De lus

By Hubert Landmeter

De lus
Zonder veel herinneringen ontwaakt Mevrouw DeWitt in een ziekenhuis. Ze gelooft de dokter niet die zegt dat ze een auto-ongeluk heeft gehad: ze werkt namelijk thuis, bezit geen auto en verlaat haar huis zelden tot nooit. De verpleegsters doen raar. De dokter heeft zich niet eens voorgesteld. De omgeving maakt haar bang. Ze weet het zeker, ze houden haar gevangen. Maar ze mag niets laten blijken. Dan zullen ze haar beter in de gaten houden en kan ze niet ontsnappen. Maar telkens als ze een poging waagt, raakt ze buiten bewustzijn en wordt ze wakker in hetzelfde bed. Het personeel houdt zich van de domme. Intussen wordt haar pijn erger. Na een paar nachten merkt ze dat elke keer als ze in slaap valt, ze een dag eerder wakker wordt. Dus daarom doet de dokter alsof ze hier al langer is, daarom wordt de pijn erger. Maar - als ze na ieder etmaal terug gaat naar de dag ervoor, dan breekt snel de dag aan van dat zogenaamde auto-ongeluk. Dat betekent dat ze het kan voorkomen. En uit de tijdlus kan ontsnappen...

Als ze niet weggaan... (bonusverhaal)
Manon Mommers is niet de beste vriendin. Ze is vriendelijk, maar niet op haar mondje gevallen. Attent maar ze doet vooral haar eigen zin. Ze belooft van alles, maar beschouwt haar woord nooit als bindend. Haar vriendinnen hebben er genoeg van. Wanneer Manon het goed wil maken en hen uitnodigt voor een feestje, hebben haar vrienden een plan om haar een koekje van eigen deeg te geven. Want iets beloven is een ernstige zaak. Doodernstig. En vanavond kan zelfs de dood geen belofte breken.

• Language: Nederlands
• Publisher: Hubert Landmeter
• Release date: Apr 1, 2022
• ISBN: 9781005150396

Hubert Landmeter

Hubert Landmeter (1971) woont in ’s-Hertogenbosch en schrijft vooral thrillers en bovennatuurlijke fictie. Inspiratie om te schrijven begon ooit bij Stephen King en Dean Koontz. Later werd daar Douglas Kennedy aan toegevoegd, en Carlos Ruiz Zafón. Hubert beschouwt perspectief, toon en ritme als de belangrijkste aspecten in het vertelproces: een verhaal is zo goed als het verteld is.Hij jureerde de Unleash Award in 2010 en Fantastels in 2009 en 2010. In 2011 won hij de eerste editie van de Pure Thrillers Award, een wedstrijd voor korte verhalen tot 7.000 woorden, met “De ogen van de afgrond”.Tussen 2009 en 2012 was Hubert redactielid van Pure Fantasy. Hij snapt niet, net zo min als veel indie-auteurs, waarom zijn magnum opus zo lang op zich laat wachten. Hij voelt dat hij pas geslaagd is als de lezer vergeet dat het allemaal maar een verhaal is.

Book preview

Hubert Landmeter

De lus

Als ze niet weggaan…

© 1994, 2011 Hubert Landmeter

cover (boven) © Gerd Altmann from Pixabay

cover (onder) © Artbox from Pixabay

Alle rechten voorbehouden

Smashwords Edition Licence Notes

This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re–sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your enjoyment only, then please return to Smashwords.com or your favorite retailer and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author.

INHOUD

Auteursrechten

De lus

Nawoord

Als ze niet weggaan…

Nawoord

Over de auteur

Meer van de auteur

De lus

De eerste dag

Op het moment dat ze haar ogen opendeed, wist ze dat ze in het verkeerde bed lag. Rechts van haar stond iemand in een lange witte jas die met zijn handen in zijn zakken op haar neerkeek, en een sterk gevoel drong zich aan haar op: dit was geen gewoon ziekenhuis, en het personeel was hier niet om haar te helpen.

‘Goedemorgen, mevrouw DeWitt,’ zei de dokter. ‘Hoe voelt u zich vandaag?’

Ze schoof met haar rug omhoog tegen de kussens. ‘Wat doe ik hier?’

De wenkbrauwen van de dokter trokken naar elkaar toe. Op heldere maar aarzelende toon zei hij: ‘U heeft vier dagen geleden een auto-ongeluk gehad. Weet u dat niet meer?’

Ze keek hem doordringend aan. ‘Ik herinner me helemáál geen ongeluk.’

Zijn schaapachtige glimlach verminderde haar scepsis niet. De rest van zijn gezicht had hij ook niet mee: spitse neus, magere kop, kleine ronde oogjes, lippen naar binnen gevouwen. In films casten ze acteurs met zo’n onbetrouwbaar uiterlijk vaak als de slechterik. En dat deden die producenten niet voor niets. Ratachtig voorkomen, altijd iets van venijn in hun lach... Mevrouw DeWitt had in haar leven genoeg van dat soort mannen gekend. Ze wist er dus alles van.

‘Mm,’ zei hij, ‘vreemd als u nu plotseling aan geheugenverlies zou lijden.’

Dat vond ze maar een rare opmerking; ze was toch net ontwaakt na een auto-ongeluk? ‘Welke dag is het vandaag?’ vroeg ze. ‘De datum.’

‘Dinsdag, 13 december.’

Dat klopte dan. Ze herinnerde zich de morgen van 9 december. In plaats van de gebruikelijke thee had ze koffie gedronken, en ze had een paar uurtjes gelezen in haar comfortabele fauteuil. Er hadden geen afspraken in haar agenda gestaan – misschien dat ze daarom de avond ervoor wat langer naar haar favoriete tv-programma’s had gekeken. Die vrijdagmiddag zou ze gaan werken. Wacht, had ze ook werkelijk gelezen, of dacht ze dat omdat ze elke morgen begon met lezen?

Daar stotterde haar herinnering Maar wanneer heb ik dan een auto-ongeluk gehad?

Ze keek naar het voeteneind van het ziekenhuisbed. Daar stonden twee verpleegsters haar aan te gapen alsof ze in afwachting waren van het moment waarop het haar allemaal weer zou dagen.

‘Nou,’ zei de dokter na een kuch om haar aandacht te trekken. ‘Ik ben blij dat u tenminste weer wat zegt.’

Haar hart maakte een verontrustende beweging. Dat was al de tweede rare opmerking die hij maakte. Weer wat zegt. Als ze na vier dagen uit een coma kwam, waarom zou ze dan haar mond houden? Ze had tientallen vragen.

De dokter knikte alsof ze gereageerd had op zijn opmerking. Ze besloot dat hij niet helemaal spoorde. En bij de twee verpleegsters had ze haar bedenkingen.

‘Ik ga weer eens verder met mijn ronde,’ zei de dokter.

‘Nu al?’ Ze was net vijf minuten bij bewustzijn. Waar bleven de bloedonderzoeken, de pillen, de injecties? Hij had zelfs zijn stethoscoop niet aangeraakt. Waar betaalde ze verdorie verzekeringspremie voor?

‘U lijkt me verder in orde.’

Ja, fysiek, maar voor de rest – ‘En mijn plotselinge geheugenverlies dan, dokter?’

‘Geduld, mevrouw DeWitt,’ antwoordde hij op laconieke toon, en begon al naar de deur te lopen. ‘Ik ben ervan overtuigd dat het van tijdelijke aard is.’ De twee verpleegsters draafden dociel achter hem aan en zoals ze gedrieën voor de deuropening stonden, zag ze in de dokter een gevangenisdirecteur en in de zusters zijn cipiers. In haar gedachten rezen er bedhekken aan weerszijden van het bed als tralies de hoogte in. Ze zat in een gevangenis.

En de gevangenisdirecteur had zich niet eens voorgesteld.

Toen de dokter voor hij naar huis ging nog bij haar langskwam, had ze beleefd zijn vragen over haar toestand beantwoord. Ze had niet meer naar zijn naam gevraagd.

Dat was uren geleden. Uren die ze had doorgebracht met het uit het raam van de gang kijken naar het af- en aanlopende personeel, dat minder actief werd naarmate de nacht naderde. De rondes van de dokters waren voorbij, de zusters