik ga dood…

Was doodgaan niet je idee om de dag mee te beginnen? Wrijf niet in je ogen. Dat maakt het alleen maar erger. Ga naar de badkamer en gebruik veel water. Zet de douche aan, heet water, en spuit het in je gezicht.

Hij strompelt naar de badkamer. Ik hoor dat hij mijn advies opvolgt. Ik pak het pistool, een 9x18mm Makarov met 8 patronen, zet de veiligheidspal weer op «safe» en stop het onder mijn riem. Niemand gaat dood wanneer ik op wacht sta!

Ik doorzoek de kamer, maar vind geen documenten om te fotograferen en naar #2 (lees: Number Two, nummer twee) te sturen. Dan ga ik de badkamer binnen en check mijn patiënt: Voel je je al wat beter?

Hij knikt, maar zijn trieste gezicht en zijn pijnlijke rode ogen vertellen me dat hij liegt.

Ik probeer hem wat op te vrolijken: "Je moet het niet zo gemakkelijk opgeven. Veel mensen leven in armoede of lijden pijn, en zij geven ook niet op. Elke stormvogel vecht dag en nacht tegen de kou en de regen, riding the wind at double speed [vliegt met dubbele snelheid tegen de wind in] om voedsel voor haar kuikens te vinden. Een nestje van stro is haar enige luxe, een kleine spleet in de rotsen als schuilplaats tegen de elementen. De beloning voor al haar harde werk en ellende is dat haar jongen op een dag wegvliegen zonder zelfs maar «dank je wel» te zeggen. Die stormvogel geeft niet op, en dat zou jij ook niet moeten doen. Herinner je je de eerste levensles niet, vlak na je geboorte?"

Hij kijkt verbaasd.

Ik ga verder: Toen je geboren werd, tilde iemand je op bij je voeten en gaf je een klap op je kont, waardoor je moest huilen. Levensles één: het leven is hard. Weet je dat niet meer?

Een zuinige glimlach verschijnt. Ik heb mijn vis aan de haak. Een lach is het beste medicijn tegen alles. Ik houd het initiatief met mijn pep-guardiola-talk: Ik ben blij dat ik net op tijd was. Je had bijna een dodelijke fout gemaakt. Wat zou je familie ervan zeggen?

Ik heb geen familie. Ik ben een wees.

Wat zou je vriendin zeggen, of je vrouw?

Ik ben niet getrouwd en ik heb geen vriendin.

Wat zouden je vrienden zeggen?

Ik heb geen vrienden.

Ik ben je vriend.

Ik laat een pauze vallen, zodat hij beseft hoe kostbaar dit moment is. Hij beseft het niet. In plaats daarvan zegt hij: Bewieroken vrienden elkaar met pepperspray?

"Alleen goede vrienden doen dat, en alleen als ze elkaar voor het eerst ontmoeten en een van hen iets stoms doet. Ik heb je leven gered met die pepperspray. Vrienden doen dat. Vrienden redden elkaars leven. Ik zou het niet leuk vinden als jij, mijn vriend, iets stoms zou doen, zoals jezelf neerschieten in een vijfsterrenhotel met roomservice en een spectaculair uitzicht over het Meer van Genève. Het leven is niet zo slecht, weet je. Je moet gewoon iemand vinden die de rekening betaalt voor je verblijf hier. Voor wie werk je?

Zijn voorzichtige glimlach wordt breder: "De First Bank of Moscow." Maar het is geen glimlach van trots of vertrouwen. Het is een minachtende glimlach. Ik geloof hem niet. Waarom zou een bankier rondlopen met een geladen pistool?

En je houdt niet van je werk?

Dat is het niet. Ze gaan me vermoorden. Ik had documenten van grote waarde in mijn bezit. Ze kwamen erachter, stalen de informatie, en nu zitten ze achter me aan om me te vermoorden.

Dus je besluit om jezelf neer te schieten? Waarom? Om hen een plezier te doen en hen de moeite te besparen? Dat lijkt me niet verstandig. Waarom loop je niet gewoon weg en verstop je je?

Zonder geld? Zonder een plek om naartoe te gaan? Met de Russische geheime dienst op mijn hielen, die alles volgt wat ik doe, die elk telefoontje afluistert en elke betaling met mijn creditcard ziet? Vergeet het maar. Onmogelijk.

Ik haal diep adem; dit gaat even duren: "Ik weet de perfecte plek voor je om je te verstoppen. Maar eerst wil ik je verhaal horen. En ik wil ook dat je zweert dat je met niemand praat over dit gesprek. Topgeheim. Oké? Hebben we een deal?

Hij denkt een paar seconden na, maar hij heeft niet veel keus. Dat beloof ik. Wil je dat ik een contract opstel?, vraagt hij, in een poging zijn goede wil te tonen.

Nee. Papieren kunnen gestolen of vervalst worden. Ik wil niet eens je naam weten, en ik zal je mijn naam ook niet vertellen. Wat als criminelen onze echte namen kennen en wraak willen nemen op onze families? En het is niet alleen vanwege het gevaar. Een naam zegt veel over je; er is een wereld van verschil tussen Elisabeth, Beth en Lizzy. Eens kijken. Hoe zal ik je noemen…?

Ik kijk de kamer rond. Toen ik in dit vak stapte, ontdekte ik hoeveel je kunt leren over iemands karakter door te kijken naar zijn herinneringen, zijn souvenirs, die kleine dingen die iedereen bewaart vanwege de verhalen erachter. Je leert het meest van iemands huis, van zijn woonkamer en zijn slaapkamer. Mensen die veel reizen, zoals mijn nieuwe beste vriend de bankier, weten hoe belangrijk het is om een onpersoonlijke hotelkamer te veranderen in een plek waar je je thuis voelt. Het is duidelijk dat mijn vriend veel reist. Hij zorgde er direct voor dat hij zich hier thuis voelt. Op zijn nachtkastje staan drie actiefiguren: Obi-Wan Kenobi, Darth Vader en Master Yoda uit «Star Wars», onmiskenbare herinneringen aan een happy meal in een chic restaurant. Op tafel ligt zijn agenda, met een sticker waarop staat: «Yippee-ki-yay, motherfucker», een beroemde quote van John McClane (Bruce Willis) uit zijn «Die Hard»-films. Daarnaast ligt zijn portemonnee, lichtbruin leer met «bad motherfucker» erop, zoals de portemonnee van Jules in «Pulp Fiction». Deze man is een filmliefhebber, maar ik wil hem geen «motherfucker» noemen: daarnet zei hij dat hij een wees is; hij heeft geen moeder…

In de hoek staat een reiskoffertje van een populair merk met een sticker erop: «I (rood hart) Rostov». Hij zei iets over de Russische geheime dienst. Zijn rode ogen hebben een Slavische vorm. Het verklaart ook de Makarov; de Russische politie en militairen gebruiken dat wapen. De First Bank of Moscow heeft zijn hoofdkantoor in Moskou, maar de sticker (om zijn koffer te herkennen tussen alle andere op de luchthaven) geeft aan dat hij waarschijnlijk geboren is in Rostov, een havenstad in het zuiden, waar de Don uitmondt in de Zee van Azov, een voorstad van de Zwarte Zee.

Ik zal je Rostov noemen. Je mag me Luxemburg noemen. Of Lux, als je dat liever hebt. Oké?

Hij knikt.

Ik pak de waterkoker van de tafel en vul hem onder de kraan in de badkamer. Ik zet hem aan en vraag: Wil je koffie?

Thee, graag. En niet die postbodethee die ze hier in de minibar hebben. Ik heb echte thee, zwarte Russische thee uit Sochi.

Hij staat op, opent zijn koffer en haalt er een zwarte kartonnen doos met thee uit. Ik giet het kokende water in twee glazen, geef er een aan mijn nieuwe beste vriend en ga op de stoel naast de tafel zitten: You can start me up by telling me your story. [Je kunt me wakker schudden door me je verhaal te vertellen.]

De thee is uitstekend. Ik was nooit zo'n theedrinker, maar ik ga die gewoonte heroverwegen.

Rostov neemt ook een slok en begint…

"Ik werk voor de First Bank of Moscow. Op mijn visitekaartje staat dat ik Manager Executive Affairs ben, maar mijn baan kan het best omschreven worden als… de persoonlijke assistent van Mister Nikolai, de President van de bank. Ik ben zijn secretaresse die zijn agenda bijhoudt en zijn reizen boekt, zijn administrateur die de contracten opstelt die hij wil tekenen, zijn piccolo die ervoor zorgt dat hij de rapporten krijgt waar hij om vraagt, zijn PR-manager die ervoor zorgt dat hij de beste indruk maakt, en zijn dienstmeid die zijn rotzooi achter hem opruimt.

» Meestal ben ik beter op de hoogte van de details van het werk dan Mister Nikolai, maar deze keer was het zelfs voor mij een raadsel waarom we naar Genève zijn afgereisd. We kwamen