Η Κατάρα: Το Ενδιάμεσο Βασίλειο, #1

By Phoenix Grey

Η Κατάρα είναι το 1ο βιβλίο της πετυχημένης σειράς βιβλίων litRPG Το Ενδιάμεσο Βασίλειο της Phoenix Grey και είναι το πρώτο litRPG βιβλίο –ή, τουλάχιστον, από τα λίγα litRPG βιβλία– μέχρι στιγμής που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά και έχουν αρχίσει να κερδίζουν κοινό.

Υπόθεση:
Πεταμένος σε έναν φανταστικό κόσμο γεμάτο εφιαλτικά τέρατα, σε έναν κόσμο με μαγικά που προκαλούν δέος, σε έναν κόσμο με πολύ περισσότερο περπάτημα απ' ό,τι πίστευε, ο Γουίλ πρέπει να περιηγηθεί στους κινδύνους του Βασιλείου και να ξεδιαλύνει το μυστήριο του πώς βρέθηκε εκεί και πώς θα βγει από εκεί. Η φαντασία συναντά τις συνέπειες της πραγματικής ζωής σε ένα παιχνίδι που μπορεί να σημαίνει τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Αλλά πρώτα, ο Γουίλ πρέπει να ξεπεράσει το γεγονός ότι είναι νουμπάς...

• Language: Ελληνικά
• Publisher: BadPress
• Release date: Mar 1, 2024
• ISBN: 9781667457161

Book preview

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ

Ως μεταφραστής αυτού του βιβλίου LitRPG, νιώθω μεγάλη τιμή που μου δόθηκε η ευκαιρία να παρουσιάσω αυτό το συναρπαστικό και καινούργιο –για τα ελληνικά δεδομένα– είδος σε αναγνώστες και αναγνώστριες που μιλούν την ελληνική γλώσσα.

Όμως, τι είναι LitRPG; Το LitRPG, ή αλλιώς «Literary Role Playing Game» (λογοτεχνικό παιχνίδι ρόλων), είναι ένα είδος μυθοπλασίας που συνδυάζει στοιχεία τόσο της παραδοσιακής λογοτεχνίας όσο και του κόσμου των παιχνιδιών, δημιουργώντας μια μοναδική και ενδιαφέρουσα εμπειρία ανάγνωσης.

Η μετάφραση, λοιπόν, αυτού του βιβλίου LitRPG θα επιτρέψει σε περισσότερους ανθρώπους –κυρίως γκέιμερς και λάτρεις του φανταστικού– να γνωρίσουν το πώς είναι να ανεβαίνεις επίπεδο, να περιηγείσαι σε πολύπλοκα συστήματα γκέιμινγκ και να αντιμετωπίζεις τρομερούς εχθρούς σε έναν εικονικό κόσμο.

Επίσης, ως μεταφραστής, είμαι ευγνώμων για την ευκαιρία που μου δόθηκε να δουλέψω πάνω σε αυτό το βιβλίο και να αναλάβω αυτήν τη σειρά βιβλίων. Επειδή πιστεύω ότι η πιστή τήρηση του πρωτότυπου κειμένου είναι πολύ σημαντική, προσπάθησα να το καταστήσω προσιτό στους αναγνώστες και στις αναγνώστριες που μπορεί να μην έχουν εξοικειωθεί με το είδος ή την ορολογία του γκέιμινγκ. Επομένως, στόχος μου είναι να διασφαλίσω ότι το αναγνωστικό κοινό θα βυθιστεί πλήρως σε αυτόν τον συναρπαστικό κόσμο, ανεξάρτητα από την εξοικείωσή του με το είδος. Γι' αυτό, έχω επιλέξει να μεταγράψω τα ονόματα και τις τοποθεσίες, αλλά και να μεταφράσω τους όρους γκέιμινγκ. Θα ήθελα να μάθω αν αυτό αρέσει στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, γιατί το συγκεκριμένο LitRPG είναι το πρώτο –αν όχι το πρώτο, τότε σίγουρα ένα από τα πρώτα– του είδους του μεταφρασμένο στα ελληνικά.

Ελπίζω οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες να απολαύσουν αυτό το βιβλίο LitRPG όσο απόλαυσα κι εγώ τη μετάφρασή του. Ήταν χαρά μου να δουλέψω πάνω σε αυτό το έργο και είμαι ενθουσιασμένος που θα το μοιραστώ με το αναγνωστικό κοινό που θέλει να διαβάσει βιβλία LitRPG στα ελληνικά ή/και διαβάζει, γενικότερα, βιβλία στα ελληνικά.

Στέφανος Καράμπαλης,

15 Μαΐου 2023

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Αφιερωμένο στον Τζον που με βοήθησε να σκεφτώ τις ωραιότερες ανατροπές της πλοκής αυτής της σειράς (που θα διαβάσετε στα επόμενα βιβλία).

ΓΗ – 3 Φεβρουαρίου 2057

Ο Γουίλ ένιωθε μια ενέργεια να τον διαπερνάει καθώς έγραφε βιαστικά τα στοιχεία του στα έγγραφα πρόσληψης για τη νέα του θέση ως δοκιμαστής έκδοσης BETA στη Ράντικαλ Ιντεράκτιβ. Δεν είχε νιώσει ποτέ ξανά τόσο ενθουσιασμό που τον πήρανε σε μια δουλειά. Είχε περάσει κεφάτος τη μεγάλη γυάλινη διπλή πόρτα και φορούσε το καλύτερο κοστούμι του. Η όμορφη νεαρή ρεσεψιονίστ είχε χαμογελάσει πλατιά με τον υπερβάλλοντα ζήλο του, καθώς κατέγραφε την άφιξή του, και του είχε πει να καθίσει στην αίθουσα αναμονής. Θα τον καλούσε η εκπρόσωπος του ανθρώπινου δυναμικού για να συμπληρώσει τα χαρτιά της πρόσληψής του.

Αυτό ακόμα δεν του φαινόταν αληθινό. Πόσοι ονειρεύονταν να δουλέψουν για μια εταιρεία όπως η Ράντικαλ Ιντεράκτιβ, μια εταιρία-κολοσσός στον κλάδο της εικονικής πραγματικότητας; Οι θέσεις στην ομάδα δοκιμών έκδοσης BETA της Ράντικαλ Ιντεράκτιβ ήταν περιορισμένες και πολυπόθητες για τους επίδοξους γραφίστες, και αυτό ήταν το πρώτο βήμα για να ξεκινήσει κανείς καριέρα στην εταιρεία.

Όλοι ξεκινούσαν από τον πάτο. Το αν θα προαγόσουν ή όχι εξαρτιόταν από τις δεξιότητες και τη θέλησή σου. Ο Γουίλ είχε πτυχίο στη γραφιστική σχεδίαση βιντεοπαιχνιδιών. Το είχε εδώ και τρία χρόνια, αλλά δεν είχε καταφέρει ποτέ να κάνει το πρώτο βήμα σε κάποια εταιρεία παιχνιδιών. Ήταν ένας ανταγωνιστικός κλάδος, με χιλιάδες ανθρώπους σαν κι αυτόν να παλεύουν για ένα κομματάκι από την πίτα. Ήξερε από την αρχή ότι τα περισσότερα άτομα με πτυχίο στη σχεδίαση βιντεοπαιχνιδιών δεν κατάφεραν ποτέ να εργαστούν στον τομέα. Πολλοί φίλοι και μέλη της οικογένειάς του τον είχαν προειδοποιήσει να μην ακολουθήσει αυτόν τον κλάδο ως καριέρα, όμως εκείνος, όντας αγύριστο κεφάλι και αποφασισμένος, είχε αγνοήσει τις προειδοποιητικές συμβουλές τους. Δύο από τους φίλους του σπούδαζαν επίσης διαφορετικές κατευθύνσεις της σχεδίασης βιντεοπαιχνιδιών. Ποτέ δεν τους είδε ως ανταγωνιστές και ποτέ δεν σκέφτηκε τις ορδές άλλων ατόμων που γνώρισε στο διαδίκτυο και που σπούδαζαν το ίδιο. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, ήταν αρκετά τυχερός. Είχε καταπληκτικούς γονείς που τον αγαπούσαν και τον στήριζαν, σπουδαίους φίλους που πάντα τον υποστήριζαν και μια σπασίκλα για κοπέλα που είχε γνωρίσει στο μάθημα ανάπτυξης χαρακτήρων. Πώς θα μπορούσαν να μην τον ευνοήσουν και αυτήν τη φορά οι θεοί;

Αμέσως μετά το κολέγιο, είχε κάνει αίτηση σε κάθε εταιρεία βιντεοπαιχνιδιών που μπορούσε να σκεφτεί. Γιατί να ξεκινήσει από τα τάρταρα αφού είχε κάνει το καθήκον του και είχε πάρει το πτυχίο του; Όρμησε κατευθείαν στο ψαχνό, συμπληρώνοντας αιτήσεις για εργασία ως γραφίστας βιντεοπαιχνιδιών, και ας απαιτούνταν χρόνια εμπειρίας.

Μετά από μερικούς μήνες επιστολών απόρριψης, έγινε πιο ταπεινόφρων. Μήπως τελικά δεν ήταν τόσο εύκολο να βρεις δουλειά στον κλάδο; Πίστευε ότι το πορτφόλιό του ήταν εντυπωσιακό, αλλά, ομολογουμένως, είχε δει στο διαδίκτυο ότι υπήρχαν κι άλλοι, που τον είχαν κάνει σκόνη. Ήταν σαφές ότι ο κόσμος ήταν γεμάτος από εκπληκτικά ταλαντούχους άνεργους γραφίστες.

Οι γονείς του άρχισαν να τον πιέζουν να βρει δουλειά και, τελικά, βρήκε μια μερικής απασχόλησης σε ένα εστιατόριο, ενώ προσπαθούσε να ενισχύσει το πορτφόλιό του, για να ταιριάζει καλύτερα με τον ανταγωνισμό, και συνέχισε να υποβάλλει αιτήσεις όποτε άνοιγαν θέσεις εργασίας σε μεγάλες εταιρείες γκέιμινγκ. Ωστόσο, η τύχη δεν φαινόταν να είναι με το μέρος του και η ψυχρή πραγματικότητα της απερισκεψίας του άρχισε να τρυπώνει μέσα του σε εντελώς απελπιστικό βαθμό. Πιθανότατα, δεν θα μπορούσε ποτέ να εργαστεί για μια εταιρεία γκέιμινγκ.

Μη θέλοντας να σπαταλήσει εντελώς το πτυχίο του, χώθηκε στον τομέα της τεχνολογίας. Δεν αντιπαθούσε τη δουλειά του, αλλά δεν ήταν ιδανική. Λίγα ήταν τα πράγματα που ήταν πιο απογοητευτικά από το να λαμβάνεις μια κλήση για σέρβις και να μπαίνεις στο σπίτι κάποιου, διαπιστώνοντας ότι ο υπολογιστής είχε κλείσει επειδή η γάτα του ιδιοκτήτη είχε παρασύρει τα καλώδια του υπολογιστή. Ήταν πραγματικά τόσο τεμπέληδες οι άνθρωποι τότε, που τους ήταν πιο εύκολο να καλέσουν μια εταιρεία από το να ακολουθήσουν ένα καλώδιο; Η απάντηση ήταν ναι. Δυστυχώς, ο κόσμος στον οποίο ζούσε ήταν γεμάτος από στόκους που δεν έπαυαν ποτέ να τον εκπλήσσουν.

Η ζωή ήταν πλέον στάσιμη, ελλείψει καλύτερης λέξης. Συμβιβάστηκε με την ανόητη ύπαρξή του, επιδιορθώνοντας υπολογιστές την ημέρα και ξεφεύγοντας στους φανταστικούς κόσμους, που ήθελε να χτίσει, τη νύχτα. Ήταν γλυκόπικρο κάθε φορά που έβγαιναν νέα παιχνίδια. Παρόλο που του άρεσε να τα παίζει, του ήταν επίσης μια υπενθύμιση πώς θα έπρεπε να ήταν η ζωή του. Πώς έβρισκαν αυτοί οι άνθρωποι αυτές τις δουλειές; Αναρωτιόταν. Είχαν διασυνδέσεις; Μήπως το πορτφόλιό του ήταν όντως χάλια και απλώς δεν το ήξερε; Είχε ρωτήσει αρκετούς από τους φίλους του και πάντα έδειχναν να εντυπωσιάζονται από τη δουλειά του. Αλλά ίσως αυτές οι απόψεις να ήταν προκατειλημμένες ή απλώς προσπαθούσαν να είναι καλοί. Δεν ήταν σίγουρος ότι τον ενδιέφερε πια. Η ζωή του δεν πήγαινε έτσι όπως ήθελε, οπότε έπρεπε να πορευτεί με αυτά που είχε.

Είχε ακόμα ενεργοποιημένες τις ειδοποιήσεις στο ιμέιλ του ώστε να ενημερώνεται κάθε φορά που δημοσιευόταν μια νέα θέση εργασίας που αφορούσε το γκέιμινγκ, αλλά ποτέ δεν είχε πολλές ελπίδες όταν έκανε αίτηση. Γιατί να το κάνει όταν ήξερε τι να περιμένει; Επιστολές, η μία μετά την άλλη, που του έλεγαν ότι είχαν βρει έναν υποψήφιο πιο κατάλληλο για τη θέση. Είχε βαρεθεί να τις διαβάζει. Πολλές φορές, δεν άνοιγε καν τα ιμέιλ. Γιατί να το κάνει όταν η πρώτη γραμμή που έβλεπε στην προεπισκόπηση έλεγε «Σας ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας. Δυστυχώς, θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε...»

Ναι, είμαι σίγουρος ότι το εννοείτε το δυστυχώς.

Η Ράντικαλ Ιντεράκτιβ δεν ήταν εταιρεία γκέιμινγκ, γι' αυτό και, πιθανώς, δεν είχαν απλώς παραβλέψει την αίτησή του όταν αυτή έφτασε στο γραφείο του ανθρώπινου δυναμικού της. Η αγορά-στόχος της ήταν ο εκπαιδευτικός και ο ιατρικός κλάδος· σχεδίαζαν ένα λογισμικό που αξιοποιούσε τα προηγμένα συστήματα εικονικής πραγματικότητας για τη διδασκαλία πρακτικών εφαρμογών. Αυτό δεν ενθουσίαζε ιδιαίτερα τον Γουίλ. Αυτό που τον ενθουσίαζε ήταν ότι ήταν μέχρι στιγμής εξπέρ και προσέφεραν την πιο ρεαλιστική απόδοση αντικειμένων στον κόσμο της εικονικής πραγματικότητας. Προσλάμβαναν μόνο τους καλύτερους των καλύτερων γραφιστών, πράγμα που σήμαινε ότι ήταν πραγματική ευκαιρία για τον Γουίλ να κάνει όνομα εκεί, αν μπορούσε να εξελιχθεί στην εταιρεία.

Ο Γουίλ ήταν τόσο συνηθισμένος να λαμβάνει επιστολές απόρριψης που παραλίγο να διαγράψει το απαντητικό ιμέιλ από τη Ράντικαλ Ιντεράκτιβ όταν το είδε για πρώτη φορά. Είχε τσεκάρει το κουτάκι δίπλα του μαζί με άλλα ανεπιθύμητα που λάμβανε καθημερινά. Λίγο πριν πατήσει το κουμπί διαγραφής πρόσεξε ότι η προεπισκόπηση έγραφε «Συγχαρητήρια».

Όταν άνοιξε το ιμέιλ, ένιωσε την καρδιά του να εκρήγνυται. Τον είχαν καλέσει σε συνέντευξη! Πόσο συναρπαστικό ήταν αυτό; Ήταν η πρώτη φορά που μια εταιρεία του έδινε την ευκαιρία να αποδείξει ότι άξιζε!

Τα υπόλοιπα έμοιαζαν με όνειρο. Βασικά, ο Γουίλ δεν ήλπιζε πολύ ότι θα κατάφερνε να περάσει τη διαδικασία της συνέντευξης. Παρόλο που η Ράντικαλ Ιντεράκτιβ δεν ήταν εταιρεία γκέιμινγκ, οι θέσεις εξακολουθούσαν να είναι περιζήτητες. Παραλίγο να πετάξει από τη χαρά του όταν είπαν τα καλύτερα για το πορτφόλιό του και ήθελαν να τον προσλάβουν αμέσως. Τώρα, επιτέλους θα είχε την ευκαιρία να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.

Κοίταξε στα γρήγορα τα χαρτιά, γράφοντας βιαστικά το όνομά του· τόσο βιαστικά, που μόλις και μετά βίας ήταν ευανάγνωστο στις περισσότερες σελίδες. Τα μάτια του σκάναραν τα έγγραφα, το W-9 και τις συμβάσεις εμπιστευτικότητας και όλη την υπόλοιπη χαρτούρα που συνοδεύει την έναρξη μιας νέας εργασίας. Είχε δει παρόμοια έντυπα πολλές φορές στο παρελθόν σε άλλες δουλειές που είχε δουλέψει. Αλλά όταν έφτασε στο τελευταίο έντυπο έκανε μια παύση για να σκεφτεί.

Συναίνεση για τη δοκιμή έκδοσης BETA του Βασιλείου

Αν θυμόταν καλά, το Βασίλειο ήταν το παρθενικό ταξίδι της Ράντικαλ Ιντεράκτιβ στον κόσμο των μαζικών διαδικτυακών παιχνιδιών ρόλων εικονικής πραγματικότητας για πολλούς παίκτες, ή, πιο απλά, των VRMMORPG. Τότε, η εταιρεία ήταν απλώς μια νεοφυής επιχείρηση και δεν είχε τα κεφάλαια για να προσλάβει τους καλύτερους σχεδιαστές του χώρου. Το παιχνίδι δυσλειτουργούσε, είχε σφάλματα και η απόκριση όταν ετίθετο στον ανταγωνισμό ήταν απογοητευτική. Οι πωλήσεις του παιχνιδιού δεν κορυφώθηκαν ποτέ και ουσιαστικά ξεχάστηκε πριν καν κερδίσει έδαφος. Η εταιρεία παραλίγο να χρεοκοπήσει από την αποτυχία του πρότζεκτ. Τότε έστρεψε την προσοχή της σε μικρότερες εφαρμογές, εστιάζοντας στην ποιότητα των σύντομων εκπαιδευτικών παιχνιδιών της αντί να σκορπίζει δεξιά και αριστερά τους πόρους της για να δημιουργήσει έναν γιγαντιαίο εμβυθιστικό κόσμο.

Για μια στιγμή, ο Γουίλ ενθουσιάστηκε που ίσως θα προσπαθούσε να φτιάξει το ριμέικ και να αναβιώσει το παιχνίδι. Ήθελε τόσο πολύ να εργαστεί σε ένα τέτοιο πρότζεκτ. Αλλά καθώς διάβαζε το χαρτί, συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν στο πλάνο να κυκλοφορηθεί σε ευρεία κλίμακα. Αντ' αυτού, η εταιρεία δοκίμαζε το παιχνίδι σε ασθενείς με εγκεφαλικά προβλήματα, συνεργαζόμενη με τον ιατρικό κλάδο και ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το παιχνίδι για την επιδιόρθωση τμημάτων με βλάβες του εγκεφάλου των ασθενών ώστε να τους κάνει και πάλι 100% λειτουργικούς. Ο Γουίλ απλώς δεν μπορούσε να φανταστεί πώς η δυσλειτουργική απόδοση θα μπορούσε να κάνει οτιδήποτε άλλο εκτός από το να απογοητεύσει τους ανθρώπους που θα υποβάλλονταν σε αυτήν. Τα βίντεο για την πλοκή του παιχνιδιού που είχε δει δεν ήταν και τόσο εντυπωσιακά, γι' αυτό και δεν είχε μπει ποτέ στον κόπο να πάρει το παιχνίδι. Φυσικά, δεν θα το έλεγε ποτέ αυτό στην εταιρεία.

«Συμβαίνει κάτι;» ρώτησε η Μπελίντα, η εργαζόμενη στο τμήμα ανθρώπινου δυναμικού, όταν πρόσεξε τον Γουίλ να σμίγει τα φρύδια του. Έδειχνε απότομη και επαγγελματίας. Φορούσε μια μπεζ πένσιλ φούστα και μια λευκή μπλούζα με βολάν γύρω από τον γιακά. Είχε πιάσει, με κομψό τρόπο, αλογοουρά τα καστανόξανθα μαλλιά της. Τα μάτια της τα πλαισίωναν κάτι τετράγωνα μαύρα γυαλιά με χοντρό σκελετό, προσδίδοντάς της αυτό το σέξι, σεμνό βλέμμα βιβλιοθηκάριου.

«Όχι». Ο Γουίλ κούνησε το κεφάλι του. «Απλώς ήλπιζα ότι θα αναβιώνατε το Βασίλειο». Γι' αυτόν, αν η Ράντικαλ Ιντεράκτιβ αποφάσιζε όντως να επιστρέψει στον κλάδο του γκέιμινγκ, θα ήταν ένα όνειρο που θα γινόταν πραγματικότητα.

«Το ‘χεις παίξει;» ρώτησε επιφυλακτικά. Ο Γουίλ αμφέβαλλε αν της έλεγαν συχνά ναι. Από την άλλη, όμως, μήπως έκανε λάθος; Οι περισσότεροι που ήθελαν πραγματικά να εργαστούν για μια εταιρεία τη διερευνούσαν διεξοδικά, και το Βασίλειο ήταν η απαρχή της Ράντικαλ Ιντεράκτιβ. Είτε του άρεσε είτε όχι, πιθανότατα θα έπρεπε να αποκτήσει ένα αντίγραφο του παιχνιδιού και να το παίξει, αν ήθελε ποτέ να αναπτυχθεί στην εταιρεία. Γλυφτρόνι μεν, πονηρός δε, αν είχε ποτέ την ευκαιρία να μιλήσει στα υψηλά στελέχη. Σίγουρα, θα μπορούσε να βρει κάτι στο παιχνίδι για να το επαινέσει, ακόμα κι αν ήταν χάλια.

«Εσείς το έχετε παίξει;» απάντησε ρωτώντας, χωρίς να θέλει να την προσβάλει.

«Όχι. Τα βιντεοπαιχνίδια δεν είναι του γούστου μου», παραδέχτηκε με μια δόση αμηχανίας.

Υποθέτω ότι δεν χρειάζεται να σου αρέσουν τα βιντεοπαιχνίδια για να δουλέψεις στο τμήμα ανθρώπινου δυναμικού.

«Θα ήθελα πολύ να δω τη Ράντικαλ Ιντεράκτιβ να επιστρέφει στη σχεδίαση βιντεοπαιχνιδιών, όπως στα VRMMORPG ευρείας κλίμακας και τέτοια», εξομολογήθηκε ο Γουίλ. Σίγουρα δεν έβλαπτε να της το πει αυτό. Εξάλλου, η εταιρεία ονομαζόταν Ράντικαλ Ιντεράκτιβ. Τι το ριζικό [ΣτΜ: ράντικαλ (radical) = ριζικός] είχε το να σχεδιάζεις πράγματα για τα πανεπιστήμια και τον ιατρικό κλάδο; Τίποτα. Θα έπρεπε να είχε αλλάξει την ονομασία της σε κάτι λιγότερο κουλ, αν σκόπευε να κινηθεί προς εκείνη την κατεύθυνση.

«Δεν είμαι σίγουρη αν αυτό θα συμβεί κάποτε», είπε η Μπελίντα, κάνοντας φανερό ότι δεν ήταν πραγματικά ενήμερη για τα σχέδια που είχε κάνει η εταιρεία για το μέλλον. «Αλλά έχω ακούσει ότι το Βασίλειο είναι πολύ ωραίο. Έχεις δει καθόλου υλικό από αυτό;»

«Όχι πρόσφατα», απάντησε χαμηλόφωνα, ανατριχιάζοντας μέσα του στη σκέψη των χαρακτήρων που περπατούσαν σε λείο γρασίδι, κραδαίνοντας τα μη ρεαλιστικά όπλα τους σε αφύσικα γωνιώδη τέρατα με πίξελ που τρεμόπαιζαν στο βάθος.

Ο Γουίλ θα έλεγε ψέματα αν έλεγε ότι η καρδιά του δεν ράγισε έστω και λίγο στη σκέψη ότι η Ράντικαλ Ιντεράκτιβ πιθανότατα δεν θα ασχολούνταν ποτέ ξανά με τη σχεδίαση πραγματικών παιχνιδιών. Σίγουρα, αυτό που έκανε η εταιρεία βοήθησε στην πρόοδο του κόσμου, αλλά δεν ήταν και τέλειο. Ο ενθουσιασμός του έπεσε μόνο για ένα δευτερόλεπτο. Ίσως, αν ανέβαινε στην ιεραρχία, να μπορούσε να το αλλάξει αυτό· θα μπορούσε να πείσει τους διευθύνοντες συμβούλους ότι θα άξιζε να επενδύσουν τα χρήματά τους σε ένα άλλο παιχνίδι. Εξάλλου, είχαν τώρα μια από τις καλύτερες ομάδες σχεδίασης στον κόσμο και ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε να βοηθήσει να διορθωθεί το πρόβλημα με τα γραφικά.

Αναστέναξε ικανοποιημένος με την ιδέα, γράφοντας πρόχειρα το όνομά του στο κάτω μέρος του χαρτιού. Εκείνη τη στιγμή, δεν είχε ιδέα για τι ακριβώς υπέγραφε.

ΓΗ – 15 Αυγούστου 2057

Ήταν σκατομέρα, αν και γι' αυτό έφταιγε εν μέρει ο ίδιος ο Γουίλ. Είχε μείνει ξύπνιος σχεδόν μέχρι τις 4 εκείνο το πρωί παίζοντας Μαστεργουίντ, ένα νέο VRMMORPG που κυκλοφορήθηκε από τη Φαντομρίαλμ Μίντια, την αγαπημένη του εταιρεία παιχνιδιών.

Όταν είχε φορέσει το λευκό κράνος που τον βύθισε στον φανταστικό κόσμο, είχε νιώσει σαν να βρέθηκε σε όνειρο. Τα πάντα γύρω του είχαν χαθεί και έγινε ένα με το παιχνίδι. Ήταν κάτι που δεν είχε ξαναζήσει ποτέ. Το κράνος έδινε στο παιχνίδι πρόσβαση στον βρεγματικό λοβό του παίκτη, επιτρέποντάς του να αισθάνεται.

Η Φαντομρίαλμ Μίντια δεν ήταν η πρώτη εταιρεία παιχνιδιών που χρησιμοποιούσε τον έλεγχο του εγκεφάλου, αλλά ήταν η καλύτερη σε αυτό μέχρι στιγμής. Για πρώτη φορά, εισήγαγε την αίσθηση του πόνου. Πλέον οι παίκτες δεν θα μάχονταν αφηρημένα έναν εχθρό διπλάσιο από το επίπεδό τους.

Ο Γουίλ είχε νιώσει τις συνέπειες αυτού το προηγούμενο βράδυ, όταν προσπάθησε να τα βάλει με έναν δράκο σχεδόν δώδεκα επίπεδα μεγαλύτερο. Ένα δάγκωμα από το θηρίο τον είχε πονέσει τόσο πολύ, που ένιωσε το χέρι του να πάλλεται σαν τη μεμβράνη ενός τύμπανου, αν και του θύμιζε περισσότερο μυϊκό σπασμό παρά δάγκωμα. Ήταν σπαστικός και οξύς ο πόνος, αλλά όχι αφόρητος. Ήταν, όμως, αρκετός για να τον αναγκάσει να κάνει ένα βήμα πίσω και να ξανασκεφτεί την επόμενη κίνησή του πριν ορμήσει ξανά στα τυφλά.

Αφού οι φίλοι του τον βοήθησαν να νικήσει τον δράκο, ο Γουίλ ήπιε στα γρήγορα ένα φίλτρο θεραπείας και έπειτα συνέχισε τη δουλειά του. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά.

Όντας λάτρης της τιμωρίας και άνθρωπος που ξεπερνούσε τα όρια, ο Γουίλ παρότρυνε τους φίλους του να στέκονται έτσι, ώστε να σχηματίζουν έναν κύκλο αυτοκτονίας και να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον μόνο και μόνο για να νιώθει πώς είναι. Ένα τέρας θα μπορούσε να κάνει το ίδιο, αλλά ήταν πολύ πιο διασκεδαστικό να λένε χαζομάρες, να ξεγελούν ο ένας τον άλλον και να γελούν ενώ περίμεναν τον θάνατό τους.

Αν και δεν πέθαιναν όλοι ταυτόχρονα, τελικά κάθε ένας με τη σειρά ένιωθε την αστραπιαία έκρηξη πόνου, όπου και αν είχε χτυπηθεί, και μια εξαντλητική αδυναμία που ξεχυνόταν στο σώμα του, πριν η οθόνη μαυρίσει και εμφανιστεί το μήνυμα:

Η επανεμφάνιση και το ότι υπήρχαν συνέπειες από τον θάνατο –εκτός από το τυπικό ωχ, γαμώτο, έχασα τον εξοπλισμό μου– έκαναν το παιχνίδι πολύ πιο ρεαλιστικό και διασκεδαστικό.

Βασικά, ο Γουίλ περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας αγγίζοντας άσκοπα διάφορα πράγματα, νιώθοντας τις υφές του μετάλλου, του υφάσματος και του ξύλου· τη δροσιά του νερού στις άκρες των δαχτύλων του, αν και ακόμα δεν το ένιωθε υγρό. Κατάφερε μάλιστα να πείσει μια από τις φίλες του να του επιτρέψει να πιάσει τα βυζιά της, κάτι που ήταν πολύ ερεθιστικό – το να νιώθει την απαλή ελαστικότητα της σάρκας της. Δεν ήταν απόλυτα ρεαλιστικό, αλλά πλησίαζε. Ευτυχώς, στον χαρακτήρα του δεν μπορούσε οπτικά να του σηκωθεί χωρίς τη θέλησή του, κάτι που θα ήθελε να ελέγχει περισσότερο στον πραγματικό κόσμο.

Αρχικά, είχε προγραμματίσει να πηγαίνει για ύπνο κάθε φορά που το παιχνίδι τού πέταγε το προειδοποιητικό μήνυμα ότι ήταν ώρα για διάλειμμα, αλλά ο Γουίλ διασκέδαζε τόσο πολύ που έκανε την απαραίτητη δεκαπεντάλεπτη αποσύνδεση και μετά ξανάμπαινε αμέσως για άλλες τέσσερις ώρες. Δυστυχώς, ήταν τόσο κουρασμένος από το παιχνίδι που παρακοιμόταν. Όταν τελικά ξυπνούσε, είχε την τάση να ζητάει βοήθεια, μέχρι που θυμόταν ότι ρίσκαρε τη συμμετοχή του, χάρη στο γεγονός ότι συμμετείχε στην παρακολούθηση τουρνουά γκέιμινγκ με τους φίλους του. Αλλά, ρε γαμώτο, ήταν τόσο δελεαστικό.

Η σκέψη να σηκωθεί από το κρεβάτι και να υποβληθεί σε οκτώ ώρες προσομοίωσης χειρουργικής επέμβασης ανοιχτής καρδιάς δεν ήταν καθόλου ελκυστική, ειδικά από τη στιγμή που ήδη εργαζόταν στο ίδιο πρότζεκτ για σχεδόν τρεις εβδομάδες. Ήταν αρκετά σίγουρος ότι, όταν το λογισμικό θα ήταν έτοιμο για κυκλοφορία, θα ήταν σε θέση να εκτελεί χειρουργική επέμβαση ανοιχτής καρδιάς στην πραγματική ζωή. Αυτός ήταν άλλωστε ο σκοπός του λογισμικού: να διδάσκει τους επίδοξους χειρουργούς. Αυτό έδινε στον Γουίλ ένα εντελώς διαφορετικό είδος εκπαίδευσης απ' ό,τι περίμενε και δεν ένιωθε καθόλου πιο κοντά στον στόχο του να προαχθεί σε γραφίστας στην εταιρεία, παρόλο που αυτό έπρεπε να λέει στον εαυτό του κάθε μέρα μόνο και μόνο για να σηκωθεί από το κρεβάτι.

Είχε ακούσει φήμες, πριν πάρει τη δουλειά, ότι το να είσαι δοκιμαστής έκδοσης BETA ήταν βαρετό, αλλά αυτό ήταν μια υποεκτίμηση. Η εκτέλεση των ίδιων ενεργειών ξανά και ξανά, κάθε μέρα, τον έκανε να αισθάνεται σαν ρομποτάκι. Δεν ήταν αρκετά προηγμένη η τεχνολογία ώστε να μπορούν απλά να τρέξουν ένα λογισμικό, για να ελέγξουν όλες αυτές τις προσομοιώσεις για ελαττώματα; Υπέθετε ότι θα έπρεπε να είναι ευτυχής που δεν ήταν έτσι τα πράγματα· αλλιώς δεν θα είχε δουλειά.

Υπήρχε όμως και κάτι άλλο ανησυχητικό σε αυτό το πρότζεκτ: όλα ήταν τελείως ρεαλιστικά. Ήταν λες και η Ράντικαλ Ιντεράκτιβ είχε μπει σε ένα χειρουργείο με μια βιντεοκάμερα και είχε καταγράψει μια χειρουργική επέμβαση που, στη συνέχεια, κατάφερε με κάποιον τρόπο να τη βάλει στο παιχνίδι με μια γελοία ποσότητα λεπτομέρειας. Φορώντας τη συσκευή εικονικής πραγματικότητας, ήταν σαν να βρισκόσουν ακριβώς εκεί με έναν πραγματικό ασθενή. Ο Γουίλ δεν μπορούσε καν να φανταστεί να σχεδιάζει κάτι τόσο περίπλοκο. Ήταν τόσο καλοφτιαγμένο, που θα μπορούσε να ξεγελάσει τον εαυτό του ότι ήταν αληθινό, αν δεν έλειπε η μυρωδιά του χαλκοειδούς αίματος που αναμφίβολα θα διαχεόταν στο δωμάτιο λόγω του ότι, ακριβώς μπροστά του, υπήρχε ανοιγμένη μια θωρακική κοιλότητα.

Η Ράντικαλ Ιντεράκτιβ αξιοποιούσε επίσης την πρόσβαση στον βρεγματικό λοβό, αν και σε πολύ μικρότερο βαθμό. Ο Γουίλ πίστευε ότι είχε απευαισθητοποιηθεί έχοντας δει για χρόνια ταινίες τρόμου και βιντεοπαιχνίδια, αλλά δεν είχε καν αρχίσει να προετοιμάζεται γι’ αυτού του είδους τον ρεαλισμό. Μπορούσε να νιώσει την απαλότητα του νυστεριού στο χέρι του, τον τρόπο με τον οποίο το δέρμα άνοιγε από το βάρος του νυστεριού, δημιουργώντας και το παραμικρό σχίσιμο όταν το έσπρωχνε. Την πρώτη φορά που ο Γουίλ συμμετείχε στο πρόγραμμα, ήθελε να ξεράσει όταν έπρεπε να κόψει το στέρνο του ασθενούς για να φτάσει στην καρδιά που ακόμα χτυπούσε. Χρειάστηκε να κάνει αρκετά διαλείμματα, στα οποία ήταν σίγουρος ότι οι συνάδελφοί του θα τον κορόιδευαν, αν δεν είχαν βυθιστεί στο ίδιο σενάριο στα δικά τους ιδιωτικά χειρουργεία.

Αλλά τώρα το είχε συνηθίσει. Του είχε γίνει καθημερινότητα να βλέπει αίματα, αιματοχυσίες και τις χειρότερες ανθρώπινες αρρώστιες· να βάζει το σετ και να μεταμορφώνεται από επίδοξος γραφίστας βιντεοπαιχνιδιών σε γιατρό. Αυτός και οι συνάδελφοί του αυτοαποκαλούνταν αστειευόμενοι «γιατροί» όταν έλειπαν από το γραφείο και έπιναν μπύρες. Θα ήταν ένας καλός τρόπος για να ρίχνει κορίτσια, αν ο Γουίλ δεν ήταν ήδη σε σχέση – μια σχέση που ένιωθε ότι πέθαινε κάθε μέρα που περνούσε από τότε που είχε μετακομίσει στην Καλιφόρνια για να πάρει αυτήν τη δουλειά, αφήνοντας πίσω στο Οχάιο τους φίλους και την οικογένειά του.

Στην αρχή ο Γουίλ ήταν ενθουσιασμένος που θα μετακόμιζε στην άλλη άκρη της χώρας. Πάνω απ' όλα, είχε προτεραιότητα η καριέρα του. Η Σίλα το ήξερε αυτό. Αν και του ράγισε την καρδιά, ο Γουίλ είχε δώσει στη Σίλα την ευκαιρία να τον παρατήσει πριν εκείνος φύγει, αλλά εκείνη επέμενε ότι μπορούσαν να τα καταφέρουν παρά την απόσταση. Τον πρώτο περίπου μήνα αφότου έφυγε για την Καλιφόρνια, φρόντιζαν να κάνουν βιντεοκλήση κάθε μέρα. Όσο, όμως, περνούσαν οι εβδομάδες και οι μήνες, η επαφή τους γινόταν όλο και μικρότερη. Τώρα ήταν τυχερός που λάμβανε ένα μήνυμα την ημέρα από εκείνη και κάνανε μία βιντεοκλήση ανά εβδομάδα. Μπορούσε να νιώσει την πλήξη της για τη σχέση τους όταν μιλούσαν, και βασικά, έτσι ένιωθε και εκείνος. Αυτό όμως δεν τον έκανε να θέλει να την αφήσει να φύγει. Περνούσαν καλά όταν ήταν στο Οχάιο, είχαν τόσα πολλά κοινά που δεν βαριόνταν ποτέ να περνούν χρόνο μαζί. Ο Γουίλ ήταν σίγουρος ότι θα την παντρευόταν μέχρι που έλαβε το ιμέιλ αποδοχής από τη Ράντικαλ Ιντεράκτιβ. Είχε αγοράσει ακόμη και δαχτυλίδι αρραβώνων και σκόπευε να της κάνει πρόταση γάμου. Αλλά όλα αυτά κατέρρευσαν τη στιγμή που έμαθε ότι μετακόμιζε, και εκείνη δεν ήταν διατεθειμένη να τον ακολουθήσει.

Είχε αλλάξει ειδικότητα λίγο μετά τη γνωριμία τους στην κτηνιατρική, συνειδητοποιώντας ότι ήταν πιθανώς πιο προσοδοφόρα από το να ασχοληθεί με την ήδη κορεσμένη βιομηχανία βιντεοπαιχνιδιών. Εργαζόταν με μερική απασχόληση ως υπεύθυνη για την επίβλεψη και τη φροντίδα των ζώων σε κυνοκομεία –είχαν γνωριστεί σε ένα από τα τοπικά κτηνιατρεία– και ήταν προφανές ότι είχε μεγάλη αγάπη για τα ζώα και την ευημερία τους. Ήταν λογικό να θέλει να συνεχίσει αυτήν τη δουλειά. Τώρα, ως κτηνιατρική τεχνικός, της απέμενε μόνο ένας ακόμη χρόνος σχολής για να ξεκινήσει την πρακτική της άσκηση, και της είχαν ήδη υποσχεθεί μια θέση στο κτηνιατρείο στο οποίο εργαζόταν, οπότε δεν είχε νόημα να ακολουθήσει τον Γουίλ στην Καλιφόρνια, από τη στιγμή που είχε ήδη αρχίσει να βάζει τα θεμέλια για την καριέρα της πολύ πριν από εκείνον.

Το χειρότερο ήταν ότι δεν είχαν κάποιο προσωρινό σχέδιο για να μετακομίσουν κάποια στιγμή για να είναι πιο κοντά ο ένας στον άλλο. Όσο κι αν τον πονούσε, ο Γουίλ ήταν αρκετά σίγουρος ότι η Σίλα βασιζόταν στο ότι η καριέρα του θα αποτύγχανε και θα γύριζε στο Οχάιο για να είναι μαζί της, αν και πάντα εξέφραζε την υποστήριξή της στην απόφασή του μόνο πίσω από ένα πέπλο πόνου. Ήταν καλή για εκείνον. Κανένας άντρας δεν θα μπορούσε να ζητήσει καλύτερη γυναίκα, και γι' αυτό τον πονούσε τόσο πολύ που ένιωθε ότι την έχανε.

Όταν ο Γουίλ τηλεφώνησε για να πει στο αφεντικό του ότι θα αργήσει, αντιμετώπισε εκνευρισμό. Αυτό ήταν αναμενόμενο. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο ήταν η συνάντηση που ακολούθησε όταν έφτασε πραγματικά στη δουλειά, με τους ανωτέρους του να τον οδηγούν σε ένα από τα άδεια δωμάτια του γραφείου που συνήθως προορίζονται για σύντομες συναντήσεις. Τον κοίταξαν βλοσυρά και τον ενημέρωσαν ότι αν αργούσε ή καθυστερούσε άλλη μια φορά, θα έπαιρνε πόδι. Εκείνος δέχτηκε το κήρυγμα σαν δαρμένο σκυλί, με την ουρά στα σκέλια, μουρμουρίζοντας τις συγγνώμες του. Του υπενθύμισαν πόσο μεγάλη ευκαιρία ήταν να εργάζεται για τη Ράντικαλ Ιντεράκτιβ και δεν τόλμησε να διαφωνήσει.

Ήταν αλήθεια, τελικά. Αυτή ήταν η μοναδική ευκαιρία που είχε στη ζωή του, μια ευκαιρία που δεν είχαν οι περισσότεροι επίδοξοι σχεδιαστές παιχνιδιών. Ήταν σχεδόν εξίσου μπερδεμένος με αυτούς για το γιατί τα έκανε τόσο πολύ θάλασσα. Αλλά βαθιά μέσα του ήξερε ότι αυτό συνέβαινε επειδή δεν είχε πάθος με τη δουλειά. Οι πρώτες εβδομάδες που είδε όλα όσα είχε να προσφέρει η Ράντικαλ

Reviews for Η Κατάρα

[Giannis K. · Rating: 5 out of 5 stars]

Εντάξει, νομίζω ότι το βιβλίο ήταν ό,τι καλύτερο, πολύ καλή δουλειά! Το ξεκίνησα προχθές και απλώς δεν μπορούσα να σταματήσω. Ανυπομονώ για το δεύτερο!

[Γιωργος π · Rating: 5 out of 5 stars]

Μπράβο, ωραία υπόθεση, με αρκετά στοιχεία gaming. Είναι βασικά όντως σαν να διαβάζεις ένα παιχνίδι.

[Nikol Nta · Rating: 5 out of 5 stars]

Πολυ΄καλό βιβλίο, έχει στατιστικά για επίπεδα και ήπια εξέλιξη, διαβάζεται εύκολα.

[eirinaios · Rating: 5 out of 5 stars]

To diabazo kai go , eixa sindromi, poly kalo, moy aresei mexristigmis poy oloi oi oroi sxedon einai st aellhinika!!