Een goudvis in de Noordzee: De eilandartsen op Sylt: Doktersroman

By Anna Martach and Conny Walden

door Anna Martach & Conny Walden


Het formaat van dit boek komt overeen met 86 paperback pagina's.


Een kitesurfwedstrijd; Dr. Sören Wiebold is gefascineerd door zijn tegenstandster, maar wanneer zij op het board een inzinking krijgt, weet hij haar op de laatste seconde te redden. In het ziekenhuis ontwikkelt zich een romance tussen de twee. Maar waarom vermijdt Jule elk persoonlijk gesprek? En waarom probeert een vreemde man haar te vinden?

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: May 7, 2023
• ISBN: 9783745229585

Book preview

Een goudvis in de Noordzee: De eilandartsen op Sylt: Doktersroman

door Anna Martach & Conny Walden

Het formaat van dit boek komt overeen met 86 paperback pagina's.

Een kitesurfwedstrijd; Dr. Sören Wiebold is gefascineerd door zijn tegenstandster, maar wanneer zij op het board een inzinking krijgt, weet hij haar op de laatste seconde te redden. In het ziekenhuis ontwikkelt zich een romance tussen de twee. Maar waarom vermijdt Jule elk persoonlijk gesprek? En waarom probeert een vreemde man haar te vinden?

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

Conny Walden is a pen-name of Silke & Alfred Bekker

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Twitter

https://twitter.com/BekkerAlfred

Ga hier naar de blog van de uitgever

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

1

Je mag morgen naar huis, Nadja, zei dokter Sören Wiebold tegen het amper vijfjarige meisje, en het kleine meisje straalde feller dan de zon buiten. De moeder van het meisje zat naast het bed en glimlachte blij naar de dokter, die naast allergologie ook internist was. Een goede dokter, dacht ze. Zo'n dokter wil je hebben.

Dank u, dokter, ik weet niet wat we zonder u hadden moeten doen, zuchtte ze. Haar blik drukte uit dat ze klaar was voor elke, echt elke dank en zich ook meer kon voorstellen dan een warme handdruk.

Ze glimlachte even.

Misschien ook een beetje beschaamd.

En ze hoopte dat haar hoofd niet zo rood werd als een tomaat.

Nou en!, dacht ze. Dan kan ik het ook niet veranderen.

Emily Wicker was een alleenstaande ouder. Het hartfalen van haar dochter, dat gepaard ging met een ernstige allergie voor tal van alledaagse dingen, medicijnen en voedingsmiddelen, had ook andere organen aangetast en de ziekte had een zware tol geëist. De bekwame en verdomd goed uitziende arts had het hart van de jonge vrouw vanaf het eerste moment sneller doen kloppen.

Ja, ze kon zich zeker meer voorstellen.

Veel meer.

Maar tot nu toe was het nog niet echt op gang gekomen tussen hen.

Helaas.

Ze had al verschillende keren laten doorschemeren dat ze hem graag voor een etentje wilde uitnodigen omdat ze hem zo dankbaar was voor het herstel van haar kind. Dr Wiebold had altijd geweigerd, zeggende dat het zijn werk was om mensen gezond te maken.

Maar Emily gaf niet zo gemakkelijk op....

Ze kon erg vasthoudend zijn.

Haar dochter Nadja Wicker had hier in de Harm Breding Kliniek eersteklas zorg gekregen, en nu was ze bijna ineens beter. Dit was geheel in overeenstemming met de richtlijnen van de oprichter van de kliniek, Harm Breding, die het herstel van patiënten voorop had gesteld.

Emily stond op en begon de dokter te omhelzen, maar hij deed behendig een stap terug, wendde zich tot verpleegster Laura en gaf nog wat instructies. Glimlachend zwaaide hij nog eens naar het meisje en verliet toen haastig de ziekenhuiskamer. Verpleegster Laura volgde hem enkele seconden later.

Buiten in de gang sorteerde leerling-verpleegster Nicole de patiëntendossiers in de mobiele dossierwagen. Van hieruit werden de instructies voor behandeling en medicatie overgebracht naar het dagelijkse werkschema. Nicole glimlachte in zichzelf, want ze had net door de open deur de zinloze poging van de moeder opgemerkt om de dokter op een heel persoonlijke manier te bedanken.

Dr. Sören Wiebold zuchtte en gaf Nicole een speels dreigende blik. Waag het niet er iets over te zeggen. Je hebt niets gezien.

Haar ogen waren wijd en sprankelend van vermaak. Wat heb ik niet gezien, dokter? vroeg ze met een voorgewende onschuldige air. Alle drie lachten ze kort als antwoord.

Zo luid dat je het helemaal in de hal kon horen.

Het was niet het eerste familielid of patiënt die hem aankeek.

Zoiets gebeurde vaker.

Een man wiens helende handen soms wonderen konden verrichten en die zo begripvol en empathisch was, dat de harten zeker naar hem toe vlogen.

Uiteindelijk hoefde niemand zich daarover te verbazen.

Hij wist hoe hij ermee om moest gaan en het hem niet in de eerste plaats te laten raken.

Want dat was eigenlijk gewoon beter zo.

Al het andere bracht alleen maar complicaties en problemen met zich mee.

En hij leek te weten hoe hij ze moest vermijden, zelfs als ze mooi waren.

Nog vier patiënten, dan had hij zijn dagelijkse ronde weer gedaan. Voor het grootste deel waren dat zogenaamde routinetaken, die natuurlijk gedaan moesten worden. Na een goed uur was hij ook daarmee klaar. Nu mochten er natuurlijk geen spoedgevallen meer binnenkomen tot het einde van zijn dienst.

Heb je het weer gedaan, Dr. Sören?

Hij wendde zich tot de oudere vrouw in de verpleegsterspost en glimlachte naar haar. Rondes zijn voorbij, kleine Nadja is een patiënt die bijna ontslagen is, en nu moet ik dringend...

Een time-out op het bord met de stuntvlieger als trekpaard, voegde zuster Roswitha, de goede ziel van de clinic, eraan toe.

Dank u, zei de dokter.

Dat wilde je toch zeggen? Zuster Roswitha schaamde zich een beetje.

Ja, dat was het.

Het spijt me, ik kan er soms niets aan doen.

Ik weet het, zei hij.

Maar hij leek het haar niet kwalijk te nemen.

Strikt genomen was het sowieso heel moeilijk om zuster Roswitha iets kwalijk te nemen.

Haar spontane, open manier zorgde daar al voor.

Het ziekenhuis had zich ontwikkeld van een gespecialiseerde kliniek voor allergiepatiënten tot een algemeen ziekenhuis met een focus op allergologie, had zes afdelingen voor de meest uiteenlopende soorten ziekten en accepteerde ook patiënten van aangesloten artsen. De naam was gebleven, afkomstig van een beroemde allergoloog die met baanbrekende behandelingen het leven van veel mensen had vergemakkelijkt.

Zuster Roswitha werkte hier al ontelbare jaren, er was bijna niets dat deze vrouw ontging, en hoe streng ze vaak ook leek, ze was in principe goedhartig.

En iedereen hier waardeerde dat zeer.

Ze kende Sören al sinds hij hier als