Fortuna en nog vier korte verhalen

By Hubert Landmeter

Geoff hoeft geen astroloog te zijn om de toekomst te voorspellen. Met Fortuna aan zijn zijde in de vorm van een munt met haar afbeelding, heeft hij de gave om levens te redden. Maar elke munt heeft een keerzijde. Geoff heeft al ervaren dat het slachtoffer een gruwelijk lot te wachten staat als hij ingrijpt wanneer dat niet is voorbestemd. Dan voorziet hij zijn jeugdliefde dodelijk verongelukken.

• Language: Nederlands
• Publisher: Hubert Landmeter
• Release date: Jan 13, 2022
• ISBN: 9781005506346

Hubert Landmeter

Hubert Landmeter (1971) woont in ’s-Hertogenbosch en schrijft vooral thrillers en bovennatuurlijke fictie. Inspiratie om te schrijven begon ooit bij Stephen King en Dean Koontz. Later werd daar Douglas Kennedy aan toegevoegd, en Carlos Ruiz Zafón. Hubert beschouwt perspectief, toon en ritme als de belangrijkste aspecten in het vertelproces: een verhaal is zo goed als het verteld is.Hij jureerde de Unleash Award in 2010 en Fantastels in 2009 en 2010. In 2011 won hij de eerste editie van de Pure Thrillers Award, een wedstrijd voor korte verhalen tot 7.000 woorden, met “De ogen van de afgrond”.Tussen 2009 en 2012 was Hubert redactielid van Pure Fantasy. Hij snapt niet, net zo min als veel indie-auteurs, waarom zijn magnum opus zo lang op zich laat wachten. Hij voelt dat hij pas geslaagd is als de lezer vergeet dat het allemaal maar een verhaal is.

Book preview

Fortuna

Geoff Looier stond in een drukke winkelstraat op de rand van de stoep. Kinderen die vroeg uit school waren renden achter hem langs, holden roekeloos over de weg en verdwenen daarna weer uit het zicht. Rond deze tijd deden veel huisvrouwen hun boodschappen. Een groepje achter hem was druk in gesprek. Geoff schonk niemand zijn aandacht, maar concentreerde zich op het autoverkeer. Tot dusver hielden de automobilisten zich aan de toegestane snelheid.

Regelmatig wierp hij een blik op zijn horloge. Het was twee minuten over half drie. Hij deed zijn best om niet nerveus te zijn, maar de zenuwen gierden door zijn keel. Over zes minuten zou vlak voor zijn ogen een grote Mercedes de bocht om vliegen, te laat remmen en Polly Stowalski omver scheppen. Polly zou op slag dood zijn.

Wat het lot van de bestuurder was, dat kon Geoff niet zien, maar over een week zou er geen haan meer naar kraaien.

Tenminste, als Geoff de aanrijding liet gebeuren.

Hij wist alles wat hij moest weten: de locatie, de tijd, de oorzaak en de naam van het slachtoffer. Hij geloofde niet dat hij iets over het hoofd had gezien. Het lot stond vast. Hij was de enige die het kon wijzigen.

Iedere dag deed hij een voorspelling dat er iemand zou sterven; iedere dag zou hij iemand het leven kunnen redden. Maar hij durfde die verantwoordelijkheid nooit op zich te nemen. Hij wist dat hem iets vreselijks te wachten stond als hij zich met het lot verbond.

Polly was een uitzondering. Haar kende hij persoonlijk. Op de middelbare school had hij drie jaar lang een stille liefde voor haar gekoesterd. Hij veronderstelde dat in haar schoolherinneringen hij niet eens voorkwam, dat de liefde al die tijd van één kant was gekomen. Om een afwijzing te voorkomen had hij haar altijd zo veel mogelijk genegeerd. Zelfs toen zijn vrienden hem in het eindexamenjaar vertelden dat Polly interesse in hem had, meende hij dat hij voor de gek werd gehouden. Hij was haar van een afstand blijven bewonderen.

Ze waren allebei volwassen geworden.

Nu leidde het lot hem weer bij haar terug, met het verschil dat hij tegenwoordig het vermogen bezat om de jonge vrouw links en rechts te volgen zonder een blik op haar te hoeven richten. Hij kon haar stappen voorzien, hij kon haar stappen wijzigen, en vanmiddag zou hij die gelegenheid te baat nemen.

Hij keek naar de groentewinkel aan de overkant. Polly stond precies achter de mandarijnen, die glansden naast de appels en de peren, te praten met een verkoper achter de kassa.

Geoff keek op zijn horloge. Het was drie minuten over half drie. Hij had nog vijf minuten om van gedachten te veranderen.

Maar dat zou hij niet doen. Niet dat hij nog hoopte dat er iets moois zou bloeien tussen hem en Polly. Dat sprookje was hij al lang ontgroeid. Hij was ook lang niet meer zo naïef en onzeker als vijf jaar geleden, al voelde hij dat zijn hart al weer sneller was gaan kloppen. Meer dan een blik door de etalageruit was er niet voor nodig. Hij moest haar redden.

Om de toekomst zo veel mogelijk intact te laten, had Geoff besloten om pas op het laatste moment voor de Mercedes te springen en Polly weg te duwen. Hij vermoedde hooguit een paar kneuzingen over te houden als hij over de wagen sprong en over het dak rolde. Het was belangrijk dat de bestuurder van de Mercedes hetzelfde overkwam als wanneer Polly de straat overstak en hij niet zou ingrijpen. Hij manipuleerde de toekomst al genoeg door haar het leven te redden.

En als hij dan stil op het wegdek zou liggen, zou zijn jeugdliefde naast hem neerhurken en zijn verwondingen opnemen.

Hij keek weer op zijn horloge. Vier minuten over half drie.

In de laatste paar dagen was hij Polly’s gangen nagegaan. Ze leidde een leven vol doornen en distels. Ze versleet maandelijks meer baantjes dan de gemiddelde uitzendkracht in een heel jaar. Ze deelde een appartement met twee vriendinnen die hij geen van beiden kende. Hij maakte hieruit op dat ze geen vaste vriend had.

Vorige week waren haar ouders omgekomen bij een vliegramp. Hij las het overlijdensbericht de volgende ochtend in de krant. Prompt ging hij naar zijn werkkamer en hij concentreerde zich op de astrologische figuren en schetsen op zijn vierkante tekentafel. Het potlood tussen zijn vingers maakte bijna eigenhandig de figuren. Hij hoefde nooit na te denken. Kort daarna deed hij de voorspelling van het incident waarvan dezelfde krant een week later melding zou maken: Polly Stowalski’s zelfmoord.

Zelfmoord!

Hij betwijfelde het. Omdat haar ouders waren omgekomen, zou Polly zelfmoord plegen? Dat vond hij wel heel kortzichtig. Anderzijds, wat wist hij er nou van? Hij kon niet weten wat er in haar omging. Stel dat het wel haar bedoeling is om voor de Mercedes te springen.

Hij moest een beslissing nemen. En uiteindelijk had hij besloten om ervan uit te gaan dat Polly voorbestemd was het slachtoffer te zijn, en de bestuurder de schuldige.

Met een schok keek hij op zijn horloge, zichzelf waarschuwend om de tijd in de gaten te blijven houden. Maar het was gelukkig pas vijf minuten over half drie.

Nog drie minuten...

In gedachten had hij het ongeluk al tien keer zien gebeuren. Hij wist dat het ook zóú gebeuren. Zieners vergisten zich nogal eens. En die zogenaamde astrologen die iedere week de boulevardblaadjes vervuilden met hun horoscoop waren regelrechte charlatans. Maar hij niet. Hij had iets achter de hand, iets wat hem ervan verzekerde dat hij het met zijn voorspellingen altijd bij het rechte eind had.

Het werd minder druk op straat. Met volle boodschappentassen gingen de huisvrouwen weer op huis aan. Polly was er nog, en nog steeds stond ze in de groentewinkel aan de andere kant