Trappe van verleentheid
Die 1980’s was voorwaar ’n vreemde tyd.
Saterdagaande het Don Johnson Afrikaans gepraat op Misdaad in Miami, en Donderdagaande het Eon de Vos probeer verduidelik sonder om te verduidelik waarom party van die snitte op sy treffersparade sonder woorde gespeel moes word. In die geval van een liedjie wat ek veral onthou – sy naam was “Boom Boom (Let’s go back to my room)” – kon ek nooit verstaan hoekom die mense by die SAUK gedink het ’n liedjie oor iemand wat té hard aan ’n kamerdeur klop, is nie geskik vir die volk se ore nie.
’n Ander koddigheid was dat bykans elke koerant in die land verplig gevoel het om die een of ander fietsren
