Slegte mense, goeie TV
Almal hou van ’n gelukkige einde. Ons hou daarvan om te sien die goeie ouens wen wanneer hulle hul gunsteling-TV-programme kyk, maar dis nooit goeie kykstof wanneer hulle dit maklik regkry nie. En om so ’n maklike paadjie van ons helde te weerhou, het ons die booswigte. Indien ’n TV-program ’n gereg was, was die helde die uie en die boewe die knoffel: Hulle kan nie geskei word nie en hulle verskaf die basis vir al die ander bestanddele vir ’n lekker dis.
Booswigte skep konflik en is die rede waarom ons steeds TV kyk, sodat ons kan sien hulle kom hul moses teë. ’n Storie val plat sonder ’n goeie skurk en word net nóg ’n TV-herinnering. En hoewel goeie TV-boosdoeners deesdae in oorvloed is, kry ’n mens net nou en dan fantastiese TV-boewe: (Lena Headey, aksiefliek 200, 2007) in Game Of Thrones (Giancarlo Esposito, Adam Clayton Powell jr. in Godfather Of Harlem, 2019-nou) van Breaking Bad (2008-2013) was bedags die sjarmante bestuurder van ’n braaihoender-padkafee, maar saans ’n gevoellose, moorddadige dwelmbaas, wat nie twee keer sal dink om iemand wat hom snaaks aankyk uit die weg te ruim nie. Dié slegte ouens is in die heldesaal vir TV-booswigte uitgekerf, maar die volgende klomp jongelinge is kort op hul hakke met hul eie slegte reputasies.
