Hoog verraad

By Jennifer Lynn Barnes

Tess Kendrick weet inmiddels dat fiksen in haar bloed zit. Als kleindochter van de bekende Wiliam Keyes weet ze als geen ander mensen te doorzien en te bespelen. Het talent van Tess komt goed van pas wanneer klasgenoot Emelia haar vraagt om te helpen bij de campagne van de leerlingenraad op school. Een gecompliceerde taak wanneer alle kandidaten ook kinderen zijn van belangrijke politici. Maar de wereld vanTess wordt nog veel ingewikkelder wanneer ze te maken krijgt met een levensgevaarlijke, internationale terroristische organisatie. In De Fixer volgen we het verhaal van de eigenzinnige Tess Kendrick. Haar zus is de bekendste 'Fixer' in Washington D.C. Maar ook Tess lijkt geboren te zijn voor dit beroep en wordt een Fixer voor haar eigen klasgenootjes. Al snel raakt Tess verstrikt in de ingewikkelde en mysterieuze wereld van de politiek en ontdekt ze de meest schokkende geheimen van politici en hun familieleden.

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Jun 19, 2023
• ISBN: 9788728545102

Jennifer Lynn Barnes

Jennifer Lynn Barnes, author of the New York Times YA best seller and popular BookTok series The Inheritance Games has written more than a dozen critically acclaimed young adult novels, including the highly praised Raised by Wolves trilogy. A former competitive cheerleader, teen model, and comic book geek, she wrote her first book at the age of nineteen and has even written original pilot scripts for television networks like USA and MTV. She has a PhD in developmental psychology from Yale University and teaches at the University of Oklahoma. You can visit her online at www.jenniferlynnbarnes.com or follow her on Twitter @jenlynnbarnes.

Book preview

Hoog verraad

Translated by Annemarie de Vries

Original title: The Long Game

Original language: English

Omslag: Shutterstock

Copyright ©2017, 2023 Jennifer Lynn Barnes and SAGA Egmont

All rights reserved

ISBN: 9788728545102

1st ebook edition

Format: EPUB 3.0

No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

www.sagaegmont.com

Saga is a subsidiary of Egmont. Egmont is Denmark’s largest media company and fully owned by the Egmont Foundation, which donates almost 13,4 million euros annually to children in difficult circumstances.

Van Goor

1

‘Tess, heeft iemand je ooit verteld dat je er prachtig uitziet als je iets aan het bekonkelen bent?’ Asher Rhodes keek me met een lijzige glimlach aan.

Ik deed net alsof ik Asher niet had gehoord en bleef stug naar de straat kijken, naar de ingang van het luxe Roosevelt Hotel. Een man genaamd Charles Bancroft had daar in het restaurant een tafeltje voor de lunch gereserveerd. Erg prijzig, vooral als je naging dat Mr. Bancroft pas nog een rechter had bezworen dat hij geen geld had om veel alimentatie voor zijn zoon te betalen.

‘Ik vraag het in naam van een vriend, hoor,’ verduidelijkte Asher. Daarna gaf hij zijn vriend een por met zijn elleboog. ‘Henry, zeg eens tegen Tess dat ze beeldschoon is als ze op het punt staat haar toorn uit te storten over de nietsvermoedende vader van een van onze klasgenoten.’

‘Kendrick?’ zei Henry Marquette.

‘Ja?’ antwoordde ik zonder mijn blik van de straat te halen.

‘Je bent angstaanjagend als je iets aan het bekonkelen bent.’

Er stopte een donkere auto voor de deur van het hotel. Ik glimlachte. ‘Dank je wel,’ zei ik tegen Henry. Daarna draaide ik me om naar Asher. ‘Bel Vivvie maar om te zeggen dat het zover is.’

Vivvie en haar tante hadden bijna een maand in het Roosevelt Hotel gelogeerd, totdat ze een appartement in Washington hadden gevonden. Dat was lang genoeg geweest voor de lieve, aardige Vivvie Bharani om de harten te stelen van het hotelpersoneel.

Erg handig, dacht ik in mezelf, terwijl ik toekeek hoe Charles Bancroft uit het achterportier van zijn luxe zwarte auto stapte. Asher gaf mijn bericht door aan Vivvie, waarna hij zijn telefoon op de luidspreker zette.

‘De adelaar is geland,’ zei Vivvie. ‘De vogel is in de hand.’

Vivvie en Asher vonden niets zo leuk als codetaal uitwisselen. Ik deed maar niet de moeite om het te vertalen. Een piccolo duwde een kar vol bagage voor de auto van Bancroft langs. Bancroft zelf verdween het restaurant in, maar de auto reed niet weg.

Nu was het mijn beurt. Ik deed een stap naar voren, maar Henry pakte me bij mijn arm. ‘Geen geweld,’ zei hij. ‘Geen chantage. Geen belemmering van de rechtsgang.’

‘Dat is wel heel veel gevraagd,’ zei ik tegen hem, terwijl ik zijn arm van me afschudde. ‘Wat vind je van afpersing?’ Zonder op antwoord te wachten, liep ik naar de auto van Bancroft toe.

Henry en Asher liepen achter me aan.

‘De kat rolt in het kattenkruid,’ meldde Asher aan Vivvie. ‘Zeikerige leeuw is zeikerig.’

‘Noem je me nou een zeikerige leeuw?’ vroeg Henry aan Asher.

‘Nee, natuurlijk niet,’ zei Asher, waarna hij zijn telefoon van de luidspreker haalde en zachtjes tegen Vivvie zei: ‘Wantrouwige leeuw is wantrouwig.’

Met een laatste blik op Henry en Asher stapte ik op de zwarte auto af en klopte ik op het raam.

De chauffeur deed het raam open. ‘Kan ik je helpen?’

‘Ik ben een vriendin van Jeremy,’ antwoordde ik. ‘Ik wil graag even met u praten.’

Jeremy Bancroft zat in het laatste jaar op Hardwicke en zou dit voorjaar eindexamen doen. Tenminste, dat was de bedoeling, totdat zijn vader had geweigerd langer schoolgeld te betalen. Voor zover ik had kunnen nagaan was het doel van Mr. Bancroft vooral zijn ex-vrouw straffen voor het feit dat ze het had gewaagd om een scheiding aan te vragen. Dat hij daarvoor zijn kinderen gebruikte, interesseerde hem niets.

Toevallig interesseerde het mij niets om een uur lang in zijn auto te wachten tot hij terugkwam.

‘Ik kan je verzekeren,’ zei Bancroft in zijn telefoon terwijl hij achter in de auto stapte, ‘dat ze morgen voor het eind van de dag voor onze firma kiezen.’

De auto reed langzaam weg. Ik bleef zwijgend op de bijrijdersstoel zitten totdat de auto op snelheid was. Toen draaide ik me om.

‘Wat krijgen we…’ Bancroft drukte zijn telefoon uit en begon zijn chauffeur allerlei bevelen toe te blaffen. ‘Mick, zet de auto aan de kant.’

‘Mick moest even weg,’ zei ik tegen de vader van Jeremy. ‘Ik denk dat hij zich onderhand wel zal afvragen waar u en de auto zijn gebleven.’

In werkelijkheid was de chauffeur van Bancroft zo hulpvaardig geweest om precies op het goede moment naar het toilet te gaan. De man bleek meer op te hebben met de zoon van zijn baas dan met de baas zelf.

‘Ik weet niet wie je bent,’ zei Bancroft tussen opeengeklemde kaken door, ‘of wat je wilt…’

‘Ik wil graag dat u ophoudt uw kinderen als inzet te gebruiken in uw smerige spelletje met uw ex-vrouw,’ zei ik. ‘Maar met een aanzienlijk geldbedrag ben ik ook tevreden.’

Ongelovig staarde Bancroft me aan. ‘Wie heeft jou opgestookt om dit te doen?’

‘Het lijkt mij veel belangrijker om te weten wat ik ga doen als u dat bedrag níét overmaakt.’

‘Wat jij gaat doen?’ sputterde Bancroft. ‘Jij kunt helemaal niets doen. Je bent een kind.’

‘Ik ben Tess Kendrick,’ zei ik. ‘Keyes.’ Die tweede achternaam voegde ik er wat nonchalant aan toe, maar de man op de achterbank trok meteen wit weg. ‘Net als uw zoon zit ik op Hardwicke. Jeremy is er vrij zeker van dat u uw geld op een buitenlandse rekening heeft staan, zodat u maar het absolute minimum aan kinderalimentatie hoeft te betalen.’

Bancrofts gezicht vertoonde geen spoortje emotie toen ze het over zijn zoon had. ‘Bewijs het maar.’

‘Dat hoef ik niet. Of u houdt uw geld inderdaad in het buitenland verborgen,’ legde ik geduldig uit, ‘in welk geval u een misdadiger bent, óf u hebt inderdaad geen geld en dan is het erg onverstandig als er nog mensen in Washington zijn die u laten investeren met hún geld.’ Ik bleef even stil. ‘Ik vraag me af hoe lang het zou duren voordat het nieuws over uw benarde financiële positie overal bekend is.’

Bancroft gnuifde, maar ik zag aan zijn blik dat hij toch behoorlijk nerveus begon te worden. Mooi. ‘Denk je echt dat mijn ex-vrouw wil dat heel Washington weet dat ze geen cent te makken heeft?’ zei hij. ‘Als zij dat aan de grote klok had willen hangen had ze dat allang gedaan.’

Dat was waar.

‘Ik ben uw ex-vrouw niet.’ Ik pakte mijn telefoon en scrolde door mijn contacten, op zoek naar de Washington Post. ‘En het kan mij geen bal schelen of mensen denken dat ze blut is of niet.’ Ik hield mijn telefoon zo dat Bancroft duidelijk kon zien welk nummer ik opzocht. Ik toetste op bellen en zette de telefoon op de luidspreker.

Hij ging een keer over.

En nog een keer.

‘Wacht,’ zei Bancroft.

Precies op het moment dat er iemand opnam, drukte ik de telefoon uit. Daarna hield ik een stapel papieren omhoog die ik door de advocaat van de familie Marquette had laten opstellen. ‘Het zou natuurlijk ideaal zijn als u de regelingen met betrekking tot de scheiding zou herzien.’

Ik zag een spiertje in Bancrofts kaak trekken. Waarschijnlijk zou hij nog liever het gerucht de wereld in helpen dat hij blut was dan dat hij zijn ex-vrouw ook maar íéts gaf.

‘Maar ik dacht dat u het misschien fijner zou vinden om anoniem een aanzienlijk bedrag aan de school van uw kinderen te doneren.’ Ik gaf de stapel papieren aan Bancroft.

Hij bladerde erdoorheen. ‘Een studiebeurs?’ vroeg hij na een tijdje, met gefronste wenkbrauwen.

‘Donateurs mogen zelf de voorwaarden bepalen voor hun donatie. Uw voorwaarden zijn heel specifiek.’

Jeremy en zijn zusje zouden de studiebeurzen ontvangen, en daarmee gegarandeerd zijn van een plaats op Hardwicke tot het moment dat ze eindexamen hadden gedaan.

‘Ik heb maar twee kinderen.’ Bancroft keek me met een boze blik over de papieren heen aan. ‘Waarom moet ik dan drie beurzen bekostigen?’

Ik lachte hem liefjes toe. ‘Dat is de prijs die ik hanteer bij het zakendoen.’

Deze keer begon er een ader op Bancrofts voorhoofd te kloppen. ‘En als ik deze stapel doorscheur en de politie bel om je te laten arresteren vanwege diefstal van mijn auto?’

Ik haalde mijn schouders op. ‘Technisch gezien heb ik uw auto niet gestolen.’

We hadden ondertussen een rondje gereden en de auto stopte weer voor de stoep van het Roosevelt Hotel. Achter het stuur zat Henry, die zich langzaam naar Bancroft omdraaide.

‘Technisch gezien,’ zei hij, ‘heb ik dat gedaan.’

‘Dit is Henry Marquette,’ zei ik met een heel tevreden grijns tegen de man op de achterbank. ‘Zijn moeder is Pamela Abellard. En als ik me niet vergis is de familie Abellard een van uw belangrijkste cliënten.’

Bancroft hield zijn telefoon zo stevig vast dat zijn knokkels helemaal wit werden.

‘U weet net zo goed als ik dat u de politie niet gaat bellen.’ Ik knikte naar de papieren in zijn hand.

De man keek naar Henry.

‘Normaal gesproken,’ begon Henry, ‘zou ik onder geen enkele voorwaarde een auto stelen. Maar ik heb een zusje.’ Henry keek heel beleefd, maar zijn mintgroene ogen, die zo fel afstaken tegen zijn donkere huid, schoten vuur. ‘En mijn zusje is net zo oud als uw dochter. Negen jaar.’

Bancroft zette zijn handtekening onder aan het document en pleegde een telefoontje om te melden dat hij toestemming gaf om het geldbedrag over te maken.

Toen ik was uitgestapt, keek ik even naar Henry. ‘Zal ik Asher bellen om te zeggen dat hij niet voor afleiding hoeft te zorgen?’

Voordat Henry antwoord kon geven, klonk er harde popmuziek door de straat en rende Asher dwars door de menigte heen naar een lege plek, om daar een dramatische pose aan te nemen.

‘Jij zegt afleiding,’ zei Henry droog, ‘en Asher verstaat flashmob.’

Vijf tellen later danste Vivvie voorbij, met een vragende uitdrukking op haar gezicht. Ik knikte.

‘De opossum is op de non gevallen!’ riep Vivvie naar Asher.

Asher ging onverstoorbaar door met zijn optreden, maar pompte wel met zijn arm in de lucht. ‘Lang leve de opossum!’

2

Ik had precies drie uur de tijd om bij te komen van mijn ontmoeting met de vader van Jeremy Bancroft voordat ik het moest opnemen tegen een heel ander soort tegenstander.

‘Wat weet je van de Rozenoorlog?’ vroeg mijn grootvader, de vader van mijn vader, terwijl hij met een zwart paard mijn toren van het schaakbord schoof.

Zonder pardon. Zonder aarzeling.

‘Rozenoorlogen,’ zei ik, terwijl ik een tegenzet deed. ‘Meervoud.’

De mondhoeken van de oude man krulden op. Hij neeg even met zijn hoofd, als teken dat ik gelijk had, en om aan te duiden dat ik antwoord moest geven op zijn vraag.

‘Een paar kerels die in de vijftiende eeuw vochten om de troon van Engeland.’

Een korte en bondige samenvatting, maar ik wist dat ieder woord dat je tegen William Keyes zei vroeg of laat consequenties had. Net als iedere zet met schaken. Het was zijn doel om mij tot zijn perfecte erfgenaam om te vormen. Als ik ook maar een millimeter toegaf, zou hij daar gebruik van maken en daar had ik geen enkele behoefte aan.

Vooral niet omdat het mij nog steeds niet duidelijk was of hij nu wel of niet betrokken was bij het complot om de opperrechter van het Amerikaanse Hooggerechtshof te vermoorden.

‘De Rozenoorlogen bestonden uit een aantal bloedige confrontaties en politieke manoeuvres tussen het huis Lancaster en het huis York,’ verbeterde Keyes me, terwijl hij zijn loper over het bord bewoog. ‘Politieke onrust is nooit goed voor een zwakke en strategisch machteloze koning.’

Hij vestigde zijn blik op het schaakbord, op míjn koning, maar ik wist dat hij aan een heel andere leider dacht en aan een heel ander soort troon.

Tijdens mijn wekelijkse ontmoetingen met mijn grootvader – iedere zondagavond diner bij hem thuis – was ik erachter gekomen dat hij een man was met veel bondgenoten en veel vijanden. Over het algemeen schaarde hij president Nolan bij de laatste groep. Iedere keer als de regering Nolan tegenslag had, werd dat onmiddellijk gezien als onomstotelijk bewijs dat Peter Nolan totaal ongeschikt was voor zijn baan.

Ik pakte mijn loper en verplaatste die gedecideerd. ‘Schaak.’

‘Wat ben je toch bloeddorstig,’ merkte Keyes op. ‘Dat heb je van je moeder. Geduld,’ ging hij verder, met zijn ogen op het bord gericht, ‘is meer een eigenschap van de familie Keyes.’

Zo ging het altijd met hem: aanduiden wat ik van Keyes en wat ik van Kendrick had.

‘Wist je dat de term kingmaker de bijnaam van de graaf van Warwick was? Vanwege de rol die hij speelde in de strijd tussen Lancaster en York.’ Mijn grootvader ging schijnbaar onverstoorbaar verder met zijn geschiedenisles, maar ondertussen hield hij het schaakbord scherp in de gaten, en het ontging hem ook niet dat ik nog steeds reageerde als hij het over Ivy als ‘mijn moeder’ had. ‘Tijdens de Rozenoorlogen heeft Warwick twee koningen van de troon gestoten.’

Kingmaker was ook de bijnaam van William Keyes. Achter de schermen had hij een enorme invloed en macht op de Amerikaanse politiek.

‘Warwick was niet alleen erg rijk en machtig,’ ging Keyes verder. ‘Hij was een groot strateeg.’

Macht. Politiek. Speltheorie. Dat was het enige waar alle gesprekken in dit huis over gingen. William Keyes had twee zonen. Eentje was er dood, met de andere had hij een zeer moeizaam, sporadisch contact. Ik was zijn enige kleinkind en dat betekende dat ik in zijn ogen in alle opzichten zijn erfgenaam was.

‘Ik zou graag willen dat je je wat meer inliet met de gevestigde orde op Hardwicke, Tess.’

Van de Rozenoorlogen naar de extracurriculaire activiteiten op school; voor William Keyes was het een logische sprong.

‘Ik hou niet zo van meedoen,’ zei ik. Dat was nog zacht uitgedrukt.

‘Sluit je bijvoorbeeld aan bij de debatclub. Of één of twee sportclubs,’ ging mijn grootvader verder alsof ik niets had gezegd. ‘Het wordt hoog tijd dat je je eens gaat onderscheiden.’

De prestigieuze Hardwicke-school was politiek Washington in het klein. De manieren waarop ik me had onderscheiden, inclusief die van een paar uur geleden met de vader van Jeremy Bancroft, kon je niet bepaald op je cv zetten, en was ook zeker niet iets wat mijn grootvader zou goedkeuren.

‘De koningin,’ vervolgde William Keyes, die zijn aandacht weer op ons spel gevestigd had, ‘is het gevaarlijkste stuk op het bord.’ Met zijn wijsvinger streek hij even over de zwarte koningin, waarna hij het stuk vastberaden verschoof. ‘Schaak.’

Hij was me aan het insluiten. Ik zag nu al hoe het zou aflopen. ‘Over drie zetten zet u me schaakmat.’

De oude man lachte vervaarlijk naar me. ‘Is dat zo?’

Hij was dit spel aangegaan in de volle overtuiging dat hij van me zou winnen, net zoals hij verwachtte dat ik op Hardwicke zou doen wat hij van me vroeg.

‘Maar gelukkig,’ zei ik, terwijl ik mijn eigen koningin van het bord plukte, ‘zet ik u in twee zetten schaakmat.’

3

Maandag voelde ik de hele dag nog steeds geen enkele behoefte om me aan te melden voor de debatclub.

‘Stel nou,’ zei Asher, toen hij aan het begin van het laatste uur naast me kwam zitten. ‘Stel nou dat ik tegen Carmen Seville heb gezegd dat jij in staat was een klein probleempje op te lossen tussen haar en haar wraakzuchtige ex-beste vriendin van het jaarboekteam, over een aantal ongelukkige foto’s… Zou dat iets negatiefs zijn of juist positief?’

Bij het woord ‘positief’ keek Asher me stralend lachend aan, alsof hij me daarmee kon overhalen.

Op dat moment ging Vivvie op de stoel achter hem zitten en keek ze even naar mijn gezicht. ‘Negatief,’ zei ze tegen Asher. Ze had de uitdrukking op mijn gezicht goed geïnterpreteerd. ‘Heel, heel negatief, Asher,’ herhaalde Vivvie.

‘Laat ik het dan anders vragen,’ vervolgde Asher. ‘Stel nou dat ik bijvoorbeeld jouw geweldige diensten heb aangeboden aan…’

‘Ik doe geen diensten,’ onderbrak ik hem meteen, maar bij het zien van de bedenkelijke blik van mijn vrienden, leek het me beter om dat toe te lichten. ‘Dat van gisteren met Jeremy’s vader was een uitzondering.’

Asher trok een wenkbrauw op tot die bijna in zijn haarlijn verdween. ‘En toen die ene laatstejaars van het hockeyteam een groepje brugklassers pestte en jij dat stiekem opnam en het uploadde en aan zijn aanmeldingsformulier voor de universiteit bevestigde… Wat was dat dan, precies?’

Ik haalde mijn schouders op. Niemand had kunnen bewijzen dat ik dat had gedaan.

‘En het gerucht dat Meredith Sutton naar een afkickkliniek moest? Dat gerucht dat jij de wereld uit geholpen hebt?’ vroeg Vivvie.

Dat was geen gerucht, dat was echt waar. En daar had helemaal niemand iets mee te maken, behalve Meredith zelf.

‘En die keer dat het vriendje van Lindsay Li dreigde aan haar ouders te vertellen hoever ze waren gegaan als ze het zou uitmaken?’ vroeg Asher weer, nu met beide wenkbrauwen omhoog. ‘Zit hij daardoor nu niet op de militaire academie?’

‘Wat wil je daarmee zeggen?’

‘Wat ze daarmee willen zeggen, is dat jij een bemoeial bent.’ Henry ging op de stoel achter mij zitten. ‘Een onverbeterlijke, ziekelijke bemoeial. Dat zit gewoon in je bloed, Kendrick.’

En wie had me gisteren ook alweer geholpen? Ik draaide me naar hem om, zonder mijn gedachten hardop te uiten. ‘Ik ben geen bemoeial.’

‘Nee, je bent een fixer!’ riepen Vivvie en Asher in koor.

Tijdens mijn eerste week op Hardwicke was ik onbedoeld de dochter van de vicepresident te hulp geschoten. Op dat moment wist ik helemaal niet wie ze was. Het enige wat ik toen wist, was dat een oudere jongen haar vernederde nadat hij haar had overgehaald om een paar intieme foto’s van haar te maken. Toen ik erachter kwam dat die gozer de foto’s op zijn telefoon trots aan zijn vrienden liet zien, werd ik kwaad, pakte ik zijn telefoon af en uitte ik wat dreigementen.

Anna Hayden was me ontzettend dankbaar geweest en leefde in de veronderstelling dat ik wonderen kon verrichten. Binnen no time had Hardwicke besloten dat ik op school precies hetzelfde deed voor hen als mijn zus voor hun ouders.

Een professioneel probleemoplosser. Iemand die uitblonk in crisismanagement. Een fixer.

Ik ben geen fixer. Maar dat zei ik allang niet meer hardop. En, dramde een klein stemmetje in mijn achterhoofd, Ivy is mijn zus niet.

Ze was, zoals ik pas had ontdekt, mijn moeder.

Het was maar goed dat op dat moment de bel ging, want anders was ik ongetwijfeld weer in een maalstroom van tegenstrijdige gedachten beland over wat Ivy voor me betekende nu ik wist hoe de vork in de steel zat.

‘Vandaag heb ik een speciale opdracht voor jullie, dames en heren,’ kondigde dr. Clark aan. Ze draaide zich om naar het bord en schreef in hoofdletters een vraag op: wat is volgens jullie de beslissende factor in deze tussentijdse verkiezingen ?

Op Hardwicke volgden we geen geschiedenislessen, maar een vak dat Wereldproblematiek werd genoemd. De bedoeling ervan was om van ons goedgeïnformeerde wereldburgers te maken, die precies wisten wat er zich op het internationale toneel afspeelde. Maar aangezien de meesten van ons politieke connecties hadden, kwam de ‘wereldproblematiek’ vaak erg dichtbij.

‘Op basis van jullie antwoorden zullen we de les van vandaag invullen.’ Dr. Clark leunde tegen haar bureau aan. ‘Aangezien jullie hier geen cijfer voor krijgen, hoef je je naam niet toe te voegen.’

Terwijl mijn klasgenoten driftig begonnen te schrijven, dacht ik zorgvuldig na over de vraag. Als een rechtgeaarde Kendrick – en Keyes – wist ik maar al te goed dat de tussentijdse verkiezingen die eraan zaten te komen een slagveld zouden worden. Als de president de macht over het Congres verloor, was de kans dat hij voor een tweede termijn gekozen zou worden heel klein. Op dit moment werkte Ivy voor maar liefst drie congresleden die herkozen moesten worden. Wat ze precies voor hen deed was me een raadsel, maar je klopte niet bij Ivy Kendrick aan tenzij je een groot probleem had, of een duister geheim dat vooral heel geheim moest blijven.

Langzaam liet ik de punt van mijn pen op het papier neerkomen, en schreef ik letter voor letter mijn antwoord op. Wat was volgens mij de beslissende factor in deze tussentijdse verkiezingen?

c-o-r-r-u-p-t-i-e .

Terwijl ik schreef, dacht ik terug aan de geheimen die ik zelf met me meedroeg, mede door Ivy’s toedoen. De eerste paar weken op Hardwicke waren erg spannend geweest. Spannend als in: moordaanslagen, doofpotaffaires en uiteindelijk mijn ontvoering door een doorgeslagen geheim agent.

‘Lever je antwoorden maar in,’ zei dr. Clark.

Ik vouwde mijn papiertje op en draaide me om om Henry’s briefje aan te nemen. Hij hield mijn blik even vast en ik vroeg me af wat hij als antwoord had ingevuld. We hadden samen die politieke samenzwering ontdekt. Dacht hij daar nu ook aan?

Terwijl dr. Clark de antwoorden inzamelde, begon ze met haar les. ‘Op dit moment heeft het kabinet-Nolan een meerderheid in zowel het Huis van Afgevaardigden als de Senaat. Maar zoals jullie allemaal wel weten zijn de tussentijdse verkiezingen deze keer een nek-aan-nekrace en kan alles heel snel veranderen.’

Asher haalde een rol ducttape uit zijn tas. Henry maakte een geluidje alsof hij stikte, alsof hij wilde zeggen: wat moet Asher in godsnaam met een rol ducttape?

Dr. Clark maakte het zich ondertussen gemakkelijk op haar bureau. ‘Nou, laten we maar eens kijken wat volgens jullie de verdeling van de macht in dit land gaat bepalen.’ Een voor een ontvouwde ze de briefjes. ‘Werkgelegenheid. Gezondheidszorg. Immigratie.’ Terwijl ze de antwoorden voorlas, sorteerde ze de papiertjes. Een aantal haalde ze uit de stapel zonder voor te lezen. Die legde ze opzij. ‘Weer werkgelegenheid. Terrorisme. De economie. Terrorisme. Defensie.’

Nu pakte ze de antwoorden die ze had achtergehouden. ‘Nu wordt het interessant,’ zei ze. ‘Ideologie. Religie. Kiezersopkomst.’ Dr. Clark hield even stil. ‘Dat was niet het soort antwoord waar ik op zat te wachten, Miss Rhodes, maar er zit natuurlijk wel een kern van waarheid in.’

Ashers tweelingzus zwaaide haar roodblonde paardenstaart over haar schouder. Het verbaasde me niets dat Emilia Rhodes haar naam bij haar antwoord had geschreven. Ere wie ere toekomt, dat was Emilia’s devies. Vooral als de ere haar toekwam.

‘De laatste drie,’ kondigde dr. Clark aan. ‘Het waarderingscijfer voor de president.’ Haar ogen vlogen even in de richting van Henry. ‘Transparantie,’ stond op het een na laatste briefje. Ze eindigde met het mijne. ‘En corruptie.’ Weer bleef ze even stil. ‘Mr. Rhodes, zou je het imiteren van Houdini misschien kunnen bewaren tot een later tijdstip?’

Asher lachte haar op zijn charmantst toe, terwijl hij net deed alsof zijn handen niet bijna helemaal aan elkaar vast getapet zaten. ‘Zoals u wilt.’

Hoewel ik vanbinnen wel een beetje moest lachen om Ashers capriolen, werd ik tegelijkertijd weer geconfronteerd met de angsten en emoties die ik had sinds míjn handen en voeten vastgebonden hadden gezeten, en niet omdat ik dat zelf had gedaan.

Iemand raakte even mijn schouder aan. Henry. Ik hoefde me niet om te draaien om te weten dat hij het was. Instinctief wist ik dat hij precies doorhad wat er op dat moment door me heen ging. Ontvoerd door een geflipte geheim agent. Door de woorden op die manier in mijn hoofd te herhalen, kalmeerde ik een beetje. De geflipte geheim agent die medeplichtig was aan de moord op de opperrechter van het Amerikaanse Hooggerechtshof. Iets wat het Amerikaanse volk nooit te weten zou komen.

Transparantie was niet de sterkste kant van president Nolan.

De rest van de les ging als een waas aan me voorbij. Toen de bel ging, stond ik snel op.

‘Nog even over die wraakzuchtige jaarboekjuf…’ begon Asher, maar voordat hij verder kon slijmen, werd hij zonder pardon onderbroken.

‘Ik heb nog iets van je tegoed.’ Emilia Rhodes begroette nooit iemand fatsoenlijk. Dat vond ze maar zonde van de tijd en moeite. Zo relaxed als Asher was, zo fel was zij. En helaas had ze gelijk en was ik haar nog iets verschuldigd.

‘Wat wil je?’ vroeg ik haar.

Ze haakte haar arm door de mijne. ‘Loop je even mee?’ Zonder verder nog iets te zeggen nam ze me mee naar de gang. ‘Morgen worden de nominaties voor de studentenraad bekendgemaakt.’

‘In november?’ vroeg ik.

‘De verkiezingen voor de studentenraad vinden altijd plaats op dezelfde dag als de landelijke verkiezingen.’ Emilia haalde even haar schouders op. ‘Traditie op Hardwicke.’

Hardwicke had nu eenmaal nooit bekendgestaan als een normale school.

‘De volgende studentenraad neemt in januari zitting,’ ging Emilia verder. ‘Het is mijn bedoeling om de president van de studentenraad te worden, en aangezien jij hier nogal wat… invloed hebt,’ – het kostte haar duidelijk moeite om dit hardop te zeggen – ‘vooral bij de brugklassers en de buitenbeentjes, wil ik dat jij me morgen nomineert. Maya zal je nominatie steunen.’

Ik verwachtte ieder moment een toevoeging, een addertje onder het gras, maar Emilia bleef stil. ‘Is dat alles?’ vroeg ik. ‘Ik nomineer jou voor de positie van president van de studentenraad en dan staan we quitte?’

Emilia draaide met haar blauwgroene ogen. ‘Nee. Jij nomineert me, vervolgens zorg je ervoor dat ik win en dán staan we quitte.’

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. ‘En hoe moet ik er precies voor zorgen dat jij wint?’

‘Weet ik hoe jij dat soort dingen aanpakt?’ zei Emilia. ‘Het is niet alsof ik het onmogelijke van je vraag. Ik ben heel geschikt, ik ben populair en ik heb goede connecties. En jij weet net zo goed als ik dat ik het beter zou doen als president dan John Thomas Wilcox.’

John Thomas Wilcox was de ongelooflijke engerd die de dochter van de vicepresident had overgehaald om te poseren voor die foto’s. Nadat ik hem ervan had weerhouden om de foto’s met de hele school te delen, was ik zijn nieuwe doelwit geworden.

Hij was een slecht