Losse Flodder

By Charlie Hedo

Karen en Jeff zijn tien jaar getrouwd wanneer ze op vakantie uit verveling een partijtje tennis spelen. Zij krijgt de smaak te pakken en eens terug thuis besluit ze tennislessen te nemen. Buiten haar wil om, compleet buiten haar zinnen, valt ze voor de charmes van de knappe tennisleraar Jim. Ze biecht haar avontuurtje op aan haar man die uit pure woede het tuinhuis sloopt. Terwijl hij het tuingereedschap naar buiten kiepert vindt hij de revolver die hij erfde van zijn grootvader. Vanaf dan gebeurt het ondenkbare.
De pornovelles van Charlie Hedo zijn korte romans van 5000 tot 15000 woorden. Ideaal om te lezen op de smartphone en elk ander multimedia apparaat.

• Language: Nederlands
• Publisher: Charlie Hedo
• Release date: Jun 23, 2011
• ISBN: 9781466106093

Charlie Hedo

Charlie Hedo is een Nederlandstalige schrijver. Hij woont en werkt in Oostende, Vlaanderen.

Book preview

Chapter 1

In mijn jeugd speelde ik niet onaardig tennis en als veertienjarige droomde ik ervan om ooit op Wimbledon te staan. Eens volwassen begreep ik dat ik daar te weinig talent voor had. Ik was een goede hobbyspeler. Toen mijn jeugdvrienden begonnen te werken en vervolgens trouwden verloor ik mijn tennismaten.

Na mijn legerdienst kwam ik terecht bij het advocatenbureau Kramer & co en speelde ik heel sporadisch met mijn collega’s en dan vooral met de oude Kramer die verrassend genoeg over een heel behoorlijke techniek beschikte - hij was beter dan ik. Toen ik er een jaar werkte werd hij zeventig en vijftien jaar later stierf hij.

Ikzelf hield helemaal op met tennissen toen ik trouwde met Karen. Zij was een heel passionele vrouw met veel hobby’s maar sporten hoorde daar niet bij. Tot we op vakantie in een afgelegen dorpje in de Franse Languedoc eens samen op een tennisveld belandden, omdat er voor de rest compleet niks te beleven was.

Ze bakte er absoluut niks van maar ze vond het fijn. Omdat ik een beetje ervaring had slaagde ik er in al haar onhandig geslagen ballen mooi terug in te leveren vlak voor haar voetjes zodat zij niet veel hoefde te lopen. De bal botste op een mooie hoogte voor haar waardoor ze het niet echt moeilijk had om hem te raken, wat dus meestal lukte.

Na de vakantie schreven we ons in bij TC Sothegem en vanaf dan speelden we elk weekend. Zij kreeg er gaandeweg steeds meer zin in. Met mijn werk en zo had ik in de week geen tijd maar zij werd aangemoedigd door de wedstrijdjes tegen mij waarvan ik haar de overwinning cadeau gaf en ze wou meer.

Toen ze op de club enkele vriendinnen maakte tegen wie ze in de week kon spelen ondervond ze dat ze nog geen tweede Kournikova was en besloot ze om tennisles te nemen. Vooral haar opslag die ze onderhands gaf kon beter zei ze. In feite kon alles beter, er was nog veel werk aan mn vrouwtje.

Het was jaren geleden dat ik lid geweest was van de club maar ik kende nog enkele mensen en ik polste naar een betaalbare tennisleraar voor beginnende speelsters. Ik vernam dat de nieuwe uitbater van de kantine een lijst bezat van alle beschikbare instructeurs. Het bleek dat tennissen aan populariteit had gewonnen sedert ik gestopt was want veel leraars hadden geen enkel uurtje meer vrij.

Dus was ik aangewezen op de kantine-uitbater, een man met een walrussnor die ik de voorbije weken had proberen te mijden omdat de vrouw van wie hij onlangs scheidde een cliënte van mijn kantoor was. Een collega van mij had hem een excessief hoge alimentatie aangenaaid en op een of andere manier schaamde ik mij daarvoor.

Maar de man bleek een joviale kerel die mij hartelijk de hand schudde toen ik hem aansprak. Waarschijnlijk weet hij niet eens dat ik advocaat ben, dacht ik.

Ik denk soms veel te veel na. Ik schaam me te pas en te onpas.

Een tennisleraar voor je knappe vrouwtje vroeg hij? Jim is absoluut de beste, maar zoals dat gaat: de beste zijn volgeboekt.

Het hoeft niet echt de beste te zijn, zei ik, Karen begint pas.

Weet je wat, zei de kantine-baas terwijl hij me een gratis drankje aanbood, ik doe een woordje voor je. Dankzij mij is Jim hier kunnen starten. In het begin had hij nul klanten, nu is hij de meest gevraagde leraar. Hij staat bij me in het krijt.

Dat is vriendelijk van je, zei ik.

Ik stond er op mijn drankje te betalen maar hij weigerde beslist.

Met een advocaat sta je best op goeie voet, knipoogde hij naar me en toen ging hij een andere klant bedienen.

Ik hoopte dat hij mij niet met de duurste tennisleraar van het land had opgezadeld maar dat bleek mee te vallen. Toen ik met Jim kennis maakte bleek zijn uurloon zeker niet veel hoger te liggen dan dat van de minder aangeschreven tennisleraars.

Hij was een knappe, blonde man met een zeer atletisch voorkomen. Een meter vijfentachtig, breed geschouderd en met gespierde kuiten en armen. Ik zou gezworen hebben dat hij een professioneel atleet was maar hij bleek een werkloze kunstenaar.

Veel leden op de club dachten dat Jim tennisleraar was van beroep. Er waren er die ervan uitgingen dat hij de meest getalenteerde speler was van de club die ofwel het tennis professioneel beoefende ofwel op een zodanig hoog niveau speelde dat hij van het prijzengeld kon leven.

De waarheid was dat hij een redelijk goede speler was, omdat hij elk uur van de dag, dag in dag uit, op de tennisclub vertoefde.

Hij woonde vlakbij en voor hij lid werd, een aantal jaren geleden, waren zijn dagen leeg. Iedereen wist dat hij niet werkte om den brode, maar niemand zag in hem de werkloze arbeider die ooit door zijn vader werd verplicht steenkapper te worden omdat zijn vader nu ook eenmaal steenkapper was.

Jim wilde geen stenen kappen, tenzij om er beeldhouwwerken van te maken. Jammer genoeg kon hij er van die laatste maar af en toe eentje verkopen. En dus verdiende hij bij als leraar tennis en werd er met de jaren erg goed in.

Karen was in de uren voor haar eerste les zo zenuwachtig als een tienermeisje dat naar een eindexamen moet. Ik moest met haar mee onder andere om haar spullen te dragen. Ze had vier tennisrackets in haar tas gepropt. En ze had genoeg kleren mee om vijf sets te spelen op Roland Garros.

Jim is een heel gezellige vent zei ik, hij zal je niet opeten. En hij zal je zeker niet misprijzen omdat je nog geen topniveau haalt. Het is juist de idee achter tennislessen dat diegene die ervoor betaalt nog niet in de top 100 van het wereldtennis staat.

Lach maar zei ze.

En we lachten allebei om haar lieflijk aandoende zenuwachtigheid.

Ik weet dat tennisplein niet eens zijn, zei ze.

TC Soteghem was een tamelijk grote club die gevestigd was op een prachtig domein in een gebied vol glooiingen dat deel uitmaakte van de Vlaamse Ardennen. Er waren vijf niet van elkaar afgescheiden velden die vlak voor de kantine lagen. Verder weg waren er nog eens vijf velden die elk hun eigen omheining hadden. Ze lagen in de diepte, afgeschermd van de andere velden door een haag.

Hier kon men rustig spelen zonder pottenkijkers. Vooral voor een beginnelinge die onzeker is over zichzelf was dat ideaal.

Het is geen doolhof toch zei ik tegen mn schatje.

Ik kan de velden niet uit elkaar houden zei ze.

Oké, maar schiet dan op zei ik.

Ik had een tweetal uurtjes verlof genomen maar kon me niet permitteren de hele dag van kantoor weg te blijven.

Ik ben er, ik ben er bijna antwoordde ze vanuit de badkamer.

Nog een half uurtje dan, dacht ik.

Wanneer ze in de badkamer was en zei dat ze bijna klaar was duurde het zeker nog een half uur.

We waren al tien jaar getrouwd. Ik kende haar door en door.

Na de douche en terwijl ze zich verder opmaakte maakte ze de deur open. Ik zag haar naakte achterkant terwijl ze een terracotta-achtige substantie op haar wangen borstelde. Ze schminkte zich voor een tennispartijtje, alsof de pers op haar stond te wachten. Ik kon een glimlach niet onderdrukken terwijl ik haar bezigheden in me opnam.

In plaats