Het Poolse Programma

By Ronaldo Siète

Vergeleken met de laaiende razernij van een ontslagen vrouw, is de opwarming van de aarde een gezellig kampvuurtje.
De Internationale Klimaatconferentie in Krakau moet de wereld redden van alle dreigende ecologische rampen. De LSD (Luxembourg Spy Department) wil helpen: ze sturen Red, The Runner, om dit verhaal met een BOEM te beginnen. Maar wanneer Red zijn missie voltooit, ontdekt hij dat de opwarming van de aarde slechts een gezellig kampvuurtje is, vergeleken met Scarlett's laaiende razernij om haar ontslag.
Red probeert koel te blijven: "Je verdient een betere baan. Ik zal je helpen." Maar Scarlett is niet geïnteresseerd in een volgende baan; ze wil de crimineel die haar de vorige deed verliezen.
Mannen hebben zo'n beetje alle verschrikkelijke dingen in de menselijke geschiedenis veroorzaakt. Vrouwen zijn allemaal lief en aardig, warm en zacht, vriendelijk, met een groot moederhart voor iedereen. Als een vrouw als Scarlett wraak wil, hoef je nergens bang voor te zijn.

• Language: Nederlands
• Publisher: Ronaldo Siète
• Release date: Nov 21, 2023
• ISBN: 9789492389411

Ronaldo Siète

Wie wil er nou iets lezen over de schrijver van een boek? Het is veel leuker om het boek zelf te lezen. En het allerleukste is nog wel: de boeken van Ronaldo Siète zijn gratis, "shareware", dus vraag niet hoe het kan maar profiteer er van.

Book preview

Het Poolse Programma

(Boek 2 van de LSD serie)

Vergeleken met de laaiende razernij van een ontslagen vrouw, is de opwarming van de aarde een gezellig kampvuurtje.

Door: Ronaldo Siète

Geluk is wanneer wat je denkt, wat je zegt en wat je doet in harmonie zijn. (Mahatma Gandhi)

Polderdam, 32 december 2023

ISBN: 978-94-92389-41-1

Uitgever: Editorial Perdido - op www.editorialperdido.eu

Auteur-rechten: @ 2022 door Ronaldo Siète - als @Ronaldo7Siete op wattpad.com

Auteur-rechten omslag ontwerp @ 2022 by Katie Sharp - als @katieishere op wattpad.com

Originele titel: The Polish Program

Vertaald uit het Engels door: Ronaldo Siète

Met dank aan John, Maureen, Jet en de Wattpad community.

Index

0. Titelpagina Het Poolse Programma

1. Fool To Cry

2. House Of Broken Love

3. More Than A Feeling

4. Oh, Jungleland

5. The Boss

6. In The Shadows

7. Johnny B. Goode

8. Roxanne

9. It's My Life

10. Light My Fire

11. My Ever-Changing Moods

12. Black

13. Money For Nothing

14. A Forest

15. The Taxman

16. Ladies' Night

17. Raissa

18. Halo Of Flies

19. Black Magic Woman

20. Let's Work

Extra: Don't Fear The Reaper

Noot van de vertaler

De Luxembourg Spy Department is een bijzondere serie verhalen. Voor zover wij weten is er nog nooit een boek geschreven waarvan elke hoofdstuk de titel draagt van een (meestal Engelstalig) liedje. In het Engelstalige origineel kan je in elk hoofdstuk ook tekstfragmenten van die liedjes terugvinden. Als we dat zouden vertalen, zou een origineel onderdeel van het verhaal onherkenbaar worden verminkt. We hebben dus hier en daar the original English text [de originele Engelse tekst] cursief afgedrukt en de vertaling tussen [vierkante haken] toegevoegd. Die vertalingen hadden we natuurlijk ook als voetnoten of eindnoten kunnen verwerken, maar we kregen het heen-en-weer van al dat heen-en-weer geblader. Het is veel gemakkelijker om ergens overheen te lezen. Ook zijn termen als First Bank of Moscow en #5, The Runner, niet vertaald, om dezelfde reden dat sommige Nederlanders manager of art director op hun visitekaartje hebben staan, New York niet als «Nieuw Jork» in onze atlas staat, en de voormalige President van de Verenigde Staten niet Sjors Struik heet.

In een goede vertaling blijven de inhoud, de stijl, en de leesbaarheid alle drie zo dicht mogelijk bij die van het origineel. Echter, als de vertaler ook de schrijver van het origineel is, dan komt het fenomeen Artistieke Vrijheid om de hoek kijken. Elke schrijver is namelijk vrij om zijn eigen werk aan te passen waar en hoe hij maar wil. Als grapjes in het Engels niet te vertalen zijn, dan laat hij ze weg en voegt hij op een andere plaats gewoon een Nederlandstalig woordgrapje toe. Stijlfiguren, een belangrijk element van de schrijfstijl van deze auteur, zijn uiteraard niet te vertalen, om maar te zwijgen van alle soorten rijm en dubbelzinnigheden. We vergeten dus gewoon de drie eisen van een goede vertaling en vallen terug op de twee elementen van elk goed verhaal: het moet, van begin tot eind, duidelijk zijn en interessant blijven. Met andere woorden: informatie en emoties.

Met tranen in de ogen informeer ik u hierbij dat ik van deze vertaling een Hollands potje heb gemaakt dat in de verste verte niet lijkt op de originele English stew, maar iedereen weet dat de Engelse keuken (met uitzondering van cake en gebak) niet is om over naar huis te schrijven, en als je daaraan twijfelt, kan je altijd het Engelstalige origineel lezen (gratis te downloaden via www.editorialperdido.eu).

Ik had al eerder vertaalwerk gedaan, maar dit was de eerste keer dat ik complete romans vanuit het Engels naar het Nederlands vertaalde. Het was een unieke en plezierige ervaring. Vooraf dacht ik: «Vertaalwerk, dat is natuurlijk gewoon werk.» Die vrees was ongegrond. Het leuke van schrijven is de creativiteit die je kunt stoppen in elk van de drie fases van het schrijven van een boek. De eerste stap, de «outline» (het verzinnen en uitwerken van het plot, de personages, de scenes), is pure fantasie, met de illusie dat het leuk genoeg wordt om er straks honderden uren tijd in te gaan investeren. De tweede fase, de «draft», is heerlijk omdat je grappen kan verzinnen, dialogen uit de hand kan laten lopen, beschrijvingen tot in detail uit kan werken. Je krijgt de bevestiging dat het een leuk project is, en ook deze fase lijkt niet op werk. De derde en laatste fase, de «read & edit», is ook bijzonder creatief, want hier komt het aan op je vaardigheden als schrijver, het opsporen en oplossen van «plot holes», verzinnen van zinniger zinnen, verantwoordelijke woordkeuzes maken en puntjes op elke i en j zetten. Het voor de laatste keer overlezen van je zelfgeschreven verhaal, terwijl je geniet dat het zo goed gelukt is, dat is zo'n heerlijke sensatie, dat valt niet uit te leggen, dat zou iedereen zelf moeten ervaren.

Vertalen is voor het grootste deel een combinatie van die laatste twee fases. Je komt een scala van nieuwe problemen tegen die schreeuwen om een creatieve vertaalkundige oplossing. Uitstekende vertaal-software produceert met een druk op de knop een redelijk werkbare «first draft». Het ondankbare werk-deel van vertaal-werk is dan tot een minimum gereduceerd. En dan begint het feest. Die robot-vertaling is namelijk kinderspel, vergeleken met wat de menselijke geest kan bedenken. Om dit in perspectief te zetten: ik schrijf «first draft» in een gemiddeld tempo van 500 woorden per uur, en vertaal (= wijzig de software-vertaling in een verhaal) met 1.000 woorden per uur, even snel als ik «read & edit». Er moet dus nog heel wat gebeuren voordat een computer in staat is om humor te schrijven.

Omdat dit mijn tweede vertaalklus was, kan je van één ding verzekerd zijn: het kan alleen maar beter worden. Training en doorzettingsvermogen zijn belangrijke kwaliteiten als je nieuwe vaardigheden wilt ontwikkelen. Gelukkig zijn er nog vijf delen…

So if you read me, have some courtesy, have some sympathy, and some taste.

Use all your well-learned patience, or I'll lay your soul to waste.

Flaptekst

De Internationale Klimaatconferentie in Krakau moet de wereld redden van alle dreigende ecologische rampen. De LSD (Luxembourg Spy Department) wil helpen: ze sturen Red, The Runner, om dit verhaal met een BOEM te beginnen. Maar wanneer Red zijn missie voltooit, ontdekt hij dat de opwarming van de aarde slechts een gezellig kampvuurtje is, vergeleken met Scarlett's laaiende razernij om haar ontslag.

Red probeert koel te blijven: Je verdient een betere baan. Ik zal je helpen. Maar Scarlett is niet geïnteresseerd in een volgende baan; ze wil de crimineel die haar de vorige deed verliezen.

Mannen hebben zo'n beetje alle verschrikkelijke dingen in de menselijke geschiedenis veroorzaakt. Vrouwen zijn allemaal lief en aardig, warm en zacht, vriendelijk, met een groot moederhart voor iedereen. Als een vrouw als Scarlett wraak wil, hoef je nergens bang voor te zijn.

Shareware Boek

Without freedom of thought, there can be no such thing as wisdom - and no such thing as public liberty without freedom of speech. — Benjamin Franklin

[Zonder vrijheid van denken kan er niet zoiets zijn als wijsheid - en zonder vrijheid van meningsuiting geen publieke vrijheid. - Benjamin Franklin]

Dit is een Shareware Boek. Je hebt toestemming om het te downloaden, te bezitten, te lezen, te kopiëren en af te drukken, te delen en weg te geven, en je mag de teksten gratis gebruiken, zo vaak je wilt, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van auteurs of uitgevers. Met een Shareware Boek mag je alles, behalve geld verdienen, want dat is het auteursrecht van de artiesten die het boek gemaakt hebben.

Dit boek is gratis, maar niet voor niets. De prijs van een Shareware Boek is één euro (€ 1,-). Je kunt het boek eerst lezen, en je betaalt alleen de prijs als je het de moeite waard vindt. Dit is Editorial Perdido's unieke «geld terug» garantie. Shareware Boeken zijn veel goedkoper dan boeken van commerciële uitgevers (die de auteur minder dan een euro per boek betalen en de rest lekker zelf uitgeven). Daarom is Shareware een veel betere deal voor zowel lezers als schrijvers. Door de vrijwillige bijdrage te betalen, moedig je de auteurs aan om meer leuke en betaalbare Shareware Boeken te publiceren. Voor iedereen die twijfelt aan de kwaliteit van gratis goederen: lees dit verhaal en vraag je af of je ooit iets beters hebt gelezen.

Taal is van iedereen. Commerciële bedrijven publiceren alleen winstgevend proza; hun commerciële censuur beperkt de vrijheid van meningsuiting en de diversiteit van meningen. Dankzij Shareware kan elke schrijver of dichter zijn werk onder de aandacht van lezers brengen, met een financiële beloning voor zijn kosten, zonder afhankelijk te zijn van agenten of uitgevers. Dankzij populaire mobiele telefoons en tablets met gratis eReader apps (wij raden aan: PocketBook), zullen miljarden potentiële lezers Shareware Boeken verwelkomen.

Tell me and I forget. Teach me and I remember. Involve me and I learn. — Benjamin Franklin.

[Vertel het me en ik vergeet het. Onderwijs me en ik onthoud het. Betrek me erbij en ik leer. - Benjamin Franklin.]

Stel je een wereld voor waarin iedereen gratis Shareware studieboeken kan downloaden. Nelson Mandela zei: Onderwijs is het krachtigste wapen dat je kunt gebruiken om de wereld te veranderen. Met Shareware Boeken zouden duizenden schrijvers een vrij toegankelijke universiteitsbibliotheek op het internet kunnen vullen. De hele wereldbevolking zou gratis thuis naar school kunnen gaan, met hun mobiele telefoons. Zeven miljard studenten zouden een gratis universiteit kunnen bezoeken, maar alleen als miljoenen lezers het initiatief steunen en die euro of dollar of pond of frank betalen.

Editorial Perdido is een uitgeverij zonder winstoogmerk, zonder zelfs maar een bankrekening. Onze sponsor, Admi365.nl, betaalt onze kosten en zamelt namens ons geld in voor Project Haïti.

Bij Editorial Perdido vinden we lezen en literatuur belangrijk, en we geloven in de helende werking van humor. We nemen grappige boeken zo serieus dat we samen met onze auteurs en de makers van Admi365 het ambitieuze plan zijn gestart om een school in Haïti te bouwen en te runnen. Door Shareware Boeken uit te geven, zamelen we geld in voor dat project. Dankzij ons schrijven en jouw lezen, leren we kinderen lezen en schrijven.

Wij verzoeken je vriendelijk één euro (€1,-) over te maken op bankrekening NL96 KNAB 0258 6957 22 ten name van Admi 365 B.V., Nederland (Banknaam: Knab, Amsterdam, Nederland, BIC: KNABNL2H), onder vermelding van de tekst «School Haïti» en de titel van dit boek. 100% van je bijdrage gaat naar het goede doel.

Op onze website, www.editorialperdido.eu, vind je het laatste nieuws over de voortgang van Project Haïti, en ook vele titels van andere gratis boeken.

Over de auteur

Ronaldo vindt zichzelf de grappigste schrijver uit de Nederlandse literare geschiedenis. De rest van het land lacht daar om, wat de stelling automatisch bevestigt. Na een lange traumatische ervaring in zijn jeugd (de zes jaar van de 1e klas van de lagere school, toen hij het alfabet moest leren), ontsnapte hij aan de werkelijkheid en stortte zich in de wereld van de fictie. Hij studeerde flauwe grappen in Orcsford (Engeland), zwarte humor in het Schwarzwald (Duitsland) en schuine moppen in Club Oh, La, Lá (Place Picardillas 69, Parijs, Frankrijk). Hij studeerde af in Tonterías en behaalde een licentie in Cachondeo aan de Universiteit van Málaga (Spanje).

Zijn romans en gedichten staan bol van zijn filosofie: lach elke dag, want niemand geeft literaire prijzen aan schrijvers die hun lezers aan het huilen maken (anders had hij dit boek wel op uienvellen geschreven). Hij woont overal en werkt nergens, want grappen verzinnen terwijl je in het zwembad dobbert, met een drankje in de ene hand en een hapje in de andere, That ain't workin', that's the way you do it.

De LSD-serie:

1. Het Zwitserse Zakenkoffertje

2. Het Poolse Programma

3. De Franse Formule

4. De Spaanse Schijnwerper

5. De Oostenrijkse Overvloed

6. Het Maltezer Manuscript

7. De Zweedse Zonnekoningin

8. (je moet eerst de andere boeken lezen)

9. (en ook deze titel geven we niet weg)

Voor meer info, nieuws en gratis downloads: www.editorialperdido.eu

Vrijwaringsbewijs

Dit werk hangt van leugens en verzinsels aan elkaar. De personages, gebeurtenissen en dialogen zijn ontleend aan de fantasie van de auteur en mogen niet als werkelijkheid worden opgevat. Elke gelijkenis met werkelijke gebeurtenissen of personen, levend of dood, is geheel toevallig. Tenminste, dat is wat mijn advocaat zegt, dat ik je deze leugens moet vertellen, zodat je niet alle andere leugens in de rest van dit boek gelooft. De waarheid is: de situaties in dit boek, hoe graag je ook zou willen dat ze echt gebeurd zijn, zijn fictie. De mensen in dit verhaal, hoe graag je ook wilt dat ze bestaan, zijn fictie. De waarheid is vreemder dan fictie. Daarom schrijven we fictie: zodat je kunt leren een betere waarheid te vinden.

De grammaticale gebreken en spellingfouten* in dit werk zijn met opzet gemaakt.

De eerste reden hiervoor is commercieel. Studies tonen aan dat lezers zich superieur voelen als ze fouten vinden in andermans schrijven. Daarom hebben we onze redacteur, Miss Take, de opdracht gegeven om ervoor te zorgen dat onze lezers zich speciaal voelen als ze van onze boeken genieten. Alleen Editorial Perdido geeft hun klanten dit glorieuze geluksgevoel.

De tweede reden is politiek. Elke fout is een protest tegen de Grammatica Nazi's, die de taal zo ingewikkeld hebben gemaakt dat een gemiddeld geschoold mens zijn gedachten niet zonder fouten op papier kan zetten. Zelfs de magische spellingscontrole snapt er geen pepernoot meer van. Taal is communicatie. Het is van iedereen, niet alleen van de diehards [een persoon die sterk tegen verandering is of die ondanks tegenstand iets blijft steunen] die hun halve leven hebben gewijd aan het bestuderen ervan.

[* N.B.: het woord spellingfout is GEEN spellingsfout! De spellingscontrole geeft trouwens aan dat het woord spellingsfout een spelfout bevat: Vee Ah Uuh Dee VAUD!]

Krakau - Maandag 28 augustus 2017

Fool To Cry

[Sukkel om te huilen]

Ik loop rond alsof het pakje in mijn handen een doos bonbons is, maar ik vermoed dat het een bom is. De instructies waren: «leg het op het bureau in kamer 501 voor 09:45 uur en maak dat je weg komt, zo ver mogelijk, voor klokslag 10:00» Dat zijn geen instructies die je op een doos Belgische pralines plakt. Dit zijn geen bonbons uit Brussel. Dit zijn bom-bons uit Luxemburg.

Kantoren zijn overal hetzelfde: het ozongebrom van laserprinters, de werkbevorderende pastelkleuren, het non-fashion onverwoestbare tapijt, het klinische neonlicht en de formele kledingvoorschriften zie je terug in elk chrome-met-glazen bouwwerk waarvan het aantal verdiepingen de hoogte van de huur vertegenwoordigt. Kantoren verzamelen zich, net als met uitsterven bedreigde diersoorten, in speciale reservaten, vaak in het centrum van steden en soms in de nabije omgeving, waar de grond goedkoper is.

In Luxemburg, de hoofdstad van het land waar ik vandaan kom, staat het centrum vol met prachtige oude gebouwen; ze geven een waardigheid van antieke eerlijkheid en klasse aan de bedrijven die er gevestigd zijn. Hier in Krakau, in het zuiden van Polen, heeft het centrum diezelfde waardigheid en klasse, maar iemand vond het een briljant idee om een leger torenhoge monsters van staal en glas in te huren als onkreukbare bewakers van het oude kasteel dat de stad domineert.

De stilte in de lift vertelt me dat de bom in mijn pakje geen tikkende geluiden maakt. Dat laat geen belletje rinkelen, en ook alle alarmbellen in mijn hoofd blijven stommetje spelen: moderne klokken zijn digitaal; ze tikken niet. De digitale klok op mijn spiPhone zegt dat het 9:37 is, tijd genoeg om het pakje af te leveren en van het toneel te verdwijnen. Er is geen reden tot haast. Loop normaal, zoals elke andere koerier zou doen. Ik draag het UPS uniform en heb zelfs de pet op mijn hoofd. (Belachelijk. Wie draagt er tegenwoordig nog een pet?) Niemand kent me hier. De lift stopt op de vijfde verdieping. Er is geen enkel gevaar… voor mij… tot nu toe…

Ik loop door de gang tussen de verschillende kantoren als ik een geluid hoor dat me meer zorgen baart dan het tikken van een klok: ergens, in een van deze kamers, huilt een vrouw.

Ik denk dat we allemaal wel eens momenten van zwakte, verdriet of domheid hebben; ik kan niet tegen huilende vrouwen: mijn zwakte voor haar verdriet drijft me tot domheden.

Domheden zijn een luxe die ik me niet kan veroorloven. Ik heb een missie. Ik loop rond met een bom (of misschien is het echt een doos bonbons) en daar, aan de andere kant van die deur, zit iemand die misschien een vriendelijk woord en een troostende arm om haar schouder nodig heeft. De enige beschikbare arm op dit uur is de mijne, en die houdt het pakje vast dat ik moet afleveren. Daar betalen ze me voor. Ze betalen me niet om troostende armen om de schouders van huilende vrouwen te leggen. Is geld en je werk doen echt zo belangrijk dat het rechtvaardigt om andermans pijn en lijden te negeren?

Ik twijfel.

Wat moet ik doen?

Het is geen twijfel. Het is een zwakke plek in mijn karakter: Ik kan niet tegen huilende vrouwen. Ik moet naar haar toe, kijken of ik haar kan helpen, of ik haar kan opvrolijken.

Ik vind haar in kamer 507, een zwarte dame van middelbare leeftijd, gekleed om door een ringetje te halen, maar haar imponerende imago wordt verpest door tranen die haar make-up afvoeren. Wat moet ik doen? Ik heb een missie. Ik kan hier niet blijven praten met goedgeklede vrouwen van middelbare leeftijd totdat mijn bom ontploft en haar kantoor wegblaast. Dit is geen moment om tijd te verspillen met nutteloze gedachten. Ik leg mijn pakketje op een archiefkast, loop naar haar toe, sla mijn arm om haar schouder en vraag: Gaat het, Miss? Kan ik iets voor u doen? Heeft iemand u pijn gedaan? Zal ik een kopje koffie voor u halen?

De vrouw kijkt op, ziet mijn onbekende gezicht, en veegt een beetje beschaamd haar tranen weg met haar handen, waardoor het alleen maar erger wordt. Ik pak een pak papieren zakdoekjes uit mijn zak en geef ze haar: "Je make-up verpesten gaat beter met de juiste papieren. What's wrong? [Wat is er aan de hand?] Kan ik je ergens mee helpen?"

De vrouw neemt de tissues aan met een zacht: Dank je wel.. Met behulp van een spiegeltje uit haar tas veegt ze de mascara van haar wangen. Voor haar, op het bureau, ligt een brief, waarin staat:

«Beste werknemer,

De huidige economische situatie dwingt ons tot het nemen van maatregelen om de kosten van ons bedrijf te verlagen. We kunnen anderen inhuren voor de helft van het salaris dat we u betalen, daarom moeten we u helaas meedelen dat we besloten hebben u te laten gaan. Wij danken u voor alles wat u voor ons heeft gedaan en hopen dat u snel een andere baan zult vinden.

Vriendelijke groeten,

A. Kowalski

(directeur)»

Als ik mijn arm van haar schouder haal, beginnen de tranen weer te stromen. Ik kan hier echt niet tegen: Alsjeblieft, niet huilen. Alsjeblieft. Ik weet zeker dat het allemaal goed komt.

Tussen het snikken door snottert de vrouw nauwelijks verstaanbare woorden: Nee, het komt niet goed. Mijn baan is alles wat ik heb. Mijn werk zorgt voor het geld dat ik nodig heb om het einde van de maand te halen en geeft me de hoop die ik nodig heb om mijn toekomst aan te kunnen. Ik werk al meer dan vijfentwintig jaar voor dit bedrijf, dag en nacht, zonder één dag ziekteverlof. 's Avonds studeerde ik, om alles te leren wat nodig was, zodat ik het werk zo goed mogelijk kon doen. Als het druk was, maakte ik overuren en werkte ik weekends. En nu ontslaan ze me, zonder reden. Denk je dat een zwarte, 47-jarige, gescheiden vrouw als ik een baan kan vinden, in dit land met meer dan 20% werkloosheid? Ik heb deze baan nodig. Ik heb het geld nodig. Mijn twee dochters studeren aan de universiteit, ik moet mijn huur betalen, en mijn rekeningen voor elektriciteit, telefoon en verzekering. Zonder deze baan raak ik alles kwijt wat ik heb, omdat ik het niet meer kan betalen. Ik verlies niet alleen mijn baan; ik verlies mijn leven.

Ze haalt diep adem en probeert zich te herpakken: You must think that I'm a certified fool, to cry like this on the shoulder of a complete stranger. I guess it makes you wonder why I'm telling you all my troubles. [Je zal wel denken dat ik een gediplomeerd idioot ben, om zo te huilen op de schouder van een vreemde. Je vraagt je vast af waarom ik je al mijn problemen vertel.]

De waterval begint weer te stromen. Ik kijk op de klok van mijn telefoon: 09:42. We moeten opschieten.

Luister…

Hoe noem ik haar? Snel scan ik het onpersoonlijke briefpapier op haar bureau, de cactusplanten op de vensterbank, de drie make-up artikelen in haar tas, op zoek naar aanwijzingen over haar naam of haar karakter, maar het enige wat ik zie, is dat dit kantoor toebehoort aan een efficiënte vrouw die zich niet laat afleiden van haar werk.

Mijn oog valt op de decoratie aan de muur, drie zwart-wit posters van lang vergeten filmsterren: Leslie Howard, Vivien Leigh en Clark Gable, beter bekend als Ashley Wilkes, Scarlett O'Hara en Rhett Butler in «Gone with the Wind». Dat is ze. Scarlett O'Hara. Een sterke en mooie vrouw die moet opstaan en het hoofd moet bieden aan de crisis om haar heen, een oorlog tussen alle burgers van het land waarin ze woont, een economische oorlog, veroorzaakt door verschillende ideeën over arbeid en vrijheid, productiviteit en rechten, tussen twee partijen die samen zouden moeten werken aan een oplossing, in plaats van elkaar uit te moorden vanuit de overtuiging dat de sterkste, degene die overleeft, altijd gelijk heeft.

De oorlog in de tijd van Scarlett O'Hara ging over slavernij. De oorlog in onze tijd… nou ja… die gaat ook over slavernij; het is een oorlog tussen degenen die moeten werken en degenen die alles hebben, een oorlog tussen de 'doeners' die vechten voor een fatsoenlijk salaris en de 'hebbers' die maximale winst willen, een oorlog waarin niemand iets geeft om de ander. De mensheid heeft sinds de jaren 1861-1865 één stap vooruit gezet: de jagers zijn gestopt met het afschieten van de konijnen. Ze vonden een goedkopere manier: kogels sparen; hou gewoon alle wortels voor jezelf, en laat de konijnen lekker verhongeren.

Luister, Scarlett. Ik kan er niet tegen als ik je zo zie huilen. Dit is niet het einde. Dit is een nieuw begin. Ik wil je helpen. Ik ga je helpen een andere baan te vinden, eentje die veel beter is dan deze, in een ander bedrijf, eentje dat veel beter is dan deze. Welke directeur begint een ontslagbrief met «Beste werknemer»? Je verdient beter dan dit, en ik ga je helpen het te vinden. Maar dan moet je wel nu je tranen drogen, je spullen pakken en met me meekomen, oké? Ik heb een bom bij me, in dat pakje daar. Die bom die ga ik nu afleveren in het kantoor van die gemene Mister Kowalski die tot vanmorgen je baas was, als wraakactie, omdat hij je zo slecht behandeld heeft. Je hebt één minuut om in te pakken. Ik pik je op als ik wegga. Oké?

Scarlett knikt, snuit haar neus en stopt wat spullen in haar tas. Ik pak het pakketje, loop door de gang naar het lege kantoor 501, leg het pakje op het bureau, en hang een «niet storen»-bordje op de deur nadat ik die achter me heb dichtgetrokken. Als ik terugkom, is Scarlett klaar om te vertrekken. Het enige wat ze mee wil nemen is haar tasje aan haar rechterschouder en de foto van Scarlett O'Hara in haar linkerhand. Met een bemoedigende glimlach zeg ik: Je bent een dappere vrouw, Scarlett. Je mag me Rhett noemen, als je wilt. Maar nu moeten we rennen.

In de lift kijkt Scarlett me aan met die grote, donkere ogen, bezorgd en nieuwsgierig tegelijk, zoals alleen vrouwen dat kunnen: Waarom doe je dit voor mij, Red? Waarom zou een UPS-koerier iemand willen helpen die hij niet eens kent? Ben je een van die geile klootzakken die vrouwen in nood misbruiken? Zit een vrouw in een dipje, dan wip je in haar slipje?

Dit gebeurt er nou wanneer 99% van de mannen de reputatie van alle anderen ruïneert: vrouwen beginnen te geloven dat ze niets anders zijn dan lustobjecten. Scarlett is knap en goed gekleed; haar volle figuur, haar prachtige gezicht en haar zwarte huid vallen duidelijk op tussen de massa magere mannequins. Ze heeft net bekend dat ze gescheiden is… Maar ze is ook van mijn moeders leeftijd; ze is een moeder, met twee dochters van mijn leeftijd die aan de universiteit studeren. Denkt ze echt dat ik een motherfu— Dat ik achter haar lichaam aan zit?

Nee. Ik ben niet dat soort man. Ik wil je minnaar niet worden; ik wil gewoon je vriend zijn. Ik help graag mensen, en jij kunt wel wat hulp gebruiken. Daarnaast is het gewoon mijn werk om jou te helpen.

Daar geloof ik niets van. Mensen verdienen geld met hun werk. Ik betaal je niet om me te helpen, je baas betaalt je niet om mij te helpen, en ik kan me niemand anders voorstellen die je zou betalen om me te helpen, dus je moet een andere reden hebben. Mensen doen geen dingen zonder reden. Waarom help je me?

Wat kan ik zeggen? Het zou gemakkelijk zijn om een verhaal te verzinnen, of misschien niet zo gemakkelijk, omdat Scarlett in zekere zin gelijk heeft: mensen hebben een reden nodig om te doen wat ze doen, en niemand betaalt me om haar te helpen. Perhaps it's because I'm a fool ; I can't stand to see a woman cry, and it makes me wonder why. [Misschien is het omdat ik een dwaas ben die er niet tegen kan een vrouw te zien huilen, en ik vraag me af waarom.]

Ik zal eerlijk tegen je zijn. Ik beloof je te helpen, en ik kom mijn beloftes altijd na, maar jij moet me ook iets beloven. Je moet beloven alles geheim te houden wat ik je vertel. Je mag het tegen niemand zeggen, niet tegen je ouders, niet tegen je dochters, niet tegen je vrienden, tegen niemand. Beloof je dat?

De nieuwsgierigheid in Scarlett's ogen verslaat haar zorgelijke blik met gemak: Oké, geen woord. Tegen niemand. Ik beloof het.

Ik ben een spion.

De liftdeuren gaan open en er komen mensen binnen, dus ik houd mijn mond tot we op het grote, lege plein voor het gebouw staan. Ik zie een terrasje aan de andere kant van het plein, Café Curva: Ik nodig je uit voor een kop koffie. Begin deze rampzalige dag gewoon opnieuw, maar nu met positieve gedachten. Dit wordt de beste dag van je leven. Er is geen betere manier om de dag te beginnen dan met een lekkere hete sterke zwarte kop koffie.

Scarlett accepteert mijn aanbod. Ik kies een tafeltje dat zo ver mogelijk verwijderd is van nieuwsgierige oren en wacht met mijn verhaal tot er twee kopjes koffie op tafel staan.

De koffie is uitstekend, maar nog beter is de verrassing die erbij geserveerd wordt: een raam op de vijfde verdieping van het gebouw voor ons spat in splinters met een fel oranje explosie, precies om 10.00 uur. Ik haal de pet van mijn