Maxi operazioa: Txano eta Oscar 2

By Julio Santos García and Patricia Pérez Redondo

Kaixo!
Txano dut izena, eta anaia biki bat dut: Oscar.
Gure lagun onenak diren Raul eta Soniari meteorito berde batek telepata bihurtu gintuela esan genienean, zeharo txundituta geratu ziren.
Eta hasierako harridura gaindituta, badakizu zer izan zen burura etorri zitzaien lehenengo gauza? Kuartel nagusi bat behar genuela!
Bien bitartean, desagertutako txakurren kasuaren zurrunbiloan harrapatuta zegoen Twin City.
Zer ikustekorik zuen gauza batek bestearekin? Ikusiko duzunez, handia…
Baina zergatik ez duzu liburua irekitzen eta zerorrek deskubritzen?

• Language: Euskara
• Publisher: Xarpa Books
• Release date: Jul 20, 2021
• ISBN: 9788418875106

Book preview

Capítulo 1: Entrenando

Meteoritoa aurkitu ondoko bi asteetan zoro moduan ibili ostean —Sara-Liren gelan landareak kentzen eman genuen goiz osoa barne—, azken egun haiek normaltasuna berreskuratzeko aukera eman ziguten.

Eguneko denbora gehiena gure ahalmen telepatikoekin jolasten emateari normaltasuna esan badakioke, behintzat.

Imajinatzen duzu egun batean, bat-batean, zure anaiarekin eta zure maskotekin pentsamenduaren bidez komunikatzeko gai izatea? Izugarria, ezta?

Bada, egoera horretan geunden anaia eta biok.

Goiz hartan denboratxo bat generaman gure trebetasunak praktikatzen, eta Oscarren txanda iritsi zen berriro: ondo-ondo kontzentratu eta pentsamendu bat bidali zidan. Segituan, irudi bat hasi zen agertzen nire buruan.

—Zer? Neska bat aintzira baten ertzean dantzan, txoritxoak eta musikatxoa lagun? —esan nuen nik, anaiari harriduraz begira—. Abduzitu egin zaituzte ala? Aizu, estralurtar zikin hori, atera segituan Oscarren gorputzetik!

—Egon, egon… oraindik ez dut bukatu-eta.

Bat-batean, musikatxoa aldatu eta, uretatik, munstro bat atera zen, Ness aintzirakoa bezalakoa. Munstroak, ur-ertzera etorrita, bere lepo luzea luzatu eta krausk irentsi zuen neska! Amaitzeko, korrokada handi bat bota zuen, haize ustel eta guzti.

Txano y Oscar entrenando

—Ados! Munstro bat neska bat haginka jaten eta korrok egiten. Hori hobeto egokitzen da zure burmuin gaixo horrekin —esan nuen, Oscarrek bere antzezpenaz barre egiten zuen bitartean.

—Onartu beharra daukazu primeran atera zaidala —esan zuen Oscarrek, interesgarri plantak eginez.

—Tira, ez da gaizki egon —onartu nuen nik—. Baina orain nire txanda da. Erne, badoa eta!

Kontzentratu eta nire ideia proiektatzen hasi nintzaion. Gustatu zitzaidan Oscarren eszena, baina nik beste bertsio bat prestatu nahi nuen.

Belarraren eta aintziraren irudi baketsuak bere hartan segitzen zuen, baina Nessiek orain ez zuen lehengo itxura beldurgarri hori, eta arazoak zituela ematen zuen.

Bat-batean, hainbat metro altxatu uraren gainetik eta bere inguruan jiraka hasi zen, kontrolik gabe.

Jirabira batzuen ondoren, lasaitzen hasi zen pixkanaka, aurpegia itxuragabetuta eta mihia kanpoan zuela.

Munstro gaixoaren tormentuak ez ziren horretan amaitu, ordea. Halako batean, handitzen eta handitzen hasi zen, barrutik zerbaitek puztuta bezala, eta begiak beren zuloetatik atera beharrean zituela.

Orduan, hankak eta burua bakarrik nabarmentzen zitzaizkion bola erraldoi bihurtua jada, mila puskatan lehertu eta konfeti moduan erori zen, mantso-mantso, ur gainera.

Eta eztandaren erdian, horra non azaltzen den, libre berriro, lehengo neska bera ur gainean flotatzen, barrutik linterna batek argituta bezala, gorputza distiraka.

—Hori bai ona! Argizko neska batek barrutik desintegratu munstroa eta konfeti bihurtzen du. Gustatzen zait! —esan zuen Oscarrek.

Ikusten duzu zertan ematen genuen denbora! Hainbat egunetan praktikatzen jardun ondoren, ia edozer gauza proiekta genezakeen batak bestearen burmuinean.

Okerrena zen ezkutuan aritu beharra genuela, ez baikenuen nahi gurasoek ezer jakin zezaten gure ahalmen bereziari buruz.

Hasieran, hitzak edo zenbakiak baino ez genituen bidaltzen; geroago, irudiak bidaltzen ikasi genuen; eta orain, dena batera bidaltzeko gauza gara jada.

Hotsak transmititzen ere saiatu ginen, gure gustuko filmen musikak buruz kantatuz, eta, aizu, ondo funtzionatu zigun horrek ere!

Maxi eta Flashekin gauza bera lortzea ez zen hain erraza gertatu, ordea.

Txano con Maxi y Flash

Agindu sinpleak zirenean —«Etorri!», «Eseri!» eta holakoak—, ondo funtzionatzen zuen. Baina gauza zailxeagoak transmititzen saiatzen ginenean, ezer ez ulertu ez duen baten aurpegiaz begiratzen ziguten.

Hala ere, laster ohartu ginenez, hitza eta hari zegokion irudia biak batera bidaliz gero, berehala harrapatzen eta baliatzen zuten ideia.

Trikimailu hori erabilita, arazorik gabe aditzen genuen elkar, eta egunetik egunera hobetuz joan zen gure arteko