Brief uit het hiernamaals

By Claudio Ruggeri

De ogenschijnlijke rust van de politiecommissaris Vincent Germano wordt verstoord door de plotselinge zelfmoord van een man en door de komst van een anonieme brief. Waarin wel de naam van een mogelijke dader wordt aangegeven, maar niet die van het slachtoffer.
De commissaris kan niet anders dan alle stukjes van de puzzel verzamelen om het op te lossen.

• Language: Nederlands
• Publisher: BadPress
• Release date: Dec 11, 2018
• ISBN: 9781507158241

Claudio Ruggeri

Claudio Ruggeri, 30岁。出生于Grottaferrata (罗马)。现为从业人员，前裁判员。他遍游各地，在美国呆了很久，2007年回到意大利。写作是一直以来他的最大爱好。

Book preview

Aantekening van de auteur

Dit boek is fictief.

Enige gelijkenis aan echte gebeurtenissen of personen, levend of dood, is geheel toevallig.

3 Oktober

Politiebureau, hoe kan ik u...

Goedemorgen... Ik ben... de conciërge van een gebouw hier in Frascati en... Ik heb hier nog andere huurders bij me, want...

Vertelt u me allereerst uw naam alstublieft. Ik ben Pascal Amade.

Oké, probeer alstublieft rustig te blijven en vertel me wat er gebeurd is.

Oké... nou... we weten eigenlijk niet zeker wat er gebeurd is, maar het appartement van Gino Palmi, op de vierde verdieping hier, stinkt heel erg.

Het zou mogelijk de vuilnis kunnen zijn meneer Amade, is u misschien iets opgevallen dat...

Eerlijk gezegd, denk ik echt niet dat het afval is agent. Niet? Heeft u geprobeerd om contact op te nemen met deze mijnheer Palmi via de intercom of door te bellen?

Natuurlijk heb ik dat gedaan, maar hij antwoordt niet... agent, dat wat we ruiken, lijkt erg op de geur van dood.

Ah... als u me het adres geeft, stuur ik iemand langs. Nummer 64 op de Via Ippocrate.

Dank u, ik verwacht dat u daar blijft, oké? Oké.

De zaak werd meteen overgedragen aan inspecteur Angelo Parisi.

Hij zat aan zijn bureau, wachtend tot het meisje dat voor hem zat, dat gepakt was met cocaïne op zak, het gezicht van haar dealer tussen de honderden gezichten uit het archief herkende.

Hallo.

Goedemorgen inspecteur Parisi, dit is de centrale, we hebben iets voor u.

De inspecteur maakte wat notities van de informatie die mogelijk relevant zou kunnen zijn.

Gezien hij niet in de gelegenheid was om hier zelf aan te werken, gaf hij de zaak aan Gianni Piazza.

Na een paar minuten, zaten inspecteur Piazza en agent Venditti in de auto op weg naar de locatie van het telefoontje.

De wegen in het centrum waren op deze donderdag morgen redelijk druk. De twee politieagenten werden onder andere vertraagd door de bestuurder van een Fiat, die het wel gepast vond om, al dubbel geparkeerd, door het open raam een gesprek met een voetganger aan te knopen.

Inspecteur Piazza gaf de bestuurder enkel een vuile blik toen hij voorbij reed, maar de bestuurder, die in plaats van zijn excuses aan te bieden voor zijn gedrag, geïrriteerd raakte door de onderbreking van de agent, hem een lelijk gebaar gaf. De inspecteur, verward door deze reactie, ging echter gewoon door met het geven van richtingsaanwijzingen aan Venditti. Toen ze bij het gebouw aankwamen, zagen ze een groepje van ongeveer tien man hen opwachten.

De eerste die naar voren kwam, was de conciërge. Bent u van de politie?

Ja, dat zijn we, bent u degene die... Ja ik heb gebeld, volgt u mij.

De drie heren werden eerst gevolgd door een groepje mensen, dat hoe hoger ze kwamen steeds kleiner werd.

Ze kwamen aan op de vierde verdieping bij de deur waar de stank vandaan leek te komen.

Gianni Piazza drukte op de intercom en kondigde zichzelf aan door hard op de deur van Meneer Palmi te bonken. Hij ging zo'n twee of drie minuten door en vroeg toen de conciërge om terug naar de begane grond te gaan. Maar, waarom?

"Heel simpel meneer Amade, we denken dat u het niet leuk gaat vinden als we deze deur openbreken.

Dus doet u mij een plezier en ga gewoon naar beneden en houdt de andere huurders rustig, laat ze om geen enkele reden naar boven komen."

Met tegenzin ging de conciërge stilletjes naar beneden, denkend dat Inspecteur Piazza niet de waarheid sprak, of in ieder geval niet de hele.

Meneer Amade had gelijk, want wat de politieagenten het meeste dwars zat, zodra ze geraden hadden wat ze achter die deur gingen vinden, was dat er gesjoemeld zou worden met het bewijs, wat eigenlijk altijd gebeurde als nieuwsgierige mensen de detective gingen uithangen.

Het openen van het slot was niet heel moeilijk gezien het niet van binnenuit op slot zat. Dat wat ze zagen bevestigde meteen de slechte voorgevoelens die de twee mannen hadden.

Wat gaan we doen inspecteur? Bel Germano.

Terwijl Gianni Piazza de ruimte afzette met politie lint, pakteagent Venditti zijn telefoon en liep er, om beter bereik te krijgen, mee naar het raam aan het einde van de gang, daar op de vierde verdieping.

Politiecommissaris Vincent Germano zat op dat moment comfortabel in het kantoor van het schoolhoofd van de middelbare school van zijn zoon Luca; niet dat het een leuk gesprek was, integendeel zelfs. Hij kreeg luid te horen dat het houden aan regels, volgens het schoolhoofd, geen prioriteit kreeg binnen de familie Germano, gezien de manier waarop Luca tegen de docenten sprak en ze bespotte zodra hij de kans kreeg.

Dit interessante gesprek werd verstoord door het constant overgaan van de telefoon in de zak van de jas van de commissaris.

Hallo.

Goedemorgen commissaris, Venditti hier. Hoi, vertel me alles.

Ik ben samen met inspecteur Piazza in een gebouw in Frascati... we kregen een telefoontje dat er een verschrikkelijke geur vanuit een appartement kwam hier en... toen we naar binnen gingen zagen we een lichaam hangend van het plafond, ik denk dat u beter hierheen kunt komen.

Dat denk ik ook... Zorg er voor dat jullie niemand binnenlaten, ik zal de lijkschouwer bellen, tot straks.

Tot straks commissaris.

Door de gewoonte van Germano om de telefoon iets bij zijn oor weg te houden had het schoolhoofd het hele gesprek kunnen horen.

Nogal verontrust door het feit dat verhangingen zo makkelijk leken, gaf het schoolhoofd geen kik toen de commissaris op stond en zijn jas aantrok; ze schudden alleen de hand en maakten een afspraak voor de volgende ochtend.

De reis naar het in het centrum gelegen gebouw ging redelijk gemakkelijk, Germano kon zelfs een parkeerplaats in de buurt vinden.

Na het korte stukje lopen naar het gebouw waar het lichaam gevonden was, zag Germano bij de hoofdingang, die op de straat uit kwam, inspecteur Piazza al op hem wachten.

Hoe gaat het Gianni?

Tja, wat kan ik zeggen... de mensen hier lijken aangetrokken tot het lugubere, het wordt zelfs erger...

Dat zie ik... maar ik bedoelde het lichaam...

Het lichaam is van Gino Palmi, commissaris, negenenvijftig jaar oud, vijf jaar geleden met pensioen gegaan na een werk gerelateerd ongeluk, ongehuwd.

Hebben we enig idee waarom hij zelfmoord gepleegd heeft?

Nog niet, maar ik heb het bureau al gebeld om zijn financiële situatie te onderzoeken. Had ik dat wel mogen doen, commissaris? Heb je goed gedaan, Piazza.

De agenten liepen al pratend de trap op, met twee treden tegelijk, tot ze op de vierde verdieping aankwamen, een paar meter van Gino Palmi's appartement.

Neem me niet kwalijk, Piazza... Ja meneer...

Wie heeft het lichaam eigenlijk gevonden?

Wij hebben het gevonden, nadat de conciërge ons gebeld had over de geur die van Palmi zijn huis af kwam.

Heb je al met de conciërge gesproken?

Nog geen details, maar dat doe ik zodra we de ruimte vrijgeven.

Germano antwoordde met een knik. Gezien het aantal mensen dat nog op de verdieping aanwezig was, stelde hij de inspecteur voor om een tijdje te blijven staan luisteren naar de roddels die zeker zouden komen.

Germano ging het appartement binnen terwijl andere agenten, onder toezicht van de lijkschouwer en het onderzoeksteam, het lichaam van Gino Palmi op een brancard legden.

De commissaris wachtte tot dat gedaan was voor hij tegen de vrouw sprak die daar de leiding had, dokter Del Santo.

Dokter, is het wat het lijkt? Een zelfmoord bedoel je?

Ja.

Ja commissaris, als ik kijk naar de striemen in de hals, lijkt het er op dat we een zelfmoord hebben, maar ik zal een gedetailleerder antwoord kunnen geven zodra ik het lichaam uitgebreid onderzocht heb in mijn lab.

Ok... hoe lang denk je dat hij daar gehangen heeft? Zesendertig uur, twee dagen hooguit.

Dus hij heeft zichzelf op 1 oktober verhangen... Daar lijkt het op.

Terwijl het levenloze lichaam van Gino Palmi naar buiten gedragen werd door mensen van het mortuarium, besloten Inspecteur Piazza en Germano om zo'n twintig minuten langer in het appartement te blijven.

Het appartement, was niet groter dan zestig vierkante meter; er was een huiskamer, waar de eigenaar hangend van het plafond gevonden was, een slaapkamer, en een vrij ruime badkamer met bad maakte het huisje compleet.

De twee politieagenten controleerden de meest logische plekken voor een afscheidsbrief, een notitie, of überhaupt iets, maar ze konden niets vinden.

Toen ook alle huurders van de vierde verdieping teruggegaan waren naar hun huizen, dachten Germano en Piazza dat ze niets anders konden doen dan teruggaan naar het bureau, de zaak werd al op de juiste manier behandeld en liep goed, maar verder onderzoek, ook al was het naar de kleine dingen, was het zeker waard.

Terwijl ze door de poort van het politiestation reden, zag Germano inspecteur Parisi, lopend van kantoor naar kantoor, met een papier in zijn handen; nadat hij de laatste deur van de lange gang van het politie bureau geopend en gesloten had, besloot de commissaris zijn aandacht te trekken.

Angelo, wat is er in godsnaam aan de hand?

Niets, Vincent... Piazza belde me toen jullie nog in het appartement waren en vroeg me wat onderzoek te doen, maar ik kan hier niemand vinden. Wat bedoel je?

Het enige familielid lijkt Anna Palmi te zijn, zijn zus; ik probeerde haar op het werk en thuis te bellen en zelf op haar mobiel, maar niets, niemand antwoord ooit. Haar werkgever vertelde me dat ze thuis zou moeten zijn, gezien ze zichzelf twee dagen geleden ziekgemeld heeft. "Wat is het probleem dan? Ik zal Florini