Een Verkeerde Keuze

By Willy Dubbelaar

Een bejaard echtpaar wordt op klaarlichte dag beroofd van twee kleine schilderijtjes. Hun buurman Chris is een ex-politieman en gaat op onderzoek. Via een oud dossier komt hij in Parijs terecht en tussen de Franse en Albanese onderwereld terecht die elkaar afslachten. Uiteindelijk komen de twee schilderijtjes weer boven water en worden verkocht via een veiling.

Het hele leven bestaat uit het maken van een keuzes, ga je links af, dan weet je niet wat er rechtsaf of rechtdoor is.

Heeft het boek gelezen? Laat dan een review achter voor mij en voor andere lezers.
Alvast bedankt.

• Language: Nederlands
• Publisher: Queva Uitgevers
• Release date: May 11, 2022
• ISBN: 9789083225753

Book preview

Alle personen in dit boek zijn door de auteur bedacht.

Enige gelijkenis met overleden personen of nog in leven zijnde personen berust op puur toeval.

Alle rechten voorbehouden.

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm, elektronisch door geluidsopname of door weergaveapparatuur of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke goedkeuring van de uitgever

Eerste uitgave: 2022 Willy Dubbelaar

Omslagfoto: franciscohaz711

Copyright: Willy Dubbelaar

ISBN: 978-908-322-57-53

NUR 330 : Spannend verhaal

Queva Uitgevers

Den Haag

[e-mail]

Van dezelfde auteur verschenen

Bij Queva Uitgevers:

Uit de serie van: Tineke En Angelique

Jij ben het (2022 Roman) Deel 1

Vroeger was alles groot.

Nu zijn het alleen de bomen nog.

Voor iedereen die graag

een spannend romantisch boek lezen

~1~

Tineke keek over de weg naar alle fietsers die rustig voorbij reden en genoten van de warme zon.

‘Christine van der Linden, wil je nù direct naar binnen komen en ga je handen wassen. We gaan zo eten. Papa komt er zo aan.’

‘Jaha, ik kom zo, ik wil na het eten nog op de schommel. Ik wil niet naar bed, dat is heel erg warm, mama.’

Christine kon al lekker praten en kletste soms de oren van haar moeders hoofd af. Ze was blij dat Chris snel thuis zijn, dan kon hij even wat aandacht aan die kleine meid geven. Want als zes-maanden-zwangere moeder viel dat niet mee.

Op de weg naar het huis werd luid getoeterd. De Dijkjes kwamen even op bezoek. Angelique en Jan hadden een zoon en een dochter. Ze waren net zo druk als hun moeder en allebei net zo roodbruin. Jan stopte de auto en deed de deuren open en de kinderen schoten eruit richting Tineke.

‘Dag tante Tineke, we komen even limonade drinken, we hebben dorst en mogen we straks televisie kijken en op de bank liggen,’ vroeg Pieter-Jan de grootste druktemaker. Tineke schoot in de lach toen ze dit hoorde.

‘Tuurlijk hoor, maar wel schoenen uit op de bank.’ Zijn zusje bleef een beetje bij haar moeder hangen en keek waar Christine was. Die twee waren dikke vrienden al van kleins af aan. Angelique liep naar Tineke en vroeg hoe het met haar ging.

‘Prima, alles volgens bouwplan en dit keer op tijd klaar.’ Ze keek naar bollende buik en wreef erover.

‘Maar wat is het warm vandaag, hè.’

Er kwam nog een auto aan. Christine stond op en gilde heel hard: ‘Papa.’ Chris stopte de auto een eindje voor het huis en liep naar de drie kinderen, die nu op hem af kwamen rennen. Hij knuffelde ze allemaal en liep met ze naar huis. Gaf Tineke en Angelique een kus en Jan een hug als nieuwe begroeting die hij een tijd geleden introduceerde.

‘Alles goed met je,’ vroeg Chris toen hij Tineke aankeek. Ze knikte. Ze was gelukkig met Chris en hun lieve dochter Christine en ze wreef over haar bolle buik. Het huis aan de plas was groot genoeg voor hun gezin. Een derde kind zou er ook wel komen.

Chris en Tineke waren met hun gezin in rustiger water gekomen. Een paar jaar geleden verkochten Tineke en Angelique hun internetbedrijf voor een zeer goede prijs. Beiden dames hoefden nooit meer te werken. Tineke nam de verzorging van alles op haar schouders. Maar ook hield ze een nauw contact met de buren Jan en Gerda van der Burg. Ze waren op leeftijd en Gerda heeft wat problemen met lopen. Het lopen van haar eigen huis naar het huis van Tineke gaf haar al problemen. Jan heeft in overleg met Chris, in het hek een deur gemaakt, zodat de weg wat korter was geworden voor Gerda. Daarvoor moest hij eerst wat heggenplanten verwijderen. Samen met Chris hebben ze twee gaten in de grond gemaakt en daar de deurposten in gezet. De deur kon Jan wel alleen doen. Het was natuurlijk ook makkelijker voor Tineke om even snel te kijken hoe met de buurtjes ging.

Tineke werd al dikker en dikker en nog veel zwaarder, ze ging nu om de twee dagen naar de verloskundige voor controle.

‘Zal ik weer een scan maken om te kijken hoe hij er nu bij ligt?’ Chris en Tineke zeiden bijna op hetzelfde moment graag en ja. Tineke trok haar bloes omhoog en de verloskundige smeerde haar buik in met een gel.

‘Zo dan gaan we nu even kijken hoe hij erbij ligt.’ Ze zette de scanner op haar buik en zocht de beste plek. Vol spanning keken Tineke en Chris ernaar.

‘Kijk daar ligt hij, zou te zien wil hij nog niet eruit. Hij heeft het best naar zijn zin in dat warme huisje. Ben je al uitgerekend, Tineke?’

‘Nee, nog twee dagen ervoor.’ De verloskundige gaf geen antwoord en keek strak naar het scherm.

‘Ja hoor echt een jongen, kijk maar, dit is zijn plassertje.’ Het zag eruit als een grote garnaal.

‘Hebben jullie al een naam voor hem?’

‘Ja,’ zei Chris, maar zei verder niets. Alleen Tineke wist de naam en verder niemand anders, zelfs Angelique wist niets.

‘Ik verwacht dat het een grote jongen gaat worden.’

‘Wordt het weer zo’n pijnlijke bevalling. Ik ga wel thuis bevallen hoor, tenzij het een keizersnede wordt natuurlijk.’

‘Die kans is erg groot, Tineke.’ Gelijk gaf ze Chris een mep tegen zijn arm, ‘Als dat zo is, is dit gelijk de laatste die eruit komt. Wil je meer kinderen, dan moet je dat zelf maar doen.’

‘Is goed, lieverd, met plezier wil ik dat voor je doen.’

‘Goed Tineke, dan zie ik je weer over twee dagen. Maak een afspraak voor in de morgen.’

Ze maakte haar buik schoon met een papierendoekje en gooide de gel met het doekje in de prullenbak. Samen gingen ze naar huis.

De uitrekendatum kwam al heel snel, maar enige aandrang heeft de kleine jongen niet, helemaal niet zelfs. Twee dagen later was ze bij de verloskundige.

‘Kan je hem niet eruit jagen of eruit lokken, ik kan bijna geen stap meer verzetten.’

‘Nee, het draaien gaat goed. Maar hij maakt nog geen aanstalten om zich eruit te wurmen. Hij vindt het echt zeer prettig daar binnen.’ Rustig keek ze verder, alles was goed, bloedwaardes waren prima, het gewicht was aan de lage kant dat ze was aangekomen.

Tineke maakte de volgende afspraak weer twee dagen later.

Daarna, een dag later, vond hij het best om zich te laten zien hoe knap hij wel was.

Een hele nacht was ze op geweest. Laat in de avond kwamen de eerste weeën. Om de twintig minuten en kort. Maar te lang om te gaan slapen en zo bleef ze de hele nacht spoken.

De weeën kwamen aan het begin van de morgen om zes tot acht minuten en best wel hevig. Dit was het tijd stip dat de verloskundige werd opgeroepen.

‘Ik ga niet naar het ziekenhuis, ik wil thuis bevallen,’ riep ze de laatste maand al.

Alle spullen stonden in de slaapkamer klaar. Maar toen hij er zin in had om eruit te gaan, was hij er ook zeer snel uit. Direct begon hij ook nog om te huilen van de kou.

‘Ach jochie toch, heb je het zo koud?’

‘Hoe heet hij Tineke?’

Chris glimlachte, Wij noemen hem Noah, met een h op het eind.’

‘Chris heeft deze naam een keer gehoord en we beiden vonden dit een mooie naam voor hem,’ vulde Tineke aan.

‘Nog andere namen?’

‘Nee,’ zei Tineke, ‘Dit is genoeg.’ Daarna controleerde zij Noah.

‘Tineke, het is een mooie jongen alle teentjes en vingertjes zijn eraan.’

Ze liet hem vast en liet hem een klein stukje achterover vallen. Hij reageert goed op de moro-reflex.’

Tineke zuchtte: ‘Hoe kan het anders met zo'n knappe vader.’

‘Rust maar even uit, lieverd, wij doen de rest wel,’ sprak de knappe vader liefdevol. Tineke was doodmoe na een nachtje ophouden en plotseling flink persen. Het was een mooi jongetje met best wel lang haar.

Nadat Noah was gewassen en aangekleed, mocht Christine haar nieuwe broertje zien.

‘Mama, wat heeft hij een kleine handjes. Wanneer mag hij met mij spelen?’ Ze was trots dat zij nu de grote zus was.

‘Nog eventjes wachten, lieve schat. Noah moet eerst leren lopen. Voorlopig moet hij nog heel veel slapen.’

De volgende gingen ze Noah voor de eerste keer in bad doen en dat was een hele happening. Alle drie stonden erbij.

Het water moest goed op temperatuur zijn, niet warm, maar ook niet te koud. Het aankleden was even onwennig. Christine kon al een heleboel zelf doen.

Ze gaf weer borstvoeding, wat Chris fijn vond, maar ook weer niet.

Zij moest er gedurende de nacht eruit, hij kon blijven slapen.

Maar overdag kon hij hem ook geen eten geven.

‘Heb ik daar ook van gegeten,’ vroeg Christine toen Noah weer de borst kreeg.

‘Ja, jij ook en daardoor groeide jij zo snel, kijk eens hoe groot je al bent.

Na de zomer ga je al naar school.’

‘Bah, ik wil niet naar school, ik wil met Noah spelen.’

Oma van der Linden, zij kwam net binnen, hoorde dat ook, een grote glimlach kwam rond haar mond.

‘Alle kinderen zijn hetzelfde, jammer dat het allemaal verdwijnt.’ Samen lieten ze een zucht.

De eerste keer dat Tineke haar naar school bracht moest ze huilen. Mijn kleine meisje gaat naar school. Haar leven gaat nu beginnen.

In die tijd kon Noah alleen rechtop zitten in de box. Maar liggen vond hij toch fijner.

Hij schopte altijd met zijn benen en sloeg met zijn handen tegen de speeltjes die boven zijn hoofd hingen.

Christine hielp haar kleine broertje later met staan, ze pakte zijn handjes en hij trok zichzelf omhoog. Dan moest Christine lachen, Noah deden mee.

‘In de box stond hij lekker met zijn lichaam te schudden. Christine moest daar elke keer om lachen. Als Christine lacht dan moest Noah ook lachen, liet dan van schrik de spijlen van de box los en viel dan weer met een klap met zijn billen op de bodem.

De eerste stapjes kwamen daarna, die kleine meid hielp hem goed met lopen en als ze hem niet hielp dan kwam hij er wel aan kruipen en ging tegen haar op staan.

Zijn handjes op haar schouders en even later stond hij weer wankel te schudden. Maar steeds langer kon hij staan en maakte de eerste stapjes

Maar Christine moest naar school, groep 1 van de basisschool.

Zij leerde Noah ook ‘Mama,’ zeggen, al snel ging het Mam mam mam mam.’

Chris leerde hem ‘Papa.’ Waarna Christine met mama en Tine begon.

Tineke’s dagen werden ingenomen door de verzorging van Noah en in de avond moest ze haar aandacht aan Chris schenken, dat deed ze met plezier. Dat kleine knulletje groeide als kool en zodra hij goed kon lopen, liep hij achter zijn grote zus aan.

Ze leerde hem alles, want hij deed haar helemaal na.

Alle opa's en oma's waren gek op die twee.

Tineke ging bij haar moeder regelmatig koffie drinken, soms kwam het gesprek op Huub en Annelies. Maar heel snel kwamen de kinderen weer om de hoek kijken.

Welke jonge moeder en oma kon niet met liefde praten over hun kinderen of kleinkinderen.

De tijd verstreek, de jaargetijden wisselden elkaar af, het leven ging gewoon door.

Christine werd groter en ging naar groep drie.

Chris heeft een vervelende tijd achter de rug, nadat hij was weggegaan bij de politie. Samen met Tineke besprak hij zijn ideeën om voor zichzelf te beginnen.

‘Een beveiligingsadvies bedrijf.’ Na enige wijzigingen in zijn plannen is hij gestart. Het adviesbureau over veiligheid aan huis en bedrijven groeide, maar zeer langzaam. Heel erg langzaam.

Het duurde even voordat hij zijn draai heeft gevonden en daarna begon het bedrijf begon te groeien, zijn veiligheidsadviezen werden als belangrijk gevonden en zeer realistisch. Ze moesten worden uitgevoerd.

Ook bij zijn buurman Jan van der Burg heeft hij verschillende keren zijn zorgen geuit over de toegankelijkheid van hun woning. De achterdeur stond nooit op slot, dat was zo gevaarlijk.

Jan lachte erom, ‘Wat is nou bij mij te halen? Niets toch. Geld staat op de bank en dat kleine beetje wat we in huis hebben mogen ze hebben.’

Chris was het daarmee nooit mee eens, hij zei altijd, ‘Ze kunnen altijd wel iets vinden wat voor hun iets van waarde heeft, bijvoorbeeld de schilderijtjes aan de muur.’

Hij wees een paar kleine schilderijtjes aan. Jan lachte, ‘Die schilderijtjes, die zijn helemaal niets waard. Ze zijn al eeuwen in de familie, ze kunnen gewoon niets waard zijn.’

‘Heb je ze ooit wel eens laten taxeren?’

‘Wat denk je zelf, ik ga mezelf niet voor schut zetten.’

‘Dan weet je het dus niet, voor hetzelfde geld hebben ze wel waarde en dan?’

Jan haalde zijn schouders op, ‘dan heb ik pech, ik hoop dat ze er plezier van hebben.’

Helaas konden ze niet weten dat het gevaar zeer dichtbij was en hun leven helemaal op hun kop zou zetten.

Twee mannen zetten hun fietsen bij een uitzichtpunt op de kruising van het wandelknooppunt en het fietsknooppunt neer. Het was nu stil en verlaten, het liep al tegen vijf uur, steentijd iedereen wilde thuis zijn. Zwijgend liepen ze terug naar de weg die ze net voorbij waren gefietst. Ze sloegen deze doodlopende weg in, naar het eenzame huis dat bij de plas stond. Vredig stond het erbij. De lage zon zou spoedig onder zijn en de duisternis met de klamheid was voelbaar. De twee mannen in sportieve kleding liepen rustig door, de grote zonnebrillen beschermden hun ogen tegen de lage zon.

Ze kwamen bij het huis aan. De bewoners waren al naar binnen gegaan en keken naar de tv. Een van de mannen belde aan en wachtte rustig tot er werd opengedaan. Een vrouw van nog geen zeventig deed open.

‘Dag Mevrouw, kunnen we uw man spreken over de bomen aan het begin van de weg. Ik ben namelijk bomendoktor, ik denk dat ze ziek zijn.’

‘Natuurlijk, ik ga hem even halen, een ogenblik.’ Ze liet de deur op een kier staan. Toen ze in de kamer was gelopen,