Chardonnay Sundays

By Maya W.F.

Chardonnay Sundays is een verhaal over vier vriendinnen, de beste vriendinnen.

 

Vanaf hun kennismaking op de middelbare school tot aan hun huidige volwassen leven met partners en kinderen. Op het eerste gezicht lijkt het een onwaarschijnlijke combinatie van niet bij elkaar passende karakters maar toch werkt het en gaan ze voor elkaar door het vuur.

In al die jaren komen ze op zondagmiddag bij elkaar onder het genot van een wit wijntje. Ze delen hun ervaringen, lief en leed, elke zondagmiddag opnieuw, zonder uitzondering of afmelding ooit.

 

Maar die gezelligheid is uiteindelijk flinterdun en schijn bedriegt. Jaloezie, bedrog en frustratie blijken aan de orde van de dag. Toch blijven ze elke zondag weer, jarenlang, met hun glaasje koele Chardonnay gezamenlijk proosten op hun langdurige hechte vriendschap. Of toch niet?

 

Door alle ervaringen en het onderlinge bedrog knapt er iets bij 1 van hen, met alle gruwelijke en bloederige gevolgen van dien. Maar wie breekt er uiteindelijk en blijkt in staat tot dit nietsontziende geweld?

• Language: Nederlands
• Publisher: Maya W.F.
• Release date: Sep 11, 2020
• ISBN: 9781393336310

Book preview

Hoofdstuk 1 - Als het stof weer neerdaalt

‘He he…’

De vrouw zat wijdbeens op de salontafel, de bebloede bijl tussen haar voeten. Ze keek om zich heen, hijgend, glimlachend en stak toen een sigaret tussen haar lippen. Langzaam blies ze de rook uit, keek rustig om zich heen en grinnikte. Toen ze de sigaret opnieuw naar haar lippen bracht zag ze een grote bloedspetter op haar hand, kleverig en uitgeveegd tot een vieze plakkende vlek. Langzaam draaide ze haar hoofd en keek rustig om zich heen, nog steeds grinnikend. De kamer was een vreselijke ravage. Het beeldscherm van de tv aan de wand was ingeslagen en er vonkte iets binnenin, het meubilair lag door de hele kamer en er dwarrelde nog wat vulling uit de kussentjes door de lucht. Op de grond lagen zwaar bebloede en uit elkaar gereten lichamen verspreid. De lichaamsdelen waren nauwelijks meer als menselijk te herkennen.

Ze neemt nog een trekje van haar sigaret, staat dan rustig op en wandelt naar keuken. ‘Er zal toch nog wel een flesje wit koud liggen?’ Ze spreekt de woorden nog steeds grinnikend uit.

‘Natuurlijk ligt er nog eentje koud!’ Besluit ze hardop. Het is tenslotte Chardonnay Sunday!

Hoofdstuk 2 - Brenda

‘Ah kom op nou! Hoezo je hebt geen tijd?’ Brenda klemde haar telefoon tussen haar kin en schouder terwijl ze met de wasmand alle slaapkamers op de eerste verdieping doorliep. In elke kamer pakte ze wat schoon wasgoed, propte het in een kledingkast op een plank of in een mandje om snel weer door te lopen naar de volgende kamer. Er kwam geen einde aan leek wel, maar met een man, 3 kinderen, een hond en 2 cavia’s bleef je bezig met poetsen, wassen, strijken en koken. En dan vergat ze voor het gemak nog even de goudvissen.

‘Bietje, je weet dat ik het echt heel gezellig vind maar ik red het gewoon niet, niet met die tenniscompetities, de hond die ziek is en de ouderavond van maandag.’

Ze sprak zo geduldig mogelijk tegen haar zus aan de andere kant van de telefoon maar die leek haar totaal niet te verstaan.

‘Brennie…’

Haar zus klonk weer helemaal zoals ze altijd had geklonken als ze zich niet liet vermurwen en gewoon dwars over haar heen denderde.

‘Wát Bie, ik heb geen tijd!’

‘Geen tijd?! Geen tijd? Maar Bietje, het is zóndag! Ónze zondag!’

De reactie van haar zus werd direct gevolgd door een luid 2-stemmig ‘Ónze Chardonnay Sunday!’

Ze zette de wasmand op de grond en greep lachend de telefoon met haar rechterhand vast. ‘Jaja meiden, jullie hebben ook wel gelijk eigenlijk.’

‘Eigenlijk wel? Echt helemaal he, het is het enige moment dat we hebben en ok, de mannen hebben ook recht op hun quality time en de kinderen en het huishouden en het werk, dat begrijpen we allemaal van elkaar. Maar als we onze vaste Chardonnay Sunday al niet meer kunnen volhouden dan is echt het hek van de dam.’

‘Ja Bie, je hebt gelijk. Ok, jullie hebben allemaal gelijk!’

Ze lachte nu hardop en hoorde aan de andere kant van de telefoon het gelach op de achtergrond.

‘Dus we zien je overmorgen gewoon?’

‘Ja ik ben er, zet de wijn maar vast koud.’

‘Ok, top, tot zondag lief zusje!’

‘Ja ok, dá-ag.’

Brenda verbrak de verbinding. Typisch Bianca, bijna 3 jaar jonger en haar toch altijd aanspreken met zusje. Nouja, ze wist dat het liefkozend bedoeld was, ze waren gek op elkaar en de beste zussen ooit.

Ze had in het gelach Claire en Tamara herkend. Haar zus had haar al meteen verteld dat ze was wezen winkelen met Claire en daarna even langs Tamara waren gereden om een tapa’s schotel bij haar in de koelkast te zetten voor overmorgen.

Overmorgen. Zondag. Chardonnay zondag.

Hoe lang deden ze dit al? Ze rekende even heel vlug. Ze hadden elkaar op de middelbare school ontmoet en waren bijna direct een vaste club van 4 geworden. Zij en haar zus, Tamara die uit een nogal obscuur gezin kwam en Claire, die met haar hete aardappel in haar keel geen groter contrast kon vormen. Toch had het gewerkt, toen en nu nog steeds. In de jaren daarna waren ze allemaal totaal verschillende kanten uitgegaan maar op zondag bleven ze bij elkaar komen.

In de eerste jaren met grote mokken warme chocolademelk bij de ouders van Bianca en Brenda, of met een of ander linksdraaiend hip super food drankje van het moment bij de moeder van Claire. Nooit bij Tamara, daar kwamen ze zo min mogelijk bij elkaar.

In de loop der jaren veranderde de chocolademelk, via bessenlikeur naar wodka jus en daarvandaan naar witte wijn en steeds vaker een lekkere koele Chardonnay.

De drankjes veranderden, de vriendjes veranderden en ook de woonkamers en de verschillende woonplaatsen veranderden.

Wat bleef was de zondag. En de Chardonnay.

Brenda snoof even. Het moest toch al gauw zo’n 25, 30 jaar zijn nu, die zondagmiddag van hun vriendinnenclubje.

Lang in ieder geval. Haar man Tom maakte er vaak genoeg grapjes over al vond hij het ook geregeld heel gezellig om mee te gaan. Dat was dan ook het leuke aan dit clubje, de vaste kern waren natuurlijk de vriendinnen maar ook de mannen leken het prima met elkaar te vinden, al kwamen ze lang niet elke zondag mee.

Maar goed ook, want ze vond het eigenlijk wel zo gezellig zonder. Gewoon lekker meiden onderling, zoals vroeger, lekker op de grond hangen met een vol glas wijn, met elkaar herinneringen ophalen of gewoon vertellen hoe het ervoor stond.

Ze hadden in de afgelopen jaren alles met elkaar gedeeld. Gehuild, gelachen, geschreeuwd, gezongen en zelfs schietgebedjes voor elkaar gedaan.

Ze waren er voor elkaar, zoals alleen vriendinnen dat kunnen, op elk mooi, moeilijk, zwaar, verdrietig en gelukkig moment in hun leven. Samen stonden ze sterk en konden ze alles het hoofd bieden.

Brenda voelde zich warm worden bij de gedachte aan hun jarenlange vriendschap. Hoe diep konden die gevoelens toch gaan die vrouwen voor elkaar voelen. Met haar zus voelde ze weliswaar een innige verbondenheid maar toch was de band die ze met hun vieren hadden misschien nog wel diepgaander, juist omdat ze allemaal zo verschillend waren.

Het was het soort vriendschap waarvan buitenstaanders hadden gezegd dat het nooit lang zou duren maar ze hadden ze mooi het nakijken gegeven.

Nu, zo’n 30 jaar na die eerste kennismaking waren ze nog steeds samen en bereid om voor elkaar door het vuur te gaan.

Brenda was de eerste die Tamara had gezien op het schoolplein en ze had direct Bianca aangetikt.

‘Oh god, kijk nu, Kiki heeft een nieuw slachtoffer hoor, kan niet missen.’

‘Dat kan nooit goed aflopen. Zoals gewoonlijk weer het hele kliekje tegen de nieuwkomer en deze heeft duidelijk geen grote zus.’

Een jaar eerder was Bianca slachtoffer geworden van Kiki en haar clan, een vriendinnengroepje dat er een sport van maakte om elk jaar minimaal 1 meisje uit te zoeken en zodanig te pesten dat ze liefst dagelijks huilend naar huis vertrok, geschaad voor het leven.

Bij Bianca had het slechts een paar weken geduurd. Tot 3 keer toe was haar gymkleding uit haar schooltas gepikt en vlak voor de gymles onder de douche gegooid, haar broodtrommeltje gestolen en ze was dagelijks door het hele groepje nagepraat op irritante toon zodat ze in de klas haar vinger niet meer durfde op te steken.

Het laten struikelen als ze langs liep in het klaslokaal was slechts eenmalig gelukt. Daarna was ze er op bedacht geweest.

Kiki was toen tot hardere maatregelen overgegaan en was tijdens de les met een smoes de gang op gegaan om de tampons uit Bianca’s jaszak te pikken.

Toen Bianca wilde wisselen kwam ze tot de ontdekking dat ze niets meer had maar durfde niemand anders te vragen. Uiteindelijk was ze met het schaamrood op haar kaken in een doorgelekte jeans naar huis gefietst waar ze op haar kop had gekregen van haar moeder die niet snapte waarom ze niet op tijd gewisseld had. De volgende dag moest ze ook nog bij de rector komen vanwege de laatste 2 lesuren spijbelen.

Die avond stapte ze bij haar zusje in bed en vertelde Brenda alles. Brenda was woedend, hoe durfde dat verwende nest haar jongere zusje zo te treiteren!

Ondanks dat ze op dezelfde school zaten had ze er niets van gemerkt en dat nam ze zichzelf enorm kwalijk. Bianca begreep het wel, want de verschillende klassen werden redelijk uit elkaar gehouden in de grote scholengemeenschap en ze zagen elkaar niet echt overdag. Bovendien hadden ze verschillende vriendinnen waar ze hun pauzes mee doorbrachten.

Vanaf de volgende dag had Brenda haar jongere zusje elke pauze nauwlettend in de gaten gehouden en toen ze Kiki en haar groepje zag aankomen had ze direct een paar vriendinnen en een paar jongens uit haar klas verzameld.

‘Zo, jij bent dus Kiki? Die geweldig dappere dame die een heel groepje nodig heeft om het op te nemen tegen mijn zusje? Stoer hoor.’

Kiki had haar verwonderd aangekeken, niet gewend om op die toon aangesproken te worden. Onmiddellijk bemoeide 1 van de Langedijkbroertjes zich ermee.

‘Dat vind ik nu echt zo ongeveer het walgelijkste wat er is he, zo’n stom vervelend verwend dom nest dat het niet alleen af kan en dan maar met een groepje 1 klein meisje probeert te intimideren, heel dapper, ja echt. Wat dacht je ervan als je het eens even opnam tegen mij? Of weet je wat, we doen het zoals jij het doet, gewoon jouw regels, vinden we best hoor, gaan wij even met zijn allen kijken hoe lang het duurt voor we jou aan het janken hebben.’

De broertjes Langedijk stonden gevaarlijk ogend met hun handen in hun zij tegenover haar. Kiki stond inmiddels alleen, haar vaste groep vriendinnen waren niet zo spraakzaam meer en hadden allemaal een stap naar achteren gezet.

‘Waar bemoeien jullie je mee? Ik doe helemaal niets.’

‘Nee? Je doet niets? Je hebt niet het zusje van onze vriendin laten struikelen in de klas? Of haar gymkleding in de douche geflikkerd? Is dat niets?’

‘Ze vroeg erom! Het is gewoon een stom kind!’

‘Zal best, maar dan is ze nog altijd ons stom kind en daar heb jij gewoon met je takken vanaf te blijven, hoor je dat?’

De jongens deden nog een stap naar voren. Ook Brenda was nu dichterbij gekomen en stond in wat ze hoopte haar meest dreigende houding. Ze prikte Kiki in haar schouder. Hard.

‘Jij blijft voortaan met je poten van mijn zusje af of ik grijp je, heb je dat begrepen? Ik kan je het leven zo zuur maken, mijn hele klas vindt je een waardeloze trut en het kon nog wel eens een hele nare tijd voor je worden hier.’

Kiki liep rood aan en inmiddels verschenen er een paar tranen in haar ooghoeken.

‘Ok, ok! Ik laat haar met rust, is het nu goed? En laat mij nu gaan of ik roep de rector!’

‘Moet je doen, de rector roepen, dan maak ik je leven hier helemaal een hel, stom kankergezwel dat je er bent.’

De broertjes Langedijk konden nauwelijks hun lachen inhouden maar bleven hun best doen stoer en dreigend te kijken.

Kiki slikte.

‘Ik ga al!’

Ze maakte aanstalten om weg te lopen maar terwijl ze zich omdraaide stak Brenda haar voet uit zonder dat Kiki het zag. Het had exact het gewenste effect. Kiki viel vol onderuit en kwam hard op haar buik terecht. Nu was dat nog niet het ergste. Wat wel erg was, was dat ze een kort rokje droeg dat nu omhoog schoof en een geweldige aanblik gaf op het paarse onderbroekje met pijpjes dat ze droeg.

De broertjes Langedijk konden zich niet langer inhouden.

‘Een paarse tent! Ze draagt paarse pampers! Oh jongens hou me vast, onze verwende Kiki heeft paarse pampers nodig!’

‘Het is helemaal geen pampers! Het is gewoon mode!’ Ze probeerde overeind te komen en bleef even uitpuffen terwijl ze op haar handen en knieën zat, haar paarse onderbroek met pijpjes nog vol in het zicht. De tranen liepen inmiddels over haar wangen en haar knieën en truitje waren vies van de donkere prut.

‘Wat jij wil hoor, pampers Kiki! Ga nu maar gauw naar huis om je om te kleden, kun je morgen bij de rector komen voor je spijbelen, net als je Bianca hebt laten doen.’

Kiki krabbelde overeind en huilend liep ze naar het fietsenhok.

Bianca had het hele gebeuren met grote ogen bekeken.

‘Ik denk niet dat je nog last zult hebben van dat kreng.’

‘Nee dat denk ik ook niet.’

Ze was nog steeds een beetje beduusd.

‘Red je het verder? Wij moeten weer naar de les. Dat stomme kind durfde alleen maar tegen andere kinderen uit haar eigen klas, tegen mensen van 2 klassen hoger had ze opeens niet meer zoveel praatjes. Die heeft voorlopig haar lesje wel geleerd.’

‘Ja ik red mij wel, dankje.’

Brenda was met haar klasgenoten weer naar haar eigen kant van het gebouw vertrokken en Bianca had nooit meer enige last gehad van wie dan ook op school. Pestkoppen liepen met een grote boog om haar heen en de rust was weergekeerd.

Tot vandaag, toen ze beiden zagen dat Kiki duidelijk weer een nieuw slachtoffer gevonden had.

Het meisje stond in een kring van Kiki en enkele van haar vriendinnen, haar schooltas lag op de grond en de boeken waren er uitgevallen en lagen in de prut.

Het meisje droeg kleding die zeker 2 maten te groot waren en haar haren waren slordig en ongekamd.

Bianca en Brenda bedachten zich geen moment en liepen er op af.

‘Zo pampers Kiki, je wil het blijkbaar maar niet leren he.’

Kiki schrok op toen ze Brenda’s stem hoorde.

‘Ik doe niets, ik maak alleen maar een geintje. Zeg nou zelf, dit is toch niet normaal? Zo ga je toch niet naar school?!’

‘Ik niet nee, maar wat maakt dat nou uit? Als een ander dat wil dan moet ze dat zelf weten, daar heb jij toch verder niets mee te maken?’

Brenda had haar handen alweer in haar zij gezet en maakte zich breed terwijl ze Kiki strak aankeek.

‘Ja, goed, whatever, zoek het uit met die hooibaal.’ Ze snoof en trok een vies gezicht, alsof ze iets vreselijk vond stinken. Toen draaide ze zich om en liep weg, gevolgd door het groepje vriendinnen.

Brenda en Bianca bleven haar nog even nakijken terwijl het gepeste meisje haar boeken begon op te rapen.

‘Die moet je echt even onder de kraan houden en dan wat tissues tussen de pagina’s leggen, anders gaan ze helemaal krom trekken, dan kun je aan het einde van het jaar ook nog een boete betalen.’

Het meisje bleef doorgaan met het opstapelen van de schoolboeken terwijl haar haren voor haar gezicht vielen.

Brenda kon het niet langer aanzien.

‘He, het is ok, het is voorbij. Ze zullen je niet meer lastigvallen.’

‘Weet je dat of denk je dat?’

‘Dat weet ik, het is mij namelijk ook gelukt bij mijn zusje. Vertel het haar Bietje.’

Bianca begon enthousiast te vertellen over de broertjes Langedijk en de paarse onderbroek met pijpjes. ‘Alsof zoiets ooit in de mode zou zijn!’

Nu begon het meisje dan toch eindelijk iets te lachen.

‘Ik ben Tamara. Dankje, voor het helpen enzo. En ik weet heus wel hoe ik er uit zie. Dit zijn de oude kleren van mijn zus. Ik krijg nooit nieuwe kleding omdat mijn moeder daar gewoon geen geld voor heeft. Ze gaan heus wel passen maar nu nog niet. En mijn moeder knipt ook mijn haar, de kapper is te duur. Ik wil zo graag een keer naar een kapper maar het gaat nu nog even niet, daar kan ik toch niets aan doen?’

‘Nee natuurlijk kun jij daar niets aan doen gekkie, daar hoef je je toch niet voor te schamen? Als het niet de kleding was dan had ze wel iets anders gevonden, het gaat haar om het pesten niet om de reden ervoor. Kom op, laat je niet op je kop zitten, ze zal je echt niet meer lastigvallen, dat durft ze niet. Nu niet meer.’

Tamara durfde eindelijk te glimlachen en pakte wat schoolboeken van Brenda aan. Vanaf dat moment waren ze onafscheidelijk.

In de periode daarna vertelde Tamara haar uitgebreid over haar gescheiden ouders. Hoe haar vader compleet uit haar leven was verdwenen en haar moeder steeds meer was gaan drinken. De drank was niet meer enkel voor de gezelligheid en het dronken worden werd een doel op zich. Inmiddels was haar moeder ontslagen en begon ze al rond het middaguur met haar eerste goedkope bier, tegen de tijd dat Tamara uit school kwam was ze al behoorlijk van de wereld. Tamara’s oudere zus maakte dan het eten klaar, meestal knakworsten met ketchup op wat supermarktbrood. Brenda had erg met haar te doen maar Tamara was heel resoluut. Geen medelijden. Ze deed wat ze kon, haalde goede cijfers en maakte elke dag netjes haar huiswerk. Op haar vorige school was ze flink gepest en daarom naar deze scholengemeenschap verplaatst. Helaas had ze de pech om hier de aandacht te trekken van Kiki en haar groepje vriendinnen. Brenda was blij dat ze had kunnen helpen.

Tamara had na die middag nooit meer een aanvaring met Kiki of wie dan ook op school gehad.

Brenda en Tamara hadden dezelfde leeftijd en het jaar erna kwamen ze in dezelfde klas. Hun vriendschap werd alleen maar inniger en er ging geen dag voorbij zonder dat ze elkaar zagen. Tamara kwam erg vaak bij hen thuis en in het weekend bleef ze geregeld logeren. Met Bianca klikte het goed maar door het leeftijdsverschil van ruim 2 jaar duurde het nog jaren voor ze echt gezamenlijk veel tijd doorbrachten. Tegen die tijd was Claire op het toneel verschenen waardoor ze uiteindelijk een viertal vormden.

Brenda fietste elke dag van en naar school met Tamara. Uit school ging Tamara bijna dagelijks mee zodat ze samen hun huiswerk konden maken. Haar ouders voelden zich wat verantwoordelijk voor Tamara en lieten haar dan ook geregeld mee eten.

Er was er geen enkele twijfel dat ze samen naar dezelfde hogeschool zouden gaan, enkel de studie zelf was verschillend.

Brenda had geen flauw idee wat ze de rest van haar leven moest doen of waar haar interesse lag. Het was haar moeder die haar uiteindelijk een richting in hielp.

‘Ik weet het echt niet mam! Ik geloof wel dat ik íets moet gaan doen maar ik vind dat hele commerciële gedoe enzo zo walgelijk, wat moet ik met een goede studie? Zodat ik mij tussen die kantoor haaien kan begeven? Over lijken gaan en alleen maar denken aan targets en geld binnenharken en weet ik veel? Dat kan toch niet zijn waar de wereld om draait? Er moet toch meer zijn in het leven?’

‘Lieverd, niet elke studie levert automatisch een kantoor haaien baan op zoals je dat zo lekker beeldend weet te verwoorden. Er zijn zat leuke banen die commercieel zijn en tegelijkertijd ook wel degelijk om een leuke mooie wereld draaien. En je hoeft toch nog helemaal niet te kiezen voor een baan? Het gaat toch nu eerst om jezelf te ontwikkelen en leuke nieuwe dingen te leren?’

Haar moeder had haar meewarig aangekeken. Ze begreep het duidelijk niet helemaal en Brenda voelde zich gefrustreerd vanwege het zoveelste gesprek dat ze hierover hadden.

Ze schonk zichzelf nog maar eens een thee in en pakte een bastogne.

‘Lieverd, je hebt er al 5 op, zou je die bastognes niet even laten liggen verder?’

‘Má-am! Waar bemoei je je mee! Mag ik nu ook al niets meer eten? Heb je liever dat ik verhonger ofzo?’

Haar moeder rolde met haar ogen en zuchtte diep.

‘Overdrijven is ook een vak. Bij jou is er echt geen enkele kans dat je snel tot verhongeren zult overgaan hoor. Ik zeg het alleen maar voor je eigen bestwil dat je misschien iets moet minderen met snoepen. Bovendien gaan we al over een uurtje aan tafel.’

Brenda pakte demonstratief nog een bastogne en doopte deze in de hete thee. Alsof zij er iets aan kon doen dat ze altijd zo’n honger had. Ze kon nu eenmaal niet net zo’n teer slank poppetje zijn als Bianca. Bianca die nooit leek aan te komen terwijl zij zelf alleen maar naar een mars hoefde te kijken om 2 kilo nieuw vet op haar dijen te voelen. Ze had net zoveel beweging als Bianca, misschien nog wel meer omdat ze veel meer klusjes in huis deed. Elk weekend werkte ze in de tuin of hielp ze hun moeder met opruimen van de zolder, het tuinhuis en de garage maar toch bleef ze aankomen terwijl Bianca alleen maar bleef afvallen.

Precies op dat moment kwam Bianca thuis.

‘Hah lekker bastogne!’

Bianca pakte een bastogne, liep weer de gang in en de trap op naar haar kamer.

‘Dat is wat ik bedoel Brenda, doe nu gewoon eens als je zusje en neem gewoon 1 koekje, eentje maar en niet direct het halve of het hele pak.’

Brenda draaide zich met een zucht weer naar de tv.

‘Tuurlijk hoor, wat jij wil. Misschien moet je mij eens iets minder constant vergelijken met mijn zus, wat dacht je daarvan?’

Haar moeder haalde haar schouders op.

‘Wat jij wil lieverd. Heb je zin om mij te helpen met koken? Dan praten we nog wat verder over je studie.’

‘Wat valt er nog te bespreken mam? Ik denk dat ik gewoon helemaal geen trek heb in een studie, welke dan ook.’

‘Nou, misschien moet je even niet in studies of in studierichtingen denken maar juist in dingen die je leuk vindt om te doen of mee bezig te zijn. Welke activiteiten vindt je leuk, waar hou je van?’

Brenda voelde zich nu echt geërgerd.

‘Mam, ik hou van lekker veel vrije tijd om thuis door te brengen, ik hou van knutselen, verven en lekker creatief bezig zijn, van kleine kinderen, van lezen en ik wil gewoon iets bijdragen aan de wereld, niet alleen maar voor puur gewin bezig zijn. Ménsenwerk, begrijp je wel.’

Haar moeder begon te stralen.

‘Het ligt toch zo voor de hand wat je richting is, heb je dat nu zelf nog steeds niet door?’

‘Wat?’

‘Waarom ga je niet eens kijken op een open dag van de PABO? Kleuterjuf?’

Op dat moment viel er een kwartje bij Brenda.

‘Kleuterjuf? PABO?’

‘Ja! En als je er uiteindelijk niet in gaat werken heb je er toch wat aan voor als je zelf aan kinderen begint, dan hebben ze de beste moeder in de wereld die ze helemaal begrijpt en goed kan begeleiden!’

Ze begon nu echt breed te lachen en sprong op om haar moeder te omhelzen.

‘Mam, je bent geweldig!’

Het werd de PABO en vanaf dag 1 was ze helemaal in haar element. Ze schreef zich in bij de Hogeschool van Amsterdam zodat ze tijdens haar studie thuis kon blijven. Het op en neer reizen met de trein vond ze eigenlijk wel lekker omdat ze die tijd goed benutte met het lezen van boeken. Niet voor haar studie maar gewone romans. Ze verslond boeken, al mocht ze ze eigenlijk van haar ouders geen boeken noemen. Zelf vond ze bouquetreeks verhalen wel echte boeken maar het kon haar niet zo veel schelen wat anderen er van vonden. Ze zwijmelde er op het gestage ritme van de trein eindeloos mee weg en droomde geregeld over een allesverslindende liefde van haarzelf en zo’n donkere vreemdeling die haar diep en intens in haar ogen keek.

Vaak had ze tussenuren of lange pauzes en kon ze afspreken met Tamara, die wel op kamers in Amsterdam was gegaan. Ze zagen elkaar nog steeds dagelijks en spraken in het weekend af waarbij Brenda bleef slapen. Na 2 jaar was ook Bianca in Amsterdam gaan studeren en ook zij was op kamers gegaan. Samen met Claire bewoonden ze een kleine flat in Amsterdam Noord. Het was geen geweldige buurt maar de flat was groot en alleszins betaalbaar. Na verloop van tijd waren Brenda en