Trio tijdens TAZ

By Charlie Hedo

‘Waar slaap je?’ vroeg ze.
Jeetje.
Het is zij die het vraagt. Het was aan hém, je moet op zeker moment de man het initiatief laten. Anders is het al te makkelijk. Jij schrijvend loeder. Hoe durf je?
Ze moest er iets aan doen.
Ik moet ingrijpen, ging door Julie heen. Ik kan hem niet aan haar overlaten, ze past niet bij hem, hij staat hoger in rang. Hij ...
‘Wat doen ze na het optreden?’ vroeg ze aan Ilja.
‘Romeo rijdt ...’
‘Tom!’ riep Brusselmans.
Zijn vriend Lanoye was er.
‘Ik bèn met de trein gekomen,’ zei Lanoye.
‘Jij met de trein, echt? Jij dramaqueen,’ zei Brusselmans.
‘Kom jij echt met de trein, meneer Lanoye?’ vroeg Arnon.
‘Jewèl,’ zei Lanoye, ‘in eerste klasse jewèliswaar, eerste klasse is effegoed voor het milieu en op die manier hèbben de arme mènsen in tweede klasse méèr plaats. Dat is zo altruïsties van me.’
Hoe raar spreekt die, dacht Julie. Is dat een schrijver, spreken die zo? En Brusselmans met zijn paardenmarchandaccent, dat is al even erg. Het is net of die ene schijt het paardenbiefstuk uit dat die andere net heeft gekauwd. En de derde, die kleine, kijkt momenteel naar de billen van wie er echt toe doet.
‘Wie is die mooie jongen?’ vroeg Lanoye.
‘Waar?’
‘Die naar het toilet is.’
Het toilet in Hotel du Parc was te bereiken via een openstaande deur waarachter een marmeren trap lag. Julie kon zien hoe Romeo het laatste stukje ervan afdaalde. Daarna verdween hij in het donker.
‘Dat is Romeo,’ zei Lize.
‘Knàp vèntje,’ zei Lanoye. ‘Maar hier sitten nog mooie jongens zie ik.’
‘Dank je,’ zei Brusselmans.
‘Wie ben jij?
‘Ik ben Arnon,’ zei Arnon. ‘En dit hier is mijn vrou...’
‘Mooi, en deze hier?’
‘Dat is Ilja. Wij zijn beiden germanisten.’
‘Mooi mooi.’
‘En ik ben Lize,’ zei Spit.

Charlie Hedo beschrijft in deze prachtige novelle hoe een literaire avond er na corona uit zou kunnen zien. Waar blijft het vaccin?
Deze pornovelle is tevens opgenomen in de fantastische bundel 'Niet alle vrouwen liggen onder'.

• Language: Nederlands
• Publisher: Charlie
• Release date: Sep 15, 2020
• ISBN: 9780463812372

Charlie Hedo

Charlie Hedo is een Nederlandstalige schrijver. Hij woont en werkt in Oostende, Vlaanderen.

Book preview

Trio tijdens TAZ

Eroman

by Charlie Hedo

Copyright 2020 Charlie Hedo

Smashwords Edition, License Notes

This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return to Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author.

Het taalgebruik in dit verhaal is expliciet. De scènes zijn pornografisch van aard. Alle personages en gebeurtenissen zijn fictief. Niet lezen als je overgevoelig bent voor pikante scènes.

XXXX

Like and Follow:Facebook

Twitter @HedoCharlie

Charlie Hedo @ Smashwords

Facebook and Twitter Reading Club:

#Pornovelle

Van dezelfde uitgever:

Kijk ook uit naar de stripverhalen van Sylvia Dubois. En de pornovelles van Charlie Hedo. Charlie Hedo werkt mee aan de scenario’s van de stripverhalen.

Sommige pornovelles verschijnen als Audiobook. Met de sexy stemmen van Nikki Delgado en Aphrodite. Verkrijgbaar in uw online boekhandel !!

Trio tijdens TAZ

Ze waren met de trein gegaan. Ze liepen langs de kaaien tot bijna aan de Rode Blokken. Daar was het al. Ze hadden een appartementje gehuurd voor een weekend tijdens Theater aan Zee in het jaar vóór Corona. Corona was in 2020.

Op 2 augustus om vijf uur zouden een stuk of drie schrijvers voorlezen uit de brieven die Joseph Roth aan Stefan Zweig schreef. Niemand kende die twee. Enkel wie literatuur had gestudeerd op universitair niveau had de namen ooit eens horen vallen.

Julie ging vooral voor de zee. Ze wilde ook de schrijver Herman Brusselmans wel eens zien. Hij was een van de voorlezers. Ilja huurde een huisje in de Kalversteeg in Gent, dichtbij de loft waar Herman Brusselmans woonde. Hij kende hem zelfs persoonlijk. Volgens Ilja kakte de hond van Brusselmans dagelijks voor zijn deur. De deur van Ilja dus.

Ilja was de beste vriend van Arnon. Arnon was de echtgenoot van Julie. Ze waren jong getrouwd. Dat weekend van twee tot en met vier augustus zouden ze logeren in Oostende, in een tamelijk duur appartement aan de Rode Blokken. Ze deelden de kosten, Ilja zou de helft betalen, het koppel Julie-Arnon de andere helft.

Er waren drie slaapkamers, twee voor volwassen koppels en een derde voor een kind. In principe kon in die kamer nog iemand slapen, zodat de kosten door drie konden gedeeld.

‘Ken je geen literatuurliefhebber meer?’ vroeg Julie aan haar man.

Ze plaagde hem ermee. Hij en Ilja hadden Germaanse gedaan. Ze studeerden met vijf af. Af en toe kwamen die vijf samen om over pas verschenen boeken te discussiëren.

‘Zijn er in heel Gent werkelijk maar jullie twee en die drie andere afgestudeerden die zich literatuurliefhebber noemen?’ vroeg Julie op de trein naar Oostende.

Ilja zou later oprijden, hij werkte die namiddag nog.

‘Straks na het voorlezen zeg ik het tegen Brusselmans,’ zei Arnon, ‘dat jij een literatuurbarbaar bent.’

‘Van hem wil ik wel een handtekening,’ lachte ze. ‘Hij is bekend, van radio en tv.’

Arnon ging gespeeld kwaad aan de overkant van de gang zitten, bij een mevrouw van vijftig ongeveer.

‘Ik wil een handtekening van alle drie de voorlezers,’ zei Arnon tegen de vijftigster naast wie hij was gaan zitten.

‘Die andere twee ken ik niet eens,’ plaagde Julie.

‘Ze kent Tom Lanoye en Lize Spit niet,’ zei Arnon tegen de vrouw naast hem.

‘Ik eerlijk gezegd ook niet,’ zei die vrouw.

Sliep uit.

Bijna niemand kan vijf nog levende schrijvers opnoemen.

Ze hadden er om gewed.

Ze vroegen aan de mevrouw op de trein om vijf schrijvers op te noemen. Levende.

‘Als het meer is dan vijf pijp ik je in de toiletten,’ fluisterde Julie in zijn oor.

Ze kwamen bijna in station Brugge aan.

De mevrouw op de trein kende maar drie levende schrijvers.

‘Brusselmans,’ zei zij, ‘enne … even denken, Lize Spit, en hoe heet hij … Harry ….’

‘Die is dood,’ zei Arnon.

‘Reve dan?’ probeerde de vrouw.

‘Ook dood.’

‘Heeft Matthijs Van Nieuwkerk niet in een boek geschreven?’

‘In een boek geschreven?’

‘Portretten van bekende Nederlandse vaders.’

‘Goed dan. We hebben er drie.’

‘Verder ken ik er geen,’ zei de vrouw, ‘behalve nog die man die dat koNijntje tekende, hoe heet ie ook alweer?’

‘Telt niet. Bovendien dood.’

‘Dan weet ik het niet meer,’ zei ze.