’n Baie lang brief aan my dogter

Dolly het saam met ons Pretoria toe getrek, waarvoor ek verskriklik dankbaar was. Alles was so oorweldigend vreemd, nie net die nuwe skool en die nuwe maats nie, maar ook die onbekende bome en plante in die tuine, die donderstorms in die somer en die ryp op die grond vroegoggend in die winter, die onindrukwekkende heuwels op die horison wat as “berge” beskryf is, die feit dat ek te ver van die see af gewoon het om ooit ’n seemeeu te hoor krys. Maar die wete dat Dolly elke middag ná skool vir my in die kombuis sou wag, geklee in haar pienk “overall” met ’n pienk kopdoek laag oor haar