Anjangal Kaalam

By Uma Maheswari

சூழலாலும், சுய அழுத்தத்தாலும் எழுப்பப்பட்ட சுவர்களுக்குள்ளேயே நடமாடியபடி, நானறிந்த பெண்ணுலகம் மிகக் குறுகியது. வெளியுலகோடு குறைந்த பரிச்சயமே கொண்டது. அவர்களின் வாழ்வனுபவமும் கொஞ்சமே. அவற்றை அவர்கள் சொல்வதேயில்லை. இத்தகைய பெண் வாழ்வை, அவர்களின் உணர்வுகளை யூகித்துக் கற்பனையில் விரித்தெழுதுவது எனக்குப் பிடித்தமாக இருக்கிறது.

“பொம்பளப் பிள்ள” என்று பிறந்ததுமே கவலைச் சொல் வாங்கிக் கண்டிப்பான கவனத்தோடும், கட்டிக் கொடுக்க வேண்டிய பதற்றத்தோடும் வளர்க்கப்பட்டு, பதின் பருவத்தில் இன்னும் கண்காணிக்கப்பட்டு, பாதியில் அறுபட்ட படிப்போடு, சிறுமிப் பருவத்திலிருந்து கன்னிமையின் கனவுலகையோ, இளமையில் சுதந்திரத்தையோ உணராமல் இருக்கும்போதே மணமுடித்துத் தரப்படும் பெண்கள் 17, 18 வயதிலேயே பெண் குழந்தை பிறந்து, மகளுக்கு மணமானால் இந்தப் பெண்கள் பாட்டிகள், 35 வயதிலேயே பாட்டியான பெண்களை நான் பார்த்திருக்கிறேன்.

கணவர், குழந்தை, நகை, நட்டு, மாமியார், நாத்தனார் என்ற வட்டத்துக்குள்ளேயே சுற்றி வந்தாலும் அதுகுறித்த புகாரோ, வருத்தமோ இன்றி மாறாத புன்னகையோடு வளைய வரும் பெண்கள். அவர்களுடைய உணர்வுகள், கனவுகள், உளைச்சல்கள், துக்கங்கள், சந்தோஷங்கள், சஞ்சலங்கள் இவற்றையெல்லாம் எழுத, எழுத நான் எண்ணிலடங்கா திசைகளில் இழுத்துச்செல்லப்பட்டேன்.

வேலைகளைக் கை செய்ய, மனம் என் கதாபாத்திரங்கள் பேசுவைதக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும். அப்பட்டமான உண்மைகளை நான் அறிந்ததேயில்லை. அறிந்தாலும் அவற்றை அப்படி அப்படியே எழுதுவதில் எனக்கு எந்தச் சவாலும் இல்லை. இந்த நாவலில் கதாபாத்திரங்கள் கற்பனா விரிவோடும், சுயசரிதைத்தன்மை இன்றியும் இருக்க வேண்டுமென விரும்பினேன். ஆனால் அவர்களோ நானறியாத வேறு உலகில் உலவுகிறார்கள். என் தின வாழ்வினூடே சதா குறுக்கும், மறுக்கும் திரிந்தார்கள்.

ஒரு புதினமென்பது மதுரை - சென்னை ரயில் வண்டி போலத் தொடர்ச்சியாக இருக்க வேண்டியதில்லை என எண்ணுகிறேன். அத்தகையதொரு தொடர்பை வாசக மனம் வாசிப்பில் தானாகவே ஏற்படுத்திக் கொள்ளும் என நம்புகிறேன்.

- உமாமகேஸ்வரி

• Language: தமிழ்
• Publisher: Pustaka Digital Media
• Release date: Aug 12, 2019
• ISBN: 6580113201784

Book preview

http://www.pustaka.co.in

அஞ்சாங்கல் காலம்

Anjangal Kaalam

Author:

உமா மகேஸ்வரி

Uma Maheswari

For more books

http://www.pustaka.co.in/home/author/uma-maheswari

Digital/Electronic Copyright © by Pustaka Digital Media Pvt. Ltd.

All other copyright © by Author.

All rights reserved. This book or any portion thereof may not be reproduced or used in any manner whatsoever without the express written permission of the publisher except for the use of brief quotations in a book review.

பொருளடக்கம்

அத்தியாயம் 1

அத்தியாயம் 2

அத்தியாயம் 3

அத்தியாயம் 4

அத்தியாயம் 5

அத்தியாயம் 6

அத்தியாயம் 7

அத்தியாயம் 8

அத்தியாயம் 9

அத்தியாயம் 10

அத்தியாயம் 11

அத்தியாயம் 12

அத்தியாயம் 13

அத்தியாயம் 14

அத்தியாயம் 15

அத்தியாயம் 16

அத்தியாயம் 17

அத்தியாயம் 18

அத்தியாயம் 19

அத்தியாயம் 20

அத்தியாயம் 21

அத்தியாயம் 22

அத்தியாயம் 23

அத்தியாயம் 24

அத்தியாயம் 25

அத்தியாயம் 26

அத்தியாயம் 27

அத்தியாயம் 28

அத்தியாயம் 29

அத்தியாயம் 30

அத்தியாயம் 31

அத்தியாயம் 32

அத்தியாயம் 33

அத்தியாயம் 34

அத்தியாயம் 35

அத்தியாயம் 36

அத்தியாயம் 37

அத்தியாயம் 38

அத்தியாயம் 39

அத்தியாயம் 40

அத்தியாயம் 41

அத்தியாயம் 42

அத்தியாயம் 43

அத்தியாயம் 44

அத்தியாயம் 45

அத்தியாயம் 46

அத்தியாயம் 47

அத்தியாயம் 48

அத்தியாயம் 49

அத்தியாயம் 50

அத்தியாயம் 51

அத்தியாயம் 52

அத்தியாயம் 53

அத்தியாயம் 54

அத்தியாயம் 55

அத்தியாயம் 56

அத்தியாயம் 57

அத்தியாயம் 58

அத்தியாயம் 59

அத்தியாயம் 60

அத்தியாயம் 61

அத்தியாயம் 62

அத்தியாயம் 63

அத்தியாயம் 64

அத்தியாயம் 65

அத்தியாயம் 66

அத்தியாயம் 67

அத்தியாயம் 68

அத்தியாயம் 69

அத்தியாயம் 70

அத்தியாயம் 71

அத்தியாயம் 72

அத்தியாயம் 73

அத்தியாயம் 74

அத்தியாயம் 75

அத்தியாயம் 76

அத்தியாயம் 77

அத்தியாயம் 78

அத்தியாயம் 79

அத்தியாயம் 80

அத்தியாயம் 81

அத்தியாயம் 82

அத்தியாயம் 83

அத்தியாயம் 84

அத்தியாயம் 85

அத்தியாயம் 86

அத்தியாயம் 87

அத்தியாயம் 88

அஞ்சாங்கல் காலம்

என்னுரை

சூழலாலும், சுய அழுத்தத்தாலும் எழுப்பப்பட்ட சுவர்களுக்குள்ளேயே நடமாடியபடி, நானறிந்த பெண்ணுலகம் மிகக் குறுகியது. வெளியுலகோடு குறைந்த பரிச்சயமே கொண்டது. அவர்களின் வாழ்வனுபவமும் கொஞ்சமே. அவற்றை அவர்கள் சொல்வதேயில்லை. இத்தகைய பெண் வாழ்வை, அவர்களின் உணர்வுகளை யூகித்துக் கற்பனையில் விரித்தெழுதுவது எனக்குப் பிடித்தமாக இருக்கிறது.

பொம்பளப் பிள்ள என்று பிறந்ததுமே கவலைச் சொல் வாங்கிக் கண்டிப்பான கவனத்தோடும், கட்டிக் கொடுக்க வேண்டிய பதற்றத்தோடும் வளர்க்கப்பட்டு, பதின் பருவத்தில் இன்னும் கண்காணிக்கப்பட்டு, பாதியில் அறுபட்ட படிப்போடு, சிறுமிப் பருவத்திலிருந்து கன்னிமையின் கனவுலகையோ, இளமையில் சுதந்திரத்தையோ உணராமல் இருக்கும்போதே மணமுடித்துத் தரப்படும் பெண்கள் 17, 18 வயதிலேயே பெண் குழந்தை பிறந்து, மகளுக்கு மணமானால் இந்தப் பெண்கள் பாட்டிகள், 35 வயதிலேயே பாட்டியான பெண்களை நான் பார்த்திருக்கிறேன்.

கணவர், குழந்தை, நகை, நட்டு, மாமியார், நாத்தனார் என்ற வட்டத்துக்குள்ளேயே சுற்றி வந்தாலும் அதுகுறித்த புகாரோ, வருத்தமோ இன்றி மாறாத புன்னகையோடு வளைய வரும் பெண்கள். அவர்களுடைய உணர்வுகள், கனவுகள், உளைச்சல்கள், துக்கங்கள், சந்தோஷங்கள், சஞ்சலங்கள் இவற்றையெல்லாம் எழுத, எழுத நான் எண்ணிலடங்கா திசைகளில் இழுத்துச்செல்லப்பட்டேன்.

வேலைகளைக் கை செய்ய, மனம் என் கதாபாத்திரங்கள் பேசுவைதக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும். அப்பட்டமான உண்மைகளை நான் அறிந்ததேயில்லை. அறிந்தாலும் அவற்றை அப்படி அப்படியே எழுதுவதில் எனக்கு எந்தச் சவாலும் இல்லை. இந்த நாவலில் கதாபாத்திரங்கள் கற்பனா விரிவோடும், சுயசரிதைத்தன்மை இன்றியும் இருக்க வேண்டுமென விரும்பினேன். ஆனால் அவர்களோ நானறியாத வேறு உலகில் உலவுகிறார்கள். என் தின வாழ்வினூடே சதா குறுக்கும், மறுக்கும் திரிந்தார்கள்.

முக்கியமாகக் குழந்தைகள், அவர்களோடு என் குழந்தைப் பருவத்தை மீண்டும் வாழமுடிந்தது. அவர்களுடைய குறும்பும், சுட்டிப் பேச்சும் என் நாட்களின் வெறுமையை விரட்டின.

ஒரு புதினமென்பது மதுரை - சென்னை ரயில் வண்டி போலத் தொடர்ச்சியாக இருக்க வேண்டியதில்லை என எண்ணுகிறேன். அத்தகையதொரு தொடர்பை வாசக மனம் வாசிப்பில் தானாகவே ஏற்படுத்திக் கொள்ளும் என நம்புகிறேன்.

இந்த நாவலை அழகாக வெளியிடும் வம்சி பதிப்பாளர் ஷைலஜா, பவாசெல்லதுரை, தட்டச்சு செய்த சிந்துபாரதி, ஆனந்தி, முழுக்கமுழுக்க இந்த நாவிலில் தன்னைக் கரைந்துக் கொண்டு சொந்த படைப்புக்கு நிகரான ஆர்வத்துடன் நாவலை சரி பார்த்து பல முக்கியமான ஆலோசனைகளையும் தந்து உதவிய பேராசிரியர். கா. பட்டாபிராமன் அவர்களுக்கும் உத்திரகுமாரன் அவர்களுக்கும் நன்றி.

அன்புடன்

உமாமகேஸ்வரி

1

தினங்களின் மொட்டுகள் பிடிவாதமாக அரும்புகின்றன. மீண்டும் மீண்டும் அன்பின் வெதுவெதுப் பற்ற பகல்கள். கோடானுகோடி நட்சத்திரங்களில், ஒன்றேவொன்றின் ஒற்றைத் துளி ஒளியைக் கூட உள் நுழைய விடாமல் இறுகிக் கடின இருள் பூசிய வீடுகளின் சிமெண்ட் கூரைகள். அவசரங்களும் ஆற்றாமைகளும் உலவுகிற தெருக்கள். களித்துச் சிரித்தும், வெடித்து அழுதும், பேசியும் பேசாமலும், வாழ்ந்தும் வாழாமலும் உழலும் மனிதக் கூட்டம். சதா இரைந்து கொண்டிருக்கின்ற இருப்பின் ஒலத்திலும் உற்சாகத்திலும் கருநீல நிம்மதியிலும் மனிதனால் ஒருபோதும் அடைய முடியாத அமைதியின் உறைவிலும் இருக்கின்ற மலைத்தொடர்கள். ஒரு பாதமேனும் தீண்டாத அவற்றின், காலச்சிதைவற்ற கசடின்மையும், புத்தம் புதுமையும் முகடுகள் நகர்ந்து, அகன்ற அடிப்பாகங்களோடு, அறிய முடியாத உயரம் கொண்டு, தமக்குள் என்ன இருக்கிறதென்பதை ஒருக்காலும் வெளிப்படுத்தாத மலைகளின் மர்மத்தோடு அணுகி, இழைந்து ஆயினும் ஒன்றாமல் நகர்ந்து கொண்டேயிருக்கும் ஆகாயம். இளவெயில் உலகெங்கும் பரவத் தொடங்கியிருந்தது. மேகப் பொன் விளிம்புகள் பிரகாசிக்கத் தொடங்கியிருந்தன.

மனப்பரப்பெங்கும் ரேணுகாவால் உணரப்பட்டதெல்லாம் வெறுமை. வெறுமையன்றி வேறெதுவுமில்லை. துக்கமோ, சந்தோஷமோ, எதிர்பார்ப்போ, ஏமாற்றமோ அற்ற சூன்யம். வறண்ட வாழ்வின் வெளி அவள் எண்ணங்களுக்கு எட்டாத் தொலைவில் விரிந்து கிடக்க, அதன் முடிவில் என்ன இருக்கிறது; துவக்கத்தில் எது நடந்தது; நடுவில் நடந்ததெல்லாம் ஏன், என்ன என்ற கேள்விகளோ, தேடல்களோ கூட இல்லாதவளாக இருந்தாள்.

மூடிய கண்ணாடி ஜன்னல் வழியே நிச்சலன நீல நெளிகோடுகளாக மலை விளிம்புகள் தெரிந்தன. வெளிறிய நீல வானமும், சோகையாய் வெளுத்த மேகங்களும் அறைக்குள்ளும் அலைய ஆரம்பித்தன. சூரியனிலிருந்து வெடித்துப் பிரிந்த ஒற்றைக் கதிர், ஒளித் தூசிகளோடு பொன் ரேகையாக அறையின் சூன்யத்தை வகிர்ந்தது. உற்றுக் கவனிக்கையில், அதைத் தொட்டுத்தன் உள்ளங்கைகளில் ஏந்திச் சேமிக்க இயலும் என்று நம்பினாள் ரேணுகா. ஆனால் அவள் கண்களோ இருண்டு வந்தன. கூந்தல் கலைந்து பிசிர் பிசிறாகப் பறந்தது. உக்கிரம் அதிகரிக்கும் வெயில். ஆனால் அது பொசுக்கவில்லை. ஒருவித ஆறுதலும்,இதமுமே தருகிறதென்று பட்டது.

அம்மா அவசரப்படுத்துகிறாள். ரேணுகாவிற்கு ஒரு பரபரப்புமில்லை. நிதானமாக மிக நிதானமாக தோட்டத்தில் செடிகளைத் தொடுவதுபோல், அரும்புகளைத் தேடிப் பறிப்பது மாதிரி, மெதுவாகத் தேடிக் கொண்டே ஒவ்வொன்றாக எடுத்து விரியத் திறந்த பெட்டிக்குள் நகைகளை வைத்துக் கொண்டிருந்தாள்.

நகைகளையெல்லாம் எடுத்து வைத்தாயா? சொர்ணலட்சுமியம்மா பதற்றமாகக் கேட்டாள். ரேணுகாதலையசைத்தாள். பிறந்த வீட்டிலிருந்து சீதனமாகக் கொணர்ந்த நகைகள். புகுந்த வீட்டில் திருமணத்தின்போது அணிவித்த ஆபரணங்கள், நெக்லஸ்கள், முத்துமாலைகள், வளையல்கள், வங்கிகள், ஒட்டியாணம், காதுக்கு விதவிதமான கம்மல்கள், ஜிமிக்கிகள், தொங்கட்டான்கள், கொலுசுகள். எத்தனை எத்தனை! பெட்டிகள் நிறைந்துவிட்டன! தனியாக ஒரு மரப்பெட்டி இருபுறமும் இரும்புக் கைப்பிடி வைத்தது. அதைக் கடைசியாகத் திறந்து அவள் இனி ஒரு போதும் போட்டுக்கொள்ள முடியாத அந்த நகையை எடுத்துப் பார்த்தாள். சின்னச் சுருக்குப் பைக்குள் பொதிந்த தங்கத்திருமாங்கல்யச் சரடு! அவன் இறந்த மூன்றாம் நாளில் செம்பிற்குள் கழற்றிப் போட்டது. வளர்பிறை, போலத் தாம்பத்யம் வளரட்டும். பெளர்ணமியாகப் பூரணமுறட்டும் என்று பிறை நிலவும், முழுச் சந்திரிகையும் பொதித்த நடு நாயகம். ஒரு சலனமுமின்றி அதை உள்ளங்கையில் வைத்திருந்தாள். கசங்கிப் போன, இன்னமும் விட்டெறியாமல் இறுக்கிய பயணச்சீட்டைத் தொடும் உணர்வு ஏற்பட்டது. இதில் தேய்பிறையாகவும் அமாவாசையாகவும் அல்லவா போனது என் மணவாழ்வு என அவள் மனம் கேலியாக எண்ணிச் சிரித்தது.

என்ன? என்றாள் அம்மா, மகளுடைய முகத்தை அனுதாபம் பொங்கப்பார்த்துக் கொண்டே ஒண்ணுமில்லையம்மா என்று சொல்லிவிட்டு அவசரமாக அதை மறுபடி சுருக்குப் பையிலிட்டாள்.

அழுதுதான் தீர்த்துடேன் என்றாள் அம்மா, கலங்கிய குரலில், ரேணுகா விளையாட்டாக உதட்டைப் பிதுக்கினாள். பெட்டியைப் பூட்டினாள். பாத்திரங்கள் அடங்கிய அட்டைப் பெட்டிகளைச் சரி பார்க்க அம்மா திரும்பிய கணத்தில், புடவைகள் நிறைந்த கருப்பு சூட்கேசை அவசரமாகத் திறந்தாள். மயில் கழுத்து நிறப் பட்டைத் தேடித் துழாவின அவள் விரல்கள். மகா ஆசை ஆசையாக வாங்கித் தந்தது. அதன் மடிப்பில் வைத்திருந்த, பழுப்பேறத் துவங்கிய அவனுடையப் புகைப்படத்தைப் - பார்த்தாள், அந்தக் கண்கள்!அவை எங்கும், எப்போதும் காணாமல் போக முடியாது. அவற்றைச் சுண்டு விரல் நுனியால் ஸ்பரிசித்த போது இமைகளின் படபடப்பை உணர்ந்தாள். புடவையை நீவிக் கொண்டேயிருந்தாள் நெடுநேரம்.

கிளம்புடி, என்ன இன்னும் தயங்கித் தயங்கி நிக்கிற?

இதோம்மா

ஆசாரி கட்டிலை கால் தனியாக, நடுப் பலகை தனியாகப் பிரித்துக் கழற்றிக் கொண்டிருந்தார். அலங்கார மேஜையைக் காலி செய்து தந்தால் அதையும் பிரித்துக் கட்டித் தூக்கிவிடலாம். தூசி பிடித்த மேஜை கண்ணாடியில் தெரிந்த தன்னைப் பார்த்தபோது, நீ தாலியத்தவ என்று எங்கிருந்தோ கேட்ட குரலைப் புறக்கணித்துப் பளிச்சிட்டதன் முகத்தைப் பார்த்தாள். இப்போதுதான் குளித்துவிட்டு வந்ததுபோல் மாசு மருவற்று, தூயதாகத்துலங்கும் பொட்டற்ற, பூச்சற்ற முகம். அம்மா முணுமுணுத்தாள்.

அய்யோ, உனக்கு இருபது கூட முடியலயே! இதென்ன கோரம்? என்னால கண்கொண்டு பார்க்க முடியலயே

சும்மாயிரும்மா. இந்தா, தலை பின்னி விடு என்று ரேணுகா பட்டைச் சீப்பை எடுத்து நீட்டினாள். அம்மா பெருமூச்சிட்டபடியே, திரும்பி உட்கார்ந்து மகளின் கூந்தலை அவிழ்த்துச் சிடுக்கெடுத்து வாரத் துவங்கினாள்.

பத்திரத்தையெல்லாம் சூதானமா எடுத்து வைச்சியா?

ஆமா, அன்னிக்கே அப்பாட்டதந்துட்டேன்.

வெள்ளிச் சாமானுக?

வச்சிட்டம்மா.

ம்ம். என்ன இருந்தென்ன? இனிமே என்ன செய்யப் போறாயோ?

புலம்பாதம்மா, பின்னிவிடு

எப்படீடிஇப்படி இருக்க?

எப்படியோ?

இடுப்பைத் தொட்ட தலைமுடிதான். அம்மா மூன்றாக வகிர்ந்து பின்னினால் ஆறேழு பின்னல் விழுமாயிருக்கும். ஆனால் பின்னப் பின்ன நீண்டு கொண்டே போகிறது இன்றைக்கு. அம்மா இடையிடையே பிசிறில்லாமல் மெதுவாக முடியை இழைத்துச் சீவுகிறாள். இறுக்கிப் பின்னுகிறாள்.

வேகமா பின்னேம்மா

ம்ம்…

பின்னி முடித்து முன் தோளில் ஜடையைப் போட்டுவிட்டு, மகளைப் பார்க்கப் பொறுக்காதவளாக அறையை விட்டு வெளியேறினாள்.

தங்காசாரியின் சுத்தியல் ஒலி கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. வீடே அந்த ஒலியில் அதிர்வதாக ரேணு உணர்ந்தாள். அவசரமாகப் பிரித்துக் கட்டிய வீடு. பெரிய வீடொன்றின் பின் பகுதியும், மாடியும். அந்தக் கூட்டுக் குடும்பத்தின் சிதைந்த பகுதி. அவளாகப் பிரித்தெடுத்துக் கொண்ட சுவர்களும், ஜன்னல்களும், கதவுகளும். ரேணு ஜடையை வருடியவாறே குனிந்து உட்கார்ந்தாள். மாலை கூடிய கணவனின் புகைப்படம் பெரிதாய்ச் சுவரில் தொங்கியது. அதன் விழிகள் அவளிடம் எதையோ சொல்லத் துடிக்கின்றனவோ?

ரேணுகா அந்தப் புகைப்படவிழிகளைத் தவிர்த்தாள். வீட்டுத்தரையைப் பார்வையால் அளந்தாள். இதே இடந்தான். இந்தத் தரைதான். நினைவுகளை விலக்கி விலக்கித் திறந்தபோது அந்தக் காட்சி மீண்டும் வந்தது. இதே திசையில் வெண் விரிப்பில் கிடத்தப்பட்டகணவனின் உடல் மூன்று வருடமே தாம்பத்தியத்தில் அவள் அறிந்ததாகவே இருந்து மறைந்தது. அரைத் தூக்கத்தில் மது வாசனையோடு அவள் மேலழுந்தும் ஒரு பொருளாகவே அது நினைவில் பதிந்திருந்தது. எப்போதும் போதையில் இருப்பவன், தவறிவிழுந்தானோ, தானே சாக நினைத்தானோ, மூணாறு தோட்டத்தில் பெரும் பாறை மீதிருந்து விழுந்து இறந்தவனை அள்ளிக் கொண்டுவந்து இங்கேதான் கிடத்தியது. மண்டையில் கசிந்த ரத்தம். மூடிய இமைகளின் மேல்வரிகள். விரைத்த பாதங்கள். பார்த்துக்கொண்டே இருந்த ரேணுகா அழவேயில்லை. வெறுமனே உட்கார்ந்திருந்தாள். அய்யோ தம்பி என்று அலறல்கள் கணவனின் புகைப்படமும் கண்களின் புன்னகையும் இல்லை. அந்தக் கட்டில் கணவனின் உடலோடு பிணங்கி, மகாவின்தேகத்தோடு முயங்கிக் கிடந்த அந்தக் கட்டில்; அதை இப்போது பகுதி பகுதியாய்ப் பிரிப்பது அவளை வருத்தியது. இதுவரை வாழ்ந்த நாட்களின் நினைவுகள் மொத்தமும் சிதறிக்கிடப்பதுபோல எங்கோ இருக்கும் மகாவை உடைத்து, உதிர்ப்பது போல இருந்தது. அவள் மனதிற்குள் வந்த தீர்மானம் யதேச்சையாக வறண்டது, ஆனால் உறுதிமிக்கது. பின்னிய ஜடையை உருவிப் பிரித்தாள். கூந்தலைக் கொண்டையாக முடிந்தபடி வெளிவந்தாள். ஆசாரி சுத்தியலால் கட்டிலின் நான்காவது காலைப் பிரித்துக் கொண்டிருந்தார்.

ஐயா, அந்தக் கட்டிலை மறுபடி சேர்த்து மூட்டிடுங்க

என்னம்மா, சொல்ற?

ஆமாங்கய்யா, நான் இங்கயேதானிருக்கப் போறேன் சொல்லிக் கொண்டே நடந்தாள். அம்மா எஞ்சிய துணிமணிகளை அடுக்கிக் கொண்டிருந்தாள். அவள் கண்களுக்குள் ஒருதுயரம் புகைப்படலம் போல் மேவியிருந்தது. அது அசைந்தசைந்து தன்னைத் தொடுவதாக உணர்ந்தாள், ரேணு.

அம்மா, நான் இங்கேயே இருக்கேன்

என்னடி சொல்ற நீ?

அம்மா வியப்போடு சீறினாள்.

என்னவோ தெரியலம்மா.இங்கேயே இருக்கணும்னு தோணுது

உனக்குத் துணைக்கு யாரு? ஒண்ணாயிருந்த குடும்பத்தையும் ஆட்டமா ஆடிப் பிரிச்சுட்டே?அம்மாவின் குரல் கடுமையாக ஒலித்தது.

ரேனுவின் கவிழ்ந்த கண்களிலிருந்து துளிகள் இறங்கின. அம்மா முகம் சட்டென்று கனிந்து விட்டது.

சரி. ஆனா இப்படி எல்லா ஏற்பாடும் பண்ணிக்கிளம்பிநிற்கிற போதா இப்படிச்சொல்லுவ? சரி. எல்லாரும் சுத்தி முத்தி இருக்காங்க. ராஜேஸ்வரி எதிர்வீட்ல. விஜி பக்கத்தில. நானும் ஒரு ரெண்டுநாள் இருந்து இதெல்லாம் ஒதுக்கிக் குடுத்துட்டு போறேன். உனக்கொரு நிலையான மனசே கிடையாதா, என்னமோ போ

அம்மா சோபாவில் உட்கார்ந்தாள்.

என்னமா, மீதி சாமான்களை ஏத்தலாமா?லாரிக்காரன் கேட்டான்.

இல்லைங்க! ஏத்தினதெல்லாம் மறுபடி இறக்குங்க. இந்தப் பொண்ணு இங்கேயேதான் இருப்பேன்னு அடம் பிடிக்குது.

ஒரு நிமிடம் திகைத்த லாரிக்காரன் மறு பேச்சின்றி வெளியே போய் ஒவ்வொரு சாமானாகக் கொண்டுவந்து சொர்ணம்மாள் குறிப்பிட்ட இடங்களில் அடுக்கத் தொடங்கினார்.

தனம் புதிதாக நட்டிருந்த முல்லைக்கொடி அரையாள் உயரத்திற்குத்தான் வந்திருந்தது. அதற்குள் மலர்கள் விழிக்கத் தொடங்கியிருந்தன. சிறிய மூங்கில் கட்டையில் இலையுதிராமல் மென்மையாக அரும்புகளைப் பறித்துச் சேகரித்துக் கொண்டிருந்தார்கள் ஜகியும், பொன்னியும். எம்பி, எம்பிக் குதித்து உயரத்திலிருந்த கொம்புகளால் அரும்புகளைக் கிள்ளியெடுத்தார்கள். பிறகுஜகி பூக்களைத் தரையில் பரப்பி இரண்டிரண்டாக அடுக்கினாள். பக்கத்திற்கு இரண்டு பூக்களை வைத்து, மெதுவாகப் பூக்களைத் தொடுத்தாள் பொன்னி. சீரற்ற சரம். சிறிதும் பெரிதுமான பூக்கள். அம்மா கட்டுவது போலில்லாமல் அலக்கு அலக்காக, அந்த நீளச் சரம் அபரிதமான அழகோடிருந்தது. விவரிக்க முடியாத புதிய அழகு. பழைய... துண்டு போட்ட முல்லைக்கொடி.

யாருக்கு அக்காதரணும் இந்தப் பூவை?பானு கேட்டான்.

ஜகியோசித்தாள்.

அம்மாவுக்கு

வேண்டாம், வேண்டாம். அம்மா ஏற்கனவே பூக்காரப் பாட்டியிடம் நிறைய மல்லிப் பூவாங்கி வச்சிட்டிருக்கா.

பிள்ளையார் சாமிக்கு?

அவருக்குந்தானே அம்மா மாலை போட்டிருக்கா!

பொன்னி யோசித்தாள்.

ரேணுகாசித்திக்கு?

பொன்னி துள்ளிக் குதித்து அதற்குள் வீட்டிற்கும், கோவிலுக்கும் இடையிலிருந்த சிறு சந்தில் ஓடினாள்.

சித்தி, சித்தி.

பெட்டிகள் வரிசையாகக் கிடந்தன. குத்து விளக்கொன்று சாய்ந்திருந்தது. ஆசாரி கட்டில் கால்களை மறுபடி பிணைத்துக் கொண்டிருந்தார்.

என்ன குட்டி? என்றார் ஆசாரி, புருவம் சுருங்க.

அவருக்குப் பதிலே சொல்லவில்லை. பொன்னி சித்தி, சித்தி என்று கத்திக்கொண்டே ஓட்டமாக ஓடினாள்.

ரேணுகா விரிந்த கூந்தலோடு ஜன்னலோரம் உட்கார்ந்திருந்தாள். கண்ணாடியில் பட்ட அந்திச் சூரியன் அவள் முகத்தில் ஒளிக் கீற்றிட்டிருந்தது.

சித்தியைப் பார்த்ததும் பொன்னி மெளனமாகி விட்டாள். மிகவும் தயங்கி,சித்தி என்றாள் சன்னமான குரலில், நிமிர்ந்தவளின் கையில் பூச்சரத்தை வைத்து சித்தி சித்தி, உனக்குத்தான் சித்தி இது. நம்ம புது முல்லைக் கொடி, அம்மா தினம் தண்ணி ஊத்துவாளே, அது பூத்திடுச்சு. இன்னிக்குத்தான், நெறய்ய.

பொன்னி, சித்தியின் முகத்தை ஆர்வத்தோடு கவனித்தாள்.

ரேணு தன் உள்ளங்கையளவே இருந்த அந்த சாண் நீளப் பூச்சரத்தைப் பார்த்தாள். கண்கள் லேசாக ஈரமாகும்போதே அவள் முகத்தில் புன்னகையும் வந்தது. என்னவோ சொல்ல வேண்டுமே! இப்போது, மகா சொல்வானே, அது... அவள் யோசித்து,

நீயா தொடுத்தே? அழகாயிருக்கே என்றாள்.

ஆமா சித்தி, நானேதான். தாங்க்யூ சித்தி

பொன்னி சொல்லவும் ரேணுவின் புன்னகை முகத்தை நிறைத்து விட்டது.

தாங்க்ஸ்டா, பொன்னி என்றாள் மெதுவாக, அதைக் கேட்காமலேயே, தரையில் பரவிக் கிடந்த பாத்திரங்களையும் பைகளையும் பெட்டிகளையும் தாவித் தாவித் தாண்டி ஓடிவிட்டாள் பொன்னி.

உள் நுழைந்த அம்மாவின் பின்னாலேயே வந்தாள் ராஜி அக்கா, கோபம் அவளுக்கு.

இங்கிருந்து என்ன கிழிக்கப் போறே? எல்லாம் கட்டிச் சேர்த்து கிளம்பற நேரத்தில ஏண்டி எடக்குப் பண்ணுற?

நல்லாச் சொல்லு என்பது போல் பார்த்துநின்றாள் அம்மா.

நல்ல நாளையிலயே தில்ல நாயகம். கட்டினவனும் போய்ச் சேர்ந்தாச்சு. மகாவும்...அக்காவின் குரல் கீறல் விட்டது.ஒண்ணா இருந்த குடும்பமும் உருப்படாம உதிரி உதிரியாக் கெடக்கு. இங்க இருந்து இன்னும் என்ன அக்கிரமம் பண்ண பாக்கியிருக்கு?

ராஜியின் கத்தலில் அமைதி வெளியேறியது.

ரேணு பதில் சொல்லாமல் நின்றாள். அம்மாவின் முகம் இப்போதும் பரிவு கொண்டது.

இருந்துட்டுப் போகட்டும்டி விடு. நீ பார்த்துக்க மாட்டியா?

"நானா? இவளையா? என்னால் ஆகாதும்மா தாயே, பரதேவதை! அம்மாடி! நான் பட்டதெல்லாம் போதும் சாமி. நீயிருந்து பார்க்கறதுனா பாரு, உன் செல்ல மகள. இல்லியா, கையோட கூட்டிட்டு ஊர் போய்ச் சேரு.

என்னை யாரும் பார்த்துக்க வேண்டியதில்லை கடுமையாக ஒலித்தது ரேணுவின் குரல். கண்களில் அந்த ஜொலிப்பு.நான் இங்கேயே இருந்துக்குடுவேன். நானாகவே துளிக் கலக்கமில்லை. அவள் வார்த்தைகளில் ராஜியின் உடல் கிடுகிடுத்தது.

பார்த்தியம்மா, என்ன கொழுப்புன்னு பார்த்துக்க. இது இங்க இருந்து இன்னும் என்ன கதியாக? வீட்டு ஆம்பளக வரட்டும். கேட்டுக்கலாம்

யார் வந்தாலும், என்ன சொன்னாலும் நான் சொன்னது சொன்னதுதான். இது என் வீடு. இங்கதான் இருக்கப் போறன்.

அம்மா பரிதாபமாக உட்கார்ந்திருந்தாள்.

சரி, விடுடி. நானும் இருக்கேன். ஒரு வாரம் பத்து நாளைக்கு எடுத்துச் சொல்லிப் பார்க்கலாம். அப்புறம் கருமாரி விட்ட வழி.

ராஜி விறுவிறுவென்று நாலடி தள்ளியிருந்த எதிர் போர்ஷனுக்குப் போய்விட்டாள். ரேணுகா மூலையறையில் தனியாய்க் கிடந்த தலையணையை எடுத்து ஒதுக்கிப் போட்டுப் பார்த்தாள். அவள் கையில் அந்தச் சின்னப் பூக்களும் மூடமூட மணந்து கொண்டிருந்தன.

2

முன்னிரவு நேரம் நெருங்கியதும் மகா, புல்தரையின் குளிர்ச்சியை விட்டு எழ மனமின்றி எழுந்தான்.அபூர்வமாக அறைக்குப் பின்னாலேயே அமைந்துவிட்ட பூங்கா அது. பஸ்ஸின் இரைச்சலிலிருந்தும், இந்த வெயிலிலிருந்தும் மெல்லிய விடுதலை தருவதாக இருந்தது. பனி அரும்பிய புல் தரையிலேயே உட்கார்ந்து நட்சத்திரங்களைப் பார்த்தான். ஊரின் ஞாபகம் வந்தது. இதைப் போன்ற ஓர் இரவு முற்றிய போதுதான் எந்தவொரு முன்திட்டமுமின்றி வீட்டைவிட்டு வெளியேறினான். ரேணுகாவோடான உறவில் ஒரு விலகலுமில்லையென்றே தோன்றியது. இக்கட்டான அந்த சூழ்நிலையில் அவள் வேறு என்னதான் சொல்லியிருக்க முடியும்? அண்ணனின் மனைவி என்று அவளை பாவிக்கவே தோன்றவில்லை. அண்ணா வந்தபோது வலியில் மனம் குறுகவுமில்லை. இனியும் அவளோடு இணைந்திருக்க முடியாதென்று குழம்பித்தான் வீட்டைவிட்டு விலகினேனோ என்று நினைத்தான்.

நட்சத்திரங்கள், குழந்தைகளைப் போலச்சிரித்துக் கொண்டிருக்கின்றன. அண்ணன் மகள் பொன்னியின் தெற்றுப் பல் தெரிகிறது. அந்த மூலை நட்சத்திரத்தில், மற்றொரு மகள் ஜகியின் கலங்கிய விழி போல் கிழக்கு நட்சத்திரம். என்னை இந்தக் குழந்தைகள்தான் தேடியிருக்கும். ஆமாம். அவர்கள் மட்டுந்தான். வளைநிலா மேகங்களை வருடியபடி நகர்ந்தது. தொடுவான் விரிவில் இருள் பூசி அடர்ந்து கொண்டிருக்கும்போதே டெல்லியின் விளக்குகளின் அதீத வெளிச்சம் ஆர்ப்பாட்டமிட்டது. சில்வண்டுகள் ரீங்காரிக்க, பறவையொன்றின் சிணுங்கல் கேட்டது. குதுப்மினார் இங்கிருந்து தெரிகிறது. டெல்லியின் வடபகுதி.

குளிர்ந்த காற்று ஒசையில்லாமல் நகர்ந்து போனது. அதிதூய்மையான காற்று, பனியின் நிர்மலத்தைமட்டும் பருகத் தருகிறது. ஏதோ உடைகளை அள்ளித்திணித்த சூட்கேஸ். ரேணுவின் புகைப்படம். சில ஆயிரங்களாகக் கையிலிருந்த பணம். நிதானமாக எடுத்து வைத்தான். குளியலறையில் நெடுநேரம் ஷவருக்கடியில் நின்றிருந்துவிட்டு, தேர்ந்தெடுத்த உடைகளை அணிந்தான். ரேணுவின் அறையை நோக்கிப் பாதங்கள் திரும்பின, ஒரு பதற்றமுமற்று. அண்ணா வந்திருக்கவில்லை. வழக்கம்போல், தாழிடாத கதவு தொட்டதும் திறந்து கொண்டது. சலனமற்றுத் தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள். அவள். இருளிலும் பளிரிடும் நிறமும், எடுப்பும் இந்நேரமும் அவனைத் தூண்டின. பக்கத்தில் உட்கார்ந்து மிக மென்மையாக அவள் கன்னத்தைச் சுட்டு விரலால் தொட்டான். உடனே புரண்டு திரும்பி அவனை அண்டிப் படுத்துக்கொண்டாள். அவளை அணைக்கப் பரபரத்த கைகளை அடக்குவது எளிதாக இல்லை. முத்தமிடக் குனிந்தவனை முழுவேகத்தோடு அவள் கைகளை இறுக்கின. விடுபட விருப்பமேயில்லாமல் இதழ்களைக் கவ்விக் கொண்டான். விலகிப் பரிந்த போதும் அவளுடைய சிணுங்கல்கள் அவனைச் சபலப்படுத்தின. நெற்றியைத் தொட்டுவிட்டு, அறைக் கதவுக்கு அருகே நகர்ந்தான் மகா என்று தலையணையைக் கட்டிக் கொண்டாள். வீடு இருளாலானது போலிருந்தது. எந்த விளக்கையும் போடாமலேயே வாசற் கதவை அடைந்தான். வாசற் கதவு அவனுக்கு அனுசரணையாக சத்தமின்றித் திறந்தது. நெட்டிலிங்க மரத்திலிருந்து ஒரு பறவை எங்கே போகிறாய்?" என்று அதட்டியது. தெரு மூலையிலிருந்த நாய் நிமிர்ந்து, அவனை வியப்போடு பார்த்துவிட்டு மறுபடி சுருண்டு கொண்டது. தெரு விளக்குகளின் மங்கல் ஒளி வரத் தன்னந்தனியாக நடக்கும்போது மனம் பரிபூரணமானதொரு சுதந்திர உணர்வை அடைந்தது.

சோமலாபுரத்தைத் தாண்டி நடக்கும்போதே மலைகள் தெரிய ஆரம்பித்தன. மதுரைக்குக் கிளம்பவிருந்த கடைசிபஸ் காலியாக இருந்தது. அரைத் தூக்கத்திலிருந்த டிரைவர் தம்பி என்று திடுக்கிட்டு எழுந்தார்.

என்ன சின்னையா, இம்புட்டு நேரம் சென்டு..

சும்மா, மதுரைக்கு

பெரிய வீட்டுப் பையன் பஸ்ஸில் வருவானேன் என்று யோசித்தாற் போல் நெற்றியைச் சுருக்கினார் டிரைவர். டிக்கெட்டுக்குப் பணமெடுத்த போது, கண்டக்டர் அய்யோ, இருக்கட்டும் தம்பி சும்மா வைங்க என்றார்.

ஏன், இது உங்க வண்டியா என்ன? டிக்கட் கிழியுங்கள் என்று சொல்லிவிட்டு, பஸ்ஸின் சீட்டொன்றில் அயர்ந்து சரிந்தது நினைவிருக்கிறது. பிறகு எல்லாமே கடந்து போயின ஒரு பொருளுமற்ற வெற்றுக் காட்சிகளாக பிறந்து வளர்ந்த ஊரின் எல்லை, நண்பர்களோடு கும்மாளமடித்த காலம். காளியம்மன் கோவில் தெப்பக்குளம் சலனமற்றுக் கிடந்தது. மலை முகடுகள். இருள் குமைவதைப் பார்க்கையில் ஓர் நிம்மதி. பேருந்து ஓடும்போது உருவாகும் வெளிச்ச அலைகள். நிதானமாக வளைக்கும் ஒட்டுநரின் கைகள், கண்டக்டர் தூங்கி விட்டிருந்தார். அவர் தலை ஆடிச் சாய்வதும், நிமிர்வதுமாக இருந்தது. சிரிப்பாக வந்தது. பின்னகர்ந்து போகின்றன அனைத்துமே. மனதின் நிச்சலனம் வியப்பாக இருந்தது. சாலைக் காளியம்மன் கோவில், அசையும் தென்னந்தோப்புக்கள், நாய்க்கர் அரண்மனை. திரும்பியது பேருந்து. இருளுக்குள் நழுவிப் போகின்றன எல்லாமும். எதுவும் என்னோடில்லை. காலடியில் கிடக்கும் பை கூட எனதில்லை. இந்த உலகம் ஒருவருமேயற்றது போல் தோன்றியது தானாகவேதான் நகர்கிறது. இந்தப் பேருந்து கூட. கண்களை இறுகமூடிக் கொண்டான் மகா.

3

பேருந்தின் சீரற்ற ஓட்டமும், அதன் அதிர்வுகளும் மகாவால் சகிக்க முடியாதவையாக இருந்தன. வயிற்றில் ஒரு சிறு கலக்கம். அவனை இதுவரை அறியாத புதிய பிரதேசத்திற்குள் எறிவதற்காகக் குலைத்தெடுப்பதுபோல.

மதுரைப் பேருந்துநிலையத்தில் ஆங்காங்கே நின்றிருந்த பேருந்துகள்: மூடியிருந்த கடைகள்:இன்னும் விழித்திருக்கிற இட்லி அடுப்புகள்,பசியில் வயிறு எரிந்தது. பேருந்து நிலையத்திலிருந்து வெளியே வந்தான். சாக்கடை நீர் கறுப்புக் கயிறு போல் நெளிந்தோடியது. தொலைவில் கோயில் கோபுரம் மேகங்களோடு இழைந்தது.

ரயில் நள்ளிரவு கிளம்பும். கடைசி ரயிலேறி மேல்பர்த்தில் படுத்ததுதான் தெரியும். அப்படி அடித்துப் போட்டாற் போல் உறங்கினான். அதிகாலை சென்னை வந்து சேர்ந்தது ரயில், இரைச்சலில் விழித்தபோது இருக்குமிடம் தெரியவில்லை. கூவலும், ரயிலை விட்டு இறங்குபவர்களின் சத்தமும், நெரிசலும்... தன் தோள் பையை எடுத்துக் கொண்டு இறங்கினான். வசந்த பவனோ, ஆரிய பவனோ ஒரு ஹோட்டலில் நுழைந்து தோசையை நிதானமாகச் சாப்பிட்டு காப்பி குடித்தான். அழுக்கேறிய உடைகளும், கலைந்த தலை முடியும் மனதிற்கு உவப்பானதொரு உணர்வைத் தோற்றுவித்தன. நாடோடி அநாதை. ஆனால் பையில் பணமில்லாமலில்லையே! நல்ல ஹோட்டல் அறையொன்றில் குளித்து விட்டு, மறுபடி தூக்கம். ஒரு கவலையுமற்ற, நிம்மதியான உறக்கம், சன்னலுக்கு வெளியே வந்தான். அதீத அலங்காரத்துடன் நின்ற ஒருத்தி பளீரென்ற சிவப்புச் சாயம் அப்பிய உதடுகளைச் சுழித்துச் சிரிப்பதைப் பார்த்தபடியே நடந்தான்.

சென்ட்ரல் ரயில் நிலையம். டில்லி போகும் வண்டி எண்... அறிவிப்பைக் கேட்டவுடன்தான் முடிவு செய்தான். ஜன்னலோர இருக்கையில் உட்கார்ந்துகொண்டு, வெளியே பார்த்தான். ரயில் நிஜமாகத்தானா என்று நீண்ட கேள்வி கேட்பது போல் கூவியது. அவன் மனதின் அலைகள் முற்றிலுமாக அடங்கி அமைதியுற்றிருந்தன. ஏதுமற்ற வெற்றுப் பாத்திரமாகத் தன்னை உணர்ந்தான். அவன் முன்னும், பின்னும் எதிரிலும் எதுவும் இல்லை. ஒன்றுமின்மையின் வெளி அவனை அழைத்தது. மிகவும் உல்லாசமாக, மிகமிக எளிதாக மனம் மிதந்து கொண்டிருந்தது. மறுபடியும் உறக்கம் கண்ணைச் சுழற்றிக் கொண்டு வந்தது. தூங்க ஆரம்பித்தான். அவன் விழிகள்தானே தனக்குள் ஒளிர்வது? இல்லை, அவை தொலை நட்சத்திரங்கள். சுழன்று, அவை அவனைத் தம்முள் ஈர்த்துக் கொண்டன. குளிர்ந்த சுடருக்குள் அவன் எரிந்தான். ஒன்றுமற்ற ஒளியும் இருளுமல்லாத தூய்மை. பிறகுஅது அலையலையாக அவனை இழுத்துச் சென்றது எங்கேயோ, வாரங்கல், போபால்... என்று நிலையங்கள் தாண்டித் தாண்டித் தலைநகரை அடைந்தது ரயில். ஒரு அதிகாலையில் ராம்லால் சேட்டின் தொலைபேசி எண் ஞாபகத்தில் இருந்தது.

பூத்திலிருந்து அவன் பேசியதும் சேட் அதிர்ந்தார். அடுத்த அரை மணியில் காரையெடுத்துக் கொண்டு, ஸ்டேஷனுக்கே வந்துவிட்டார்.

அவனை இறுகத் தழுவி, பாஸ் எப்படிருக்கார்? என்று ஐயாவை விசாரித்தபோது இங்கு வந்திருக்கக் கூடாதோ என்று ஒரு கணம் மகா குழம்பினான்.

நன்றாகயிருப்பதாகச் சொல்லிவிட்டு, தான் வீட்டைவிட்டு வந்தது ஒருவருக்கும் தெரியாது என்றான்தாழ்ந்த குரலில்.

சேட்டின் முகத்தில் குழப்ப ரேகைகள். வியர்த்த நெற்றியை துண்டால் ஒற்றிக் கொண்டார். அவன் கையை இறுகப் பற்றிய விதத்தில் ஆதரவும், இதமும் இருந்தன. அவன் கண்களை உற்றுப் பார்த்து, என்ன ப்ராப்ளம்? என்றார். ஆங்கிலமும், தமிழும், இந்தியும் கலந்த மொழியில் அவர் பேசுவது நன்றாக இருக்கிறதென்று நினைத்தவாறே பதில் சொல்லாமல் ஜன்னலுக்கு வெளியே பார்த்தான். பிறகுசேட் ஒன்றும் கேட்கவில்லை.

பயம் வேணாம். நம்பள் இருக்கோம் என்று தோளில் தட்டின சேட்டின் கைகள்.

இது இந்தியா கேட் என்று காட்டிக் கொண்டே வந்தவர். ஓ, மகா டெல்லி பார்த்திருக்கான் என்று சிரித்தார். சேட்டின் பங்களாவிஸ்தாரமாக

இருந்தது. இரண்டு கார்கள் நின்றிருந்தன். நெட்டிலிங்க மரங்களைப் பார்த்ததும் தன் வீட்டு ஞாபகம் வந்தது. புல்தரையில் பனி பூத்திருந்தது.

சேட்டம்மா மொழுமொழுவென்று கொழுத்து, மேனி பளபளக்க வந்தாள். உடல் முழுக்க நகைகள் ஜொலித்தன.

நமஸ்தே, நமஸ்தே என்று சொல்லிவிட்டுத் திரையிட்ட அறைக்குள் சட்டென மறைந்து கொண்டாள்.

முதல் மாடி ஏறித்தனியறை ஒன்றைத் திறந்து, பாத்.ரெஸ்ட் என்றார்.

நன்றி என்று கூறி விட்டுப் படுக்கையில் சரிந்தான், மகா. அடுத்த உணவு நேரம்.

தங்க வளையல்களனிந்த சிவந்த கைகள் இனிப்பு வகைகளையும் சப்பாத்திகளையும் அடுத்தடுத்துப் பரிமாறிக் கொண்டே இருந்தன. சேட்டம்மாவின் முன் நெற்றி நரையோடியிருந்தது.

சாப்டனும், சாப்டனும் என்று இரண்டு பேரும் மாற்றி, மாற்றிச் சொல்லிக் கொண்டே இருந்தார்கள். சேட்டுக்குக் குழந்தைகள் இல்லை. வீடு முழுக்க வேலையாட்கள்; சிறுமிகள், சமையல் கட்டில் பணிப் பெண்கள்.

இந்த வீட்டை அவனுடையதாக நினைத்துக் கொள்ள வேண்டுமென்றும், எத்தனை நாள் வேண்டுமானாலும் அங்கேயே இருக்கவா மென்றும் தோளில் தட்டி சேட்ஜி சொன்னபோது மகாவிற்குக் ாயிருந்தது.

தயக்கத்தோடு, ஏதாவது வேலை ஏற்பாடு பண்ணித்தந்தால் போதும் என்றான். அதுவரை அங்கே தங்குவதாகவும், வேறு அறை ஏற்பாடு செய்து தர வேண்டுமெனவும் கேட்டதும் சேட் ஓங்கி முதுகில் அடித்தார்,

அரே, நீ நம்பள் வீட்டில் இருக்கிறான். வேலை ? ஈவ்னிங் என் கடைக்குவரான் என்று முடிவாகச் சொல்லிவிட்டு காரை நோக்கி நடந்து விட்டார்.

மறுபடியும் தளைப்பட்ட உணர்வில் திணறினான் மகா. மூச்சு முட்டுவதாகத் தோன்றியது. அறை ஜன்னலை விரியத் திறந்தான். ஜன்னல் கதவுகளின் நுணுக்கமான வேலைப்பாடுகள். தோட்டத்துப் புல்தரையின் பசுமை மீது குழாயில் நீர் பாய்ச்சிக் கொண்டிருந்தான் ஒருவன். தோட்டத்தைப் பராமரிக்கவே எத்தனை வேலையாட்களோ! பழுப்புச் சுருள்களாகக் கிடந்த சருகுகளைப் பெருக்கும் ஒசைமனதைத் தன் வீட்டின் காலை நேரத்திற்குக் கொண்டு செல்கிறது. எதையுமே தான் விட்டு விட்டு வரவில்லை என்ற உண்மை மன அடுக்குகளில் பாரமாக விழுந்தது; ஒரு போதும் அசைக்க முடியாத கனத்தோடு.

4

தென்னை மரங்கள் தூண் தூணாய் நின்றிருந்தன. உயரே போய் கீற்றுக்குள் விருட்டென்று விரிந்து வானம் பார்த்தன. குளுமையான நிழல். கிருட்டிணசாமி பசுங்கீற்றுகள் உரசிக் கொண்டிருக்கும் தென்னைகளுக்கு நடுவில் நாற்காலிகளைப் போட்டிருந்தார். ஒன்றைக் கைகாட்டி சண்முகத்தை அமரச் சொன்னார்.

சற்றுத் தொலைவில் காய்ந்த மட்டைகளையும் சிலாம்புகளையும் பெருக்கித் தள்ளிக் கொண்டிருந்தவனைக் கூப்பிட்டார் கிருட்டிணசாமி.

வீரையா, நல்ல இளநீயா நாலு வெட்டிப் போடு. உங்களுக்கு எப்படி தம்பி தண்ணி அதிகமாவா, பருப்பு வேணுமா?

தண்ணியா இருக்கட்டுங்க. என்ற ரத்தினம் கிருட்டிணசாமியை அன்றைக்குத்தான் முதன் முதலாகப் பார்ப்பதுபோலக் கவனித்தான். திடமான கன்ன மேடுகள் ஏறு நெற்றி, ஆழ்ந்த கண்கள்.

என்னய்யா பார்க்குற? முகம் சோர்ந்து கிடக்கு. எதுவும் பிரச்சினையா?

இல்லீங்க, என் தங்கச்சிய நெனைச்சித்தான்

எந்தத் தங்கச்சி, மூத்ததா?

இல்லய்யா, ரேணுகா.

ஆமாம், செத்துப் போனானே நந்தகோபல்! அவனுடைய மனைவியா? நாலு மாசம். இருக்குமா? மூணாறு மேட்டிலதான? பாறை வழுக்கியா? எப்டி... பாவம். அந்தப் பிள்ளைக்கென்ன?

கிருட்டிணசாமியின் மனதில் கணவனின் உடலை விட்டுத் தள்ளிக் கூடத்து மூலையில் உட்கார்ந்திருந்த ரேணுவின் வடிவம் தெரிந்தது. மண் பொம்மைபோல இருந்தாள், அசைவேயற்று. சுற்றிலும் பரவும் கண்ணீரின் ஈரம் மெல்லிய தடங்களாக அவள் மேல் படிந்து கொண்டிருக்க, எங்கோ வெறித்தபடி இருந்தாள். ஒரு பொட்டுக் கண்ணீரில்லை; கதறவில்லை. வியப்பாக இருந்தது கிருட்டிணசாமிக்கு.

புருஷன் வீட்டிலேயே தானிருப்பேன்னு ஒரே அடம். அம்மாவும் நானும் கூப்பிட்டுப் பார்த்தும் ஊருக்கு வர மாட்டேன்னுது

ஏம்பா, இருந்துட்டுப் போகட்டுமே, அது மனசு போல.

இவகூட அங்க யாரிருக்கிறது? அம்மாதான் துணையாக அங்கே எத்தனை நாளைக்கிருக்க முடியும்? என் தங்கச்சி எங்களோட வந்து இருந்தா நிம்மதி வாய் சொல்லிக்கொண்டே போகும்போதே, நேற்று தன் மனைவி கூப்பிட்டுட்டு வரப் போறீங்களாக்கும்? என்று சடைத்தது ஞாபகம் வந்தது.

சட்டென்று தோப்பிற்குள் இருள் இறங்கியது. வானம் சாம்பல் பூத்துவிட்டது. காற்று அடங்கியிருக்க, காய்ந்த கீற்றுகளில் கரகரப்பு மட்டும் விசித்திரமான கீறல்களாக. நிசப்தத்தின் மீது விழுந்து கொண்டிருந்தது.

ம்ம்ம், சங்கட்டம்தேன். பிடிவாதக்காரியோ?அவனிடம் இளநீரை நீட்டினார்.

அய்யோ, சொல்லி முடியாது அவ பிடிவாதம். பார்த்தீங்களாண்ணே அவ வீட்டுக்காரன் செத்தன்னைக்கு ஒரு பொட்டுக் கண்ணீர் விட்டாளா?

அது மனசிலே என்னவோ? ஆதரவா சொல்லித்தேம் பார்க்கணும்.

நீங்க வந்து சொல்றீங்களாண்ணே நினைக்காமல் வந்து விழுந்து விட்டனவார்த்தைகள்.

நானா? இழுத்தார் அவர்.

இருவரும் மெளனமாக இளநீரை வாய்க்குள் கவிழ்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். குடித்து முடித்துக் கீழே வைத்துவிட்டு அவர் முகத்தையே பார்த்தபடி இருந்தான் சண்முகம்.

கிருட்டிணசாமி சட்டென்று எழுந்தார். நாற்காலியில் கிடந்த துண்டை உதறித் தோளில் போட்டுக் கொண்டார்.

சரி, வாப்பா, சொல்லித்தேன் பார்ப்போமே என்று வேகமாக நடையைப் போட்டார்.

பம்புசெட்டின் இரைச்சல் சீராக ஒலித்தது. வாய்க்கால்களில் தண்ணீர் பொங்கி நிறைந்தோடியது.

கிணற்றோரமாக நின்ற காரைத் திறந்த கிருட்டிணசாமி ஏறுப்பா என்று கூறி விட்டு அவன் வலது சன்னலோரமாக நகர்ந்து உட்கார்ந்ததும், நாமும் ஏறிக் கார் கதவை தேவையில்லாமல் அதீத சத்தத்தோடு மூடினார்.

விளக்கேற்றும் நேரம். ஆனால் அம்மா வராண்டா சோபாவில் படுத்திருந்தாள். உள்ளிருந்து ரேடியோ பாடும் சத்தம்.

கார் சத்தம் கேட்டதும் அம்மா தடக்கென்று எழுந்து உட்கார்ந்தாள்.

சண்முகம், வாங்கய்யா! என்றான்.

அம்மாவின் முகம் மலர்ந்தது.

வாங்கப்பா, உள்ளாற வாங்க என்று கூப்பிய கைகளோடு வரவேற்றாள். பாருங்கய்யா, எங்க குடும்ப கதிய என்று சொல்லிக் கண்கலங்கினாள்.

என்ன செய்யுறதும்மா, எல்லாம் நேர காலம். நம்ம கையில என்ன இருக்கு? என்று வழக்கமான வார்த்தைகளை