Kerstmis duurt tot Pasen

By Jessika Devert and Annika Devert

Op het eiland Sardininön aan de westkust van Zweden nadert Pasen en Emelie moet verschillende beslissingen nemen. Moet ze de baan in het dorpshuis aannemen? Moet ze gaan samenwonen met haar nieuwe liefde Andreas die een kind krijgt met het lesbische stel Sussie en Stina? Want dat zou betekenen dat ze ook weer een baby in huis krijgt. Wil ze dat wel? En de financiën zijn een constant punt van zorg, maar de vaas die tante Astrid haar heeft nagelaten, schijnt geld waard te zijn en dat zou de situatie kunnen verbeteren. Maar wanneer de vaas verdwijnt, is Emelie radeloos en weet ze niet wat ze moet denken. Is de vaas gestolen door haar buurvrouw Birgitta? Of door nieuwkomer Kjell?Om alle moeilijke gedachten voor de toekomst uit te stellen, besluit ze een paasfeest te plannen voor de eilandbewoners met een talentenjacht en een paasbuffet. Op paasavond gaan ze naar de vuurtoren op de heuvel, waar haar een onverwachte verrassing staat te wachten...Kerstmis duurt tot Pasen is het heerlijke vervolg op de populaire kerstroman van de Devert-zussen Alle dagen kerst.-

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Apr 1, 2023
• ISBN: 9788728168912

Book preview

Kerstmis duurt tot Pasen

Translated by Neeltje Wiersma

Original title: Julen varar än till påska

Original language: Swedish

Cover image: Shutterstock

Copyright © 0, 2023 Annika Devert, Jessika Devert and SAGA Egmont

All rights reserved

ISBN: 9788728168912

1st ebook edition

Format: EPUB 3.0

No part of this publication may be reproduced, stored in a retrievial system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

www.sagaegmont.com

Saga is a subsidiary of Egmont. Egmont is Denmark’s largest media company and fully owned by the Egmont Foundation, which donates almost 13,4 million euros annually to children in difficult circumstances.

Hoofdstuk 1

‘Mam, kom op, het is bijna twaalf uur!’

Emelie glimlachte naar haar op een na jongste dochter en knuffelde haar.

‘We hebben nog tien minuten tot middernacht en ik ga proberen Sara te bereiken om haar een gelukkig nieuwjaar te wensen, ik kom zo.’

‘Maar je mag het aftellen niet missen!’

Liv keek haar streng aan en bewoog vermanend haar vinger heen en weer, zoals alleen een zelfverzekerde tienjarige dat kan. Emelie deed haar handen omhoog ter verdediging en lachte.

‘Ik zal opschieten, dat beloof ik! Ga nu maar naar Linn en Oskar en haal een glas cola om mee te proosten. Volgens mij zijn Christer en Carina al met het vuurwerk begonnen.’

Liv liep snel weg en Emelie ging naar de keuken voor een moment rust, weg van de feestende en drinkende gasten op de veranda. Ze kon Sussi en Stina horen lachen om iets wat Stig zei en Jenny’s welluidende stem toen ze vertelde over haar kerstyoga op de berg. Oskars ouders waren uitgenodigd, maar hadden bedankt omdat ze Oskars grootmoeder niet alleen thuis wilden laten. Na de laatste woordenwisseling bij hen thuis, was dat waarschijnlijk maar goed ook. Linn voelde zich niet altijd welkom bij haar grootmoeder, maar ze had in elk geval niets meer gezegd over Linns huidskleur, en dat was fijn. Emelie pakte haar telefoon, scrolde naar Sara’s naam in haar contactenlijst en klikte op de groene telefoonhoorn.

‘Ja, hallo?’

‘Hoi schat, met Emelie. Gelukkig nieuwjaar! Je klinkt buiten adem, heb je hardgelopen?’

‘Hoi, voor jou ook een gelukkig nieuwjaar!’

Emelie hoorde de kinderen op de achtergrond schreeuwen en de zwaardere stem van Sara’s man toen hij hen tot de orde probeerde te roepen.

‘Oeps, geen rustig Nieuwjaar in Växjö?’

Emelie hoorde Sara iets tegen de kinderen schreeuwen voordat ze terugkeerde naar de telefoon.

‘Nee, het is een beetje chaotisch hier, maar het komt wel goed. Hoe gaat het met je? Het is vast een gezellig nieuwjaarsfeestje in het kersthuis, hè?’

Emelie keek naar de kerstversiering in de keuken en de felrode, glanzende keukendeurtjes en zuchtte een beetje.

‘Ja, het ziet eruit zoals altijd, iedereen is hier en het is heerlijk. De meisjes zijn gelukkig en Andreas is fantastisch.’

‘Niet dat ik niet een beetje jaloers ben… Maar heb je de kleintjes over jullie verteld?’

‘Nee zeg, nee! Nog niet, dat doen we later wel, het is nu zo veel geweest met de kerstmarkt en Kerstmis daarna. En het was zo leuk dat je langskwam, echt hartverwarmend.’

‘Nou, ik had het ook hard nodig, kan ik je wel vertellen,’ zei Sara, die om een van haar kinderen moest lachen.

Emelie lachte.

‘Maar zeg, jij schijnt het druk te hebben, ik zal je niet langer ophouden. Ik wilde je alleen een gelukkig nieuwjaar wensen en ik hoop dat je snel een keer terugkomt. Er is zoveel dat ik je wil vertellen en waarover ik met je wil praten.’

‘Over de baan die je in gedachten hebt?’

‘Ja, onder andere,’ zei ze lachend.

Emelie keek uit het keukenraam naar de besneeuwde tuin. Na de kerstmarkt was de rust op Sardinön weergekeerd. Toen ze het dorpshuis hadden opgeruimd en de inkomsten en uitgaven voor tafelhuur en elektriciteit hadden uitgerekend, beseften Christer en zij dat ze winst hadden gemaakt, en een behoorlijke winst ook. Zo konden ze allebei opgelucht ademhalen omdat hun eerste project samen echt zo goed was gelukt als ze voor ogen hadden gehad, en in de weken die volgden kon Emelie zich met haar meisjes voorbereiden op kerst. Linn bakte, natuurlijk, en Liv en Linnea, Tore, Kajsa en een paar andere vrienden hielpen mee. Kerstversiering was nauwelijks nodig in het meest kerstachtige huis op heel Sardinön, maar Emelie koos haar favorieten uit, kocht een boom en gebruikte wat van Astrids kerstballen, glitters en rode kralen. Ze had de kostbare vaas op een veilige plaats opgeborgen en na de feestdagen was ze van plan iemand te vinden die hem voor haar kon taxeren en verkopen. Het zou een welkome aanvulling zijn op haar huishoudbudget. Misschien konden ze een deel van dat geld gebruiken voor het renoveren van de keuken en de muur weghalen? Als ze hier tenminste bleven wonen. Jaar voor jaar, had ze tegen zichzelf gezegd, en tegen de herfst zou het eerste jaar voorbij zijn en vóór die tijd zou ze nieuwe beslissingen moeten nemen. Maar nu had ze Andreas en dat maakte de beslissing moeilijker. Ze hadden geprobeerd hun liefde zo goed mogelijk geheim te houden. Als de jongste meisjes naar bed waren, glipte Andreas via de veranda naar binnen, of Emelie glipte naar het gastenverblijf. Wanneer Liv en Linnea ’s morgens wakker werden, stond Emelie in de keuken met het ontbijt klaar en een blos op haar wangen. Ze dacht dat ze niets vermoedden van wat er om hen heen gebeurde.

‘Maar wanneer kom je terug naar het eiland om ons te bezoeken? Snel, hoop ik!’ zei Emelie.

‘Ik zal er gauw weer zijn, maar ik moet eerst wat dingen regelen. Maar hé, gelukkig nieuwjaar lieve schat, nu moeten we opschieten – we hebben nog maar een paar minuten,’ zei Sara met een licht gestreste toon in haar stem.

Andreas verscheen in de deuropening van de keuken en keek Emelie vragend aan met een glas in zijn hand, dat hij haar aanreikte. Emelie glimlachte naar hem.

‘Ja, Andreas is net met de bubbels gekomen. Tot volgend jaar! Gelukkig nieuwjaar en de groeten aan iedereen!’

Op de veranda had iedereen zich verzameld. Emelie stond naast Linn en pakte haar arm, terwijl ze toekeken hoe Christer, Stig en Carina als een kip zonder kop op het gazon rondrenden in een poging een vuurwerktafel op te zetten.

‘Ze zijn niet goed wijs. Ze kunnen het nergens over eens worden, Christer en Carina, maar ze lijken toch erg dol op elkaar. Weird!’ lachte Linn.

Emelie leunde tegen haar oudste dochter aan.

‘Hoe gaat het met jou en de baby?’

Linn legde een hand op haar buik en glimlachte blij naar haar moeder.

‘Ik heb geen idee, ik kan de baby nog niet voelen.’

Emelie gaf haar een liefdevol klopje op de arm.

‘Gekkie, dat weet ik ook wel, het is nog zo vroeg. Ik bedoel, hoe gaat het met jou?

Linn hield het glas omhoog met iets bubbelends en doorschijnends erin.

‘Afgezien van het feit dat ik Sprite mag drinken als een kleuter, gaat het helemaal prima. Zelfs niet misselijk. Kijk, daar is Birgitta!’

In het huis aan de overkant van de weg, stond Birgitta op haar veranda uitzinnig te zwaaien en iedereen op Emelies veranda zwaaide terug. Naast Birgitta zat haar man, van top tot teen dik ingepakt in zijn rolstoel. Tijdens de kerstvakantie was hij achteruitgegaan en nu zagen ze Birgitta niet vaak meer omdat haar man nog meer hulp nodig had dan voorheen.

‘Arm kind, ze wilde echt bij ons komen,’ zei Emelie tegen Andreas, die naast haar stond.

‘Hmm, maar hij is er behoorlijk slecht aan toe, begrijp ik,’ zei Andreas.

Beneden op het grasveld hadden Christer en Carina, onder toezicht van Stig, het vuurwerk in orde gemaakt en Christer keek op zijn telefoon en begon af te tellen.

‘Tien!’

‘Mam, het is bijna nieuwjaar!’ riep Linnea boven het aftellen uit en Emelie knikte.

‘Negen, acht, zeven, zes…’

‘Het wordt een geweldig jaar, mam, denk je ook niet?’ vroeg Linn glimlachend.

‘Vijf, vier, drie…’

‘Ja, schat, ik denk het wel,’ zei ze, terwijl ze glimlachte en Andreas arm stiekem vastpakte zodat de kleintjes het niet zouden zien.

‘Twee, een - gelukkig nieuwjaar!’

Liv en Linnea vielen tegen Emelie en Andreas aan en ze omhelsden elkaar alle vier. Linn en Oskar zoenden en keken elkaar diep in de ogen, Oskar met een hand op Linns buik. Sussi en Stina dolden met Jenny en Birgitta hief haar glas in de richting van Christer en Carina op het gazon, maar misschien nog wel het meest in de richting van Stig, die voor haar boog en haar een kushandje toewierp. Andreas fluisterde in Emelies oor.

‘Gelukkig nieuwjaar, mijn liefste, mooiste Emelie. Ik ben het met Linn eens, dit gaat een geweldig jaar worden.’

Emelie gaf hem een wat stijve, voorzichtige zoen op de wang en knikte met tranen in haar ogen. Ze wilde dit gevoel voor altijd vasthouden. Zij en Andreas, haar twee jongste dochters, helemaal onder de suiker van al het snoep, maar gelukkig en veilig, en al die nieuwe mensen om haar heen die nu zo vertrouwd waren. Het gevoel verwarmde haar van binnen en ze wilde zich altijd zo voelen. Warm en zacht en veilig… Haar gedachten werden onderbroken door een gehuil vanaf de veranda aan de overkant en ze keek op uit Andreas warme omhelzing. Ze zagen Birgitta’s man ineengezakt in de rolstoel zitten en Birgitta drukte wanhopig op het noodalarm.

‘Help, help, hij ademt niet! Kurt! Kurt! Wakker worden Kurt!’

Christer en Stig sprongen over Emelies hek en konden op het nippertje voorkomen dat Kurt viel, maar zijn lichaam was slap en levenloos.

‘Heb je 112 gebeld?’ riep Stig.

‘Ja, ja, we hebben een directe lijn naar het ziekenhuis. De reddingshelikopter is onderweg!’

Birgitta’s stem sloeg over. Iedereen op de veranda stond als bevroren. Ze zagen eruit als acteurs op een podium. Stig en Christer die de levenloze man met hangend hoofd overeind hielden, Birgitta die ernaast stond met tranen in haar ogen, terwijl ze naar de hemel keek alsof ze de helikopter uit het niets wilde laten verschijnen. Sussi en Stina waren gestopt met dollen en Carina en Jenny stonden te staren, net als zijzelf. Maar toen kwam Emelie bij haar positieven en ze rende naar binnen, pakte haar donsjas en trok haar Uggs aan.

‘Ik ga naar Birgitta,’ riep ze naar de kinderen en ze rende over het gazon.

Emelie hoorde de helikopter achter zich en zag Birgitta naar de hemel wijzen. Zij nam in twee stappen de trap naar de veranda en sloeg haar armen om Birgitta heen, die snikkend met haar hoofd tegen haar borst leunde.

‘Nu is het voorbij, ik weet dat het voorbij is…’

‘Nee, nee, het komt wel goed, je zult zien dat het goed komt,’ troostte Emelie haar, terwijl ze over haar rug streelde.

Birgitta schudde haar hoofd.

‘Nee, nu is het voorbij. Het ging zo slecht met hem en ik heb hier gewoon op gewacht,’ zei ze met een ernst in haar stem die Emelie nog niet eerder had gehoord.

De helikopter naderde en Christer en Stig droegen de rolstoel met Kurt erin naar het grasveld. Zachtjes landde de grote metalen vogel tussen de huizen en twee ambulancebroeders sprongen er gehurkt uit. Tussen hen in hadden ze een brancard waarop ze Kurt snel neerlegden en ze begonnen met hartmassage. Na wat een eeuwigheid leek, droegen ze hem de helikopter in en Birgitta ging met hen mee. Emelie zwaaide zwakjes naar haar toen de helikopter opsteeg. Stilte verspreidde zich over Sardinön en plotseling voelde Emelie hoe koud het was, ze trok haar jas strakker om zich heen terwijl ze terug naar huis liep. Christer en Stig sloten zich bij haar aan en samen liepen ze het kersthuis binnen, waar ze werden begroet door vele bedroefde gezichten.

‘Linn, heb je nog wat glühwein over waar we ons mee kunnen warmen? Laten we het beste hopen voor Birgitta – en voor Kurt,’ zei Emelie.

Hoofdstuk 2

‘Mama, wat gaat er nu gebeuren met oom Kurt en Birgitta?’

Livs bruine ogen stonden vol bezorgdheid.

‘Ik weet het niet, schat,’ zei Emelie terwijl ze haar muts afzette en op de hoedenplank legde. ‘Kurt is al een hele tijd ziek, dus we weten niet of hij het gaat redden. Maar ik weet zeker dat Birgitta snel thuis zal zijn.’

Liv wilde net de volgende vraag stellen, maar toen Linnea riep dat ze in haar kamer naar Frozen gingen kijken, gaf ze Emelie een snelle knuffel en rende de trap op. Emelie stampte de sneeuw van haar schoenen en voegde zich bij de rest op de veranda.

‘Arme Birgitta,’ zei Sussi. ‘Het klinkt misschien hard, maar misschien is het wel het beste voor hen beiden als Kurt niet meer bij bewustzijn komt en niet meer hoeft te lijden.’

‘Ja, het is een voorrecht om een lang leven te mogen hebben, maar als het alleen maar lijden betekent…’ zei Jenny hoofdschuddend.

‘Ze moet zich erg angstig en eenzaam voelen zo hoog in de lucht,’ zei Linn, terwijl ze omhoog keek naar de donkere sterrenhemel.

Ze huiverde en keek om zich heen.

‘Kom, laten we iets te drinken en te eten halen. Waar heb je zin in? Glühwein, koffie, wijn, bier?’

‘We pakken gewoon wat er is, en dan kan iedereen kiezen,’ zei Emelie.

Terwijl Emelie, Linn en Andreas glühwein, wijn en hapjes tevoorschijn haalden, klonk er alweer geroezemoes en gelach rond de grote tafel in de keuken. Emelie had de gasten voorgesteld om in de woonkamer te gaan zitten, maar ze waren het er allemaal over eens dat het in de keuken veel gezelliger was. Emelie zuchtte dat het daar zo krap was en bedacht voor de honderdste keer dat de muur tussen de keuken en de woonkamer weg moest.

‘Heeft iemand tijd gehad voor een goed voornemen voor het nieuwe jaar?’ vroeg Linn en ze zette de glühwein, waar ze alleen maar aan had genipt, neer en verruilde die voor een glas water.

Sussi en Stina kregen het opeens erg druk met blauwe kaas op peperkoekjes smeren, Christer en Carina keken verlegen om zich heen en pakten elkaars hand onder de tafel, Stig keek wezenloos naar de veranda en Andreas verontschuldigde zich en stond op om de glühwein bij te vullen. Maar Jenny glimlachte gelukkig.

‘Ik heb de afgelopen twintig jaar elk jaar dezelfde belofte gedaan en ik ben van plan dat vol te houden zolang ik op mijn benen kan staan.’

Alle ogen waren op haar gericht.

‘Het kan niet stoppen met roken of beginnen met sporten zijn,’ zei Linn.

‘Nee zeg! Ik ga het hele jaar door elke dag yoga doen en mijn oefeningen verder uitbreiden. Dit jaar wil ik de Kraai leren. Het is een houding die ik ooit heb gekund, maar die niet meer lukt sinds ik een paar jaar geleden mijn pols verstuikte.’

‘Maar de Kraai, is dat niet die ene waarbij je voorover op je handen leunt?’ vroeg Andreas, terwijl hij de pan warme glühwein op tafel zette.

‘Ja, maar het ziet er erger uit dan het is,’ zei ze en ze knipoogde naar hem.

‘Oké, Jenny, dan daag ik je uit,’ zei Andreas en hij stak zijn hand naar haar uit. ‘Als jij de Kraai gaat leren, doe ik dat ook, als je me leert hoe je dat doet.’

Jenny pakte zijn hand.

‘Graag!’

Hij keek de tafel rond en zei op gekscherende toon: ‘Zo, Jenny en ik hebben onze goede voornemens onthuld, wie is de volgende – Oskar?’

Oskar keek Andreas nerveus aan, pakte vervolgens Linns hand en antwoordde met schorre stem: ‘Ik heb geen direct voornemen, maar ik weet dat dit het beste jaar van mijn leven wordt.’

Hij slikte een paar keer.

‘O ja, trouwens, ik beloof mijn best te doen als Linns vriend en haar te steunen in al haar krankzinnige plannen en…’

Verder kwam hij niet toen Linn voorover leunde en hem het zwijgen oplegde door hem op vol op de mond te kussen.

‘Dan beloof ik dat ik het hele jaar nieuwe gekke dingen blijf verzinnen, want nu heb jij beloofd overal aan mee te doen,’ lachte ze.

De anderen rond de tafel lachten en Carina mompelde iets over prille liefde. Linn draaide zich naar haar om.

‘Hoe zit het met jou? Hoe denk je dat jouw liefdesjaar zal zijn?’

Carina glimlachte en wierp Christer een snelle blik toe, voordat ze zich weer tot Linn wendde.

‘Nou, hoe zeggen ze dat ook alweer, oude liefde roest niet? Alle gekheid op een stokje, ik ben erg dankbaar dat ik de kans heb gekregen om terug te keren naar Sardinön en naar Christer. Dus mijn goede voornemen voor dit jaar zal zijn om die kans zo goed mogelijk te benutten.’

Ze gaf Christer een por in zijn zij.

‘En ik beloof plechtig nooit meer te gaan golfen!’

Christer sloeg zijn arm om Carina.

‘Dat is het beste voornemen dat ik ooit gehoord heb! Geen golf meer! Jullie weten dat ik golf haat!’

Christer sloeg met zijn handen op zijn bovenbenen en schaterde het uit. Toen hij weer op adem was gekomen, pakte hij de nieuwjaarsdraad weer op.

‘Mijn beurt nu. Ik weet niet of het echt een voornemen voor het nieuwe jaar is, maar dit jaar ga ik met pensioen en ik ga mijn tijd natuurlijk niet gebruiken om te leren golfen,’ zei hij en hij trok glimlachend zijn wenkbrauwen op terwijl hij naar Carina keek. ‘Dus ik zal een begin maken met het documenteren van de geschiedenis van het eiland en ik hoop dat samen met jou te doen.’ Carina gaf Christer een kus op de wang. Christer schraapte zijn keel en keek de tafel rond.

‘Dat was mijn voornemen voor het nieuwe jaar. Nu is het jullie beurt!’ Hij keek naar Sussi en Stina.

‘Nee zeg, ik heb in lange tijd niet zo hard gelachen,’ zei Stina. ‘Sussi, we zijn onder vrienden, dus waarom vertellen we niet wat we van plan zijn volgend jaar?’

‘Tuurlijk,’ antwoordde Sussi en ze keek op haar horloge. ‘Het is tenslotte al volgend jaar en we zijn van plan om ouders te worden.’

‘Dat klopt, dit is het jaar dat we ouders worden,’ zei Stina met een plechtige stem.

‘Maar dat is fantastisch, wat leuk!’ zei Carina en ze stak een hand uit naar ieder van hen aan de andere kant van de tafel. ‘Wanneer is het zo ver?’

Sussi en Stina pakten haar handen vast.

‘Nou, dat weten we nog niet, we hebben hulp van buitenaf nodig,’ zei Stina en ze wierp Andreas een snelle blik toe.

Andreas was druk bezig met het snijden en op een cracker leggen van een plakje cheddar.

‘Maar ons voornemen is dat we dit jaar met de procedure beginnen en er alles aan zullen doen om zwanger te worden – het liefst allebei.’

Andreas keek op en wierp haar een vragende blik toe. Twee zwangerschappen en twee baby’s. Stina keek snel weg van Andreas en beantwoordde de nieuwsgierige vragen en nam de felicitaties in ontvangst, totdat Sussi haar handen opstak.

‘Genoeg hierover, we beloven het jullie te laten weten zodra er nieuws is. Emelie, je hebt me nog niet verteld over jouw nieuwjaarsvoornemen.’

Emelie voelde dat ze bloosde toen alle ogen op haar gericht waren en er verschillende voornemens en verwachtingen voor het nieuwe jaar snel door haar hoofd schoten. Andreas’ vriendin zijn, grootmoeder worden, de baan in het dorpshuis aannemen. Er was veel om over na te denken, maar niets daarvan kon ze met de anderen delen.

‘Er is dit jaar niet veel terechtgekomen van een nieuwjaarsvoornemen om middernacht, nou ja, jullie weten wel… Maar ik beloof…’

Christer onderbrak haar.

‘Op Sardinön te blijven?’

‘Lief van je dat je wilt dat we blijven, Christer. We blijven absoluut hier tot de zomer, daarna kijken we verder.’

Emelie schonk haar beker glühwein bij om de blikken van Linn en Andreas te vermijden en was blij dat Liv en Linnea al naar bed waren gegaan, zodat ze hun protesten niet hoefde te horen.

‘Maar ik beloof meer te sporten, zodat ik Linns gebak kan blijven proeven. Nu heeft iedereen zijn of haar voornemen verteld, toch?’

Iedereen keek naar Stig, alsof ze zich voor het eerst herinnerden dat hij er ook was. Hij had niets gezegd sinds de ambulancehelikopter was vertrokken met Kurt en Birgitta, wat niets was voor de joviale en luidruchtige man uit Göteborg. Emelie legde een hand op zijn schouder.

‘Stig, wat zijn je gedachten over het komende jaar?’

‘Tja, wat moet je denken,’ antwoordde Stig met enige aarzeling. ‘Het afgelopen jaar was een van de leukste sinds lange tijd en er is zoveel gebeurd.’

Hij schraapte zijn keel, maar kon zijn stem nog niet helemaal stabiel krijgen.

‘Ik