Hitte

By Amy Blankenship

Damon kwam om een reden bij zijn broers wonen... het meisje dat hem in de maling had genomen en hem voor dood achterliet, woonde daar en onder bescherming van vampieren. Wanneer ze eindigen met het leven van Alicia te redden vaker dan hij kon tellen, besluit Damon dat iemand haar onder controle moet krijgen voordat de kleine zij-kat eindelijk een manier vindt om aan hem te ontsnappen door zichzelf te laten doden. Jaloezie wordt een gevaarlijk spel wanneer ze in de hitte komt en meer aan trekt dan alleen monsters.

Alicia Wilder is het beu om beschermd te worden door haar beschermende broers. Proberen om te bewijzen dat ze de vampieroorlog aan kan, zorgt ervoor dat ze wordt verscheurd, gebeten, gekust, beschoten en vreemd genoeg leeft met drie heel sexy vampiers, waarvan er één de vampieroorlog op gang heeft gebracht. Wanneer ze merkt dat ze in de hitte trillen gaat, beseft Alicia dat haar vangnet haar misschien ten val brengt. Damon kwam om een reden bij zijn broers wonen... het meisje dat hem in de maling had genomen en hem voor dood achterliet, woonde daar en onder bescherming van vampieren. Wanneer ze eindigen met het leven van Alicia meer te redden vaker dan hij kon tellen, besluit Damon dat iemand haar onder controle moet krijgen voordat de kleine zij-kat eindelijk een manier vindt om aan hem te ontsnappen door zichzelf te laten doden. Jaloezie wordt een gevaarlijk spel wanneer ze in de hitte komt en meer aan trekt dan alleen monsters.

• Language: Nederlands
• Publisher: Tektime
• Release date: Oct 10, 2018
• ISBN: 9788893980043

Book preview

Hoofdstuk 1

Micah lag in bed gewikkeld in zoveel verband dat hij op een mummie begon te lijken. Hij kon niet anders dan glimlachen terwijl mevrouw Tully als een moederkloek om hem heen kakelde en af en toe schudde. Hij klaagde ook niet over de hoeveelheid pijnstiller die ze in zijn arm had gestoken. Hij zag zichzelf in de spiegel boven de commode aan de andere kant van de kamer en begon een wenkbrauw op te richten, maar besloot ermee te stoppen wanneer het direct pijn deed.

Ze hadden hem al verzekerd dat Anthony dood was, maar hij kon niet nalaten te wensen dat de alfaweerwolf nog leefde, zodat hij de klootzak op dezelfde manier kon martelen als hij was gemarteld. Het verhaal dat ze hem hadden verteld had als een snelle dood geklonken. Hij zou het niet snel gemaakt hebben.

Ik denk dat jullie shifters uiteindelijk de dood van mij zullen worden, riep mevrouw Tully zacht uit. De shifters, zowel jaguars als poema’s, ze hadden allemaal een plekje in haar hart. Ze had ze allemaal op de wereld gezet en was heel dicht bij hun moeder geweest. Kijk maar naar de vorm waar je zelf in bent geraakt.

Micah pruilde naar het plafond en werd duizelig toen de plafondventilator bleef ronddraaien. Het was niet mijn schuld dat ik werd gekidnapt en gemarteld.

Mevrouw Tully tikte zachtjes op haar voorhoofd met de toppen van haar vingers. Daar denk ik anders over, jonge Skywalker. Als de verhalen die ik hoorde waar waren, stond je op tegen die afschuwelijke weerwolf en daarmee werd je gekidnapt.

Dus je zegt dat ik dit zelf heb gedaan? Vroeg Micah, de grijns van de andere mensen in de kamer negerend.

Onderbreek uw ouderen niet, kwam mevrouw Tully terug met een strenge blik. Ik was nog niet klaar. Zoals ik al zei... je stond op tegen die bastaardhond en ik moet zeggen dat het iets was dat al veel eerder had moeten gebeuren.

Micah keek Quinn nadrukkelijk aan met een 'ik zei je toch', grijns. Hij was niet klaar om zijn broer te vergeven. Hij had Quinn gewaarschuwd voor Anthony en had gezegd dat hij moest ophouden. Hij hoopte dat grote broer gelukkig was omdat hij nu niet kon opstaan.

Stop dat! Gromde Mevrouw Tully en sloeg hem op zijn hoofd.

De actie deed zijn aanhoudende hoofdpijn beginnen te bonzen en hij kneep zijn ogen dicht. Hé, ik ben hier gewond, klaagde Micah.

Je zult het nog erger maken als je deze rivaliteit met je broer voortzet, reageerde mevrouw Tully en ze keek Quinn hetzelfde aan. Ik moet mijn kleindochter bellen en haar laten weten waar ik ben. De arme schat zal zich zorgen maken als ik niet thuis ben om de telefoon op te nemen.

Mevrouw Tully wachtte niet tot iemand haar liet zien waar de telefoon was. Dit was niet de eerste keer dat ze in het huis van de Wilder was geweest. Ze miste een stap toen ze merkte dat Michael rustig in een stoel in de schaduwhoek van de kamer zat. Het was niet alsof de charmante vampier zo donker en broeierig was. Toen de deur achter haar dichtging, keerden alle ogen terug naar Micah.

Het is goed om je eindelijk thuis te zien, waar je thuishoort, zei Steven met een zachte glimlach en probeerde te verbergen dat hij zich zorgen maakte. Hoewel Micah thuis was, vertelde iets hem dat hij niet buiten gevaar was. Micah was bleek en zijn ogen waren wat te glimmend naar zijn smaak.

Micah beantwoordde de glimlach maar begon slaperig te worden: Het is gewoon goed om uit die hel te zijn.

Je was deze keer heel roekeloos, zei Quinn vanuit zijn positie bij het raam en sloeg zijn armen over zijn borst. Je had wel dood kunnen gaan in die kelder als we die boodschap niet hadden gezien die je naar Alicia had gestuurd.

Micah keek de kamer rond naar zijn kleine zusje en fronste. Over Alicia gesproken, waar is zij? Ik dacht zeker dat ze hier zou zijn.

Ze logeert bij een vriend totdat dit allemaal overvliegt, antwoordde Kat. Ze wierp een blik op Quinn en vroeg zich af hoelang hij zou wachten tot hij hun zus belde en haar vertelde naar huis te komen.

Waarom is ze niet teruggekomen van Anthony? Vroeg Micah. Ik dacht zeker dat ze... Weer wierp hij een blik op Quinn en legde hem de schuld op de afwezigheid van Alicia op eenvoudigweg omdat hij dat wilde.

Nick schudde zijn hoofd maar trilde van binnen. Hij probeerde niet naar Michael te kijken omdat hij wist dat de vampier de herinnering aan iedereen had gewist, behalve die van hem en die van Micah. Kerel, je hebt vast één klap teveel op je hoofd gehad... Alicia was niet bij Anthony.

Maar ze was daar, hield Micah vol. Ik zag haar met mijn eigen ogen. Hij keek Nick aan maar de man haalde alleen maar zijn schouders op en schudde zijn hoofd.

Hij keek van het ene gezicht naar het andere en besefte dat geen van hen zou bevestigen dat Alicia bij het landhuis was. Hij herinnerde zich haar in de kelder... zijn hand vasthoudend. Ze huilde en het zou aan hem vreten totdat hij haar weer zag en ervoor zorgde dat alles goed ging met haar. Hij wist niet wat erger was geweest... haar zien huilen of bijna vermoord worden. Hij wierp nog een keer een blik op het feit dat de man die bij Alicia was ook in de menigte ontbrak.

Hijgend drukte hij zich tegen de kussens en bedacht zich stilletjes om uit te zoeken bij welke vriendin Alicia verbleef. Hij zou haar opjagen en de waarheid van haar eisen.

Je zult wel hallucineren, zei Jewel zacht.

Micah keek naar de mooie blonde en fronste. Wie ben je?

Dit is Jewel Scott Wilder, zei Steven en sloeg zijn goede arm om haar schouders. Mevrouw Tully had al voor zijn kogelwonden gezorgd en had zijn andere arm voorlopig in een mitella.

Zij is mijn maat.

Anthony's Jewel Scott? Nu was Micah nog meer in de war.

Alleen in Anthony's demente geest, antwoordde Steven, maar hij kon zichzelf er niet van weerhouden om Jewel iets strakker tegen hem aan te trekken.

Micah knipperde met zijn ogen en keek naar Quinn om bevestiging te vragen toen hij zag dat Kat tegen zijn oudere broer aan zat. Met een zucht vroeg hij zich af hoe hoog de dosis medicijnen was die mevrouw Tully hem eigenlijk had gegeven, was omdat hij ofwel zijn verstand verloor, ofwel iedereen. Hij keek op naar de enige andere persoon in de kamer waarvan hij wist dat die gezond verstand had, Warren.

Heb ik een Rip Van Winkle getrokken of zoiets? Ik bedoel, toen ik wegging... Steven was nog steeds vrijgezel en Quinn had ongeveer net zo veel romantische neigingen als Dean.

Warren glimlachte, Er is vrij veel gebeurd sinds je weg bent.

Oké, mijn telefoontje is gemaakt, kondigde mevrouw Tully aan toen ze weer naar binnen liep. Ze had eigenlijk haar kleindochter niet gebeld. Ze had alleen dat gezegd om hen een moment alleen te geven met Micah voordat ze wegging. Nu... iedereen eruit en laat dit kleine katje wat slapen.

Micah gromde naar de oudere vrouw. Ik ben geen kitten.

Lieverd, mijn jongste kat kan je verslaan in een gevecht met de vorm waarin je je nu bevindt en ze is een watje, loopt weg voor haar eigen schaduw, vertelde mevrouw Tully hem. Terwijl ze praatte, nam ze een naald uit de vreemd uitziende doos die ze had meegenomen.

Ik weet niet zeker of ik meer drugs nodig heb, zuchtte Micah. Hij had veel in te halen. Het feit alleen al dat hij Alicia nog niet had gezien, zorgde voor meer pijn dan de gebroken botten.

En daarom ben jij niet de dokter. Mevrouw Tully was blij dat hij nog steeds dat vreemde gevoel voor humor had... zodra hij begon te genezen had hij het nodig.

Micah gromde zacht toen de naald in zijn arm zakte en weg moest kijken. Hij vond het vreselijk om bevelen op te volgen en doen wat ze hem vertelden, hij wilde nu zijn zus opzoeken. Iedereen ging de kamer uit toen ze de lege spuit uit zijn arm haalde.

Mevrouw Tully keek hen na en keerde toen terug naar Micah die al sliep. Zijn familie was blij dat hij thuis was, maar de waarheid was... ze maakte zich zorgen om de poema. Zijn verwondingen waren zo ernstig dat ze verbaasd was dat hij nog leefde.

Zijn beide knieschijven waren verpletterd door kogels, zijn ribben waren gebroken doordat ze gedurende een bepaalde tijd onophoudelijk werden geraakt. Het zag er ook naar uit dat zijn rug was bevuild door één of andere zweep. Hij was uitgedroogd, ondervoed en hij had een infectie die zich door zijn bloedbaan verspreidde. Ze zou hem penicilline hebben gegeven als hij een mens was geweest, maar helaas... menselijke antibiotica hadden geen effect op het paranormale.

Hoewel dieren heel snel genazen... betekende dit niet dat ze niet permanent gewond konden raken... of dodelijk gewond. Ze zou hem gelukkig vinden als hij de infectie overleefde.

Ze wierp een blik uit haar ooghoek op Michael, die niet was weggegaan en heel stil op zijn stoel zat. Mevrouw Tully besloot hem alleen te laten. Ze dacht veel aan Michael en als hij wilde blijven, zou ze hem niet laten vertrekken. Hij was een andere die vaak naar haar toekwam, maar het was vooral om haar de gewonden te brengen, nooit voor zijn eigen verwonding.

Met een zucht pakte mevrouw Tully haar spullen in en stond op. Met een lichte knik in Michael's richting verliet ze stilletjes de kamer.

Michael wist dat het tijd was om te vertrekken... hij had alleen gewacht tot zijn woede zou vervagen. Alicia was een handvol, maar Damon had haar nooit in het midden van zo'n vuurgevecht moeten brengen. Hij kon de bezitterige blik op Damons gezicht nog steeds zien toen hij zijn armen om haar heen sloeg en vroeg zich af of de geschiedenis zich opstelde om te worden herhaald.

Zijn blik keerde terug naar wat er over was van Micah en het beeld van Alicia die huilde terwijl ze de hand van haar broer vasthield, kwam terug om hem te achtervolgen. Een ander beeld flitste door zijn hoofd... het beeld van Dean die zijn hand greep en die op Kane legde om te voorkomen dat hij stierf. Tussen hem en Dean... Kane's wond genas vlak voor hen. 

Michael had er nooit over nagedacht, maar hij had Syn in het verleden zulke dingen zien doen. Er was eens een tijd die opviel in Michael’s geest... zo lang geleden dat hij het bijna vergeten was.

Het was tijdens één van hun vele reizende excursies en ze zouden een gewond kind tegenkomen. Hij lachte zachtjes ter nagedachtenis aan de reacties van Damon en Kane op het kleine meisje. Eén van haar benen was gebroken en ze had verschillende kneuzingen die zich in verschillende stadia van genezing bevonden.

Het kind had erop aangedrongen dat ze alleen maar gevallen was, maar de jongens wisten dat er niets op de open plek was dat deze verwondingen had kunnen veroorzaken. Toen Damon voor het kleine meisje neerknielde en haar begon te dwingen de waarheid te vertellen, had

Syn hem weggeduwd en gezegd: Dat doe je niet met een onschuldig kind.

Ze hadden aangeboden om haar te helpen terug te keren naar haar huis, maar roken meteen de angst die opkwam in het kind. Maar het was geen angst voor hen, het was angst om naar huis te gaan waardoor het hart van het kleine meisje sneller klopte. Hoewel het kind niets had gezegd, had Michael geweten dat haar ouders verantwoordelijk waren geweest voor al haar verwondingen... niet alleen voor het gebroken been.

Syn had het kind hierover niets gezegd en droogde haar tranen. In plaats daarvan vroeg hij naar haar broers en zussen en zij antwoordde dat zij er geen had. Ze begon te praten over haar grootmoeder die in de bergen woonde en haar ogen straalden van de liefde van een kleinkind.

Terwijl ze sprak, had Syn zijn hand recht op het pijnlijke been van het meisje gelegd. Toen ze klaar was met haar verhaal, was niet alleen haar been genezen, maar al haar blauwe plekken waren ook verdwenen. Dat was toen dat Syn Michael echt had geschokt. Terwijl Kane het meisje in zijn armen pakte en met haar begon te spelen, kwam Syn dichter bij hem en Damon staan.

Toen hij naar Damon keek, zei hij: "Je mag nooit knoeien met de geest van een kind...

behalve deze keer. Ze hoeft zich de mishandeling niet te herinneren, maar ze herinnert zich wel hun dood. Zijn ogen waren zo koud geworden toen hij eraan toevoegde: Het was bij een brand." Daarmee draaide Syn zich om en liep het pad af dat duidelijk leidde tot het huis van het meisje.

Kane maakte geen geheim dat hij het meisje wilde houden en haar wilde opvoeden... hij had altijd een zwak gehad voor kinderen. Ze hadden allemaal een zwakke plek, maar die van Kane was echt erg. Hij zou een hele speelgoedwinkel voor hen kopen als de gril hem trof... en het was gebeurd... een paar keer. Syn had echter aangedrongen om het juiste te doen en het kind naar haar geliefde grootmoeder te brengen.

Toen de volgende ochtend de zon opkwam, had het woord zich snel verspreid over het dorp van een huis dat tot op de grond was afgebrand. De resten van een man en een vrouw waren gevonden, maar hun kind, een klein meisje, was vermist.

De vier mannen hadden snel het dorp te paard verlaten, op weg naar wat nu bekend stond als de Zwitserse Alpen. Nadat ze het meisje aan haar familie hadden afgeleverd, had Syn de grootmoeder een brief en een zak gouden munten gegeven toen hij enkele woorden met haar wisselde. De oudere vrouw glimlachte en knuffelde Syn stevig voordat ze haar kleindochter in haar armen nam.

Hoewel Syn nooit iets zei, wisten ze dat hij verantwoordelijk was voor de dood van de ouders van het meisje. Tot op de dag van vandaag deed het Michael huiveren als hij er te lang over nadacht. De morele code van Syn weigerde om een kind zoveel ellende te laten lijden en als hij er iets aan kon doen... zou hij dat wel doen. Syn gaf er geen donder om wie de ouder was of wat ze vertegenwoordigden. Hij geloofde dat ouders die mishandelden niets minder verdienden dan wat ze uiteindelijk met hun kinderen zouden doen.

Toen Michael had gevraagd naar het genezende vermogen van Syn voor het kind, had Syn hem een geduldige glimlach gegeven.

De kracht zit in je onsterfelijke ziel. In vergelijking met onsterfelijkheid... ben je nog steeds een kind, dus het meeste van je kracht is sluimerend. Naarmate de tijd verstrijkt, zal die kracht groeien. Wat voor kracht je hebt... alleen je ziel kan kiezen. Als genezing de kracht is die je ziel aanroept, dan is alles wat je hoeft te doen het genoeg willen.

Terugkijkend op de gewonde poema begreep hij het. Zien dat Alicia zo huilde, was meer dan genoeg motivatie om hem het erg genoeg te laten vinden. Michael stond langzaam op en liep naar Micah toe. Toen hij dichterbij kwam, rook hij de zweem van infectie die het lichaam van de poema te pakken wilde nemen. Als er iets met de poema gebeurde, wist hij dat Alicia zou huilen en hij wilde niet dat Alicia zou huilen.

Michael legde zijn hand op Micah's borst en herinnerde zich de sensaties die hij had gevoeld toen hij en Dean Kane hadden aangeraakt. Zich concentrerend op zijn behoefte om Alicia te zien lachen, voelde hij dat die behoefte door hem heen stroomde naar degene die hij kende en haar gelukkig kon maken. Micah begon zachtjes te gloeien en Michael wachtte af om te zien of hij Micah's ziel zou kunnen zien zoals hij Kane’s ziel had gezien. Even later besefte hij dat het de macht van Dean was geweest... niet de zijne.

Als iemand met hem in de kamer was geweest, zouden ze de verschillen hebben gezien. Michael's ogen begonnen als een diepe amethist te gloeien en zijn eigen ziel werd langzaam zichtbaar, in zijn fysieke vorm.

Michael voelde een deel van zichzelf diep in het lichaam van de poema, het stroomde door zijn bloed. Hij slaakte een zucht van opluchting toen de geur van infectie langzaam uit de kamer verdween. Hij kon niet onder alle verbanden kijken, maar hij zag hoe de blauwe plekken en snijwonden op het gezicht van Micah aan het genezen waren en volledig verdwenen.

Michael haalde zijn hand weg en deed een onvaste stap achteruit. Hij hief een hand voor zijn ogen om de duizeligheid te verzachten, maar hij was verrast dat hij tranen in zijn wimpers en wang voelde. Hij zweeg even en herinnerde zich dat hij ook had gehuild toen Dean zijn hand had gepakt en het over het stervende lichaam van Kane had gelegd.

Is dat wat Syn bedoelde met het echt genoeg willen? Moesten zijn hart en geest precies op dezelfde plek zijn om te kunnen laten gebeuren?

Michael keek naar zijn handen en zuchtte. Hoe hij wilde dat Syn hier was om zijn nieuwe vragen te beantwoorden. Syn was nu wakker, maar zolang hij zich kon herinneren, bleef Syn nooit op één plek... altijd onderweg. Hij had Syn eens gevraagd waar hij naar op zoek was, maar Syn had alleen maar een glimlach gegeven met die verre blik in zijn ogen en antwoordde: Sommige geheimen zijn bedoeld om bewaard te worden.

Misschien zou hij er snel genoeg achter komen"... want nu zou hij naar huis gaan en uitrusten. Het genezen van de poema had hem belast en hij moest rusten en zijn krachten herwinnen. Terugkijkend op Micha besloot Michael dat hij nog een ding te doen had om zijn sporen te wissen en de broers en zussen te herenigen.

Hij legde een hand op Micah's wang, fluisterde zijn naam en dwong de poema om voldoende wakker te worden om naar zijn woorden te luisteren. Toen Micah's wimpers knipperden, vertelde Michael hem de informatie die Alicia's verblijfplaats geheim zou houden totdat hij haar kon komen halen.

*****

Trevor stopte de auto voor Maan Dans voordat hij hem parkeerde. Het zien van de wonden van Envy had tien jaar van zijn leven afgenomen... althans dat is hoe het voelde. Dat ze zo werd neergeschoten, bevestigde alleen maar het feit dat hij het juiste had gedaan door haar te beletten de waarheid over de paranormale wereld en zijn betrokkenheid ermee al zo lang te kennen. Door zijn geheimen te bewaren, had hij haar buiten de gevarenzone gehouden.

Home sweet home, gromde hij zonder te kijken. Toen hij achter het stuur vandaan kwam, liep Trevor om de auto heen om de deur te openen voor Envy, maar Devon versloeg hem erin.

Devon gaf Trevor het boze oog toen de andere man hen naar binnen volgde maar niets zei. Devon had een hekel aan het feit dat hij Trevor verschuldigd was voor het redden van Envy... maar hij haatte het meer dat het Trevor was waar hij de gunst aan verschuldigd was.

Je hoeft niet met ons mee te gaan, bood Envy aan en probeerde de gespannen lucht rond de twee mannen te verspreiden. Ze gaf Trevor zelfs een kleine glimlach en een knipoog om hem te laten weten dat ze niet alleen gemeen was, maar zijn hulp echt op prijs stelde.

Trevor's ogen werden zachter toen hij zijn blik op Envy richtte. Ik zou me beter voelen als ik wist dat er voor je gezorgd werd.

Envy werd boos van binnen... helemaal fout om te zeggen.

Bedoel je dat ik niet voor Envy kan zorgen? Zei Devon en stopte toen ze de trap bereikten die naar de woonvertrekken leidde.

Niet met zoveel woorden, zei Trevor terwijl hij Envy de trap op volgde.

Devon's ogen werden groot en hij rende achter Trevor aan en duwde hem hard tegen de muur. Leg het me dan uit, Troetel Beer.

Trevor haalde zijn schouders op tegen de muur: Zeker Donder Kat... je bent een eikel! Ga naar de hel! Gromde Devon luid.

Ik voel een flashback van de tekenfilms van zaterdagochtend die opkomen, mompelde Envy en wreef over haar voorhoofd. Kunnen jullie tweeën ophouden overal testosteron te spuiten en voor de verandering aardig zijn? Ik heb een grote hoofdpijn, mijn arm doet pijn als de hel, en het laatste wat ik nodig heb, is dat jullie vechten om wie de betere man is. Ze keek naar Trevor: Houd je mond of ga naar huis, nu meteen het kan me niet schelen wat.

Devon grijnsde totdat Envy haar blik op hem richtte. En jij... ik heb het recht om je je kat te ontnemen. Ga zo door en je wordt gereduceerd tot krolse kat van het steegje.

Tabatha had al een tijdje gewacht om iets te horen toen ze Devon hoorde vertellen dat Trevor naar de hel moest gaan. Ze opende de deur net op tijd om te zien hoe Envy ze allebei uitdaagde en kon niet anders dan giechelen. Ze was tenminste niet meer alleen.

Hebben de jongens zich weer misdragen? Vroeg Tabatha.

Je hebt geen idee, zei Envy terwijl ze Warren's kantoor binnenliep met de zwijgzame Trevor en Devon achter zich aan.

Envy trok het jasje van haar schouders en Tabatha's ogen werden groter en keek naar het met bloed doordrenkte verband rond Envy's arm. Ze begon een flashback te krijgen van haar en Envy toen ze werden gegijzeld door Raven en zijn bende bloedzuigers, maar duwde het gezichtsvermogen met kracht terug in haar mentale bewustzijn.

Haalt één van jullie de EHBO-doos? Vroeg Tabatha terwijl zij Envy onderzocht om er zeker van te zijn dat haar schouder de enige verwonding was.

Ik haal hem wel, antwoordde Devon en liep Warren's aangrenzende badkamer in.

Wat is er gebeurd? Vroeg Tabatha toen ze het verband uitpakte en zag waar een kogel de arm van haar vriend had geschaafd.

Ik werd beschoten, er werd naar me gegromd, bijna geklauwd, en ontsnapte nauwelijks aan een explosie, zei Envy met een grijns maar de grijns verdween toen ze de blik op het gezicht van haar vriendin zag. Ik ben in orde, dat beloof ik, voegde ze er snel aan toe.

Terwijl ze Envy negeerde, keek Tabatha naar Devon toen hij terugkwam in de kamer. Waar was jij in hemelsnaam toen Envy werd neergeschoten? Ze kon het niet helpen. Dit is mijn beste vriendin en je zou voor haar moeten zorgen!

Trevor lachte innerlijk, blij dat iemand naast hem eindelijk Devon op z’n donder gaf.

Vechten voor ons leven, zei Devon in zijn verdediging. Ik kon haar niet bereiken, maar Winnie de Poeh heeft haar hierheen gehaald.

Dat was nadat Hello Kitty haar van hem had laten scheiden, eindigde Trevor met zijn poging om niet te grijnzen bij de gedachte dat Devon nog steeds dacht dat hij een echte was... als Devon alleen de waarheid wist over wat hij werkelijk was. De drang om te grinniken ging weg toen zijn blik terugkeerde naar Envy. Als Devon de waarheid kende, zou Envy dat weten en hij was het beu om door haar in zijn leugens te worden betrapt.

Tabatha en Envy gaven elkaar een berustende blik en Envy sprak met het woord 'hulp', wetende dat Tabby het zou begrijpen.

Hé Trevor, kun je me naar huis brengen? Vroeg Tabatha toen hij probeerde Trevor de kamer uit te krijgen voordat Devon zijn hoofd eraf zou bijten... of Envy ging er echt met hen tweeën vandoor.

Trevor zuchtte en stopte zijn handen in zijn zakken. Natuurlijk, laat me naar beneden gaan en de auto starten.

Toen Trevor nukkig vertrokken was, gaf Envy Tabby een blik van opluchting. Dank je!

Tabatha grijnsde: Bedank me niet, want nu zijn jullie me allebei wat schuldig. Ik zal je alles geven wat ik bezit! Riep Devon met een grijns.

Is dat onder andere Envy? Vroeg Tabatha met fonkelende ogen.

Geen enkele kans, antwoordde Devon haar een knipoog.

Tabatha trok een teleurgesteld gezicht: Wel, dat haalt gewoon het plezier uit alles.

Envy giechelde toen Tabatha de kamer uitliep en de deur op haar manier dicht deed.

Hoofdstuk 2

Zet me neer jij bloedzuigende gek! Schreeuwde Alicia terwijl zij klauwde naar Damon's rug, van waar hij haar over zijn schouder gooide. Op het moment dat ze zich realiseerde dat ze niet op weg waren naar Nacht Licht, had ze gewild dat hij zou stoppen... natuurlijk willen en krijgen zijn twee verschillende dingen. Ik wil naar Micah gaan!

Michael heeft me gezegd je hier terug te brengen en hier blijf je, beval Damon terwijl hij kalm de kamer van Alicia binnenliep. Hij gooide haar op bed en huiverde toen haar nagels lange striemen op zijn rug achterlieten. Hij gromde en voegde eraan toe: Ik denk niet dat je vriendje erg teleurgesteld zal zijn als je een beetje laat naar zijn bed gaat...