Το φέρετρο θα παραμείνει κλειστό (αγύρτη)! ... και άλλες ιστορίες.

By Tomazo Pagonis

Τον έλεγαν Πενθέα Χ. και μου είπε πως εργαζόταν σε διαλυτήριο πλοίων. Πως είχε υψηλή θέση και πως το «οικονομικό» το είχε λυμένο.... Είπε ακόμα πως του άρεσαν τα δημιουργικά «χαλάσματα». Πως του άρεσε να «δωρίζει» αυτό που άλλοι νομίζουν πως είναι «τέλος» και το ονομάζουν θάνατο. Έτσι είπε...
-«Δωρίζω θάνατο στους θνησιγενείς! Στην αρχή, ήταν χόμπι! Μα σύντομα εξελίχθηκε σε δημιουργική τέχνη! Και σε επιστήμη!»

Και εγώ δεν είπα τίποτα. Πήρα το ύφος του παγερά αδιάφορου ακροατή και τον άφησα να συνεχίσει δίχως στιγμή να τον διακόψω.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Tomazo Pagonis
• Release date: Feb 1, 2024
• ISBN: 9798223517474

Tomazo Pagonis

Ο Τομάζο Παγώνης γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 60 στον Πειραιά, σπούδασε ναυτιλιακά στο Λονδίνο και έκτοτε προσέλαβε τον εαυτό του ως διαπραγματευτή ναυτιλιακών συμβάσεων, ενίοτε ως πλοιοκτήτη και συχνά ως διαχειριστή πλοίων. Γενικώς, του αρέσουν όσα και όσοι με κάποιον τρόπο επιπλέουν μεταφέροντας φορτία. Σαν χόμπι έχει την συγκριτική μελέτη των διαλυτηρίων του νου και της φύσης. Κατά καιρούς έχουν εκδοθεί κάποια μικρά διηγήματά του ενώ το 2010 παίχτηκε στο θέατρο Αλμα το θεατρικό έργο του "Αύριο πάλι".Thomas J. Pagonis, born in Pireas / Greece, has continued the family tradition and in 1980 he became the 2nd generation shipbroker of “Ploiki Maritime”. During his career he acquired experience in ship-owing, ship-management, international trade, claims and crisis management. He has published several articles in international and Greek maritime magazines and newspapers. He is a lecturer for Chartering since 1995 in the seminars organized by the Hellenic Shipbrokers Association (H.S.A.) as well as in chartering courses of various Shipping Colleges. In 2009 and in 2011 he was elected as Vice President of H.S.A and was honored to be the president of it’s Education Committee. Literature and theatre are his hobbies.

Book preview

Το φέρετρο θα παραμείνει κλειστό (αγύρτη!)

... και άλλες μικρές ιστορίες.

Τομάζο Παγώνης

Περιεχόμενα

Το φέρετρο θα παραμείνει κλειστό... (αγύρτη!)

In the House of Death (William Blake)

Χωρίς τίτλο

Η απολογία του Λύκου.

2GB  μόνον!

Το κόκκινο διθέσιο.

Η ιστορία του πόθου που κρατά για πάντα.

Το πιάνο της...

Στον απόντα ποδηλάτη του Άμστερνταμ.

Ανταπόκριση από Νέα Ορλεάνη

..το φοβερό της μνήμης έντομο..

Η επανάστασις τελεί εν ύπνω.

Αυτό το βιβλίο αυτό προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα. Ο συγγραφέας διατηρεί όλα τα δικαιώματα επί του έργου και δεν επιτρέπει την αναπαραγωγή, την αναδημοσίευση, την μετάφραση, την προσαρμογή, την τροποποίηση ή την εκμετάλλευση του έργου, εν όλω ή εν μέρει, με οποιονδήποτε τρόπο και με οποιοδήποτε μέσο, χωρίς την προηγούμενη γραπτή άδεια του. Η παράβαση των πνευματικών δικαιωμάτων αποτελεί ποινικό αδίκημα και επισύρει νομικές κυρώσεις.

Το φέρετρο θα παραμείνει κλειστό... (αγύρτη!)

Ο θάνατος τυγχάνει ων, ως εμοί δοκεί, ουδέν άλλο ή δυοίν πραγμάτοιν διάλυσις, της ψυχής και του σώματος απ' αλλήλου.

Πλάτων

Τον έλεγαν Πενθέα Χ. και μου είπε πως εργαζόταν σε διαλυτήριο πλοίων.  Πως είχε υψηλή θέση και πως το «οικονομικό» το είχε λυμένο.... Είπε ακόμα πως του άρεσαν τα δημιουργικά «χαλάσματα». Πως του άρεσε να «δωρίζει» αυτό που άλλοι νομίζουν πως είναι «τέλος» και το ονομάζουν θάνατο.  Έτσι είπε...

-« Δωρίζω θάνατο στους θνησιγενής! Στην αρχή,  ήταν χόμπι! Μα σύντομα εξελίχθηκε σε δημιουργική τέχνη!  Και σε  επιστήμη!»

Και εγώ δεν είπα τίποτα.  Πήρα το ύφος του παγερά αδιάφορου ακροατή και τον άφησα να συνεχίσει δίχως στιγμή να τον διακόψω.

-«Η γη, τα βουνά και οι θάλασσες, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ζώα και φυτά που κάποτε έζησαν και συνεχίζουν να υπάρχουν αλλά έχουν πεθάνει.  Και η ύλη των νεκρών είναι λίπασμα και τροφή για τους ζωντανούς που κάποτε θα πεθάνουν για να γίνουν τροφή και λίπασμα για τους επόμενους.

Με την αποσύνθεση, ανασυντίθεται και αναγεννάται η φύσις όλη! ...»

Έτσι δήλωνε, προφανώς για να δικαιολογήσει το μακάβριο «χόμπι» που μου εξομολογήθηκε στα πρώτα μόλις λεπτά της συνάντησής μας....

Τόλμησε μάλιστα να πει πως ουδέποτε νοιάστηκε για όσα «χαλούσε» και ιδιαίτερα για εκείνους που οι άλλοι ονόμαζαν θύματα.

-«Γιατί κάνουν λάθος οι επιστήμονες που ισχυρίζονται πως η ζωή προέρχεται από την ζωή.  Η ζωή προέρχεται από τον θάνατο...»

––––––––

Στην επόμενη συνάντησή μας, έμαθα πως μελετούσε τις εφημερίδες που αφιέρωναν πρωτοσέλιδα στα καμωμένα του, παρότι – όπως δήλωσε με λυπημένο ύφος - ήταν χολωμένος με τους δημοσιογράφους που επέμεναν να τον αποκαλούν στυγερό δολοφόνο.

-«Και τι σημαίνει άραγε στυγερός δολοφόνος;  Προφανώς μια φράση κλισέ.  Την χρησιμοποιούν μόνο και μόνο επειδή δεν γνωρίζουν ανάγνωση και γραφή. Επειδή δεν αντιλαμβάνονται πως η ζωή προέρχεται από τον θάνατο...  Τους καρφώθηκε στο μυαλό από τα φοιτητικά χρόνια, ...προφανώς σε κάποια δευτεροκλασάτη σχολή δημοσιογραφίας. Και την «φτύνουν» πάνω στο χαρτί σαν στραγάλι που σκάλωσε στο λαιμό και τους πνίγει.  Κάτι σαν το ειρήσθω εν παρόδω, ή το προφανώς.  Κλισέ!  Ακούς εκεί; ... Στυγερός δολοφόνος!»

Μα παρότι ήταν χολωμένος, έκοβε προσεκτικά  και κρατούσε τις φωτογραφίες των εφημερίδων.  Εκείνες δηλαδή που στόλιζαν τα πρωτοσέλιδα που τον αφορούσαν.

-« ...έτσι σαν ενθύμιο.  Γιατί με κάποιο τρόπο παρουσιάζουν, και δίχως να το αντιλαμβάνονται, εκθειάζουν, τα «έργα» μου...»

Κατόπιν, χρησιμοποιούσε ότι έμενε από τις εφημερίδες για να καθαρίσει αίματα και σωματικά υγρά που νότιζαν τα σημεία της δράσης του. 

-«Εκείνες τις λίγες φορές που παρουσιάζεται η ανάγκη δηλαδή. Γιατί τώρα πλέον,...έχω αναπτύξει τεχνικές σχεδόν αναίμακτες!»

Και το συμπέρασμα που έβγαλα ήταν πως ότι κι αν έλεγαν οι δημοσιογράφοι, ο ίδιος ουδέποτε θεώρησε τον εαυτό του στυγερό.  ... ούτε καν δολοφόνο!  Γνώριζε τρόπους να «δωρίζει», καθώς έλεγε, θάνατο και αυτό ήταν όλο. Και δεν έβρισκε τίποτα κακό ή «στυγερό» στα έργα του!  Ένα δώρο στην φύση έλεγε πως ήταν όσα είχε καμωμένα! Ένα δώρο στην ζωή! 

Και από όσα έλεγε, έβγαλα το συμπέρασμα πως ουδέποτε υπήρξε φειδωλός  στα «δώρα» του. Αντίθετα,  ήταν πρόθυμος να τα «σκορπίζει» σε όλους, και δίχως να κάνει διάκριση φύλου, χρώματος ή ηλικίας. Άρα, ... δεν ήταν ούτε τσιγκούνης, ούτε ρατσιστής!  Πρέπει μάλιστα να σημειώσω πως δώριζε, δίχως να ζητά αντίδωρο!  Και πως μία φορά καθυστέρησε στο ραντεβού μας γιατί βρήκε στον δρόμο έναν γέροντα που είχε χάσει τον δρόμο για το σπίτι του.  Και μου είπε πως τον πήρε με το αυτοκίνητό του, για να τον παρδώσει στην γριά γυναίκα του που είχε κοντέψει να πεθάνει από αγωνία. 

-«Ζούμε σε ένα κράτος ανάλγητο γιατί έτσι ανάλγητοι είμαστε και εμείς.  Πετάμε λίγα νομίσματα στους ζητιάνους και ξοφλάμε τις τύψεις μας...»

Και αμέσως μετά το μελό της φιλανθρωπίας του, συνέχισε, με τον ίδιο ακριβώς τόνο στην φωνή, να μιλά για το θέμα που με ενδιέφερε...

-«Αν το χόμπι μου ήταν κακό, αν ήμουν στυγερός δολοφόνος, θα είχα τιμωρηθεί!  Γιατί, όλα όσα αφορούν το εδώ, όλα εδώ πληρώνονται! Και γιατί υπάρχει δράση και αντίδραση.»

Έτσι είπε, και νομίζω πως ήταν η δεύτερη ή τρίτη συνάντησή μας.  Πάντως, το επιχείρημα με την δράση και την αντίδραση,... το βρήκα λογικό και κατά κάποιο τρόπο ακλόνητο.  Ήθελα βέβαια να τον μαλώσω που έχασε χρόνο με τον γέρο, αν είναι δυνατόν να βάλει έναν άγνωστο στο αυτοκίνητό του,.. μα προτίμησα να σωπάσω και να του αφήσω πλήρη ελευθερία δράσης.

Όμως τα «έργα» του, δεν ήταν πολύτιμα μόνον για την φύση και τον φυσικό νόμο.  Είχαν και την επιστημονική πλευρά τους.  Γιατί μέσα από αυτά, ήθελε να κατανοήσει όσα συμβαίνουν στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που διαρκεί η προσωρινή κατάσταση που ονομάζεται θάνατος. Και έλεγε πως ο θάνατος είναι «προσωρινή κατάσταση», γιατί αμέσως μετά η ύλη ξεκινά το ταξίδι της αποσύνθεσης και της ανασύνθεσης.  Δίνεται δηλαδή σαν «δάνειο» σε άλλα άτομα ασχέτως αν αυτά είναι φυτά, ζώα ακόμα και άνθρωποι.... Και αυτό δεν είναι θάνατος αλλά ζωή!

Και έλεγε τέτοια πράγματα με τόση σιγουριά που αμέσως θέλησα να κατανοήσω τους δαιδαλώδεις μηχανισμούς της σκέψης του. 

Αναζήτησα βιβλιογραφίες προκειμένου να ανακαλύψω παρόμοιες περιπτώσεις ιδιοφυίας, ρώτησα ειδικούς,... μα οι προσπάθειές μου απέβησαν άκαρπες. 

Και πείσθηκα πως ελλείψει βιβλιογραφίας, έπρεπε να τον ακολουθήσω στο «ταξίδι» του, για να καταγράψω περιοχές της νόησης που