Champignons League

By Ronaldo Siète

Seks, drugs, Rock ‘n’ Roll: F.C. Polderboys uit Polderdam heeft het allemaal. Ze zijn dan ook terecht kampioen geworden van de zaterdagamateurs. Het enige minpuntje is dat hun aanvoerder Paulus besluit om op dit hoogtepunt van zijn carrière te stoppen. Paulus (bijgenaamd de Uzi, omdat hij als centrale verdediger alles neermaaide wat in zijn buurt kwam) wordt overgehaald om bij het team te blijven, als trainer-coach. Paulus gaat akkoord, onder één voorwaarde: we gaan de KNVB-beker winnen. Paulus wil Europa in...
Iedereen denkt dat Paulus gek is, Paulus zelf ook. Hij is daarvoor in behandeling bij een psycholoog, een lange behandeling want de psycholoog wordt gek van Paulus, maar uiteindelijk stemt iedereen in. En dan begint de ellende pas goed...

Recensies:
"Een feest van humor en herkenning" (Algemeen Lachblad).
"In één ruk uitgelezen" (Het Blije Volk)

• Language: Nederlands
• Publisher: Ronaldo Siète
• Release date: Dec 31, 2015
• ISBN: 9789492389015

Ronaldo Siète

Wie wil er nou iets lezen over de schrijver van een boek? Het is veel leuker om het boek zelf te lezen. En het allerleukste is nog wel: de boeken van Ronaldo Siète zijn gratis, "shareware", dus vraag niet hoe het kan maar profiteer er van.

Book preview

Champignons League

door: Ronaldo Siéte

Dit boek draag ik op aan de beste voetbaltrainer uit de geschiedenis van het moderne voetbal. Elke lezer mag zelf uitmaken wie die trainer dan wel zou mogen zijn, als we het er maar over eens zijn dat het een Nederlander is.

Inhoudsopgave:

Titelpagina

1.Het Afscheid

2. Wimpie (de Stille)

3. De Vrijdagavondtraining

4. Jannes (de Kale)

5. De eerste ronde

6. Theo (de Boss)

7. Dolle duikavond

8. Jantje (de Zeiksnor)

9. De persconferentie

10. Hansie (de Knappert)

11. Haags Kwartiertje

12. Arnold (de Hark)

13. De Bestuursvergadering

14. Johan (de Beer)

15. De 8e finale

16. Reinier (de Luie)

17. Europa in

18. Willem (de Prof)

19. De analisten

20. Kevin (de Prins)

21. De column

22. Ronnie (de Reus)

23. De Therapie

24. De Halve Finale

25. Winfriend (de Hippie)

26. De aanslag

27. Hugo (de Dromer)

28. Hemelvaart

29. Noot van de schrijver

30. Extra: De samenvatting

31. Sharewareboek

Polderdam, 1 augustus 2015

Isbn: 978-94-92389-01-5

Uitgeverij: Editorial Perdido

Copyright omslagontwerp: © 2015 by Ronaldo Siéte

Copyright: © 2015 by Ronaldo Siète

Dit shareware boek-bestand en de teksten er uit mogen gratis en zonder toestemming vooraf worden gelezen, gebruikt, geprint, opgeslagen, gekopieerd, gedeeld en verspreid. Je mag er eigenlijk alles mee, behalve er geld mee verdienen, want dat is het recht van de auteur die de teksten geschreven heeft.

Meer info: https://www.facebook.com/Champignons-League-644416059032907/

1.Het Afscheid

Het behalen van het kampioenschap van de zaterdagamateurs is het hoogtepunt van onze carrière. Men zegt dat je moet stoppen als je het toppunt van roem bereikt hebt. Ik maak dan ook graag van de gelegenheid gebruik om mijn afscheid aan te kondigen als actief speler.

Paulus Lovang was een begenadigd spreker. Hij draaide zijn hand niet om voor een toespraak. Het maakte hem niet uit of hij een klas van middelbare scholieren toesprak of een redevoering moest houden voor een zaal vol directeuren van bedrijven. Zijn kalme, waardige houding, zijn rustige manier van spreken, zijn gave om precies de toon en de inhoud te vinden die nodig was om zijn publiek te boeien, het zat hem in het bloed. Hij had van communicatie zijn beroep gemaakt en runde met twee partners een goed lopend organisatieadviesbureau. Iedereen in de gezellige kantine van F.C. Polderboys had dan ook een glimlach om de lippen toen hij opstond om gehoor te geven aan de herhaalde kreet ‘Speech’ van zijn ploeggenoten en hun dames. Alleen hadden ze verwacht dat Paulus ook deze keer weer met de gebruikelijke ironische toon zijn analyse van de gebeurtenissen zou samenvatten. Dit stond niet in het script…

Een oerwoud van geluiden maakte verder spreken onmogelijk. Stoppen? Ben je gek geworden? Laat je je elftal zomaar in de steek? En meer van dat soort reacties. Paulus liet het over zich heen komen. Zijn geamuseerde glimlach verraadde dat hij wel zoiets had verwacht. Paulus wist altijd al vooraf wat er zou komen, en zeker als hij, zoals gebruikelijk, de regie in handen had. Die handen verhieven zich in de lucht, om vervolgens langzaam weer naar beneden te zakken. Hij maande de massa tot stilte als een dirigent van het concertgebouw-orkest.

Alleen Jan de Zeiksnor, die normaal gesproken altijd de eerste viool speelde als het om commentaar leveren ging, en Reinier, die nooit afgeremd hoefde te worden als er spraakwatervallen moesten worden geproduceerd, hielden nog een one-liner over om de stilte niet te abrupt te laten vallen.

Waarom zou je stoppen? Het is toch hartstikke leuk om te voetballen?, zei Reinier.

Als je soms vindt dat je er te oud voor bent, dan moet je maar een voorbeeld nemen aan Willem. Die gaat komend seizoen Abraham zien en hij vindt zichzelf nog steeds niet te oud om te stoppen., voegde Jan er aan toe.

Willem, die na zijn carrière als profvoetballer een rustig leven wilde en zich had teruggetrokken op een boerderijtje in Polderdam, knikte bevestigend. Hij ging gewoon nog een jaartje door. Hij trainde altijd mee en speelde af en toe een paar minuten, omdat hij als geen ander gewoon gek was op voetbal. Als hij komend seizoen speeltijd zou krijgen zou hij het record verbreken van de oudste speler die actief was in het KNVB bekertoernooi.

Paulus tilde zijn linker been op, zodat iedereen het gipsverband goed kon zien, en zei: Voetbal is een hobby en ik vind voetbal nog steeds heel leuk, maar als ik de uren optel die ik het afgelopen jaar niet heb kunnen werken vanwege de talloze blessures, vermenigvuldigd met mijn tarief van 250 euro per uur, dan is voetbal dit afgelopen seizoen voor mij wel een dure hobby geweest. Elke minuut dat ik gespeeld heb was het waard, en het eindresultaat, het kampioenschap, is het beste medicijn tegen elke kwaal, maar ik moet ook aan mijn vrouw denken en aan mijn zakenpartners. Ik hoop dat jullie het begrijpen.

De ene helft begreep er niets van en de andere helft vond het geen argument om te stoppen. Een blessure hoorde er nou eenmaal bij als je bij Polderboys voetbalde. Daar was inzet belangrijker dan talent. Maar Paulus had zijn beslissing genomen en liet dat ook duidelijk zien door zijn meegebrachte voetbalschoenen tevoorschijn te halen, de veters aan elkaar te knopen en het paar op te hangen aan de grote hanglamp in het midden van de zaal.

Hij keerde terug naar zijn plaats aan de lange tafel, naar de resten van het toetje van het kampioensdiner dat de vereniging had aangeboden aan het eerste elftal.

Ik heb verder nog een belangrijke mededeling. Ik heb een email gekregen van Theo, die, zoals jullie wellicht weten, eergisteren geopereerd is. Aangezien Theo vrijwel het hele seizoen deel heeft uitgemaakt van ons elftal en op dit moment helaas niet in ons midden kan zijn, lijkt het me het beste om zijn bericht aan jullie allen voor te lezen., zei Paulus.

Als het maar geen gedicht is., grapte Reinier.

Paulus ging er niet op in en pakte een dubbelgevouwen blaadje uit zijn binnenzak. Het werd doodstil in de zaal toen hij het papier openvouwde: "Vrienden en voetbal-familieleden,

Het gezwel is vakkundig geslacht. Klokslag 07.00 werd ik door pleegzuster Bloeddorstig ruw uit een diepe slaap wakker geschud. Het was tijd om mij te prepareren. De tewaterlating van de hutspot met hachee was fluks gebeurd, de kin van graten ontdaan, een douche gauw genomen en het operatiejacquet aangetrokken, waarbij en passant de staat ‘nuchter’ bij mij werd geconstateerd. Om 07.30 werd ik naar de OK getransporteerd waar een leger aan OK-assistenten gereed stonden om mij met alle egards verder voor te bereiden. De operateur dokter Roodhuijsen met zijn onderdanen kwamen mij nog even de hand schudden en succes wensen, hetgeen ik hem vervolgens ook heb gewenst.

Het kapje werd op de neus geplaatst, mij werd verzocht een paar keer flink in te ademen waarna ik om 10.30 door het vercouver-personeel juichend werd opgewacht. Operatie geslaagd, de patiënt had het overleefd. Wel nog een beetje wazig, maar verder helder van geest en klaar om op te staan. Maar dat mocht helaas nog niet.

Om 11.00 was ik terug op de kamer, ontkoppeld en wel, alleen nog met een slangetje zuurstof in mijn neus om de laatste restanten van de narcose snel op te ruimen. Intussen barstte ik van de honger en dat werd snel opgelost met een voortreffelijke brunch. Helaas geen champagne, dat is slechts voor de upper-class bestemd.

Nog met mijn laatste hap van de brunch in mijn mond verslikte ik mij bijna toen Kaatje opeens voor mijn bed stond. Zorgzaam en bezorgd als altijd, maar ik kon niet anders melden, zoals ik dat nu aan jullie ook doe, dat de operatie een fluitje van een cent was die volledig aan mij is voorbij gegaan. Geen pijn of wat dan ook. Slechts drie kogelgaten in de zij die keurig afgeplakt zijn.

In mijn enthousiasme meende ik begrepen te hebben dat ik eind van de middag misschien al naar huis mocht. Dat bleek wat te optimistisch opgevat. De specialisten (of de verpleegsters, daar wil ik even van af zijn) willen mij voor de zekerheid nog een nachtje observeren, de bloeddruk in de gaten houden, of er geen nabloedingen of vochtophopingen ontstaan. De urine bleek kraakhelder dus daar hebben we verder ook geen omkijken naar.

Kortom, ik zal mijn tijd even uit moeten zitten hier, maar ik draag mijn lot als een echte vent.

Vanaf mijn ziekbed feliciteer ik jullie van harte met het behaalde kampioenschap en dank ik jullie voor jullie tomeloze en overvloedige belangstelling voor mijn eigen strijd tegen een tegenstander die nooit opgeeft, maar die voorlopig wel moet toestaan dat ik in de extra tijd van mijn leven nog minimaal 2 x 15 minuten de kans heb om hem te verslaan. De man in het zwart is nog niet van mij af.

Theo (de Boss)"

De spreekwoordelijke minuut stilte ter nagedachtenis aan de afwezige eerste aanvoerder werd door een staande ovatie begeleid. Het behaalde kampioenschap werd opeens veel minder belangrijk, vergeleken met de strijd op leven en dood die Theo de laatste maanden van het seizoen met zoveel optimisme had gevoerd.

Theo is een vechter. Die komt weer terug op het voetbalveld, neem dat maar van mij aan., vond Jan de Zeiksnor.

Ik denk dat je de aard van zijn ziekte onderschat, Jan. Je kunt zo hard vechten als je wilt, maar als je lichaam niet zo sterk is als je geest, dan speel je een verloren wedstrijd. Maar ik hoop van harte dat je gelijk krijgt. , zei Hans. Zijn schoonvader was een paar jaar geleden door dezelfde ziekte geveld.

"Never change a winning team, zeggen ze, maar dit winning team zal het volgend jaar zonder de centrale verdediging moeten doen en we moeten ook nog op zoek naar een nieuwe trainer, want die oude Bolhuis stopt er ook mee.", zei de oude Bolhuis. Hij had tijdens het seizoen al aangegeven dat dit echt zijn laatste jaar zou zijn. Twee maanden geleden was hij met pensioen gegaan en hij zou binnenkort gaan verhuizen naar een optrekje dat hij in Zuid Frankrijk had gekocht.

Het zou een leuk baantje zijn voor Paulus, trainer-coach worden. Dan hoeft hij ook niet bang te zijn voor blessures en ik geloof niet dat iemand hier aan de tafel twijfelt over zijn capaciteiten als het over voetbal gaat., merkte Hans op.

Het was misschien wel als grap bedoeld, maar niemand lachte. De meesten voelden er wel voor om Paulus bij het team te houden. Paulus zelf was de enige die er wel om kon lachen: Als ik als aanvoerder iets zei, dan luisterde er al niemand. Als ik nu coach zou worden, zou dat dan opeens veranderen?

Ron, de keeper, vond van wel: We zouden het op papier kunnen zetten, voor als er later iemand vergeten zou zijn wat we vandaag afspreken. We zouden het als voorwaarde kunnen opnemen in het contract dat de coach altijd het laatste woord heeft en dat er naar hem geluisterd moet worden. Als iedereen het er mee eens is tenminste. Ik zou er geen bezwaar tegen hebben. We hebben het kampioenschap behaald omdat we de minst gepasseerde verdediging hadden, en of je die verdediging nou vanaf de bank organiseert of vanuit het veld, dat maakt volgens mij niet veel uit. Ik ben er wel voor dat Paulus komend seizoen de training verzorgt en als coach op de bank zit. Is iemand het met mij eens?

Een voor een gingen er handen de lucht in. Als laatste keek iedereen naar Winfried. Die had zijn hand niet opgestoken omdat hij er nog mee in zijn haar zat en met zijn gedachten heel ergens anders.

Winfried?, vroeg Ron.

Hè? Oh. Sorry. Ja, ik ben het met de meerderheid eens. Waarover stemmen we eigenlijk?, vroeg Winfried.

We stemmen of we Paulus Lovang als coach willen voor het volgende seizoen., legde Ron uit.

Nou, als iedereen het wil, dan is het toch al beslist? Zou het uitmaken als ik er tegen was?, wilde Winfried weten.

Het zou uitmaken of het een unanieme beslissing is of niet, dat is alles. Maar als je soms een betere kandidaat weet, dan horen we dat graag, hoor. Je moeder misschien?, grapte Reinier.

Mij maakt het niet uit. Ik zit toch het hele jaar op de bank. Als ik jullie er een plezier mee doe dan stem ik ook wel vóór, hoor. Ik wil geen spelbreker zijn., zei Winfried en hij stak zijn hand in de lucht zodat de anderen hun handen weer konden laten zakken.

Unaniem gekozen door de voltallige spelersgroep. Kan je nu nog met een gerust geweten stoppen, Paulus?, vroeg Ron.

Paulus had dit niet verwacht. Hij werd er zelfs stil van…

Ik wil hier even over nadenken., zei hij.

Dan kan ik mooi even de koffie serveren, want dat gaat vast wel efkens duren., zei Tante Truus, de kantinedame. Ze had haar handen zo vol dat ze blij was met de hulp die van alle kanten op haar af kwam. Koffie na en een sigaartje (Jan de Zeiksnor en Jacques de Prater) of een sigaretje (Wim de Stille, Winfried de Hippie en Hugo de Dromer) voor de liefhebbers, een waardige afsluiter van de kampioensmaaltijd die zij en Ome Rinus met wat helpende handen in elkaar hadden gedraaid.

Een applausje voor onze kantinehelden. Dat hebben ze wel verdiend. Zonder de goede zorgen van Tante Truus en Ome Rinus hadden we nooit de energie gehad die nodig was om kampioen te worden., zei Jan de Zeiksnor. Tante Truus kleurde als dank voor de betoonde hulde: Jullie hebben het verdiend, hoor. Ik geloof niet dat jullie kampioen zijn geworden door die balletjes gehakt die wij op tafel zetten.

Onzin, Tante Truus. Elk kampioenschap is een teamprestatie en jullie horen ook bij het team. De gezelligheid die wij elke week hier in het clubhuis aantreffen is minimaal zo belangrijk voor ons als winnen of verliezen. We zijn kampioen geworden doordat we als team goed hebben gepresteerd en daarbij is de derde helft misschien wel meer doorslaggevend geweest als de eerste en de tweede helft., vond Paulus. Hij had nooit veel tijd nodig om na te denken. Dat leer je vanzelf als je als centrale verdediger in een split second moet beslissen of je de tegenstander laat lopen of hem