Ποτέ Μην Προσβάλεις Μια Γκουβερνάντα

By Dawn Brower

Η Άλεξ και ο Ντέιμον έρχονται κοντά, αλλά αφού συνειδητοποιεί ότι της είπε ψέματα, δεν πιστεύει ότι μπορεί να τον εμπιστευτεί. Το λάθος του Ντέιμον μπορεί να του κοστίσει τα πάντα αν δεν μπορέσει να κερδίσει πίσω την αγάπη της.

Η δεσποινίς Αλεξάνδρα Μάθιους είναι άπορη μετά τον θάνατο του πατέρα της καθώς δεν της αφήνει τίποτα για να φροντίσει τον εαυτό της. Αναγκάζεται να αναζητήσει εργασία και παίρνει θέση ως γκουβερνάντα για τα παιδιά του δούκα του Γκρέιστοουν. Ο Ντέιμον Νέβερχαρτ, ο κόμης της Σεβίλλης, επιστρέφει στην πατρίδα του μετά από χρόνια εκτός χώρας. Είναι έτοιμος να αναλάβει την οικογενειακή του περιουσία και να δεχτεί τον ρόλο του κόμη. Χάρη στην καθοδήγηση του Δούκα του Γκρέιστοουν, το κτήμα της Σεβίλλης ευημερεί και το σπίτι της οικογένειάς του έχει σχεδόν πλήρως ανακαινιστεί. Πηγαίνει στο Κάστρο Γκρέιστοουν κατά την επιστροφή του και σχεδιάζει να μείνει εκεί όσο ολοκληρώνεται η αποκατάσταση του Κάστρου της Σεβίλλης. Δεν περιμένει να βρει έναν πειρασμό με τη μορφή μιας γκουβερνάντας. Ο Ντέιμον ξέρει ότι δεν πρέπει να τη θέλει, αλλά δεν μπορεί να νοιώσει διαφορετικά. Όταν τον μπερδεύει ως εργάτη στο κτήμα, δεν διορθώνει την υπόθεση της. Η Άλεξ και ο Ντέιμον έρχονται κοντά, αλλά αφού συνειδητοποιεί ότι της είπε ψέματα, δεν πιστεύει ότι μπορεί να τον εμπιστευτεί. Το λάθος του Ντέιμον μπορεί να του κοστίσει τα πάντα αν δεν μπορέσει να κερδίσει πίσω την αγάπη της.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Tektime
• Release date: Sep 3, 2022
• ISBN: 9788835436270

Book preview

Contents

Ευχαριστίες

1. ΠΡΟΛΟΓΟΣ

2. ΕΝΑ

3. ΔΥΟ

4. ΤΡΙΑ

5. TΕΣΣΕΡΑ

6. ΠΕΝΤΕ

7. ΕΞΙ

8. ΕΠΤΑ

9. ΟΚΤΩ

10. ΕΝΝΕΑ

11. ΔΕΚΑ

12. ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αυτό είναι ένα έργο μυθοπλασίας. Τα ονόματα, οι χαρακτήρες, τα μέρη και τα περιστατικά είναι προϊόντα της φαντασίας της συγγραφέως ή χρησιμοποιούνται πλασματικά και δεν πρέπει να ερμηνεύονται ως αληθινά. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικές τοποθεσίες, οργανισμούς ή πρόσωπα, ζωντανά ή νεκρά, είναι εντελώς συμπτωματική.

Ποτέ Μην Προσβάλεις μια Γκουβερνάντα © 2021 Dawn Brower

Εξώφυλλο από την Midnight Muse

Επεξεργασίες από τη Victoria Miller

Όλα τα δικαιώματα διατηρούνται. Κανένα μέρος αυτού του βιβλίου δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιηθεί ή να αναπαραχθεί ηλεκτρονικά ή έντυπα χωρίς γραπτή άδεια, εκτός από την περίπτωση σύντομων αποσπασμάτων που ενσωματώνονται σε κριτικές.

Αυτό το βιβλίο είναι για τον γιο μου, τον Νέιθαν. Με κάνει υπερήφανη κάθε μέρα που είναι γιος μου και ελπίζω μια μέρα να εκτιμήσει τον εαυτό του με τον ίδιο τρόπο που τον εκτιμώ κι εγώ.

Ευχαριστίες

Κάπου εδώ ευχαριστώ θερμά τη συντάκτρια και καλλιτέχνη του εξωφύλλου μου, Βικτώρια Μίλερ. Με βοηθάει περισσότερο από όσο μπορώ να πω ποτέ. Εκτιμώ ό,τι κάνει και ότι με ωθεί να γίνω καλύτερη…να κάνω καλύτερα πράγματα. Ευχαριστώ χίλιες φορές.

Επίσης, στην Ελίζαμπεθ Έβανς. Σε ευχαριστώ που είσαι πάντα εκεί για μένα και είσαι φίλη μου. Σημαίνεις τόσα πολλά για μένα. Το ευχαριστώ, δεν είναι καθόλου αρκετό, αλλά είναι το μόνο που έχω, οπότε σε ευχαριστώ φίλη μου που είσαι αυτή που είσαι.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Αστραπές έλαμψαν και φώτισαν τον νυχτερινό ουρανό, φωτίζοντας το δωμάτιο περισσότερο από το απλό φως των κεριών. Ο κρότος της βροντής αντήχησε μέσα στη σιωπή που διαπερνούσε το δωμάτιο. Ήταν τέλη Μαρτίου, αλλά θα μπορούσε να είναι το τέλος του χειμώνα. Ο πατέρας του ήταν νεκρός και σύντομα θα ήταν και η μητέρα του. Ήταν πλέον ο Κόμης της Σεβίλλης και ο Ντέιμον Νέβερχαρτ δεν θα μπορούσε να είναι πιο τρομοκρατημένος.

Ήταν ένα μέτρο και δεκαεπτά εκατοστά. Πώς θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν ο αρχηγός της οικογένειας; Δεν του είχε δοθεί καν η ευκαιρία να πάει σχολείο και τώρα έπρεπε να πάρει αποφάσεις για αυτόν και τις τέσσερις μεγαλύτερες αδερφές του; Δεν μπορούσε να το κάνει. Το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να τυλιχτεί σαν μια μπάλα και να αγνοήσει τον κόσμο γύρω του.

Ο Ντέιμον είχε πάει να δει τον πατέρα του πριν πεθάνει. Το είχε μετανιώσει. Τα συνήθως στιβαρά χαρακτηριστικά του πατέρα του είχαν γίνει χλωμά και γκρίζα. Ήταν τόσο δύσκολο να τον κοιτάζει, και όταν η αναπνοή του είχε μετατραπεί σε συριγμό… Ο Ντέιμον δεν μπορούσε να σταματήσει να κάνει μορφασμούς , τότε και τώρα. Ήταν πολύ για οποιονδήποτε να το αντέξει αλλά να είναι παρών και στην τελευταία ανάσα του πατέρα του;

Δεν θα το ξεχνούσε ποτέ αυτό.

Αν μπορούσε να σβήσει όλα όσα είχε δει, θα το έκανε. Έτσι, δεν θα ανέβαινε να δει τη μητέρα του καθώς θα πέθαινε. Η παρατήρηση του θανάτου ενός γονέα ήταν αρκετή. Θα τον στοίχειωνε για τις υπόλοιπες μέρες της ζωής του. Αντίθετα, θα κρυβόταν σε ό,τι είχε απομείνει από τη βιβλιοθήκη. Οτιδήποτε αξίας είχε πουληθεί εδώ και πολύ καιρό για να εξοφληθούν τα χρέη. Οι πιστωτές θα γκρέμιζαν τις πόρτες τους αφού θα άκουγαν για τον θάνατο του πατέρα του και έπειτα τον θάνατο της μητέρας του. Το κτήμα χρωστούσε πάρα πολλά και είχαν άδεια ταμεία.

Κάτι έπρεπε να γίνει…

Ο Ντέιμον θα έπρεπε να αντιληφθεί πώς θα επιβίωνε η οικογένειά του και δεν μπορούσε να βρει τρόπο. Δεν είχε μείνει τίποτα να πουληθεί και το κτήμα ήταν ερειπωμένο. Πώς θα έτρωγαν, πόσο μάλλον να πληρώσουν όλους τους πιστωτές; Ήταν μια αδύνατη κατάσταση.

«Ντέιμον», του φώναξε ένα κορίτσι.

Γύρισε. Οι αδερφές του, οι δίδυμες, η Κάρλι και η Κρις μπήκαν στο δωμάτιο. Ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερες από αυτόν και πιο ξεροκέφαλες από οποιοδήποτε από τα αδέρφια του. Η Κρις μπορούσε να είναι ατίθαση μερικές φορές και παρέσερνε την Κάρλι μαζί της σε όλες τις περιπέτειές της. Μερικές φορές ζήλευε την ανέμελη φύση τους.

«Ναι;» ρώτησε ο Ντέιμον. Δεν ήταν σίγουρος ποια είχε φωνάξει το όνομά του.

Η Κρις προχώρησε. «Η μητέρα πεθαίνει».

«Το ξέρω», είπε ο Ντέιμον θλιμμένα. «Θα πάει στον πατέρα σύντομα».

Τι άλλο υπήρχε να πει; Σύντομα θα έμεναν ορφανά. Παιδιά δύο εγωιστών γονιών που έμειναν για να βρουν πώς να περιηγηθούν στον κόσμο χωρίς καθοδήγηση ή χρήματα για να επιβιώσουν. Δεν διέφεραν σε τίποτα από τα χαμίνια του δρόμου που είχαν εγκαταλειφθεί από γονείς που δεν μπορούσαν να τα φροντίσουν. Η μόνη αληθινή διαφορά ήταν ότι τα χαμίνια είχαν περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης. Είχαν αναγκαστεί σε πολύ μικρότερη ηλικία να μάθουν πώς να ξεπερνούν όλα τα δεινά του κόσμου. Ο Ντέιμον και οι αδερφές του έμελλε να αποτύχουν. Ζούσαν μια ζωή με προνόμια, ακόμα κι αν αυτή η ζωή δεν συγκρίνεται με άλλες στην τάξη τους.

«Αυτό είναι αλήθεια», είπε η Κάρλι με απαλό τόνο. «Θέλεις να τη δεις;»

«Δεν θέλω», απάντησε. Η φωνή του δεν είχε κανένα συναίσθημα. Τα συναισθήματα ήταν αδυναμία. «Εσύ;» Ο Ντέιμον της έριξε μια ματιά. «Έχει τη Μπίλι, έτσι δεν είναι;»

«Ναι», απάντησε η Κρις. «Η Μπίλι είναι μαζί της». Ξεροκατάπιε.

«Η Τέντι πιθανότατα θα έρθει μαζί μας σύντομα. Της έχει ανατεθεί να μας προσέχει».

«Χρειαζόμαστε να μας προσέχει;» ρώτησε ο Ντέιμον, αλλά δεν περίμενε απάντηση. «Δεν μεγαλώσαμε όλοι τώρα; Πόσο πρέπει να ζήσουμε για να μας δουν ως φροντιστές της μοίρας μας;»

«Δεν ξέρω», είπε η Κάρλι. Η φωνή της κρατούσε μια ένδειξη αποφασιστικότητας. «Αλλά είμαι σίγουρη για ένα πράγμα».

«Τι είναι αυτό;» ρώτησε ο Ντέιμον. Ήθελε απεγνωσμένα να πιστέψει ότι είχαν την ευκαιρία να επιβιώσουν μετά το θάνατο των γονιών τους. Ήταν πολύ πιο εύκολο να πιστέψει στην απόγνωση.

«Ότι θα έχουμε πάντα ο ένας τον άλλον. Οι γονείς μας ήταν οι χειρότεροι, αλλά αυτό μας ανάγκασε να εξαρτόμαστε ο ένας από τον άλλον. Η Μπίλι θα βρει έναν τρόπο να τα βγάλει πέρα. Πάντα το κάνει».

«Ναι», απάντησε σκεφτικός ο Ντέιμον. Η Μπίλι ήταν η καλύτερη από αυτές. Είχε φροντίσει να έχουν πάντα φαγητό και ότι ό,τι χρειάζονταν πραγματικά ήταν εκεί. Η μεγαλύτερη αδερφή του ήταν περισσότερο μητέρα για εκείνον από ό,τι ήταν ποτέ η ίδια του η μητέρα. Η Μπίλι ήταν η καρδιά της οικογένειάς του. Αν κάποιος μπορούσε να διασφαλίσει ότι δεν θα κατέληγε στο δρόμο, θα ήταν αυτή.

«Θα διακρίνει το καλύτερο σχέδιο δράσης». Έριξε μια ματιά στην Κρις και μετά στην Κάρλι. «Αλλά θα πρέπει να είμαστε κι εμείς να είμαστε εκεί για εκείνη. Δεν μπορούμε να τα αφήσουμε όλα πάνω της και να περιμένουμε να μην κάνουμε τίποτα».

«Έχει δίκιο», απάντησε η Τέντι καθώς έμπαινε στο δωμάτιο. «Αν δεν την υποστηρίξουμε, δεν διαφέρουμε από τους δύο ανθρώπους που μας έφεραν στον κόσμο. Δεν μπορεί να αναμένεται να τους αντικαταστήσει. Πρέπει ο καθένας να είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και ο ένας για τον άλλον ταυτόχρονα».

«Θα κάνει κάτι για να μας σώσει με το οποίο δεν θα συμφωνήσουμε», είπε η Κρις. Η αποκάλυψη αυτής της δήλωσης μεταδόθηκε στον Ντέιμον. «Και δεν θα μπορέσουμε να την πείσουμε ότι είναι λάθος».

«Η Μπίλι μπορεί να είναι πεισματάρα», συμφώνησε η Τέντι. «Όπως είμαστε όλοι». Έγνεψε καταφατικά. «Όταν κάνει κάτι ανιδιοτελές, θα μείνουμε δίπλα της και ελπίζουμε να μην το μετανιώσουμε όλοι μας, ειδικά η Μπίλι».

Ο Ντέιμον πήρε μια βαθιά ανάσα. Δεν μπορούσε να κάνει πολλά. Δεν υπήρχαν χρήματα στα ταμεία της Σεβίλλης. Το κτήμα ήταν άπορο και συνεπαγόμενο. Δεν μπορούσε να πουλήσει το μόνο πράγμα που είχε αξία – τo Aρχοντικό της Σεβίλλης. Τα μόνα πράγματα που του είχαν απομείνει ήταν η τιμή και το όνομά του — και ό,τι άξιζαν αυτά.

«Συμφωνώ», είπε με σταθερό τόνο. Έριξε μια ματιά στα δίδυμα. «Ξέρω ότι δεν είναι στη φύση σου να είσαι πράος, αλλά σε