De Rest 2

By Robby De Letter

In dit tweede deel van de serie wordt het drietal aan de grillen van de gewiekste Mevrouw Le Closé overgeleverd. Vince en Lauren komen in het bos van Lozen terecht, waar een machtig kindervolk de scepter lijkt te zwaaien. Wat op het eerste zicht hun redding lijkt, verandert al snel in een nachtmerrie, waar het koppel geen vat op heeft. Overleven wordt de nieuwe levensvisie, maar welke kans hebben ze, nu God ze lijkt verlaten te hebben?

• Language: Nederlands
• Publisher: Robby De Letter
• Release date: Oct 1, 2019
• ISBN: 9780463177792

Robby De Letter

Robby De letter is auteur van thrillers, horror -en sciencefictionverhalen. Hij studeerde theologie, wat je ook regelmatig in zijn verhalen kan terugvinden. Met een uitermate interesse in hoe mensen het geloof ervaren, zoekt hij in zijn boeken naar oplossingen voor niet alledaagse problemen. Hoewel zijn werk tot het genre van de fictie behoort, lijkt de grens met de realiteit flinterdun, waardoor je wordt meegezogen in werelden die niets aan de verbeelding overlaten.

Book preview

OPGESLOTEN

Vince voelde aan zijn kruis dat bloed bleef spuwen. Een kloppende hoofdpijn had zijn heldere geest overmand. Voorzichtig trok hij zich recht, tegen de stalen baren van de kooi, waarin ze achtergelaten werden. In het midden zat Lauren, nog steeds in trance, zoekend naar de ontvanger van wie ze boodschappen kreeg. Aan het uiteinde van de kooi een rokende Brynn, die met de knieën tegen haar borsten, zo min mogelijk plaats probeerde in te palmen. De onregelmatige ademhaling van Vince ging haar niet onopgemerkt voorbij.

Hoe diep is de wonde, Vince?

Ik..., Ik...

Vince?

Ik heb het zo koud.

Ze gooide haar peuk door de tralies van de kooi, strekte zich over het lichaam van Lauren, om met de rug van haar hand zijn voorhoofd te kunnen aanraken.

Je voelt ijskoud aan. De wonde moet ontstoken zijn. Doe je broek uit zodat ik kan zien.

Brynn. Nee., fluisterde hij. Laat het.

Vince trachtte zijn oogleden open te houden, maar het leek een strijd, waar hij niet tegen opgewassen was.

Ik moet het zien.

Nee., zei hij.

Vince, ik heb je duizend keer geneukt. Je hoeft je voor niets te schamen. Doe je broek uit.

Hij trok aan zijn riem, maar het was een handeling die hij niet meer kon volbrengen. Zijn handen trilden hevig. Brynn klauterde over Lauren zodat ze Vince beter kon onderzoeken. Ze knoopte zijn broek los, waarna zijn met bloed besmeurde boxershort van Calvin Klein, zichtbaar werd.

Sorry, maar ik moet dit doen.

Brynn., zei hij stil, waarna hij het bewustzijn verloor.

Met twee handen trok ze de boxershort naar beneden. De linker balzak was volledig doorboord. Het deed haar terugdenken aan die televisieshows waar men mensen voor de camera ging opereren. Uit haar broekzak haalde ze een papieren zakdoek, welke als momentele pleister, op de wonde moest dienen. Haar rechterhand klapte hard in het gezicht van Vince die geen kik van leven gaf.

Vince, alsjeblieft. Word wakker, Vince.

Brynn voelde in zijn nek een flauwe polsslag kloppen. Toch was ze opgelucht dat hij nog steeds in leven was. Als enige bij bewustzijn zocht ze naar mankementen van de kooi, al leek dat snel een verloren zaak. Het leek of Murphy's wet nog maar eens bleek te kloppen.

Help!., riep ze wanhopig. Help!, maar niemand kwam opdagen. Naast haar lag Lauren naar boven te staren.

Ze komt. Ze komt. Ze komt..., bleef ze herhalen.

Ik weet het schat, maar we moeten Vince helpen. Hoor je me?

Ze komt., was alles dat Lauren kon uitbrengen. Brynn keek rond in de stenen kamer, die uit een vervlogen tijdperk moest stammen. Voor die tijd was zulk bouwwerk eerder uitzonderlijk. Het complex moet een fortuin gekost hebben, maar de kwaliteit ging dan ook duizenden jaren mee. In de verste hoek van de kamer liep er water van de muren. Buiten zijn wonde oppervlakkig te verzorgen kon ze niets meer voor hem doen. Twee uur later kwam Jaques, met een ongesneden brood, de kamer ingelopen. Hij brak het in drie stukken en liet het voor de kooi achter. Zonder een woord te zeggen, keerde hij zich om en bleef een moment voor de kooi staan.

Je moet ons helpen., zei Brynn. Vince is er erg aan toe. Ik denk dat hij...

Zwijg!

Maar je begrijpt het niet. Hij heeft al twee uur het bewustzijn verloren. Jaques draaide zich om, zakte door zijn knieën en bekeek Vince aandachtig.

Hij moet een dokter...

Zwijg!, herhaalde hij stoer.

Luister eens hier, halve bosaap. Wie denk je wel dat je bent? Als er iets met hem gebeurt castreer ik je persoonlijk. Heb je dat begrepen? De spierbundel richtte zijn blik naar haar en pufte lucht door zijn neusgaten. Brynn bleef hem moedig in de ogen aankijken, al bestierf ze het binnenin.

Haal hulp! Jaques lachte zijn gele tanden bloot.

Jij gaat nog leren wie hier de beslissingen neemt. De deur van de stenen kamer ging opnieuw open.

Jaques?, vroeg een stem die ons niet onbekend in de oren klonk.

Wat?

Waar blijf je?

Door de deuropening kwam Caroline naar binnen. Het witte kleed waar Brynn haar de eerste keer in mocht aanschouwen, had ze voor een zwart maatpakje ingeruild, waardoor ze op een verwaande secretaresse leek. Jaques keek met grote ogen naar de bewusteloze Vince, haalde een sleutel uit zijn achterzak, opende de tralies en trok hem naar buiten.

Hey, wat ga jij doen?, vroeg Brynn. Opnieuw kreeg ze geen antwoord op haar vraag. Het gesleep van het bewusteloze lichaam liet een bloedspoor na.

Caroline. De waarzegster ging gehurkt voor Brynn staan.

Wat?

Waarom doen jullie dit? We hebben jullie niets misdaan. Waar brengen ze hem naartoe?

Alles op zijn tijd? Brynnie. Alles op zijn tijd.

Ik wil weten wat er met hem zal gebeuren.

Jij hebt niets te willen., zei ze kordaat. Caroline nam met beiden handen de tralies vast.

Jullie gaan praten.

Brynn bracht haar hoofd tussen de tralies, zodat ze oog in oog met Caroline stond.

Als er iets met hem gebeurt sleur ik die zwarte haren van je kop. Versta je dat? Caroline lachte ongemakkelijk en verliet de kamer. Ze klapte met een harde smak de deur achter zich toe.

Kutwijf!, riep Brynn haar na, waardoor Lauren naast haar ontwaakte. Haar ogen knipperden hevig op en neer, als een vlinder, die zijn vleugels voor de eerste keer liet wapperen.

Waar zijn we?, vroeg ze met een hese stem.

In de bunker., legde Brynn uit en hielp het uitgezakte lichaam van haar opvolgster recht. Lauren keek als een spitsmuis de kamer rond.

Waar is Vince?

Ze hebben hem komen halen.

Wat? Wie?, zei ze versuft.

Die grote bosaap. Jaques. Hij was niet meer bij bewustzijn. Opeens verstarde de blik van Lauren.

Wat?

Wil je mij nu zeggen dat je niets meer kan herinneren? Lauren keek haar vragend aan.

Wat herinneren?

"Mijn God, jij zat dus echt op een andere planeet. Jij, ik en Vince werden op een kruis gebonden.