De nieuwe wereldorde van de schone schijn: Hoe onzichtbaar en destructief een psychopaat kan zijn in de samenleving

By Virazón

Naast gewone mensen leven er onder ons ook wezens welke weliswaar de uiterlijke kenmerken hebben van een mens maar verder iedere menselijkheid ontberen. Deze wezens hebben geen gevoel of empathie en zijn er slechts op uit om anderen te vernietigen. Geluk kennen ze helaas niet en alles is er op gericht om hun uiterlijke schijnwereld in stand te houden. Om op die manier superieur te blijven boven al die domme mensen, die er in hun beleving om vragen om belazerd, gepijnigd en vernietigd te worden. Het is afschrikwekkend hoe macaber en destructief deze wezens haast onzichtbaar te werk gaan in onze samenleving. Zij richten zich altijd juist op zeer empatische mensen. Dit zijn hun beste slachtoffers!

• Language: Nederlands
• Publisher: united p.c.
• Release date: Mar 3, 2014
• ISBN: 9783710308321

Book preview

boerderij

Afdruk

Alle rechten op verspreiding, met inbegrip van film, broadcast, fotomechanische weergave, geluidsopnames, electronische gegevensdragers, uittreksels & reproductie, zijn voorbehouden.

De auteur is verantwoordelijk voor de correctie en inhoud.

© 2014 united p. c. Uitgeverij

ISBN drukuitgave: 978-3-7103-0770-6

ISBN e-book: 978-3-7103-0832-1

Vormgeving omslag: Virazón

Omslagfoto, lay-out & zetting:

united p. c. Uitgeverij

www.united-pc.eu

Voorwoord

Tja, waar begin je mee. Eerst de titel dan maar, want wat kun je daar nu van verwachten! Nieuwe wereldorde??? Schone schijn is al zo oud als de weg naar Rome en ook Hitler bediende zich er uiterst bekwaam van: nadat hij Frankrijk onder de voet had laten lopen en ze dwong om te capituleren wist hij ze op 12 april 1940 een verdrag te laten tekenen waarin stond dat Frankrijk de oorlog begonnen was!!! En dat ook nog in de treinwagon waarin Duitsland een paar jaar daarvoor, in 1919 om precies te zijn, het verdrag van haar Nederlaag had ondertekend: een zuivere vorm van macabere wraak dus.

Raar?Ja, in het licht van de geschiedenis wel, maar in het licht van een psychopaat in het geheel niet, uiterst logisch zelfs. Een psychopaat laat niet met zich sollen en zal het uiterste doen om immer te overwinnen. Uiteraard is hij/zij daarbij altijd de goede en in noodgevallen dus het slachtoffer…

Is iemand dan zomaar psychopaat of borderliner? Nee, zo makkelijk gaat dat niet. Men zegt onder elkaar weleens dat soort dingen maar voor het echt zover is gaan er vele, zoniet zeer vele onderzoeken aan vooraf!

Velen gaan gelukkig via vragenlijsten in de computer. Hiervan kon ik geen getuige zijn, dit doet de cliënt alleen in een afgesloten kamertje, het heeft wel wat weg van een cel. Ik mocht hem wel daar achterlaten, maar vervolgens moest hij het alleen maken.

Dit gebeurde sowieso 1 keer in de maand en de eerste keer was het een halve dag vragenlijsten invullen. Dan volgt er 2 weken later een gesprek met een voorlopige conclusie en behandelplan. De eerste diagnose was toen Emotieregulatiestoornis! De huisarts had het nog afgedaan met een burn out en een oxazepammetje maar direct kreeg Johan een ander medicijn wat hij permanent moest slikken(wat hij natuurlijk NIET deed) en hij zou op korte termijn een VERS training krijgen. Dat duurde dus 3 maanden voordat het zover was.

Toen begon de ellende pas echt goed. Misschien was het al begonnen, maar kon hij het steeds minder goed onderdrukken want in het tijdspad klopt het wel aardig. Een psychopaat houdt zich het eerste half jaar redelijk goed, al komen dan wel de eerste vreemde dingen aan het licht maar na een half jaar is er echt geen houwen meer aan en wordt de terreur stap voor stap gedoseerd ingezet.

Wellicht heeft al die hulp/behandeling gewoon niets gegeven en hem alleen maar sterker gemaakt in zijn mogelijkheden. Hij ging snel bergafwaarts en dat bleek ook wel uit de testen die hij nog steeds moest maken. Hij was niet alleen borderliner, nee ook een uitgesproken psychopaat! Waar het eerst nog leek of het alleen narcistische trekken waren, kwam er uit de onderzoeken én de gebeurtenissen die er hadden plaatsgevonden zonder twijfel naar voren dat Johan echt een psychopaat was, van de zuiverste soort en van de cursus helaas dus alleen maar meer trucs geleerd had… Ook bleek hij last te hebben van een Post Traumatische Stress Stoornis al vanuit zijn jeugd… Dat had zich dus mooi 40 jaar kunnen ontwikkelen, dus eigenlijk was er helemaal geen hoop meer.

Dit was voor mij een heel harde klap in het gezicht die echter onomkeerbaar was. De resultaten waren er in ons gezin ook naar en het werd echt een lugubere macabere nachtmerrie zonder begin of einde. Want op zich was het al triest genoeg: Johan wéét gewoon niet wat liefde, empathie en houden van is, daar komt dan bij dat hij in zijn hersenen bepaalde delen mist. Tja… Dan houdt het natuurlijk gewoon op!

Hij werd slechter en slechter, kon zijn impulsen steeds minder beheersen en zijn ideeën en acties werden steeds vreemder. Wél had hij weer mogelijkheden genoeg om bij anderen zich uitermate voorkomend en welbespraakt voor te doen. Ik stond werkelijk te kijken wat voor charmante en leuke man het was in bijzijn van anderen en dacht af en toe dat ik misschien gek aan het worden was. Maar de gebeurtenissen waren daar, inclusief getuigen, dus dat was gewoon niet mogelijk. Het was werkelijk ongelofelijk hoe 1 persoon, zoveel verschillende persoonlijkheden in zich kan dragen.

En daarover gaat dit essay: een psychopaat, die echter niet zo genoemd mag worden, dat spreekt voor zichzelf. Of eigenlijk gaat het niet over een psychopaat, maar voornamelijk de uitwerking die hij heeft op zijn directe omgeving. Het is in het hier en nu geschreven om het duidelijk te houden met vervolgens flash backs naar het verleden. Hier en daar zal het uiterst saai zijn, maar er zitten ook leuke stukjes tussen en wellicht houden die u op de been om verder te lezen. De locatie waarvandaan het is geschreven is in ieder geval de moeite waard: een voormalige wijnboerderij die ik tussen de regen en regels door aan het renoveren ben en waarvan mijn bedoeling is om een chambre d’hôte (Bed & Breakfast in goed nederlands…) te maken. Alhoewel, dat is al een beetje gelukt want morgen komen de eerste gasten! Alleen de 2 appartementen zijn nog niet klaar, maargoed kennelijk is het toch de moeite al waard om hier een lang weekend te komen om te bivakkeren. Het ligt dan ook wel aardig, dat kan ik niet ontkennen. Het ligt namelijk in een lieflijk dorpje, vlakbij de Moezel in Duitsland, op een berg die tegen de Eifel aan schurkt. Eén en al natuur en wildernis dus. Ook het plekje zelf is niet verkeerd: ruimte genoeg, lekkere tuin en grote ruime schuur met allemaal bijgebouwen. Het enige wat nog moet komen zijn mijn paard, Charmant, de schapen en 2 kippen. De honden gaan al iedere keer trouw mee.

Nou ja… de term schone schijn hoeft niet te worden uitgelegd: liegen tot men erbij neervalt om maar aan de buitenwereld te laten zien hoe gewéldig men is en hoe slecht de ander(en) zijn. We gaan van start.

Alle werkelijkheid ondersteboven

Eerst over mezelf, ik ben ondertussen 18 jaar geleden gescheiden, daarna heb ik nog 2 x een korte relatie gehad in de eerste 3 jaar na mijn huwelijk maar verder niet. De reden daarvoor was dat bleek dat mijn oudste zoon een hersenafwijking had. Ik had punten zat om goed voor mijn kinderen te zorgen en daarnaast mijn bedrijf te voeren. We hadden ook een boot en in het weekend ging ik zeilen met mijn zoontjes zodat het werk dan géén plek in ons leven had. Als je een eigen zaak hebt ben je daar eigenlijk dag en nacht mee bezig 7 dagen in de week, ookal is het aan huis. Ik zat in het vastgoed en dat is uiteindelijk ook wel goed afgelopen en nu achteraf mijn redding: ik werk niet meer, doordat mijn longen voor 60 % zijn afgestorven en mijn hart is aangetast door longembolie,longvliesontsteking, longontsteking(alles veroorzaakt door een verwaarloosd griepje) maar ik leef nog!!! En gelukkig heb ik een aantal panden waar ik huur voor vang, dus we hebben het niet slecht. Beide jongens kunnen nog steeds leren.

We hadden een goed leven en waren gelukkig ondanks dat ik met heel veel pijn in mijn hart Jan moest achterlaten in onze geboortestreek. Hij wilde dat echter het liefst en het wordt me nog steeds verweten. Ondanks dat hij heel goed wordt opgevangen door mijn moeder en ik uit liefde voor hem, hem daar heb achtergelaten en het mij nog iedere dag door mijn hart snijdt. Dat is niet leuk eigenlijk. Mijn moeder gaat er voor het gemak maar even aan voorbij dat ik voor mijn gezondheid ben verhuisd, nadat Daniël en ik eerst een half jaar heen en weer pendelde. Ze steekt het helaas niet onder stoelen of banken hoe verschrikkelijk verkeerd mijn beslissing was en daardoor zijn er heel veel mensen die mij veroordelen.

Tja, over mijn moeder. Wij hebben altijd op verschillende golflengte gezeten, maar ik houd wel van haar en ook haar heb ik de afgelopen jaren heel veel verdriet gedaan. Johan had me zover gekregen dat ik daadwerkelijk geloofde dat mijn moeder erop uit was om mij te benadelen. Ik heb dingen gezegd en gedaan waarvan ik achteraf sta te kijken dat ík zoiets zou doen! Ookal had mijn moeder ook haar bijzondere karaktereigenschappen.

Indien iemand niet aan haar wensen, eisen en droombeeld voldoet is deze fout. En ik dus ook. Ik ben de oudste en had dus een jongen moeten zijn, dat ben ik niet, maar dan had ik toch minstens veel minder intelligent moeten zijn als mijn broertje, dat was niet eerlijk in haar beleving! Tot op de dag van vandaag moet ik horen hoe goed mijn broertje het doet en hoe moeilijk en slecht ik ben. Ik ben niet de ideale mooie vrouwtjesvrouw… Gelukkig heeft ze deze wel in mijn schoonzusje gevonden. Zij woont samen met mijn broertje en hun twee kinderen bij mijn moeder op het terrein, ze werkt niet buitenshuis, is huisvrouw, zoals het hoort, heeft lang blond haar en een uiterst smal postuur. Om een voorbeeld te geven van mijn moeders bijzondere denkpatroon, graaf ik in mijn geheugen en reis terug in de tijd naar een mooie vakantie op Mallorca toen mijn vader helaas al was overleden. Op Mallorca hadden mijn ouders 8 jaar daarvoor een prachtig mooi huis geruild voor het klassieke jacht wat ze hadden. Dat was niet zomaar een huis, maar een huis boven op een berg met uitzicht over de baai van Palma, daarin waren 8 slaapkamers met badkamers, een prachtig zwembad en nog meer van dat al.

Een heerlijk familiehuis waar we allemaal, en met name mijn ouders, een prachtige tijd hebben gehad. Toen mijn vader overleden was, is helaas het plezier wel wat minder geworden. Maargoed terug naar die bewuste vakantie toen Jan negen jaar oud was.

We hadden alle honden gezellig mee en Jan was aan het spelen met Saartje, onze goedmoedige labrador. Hij vond het erg leuk om met een balletje te apporteren, maar sprong dan met bal en al in het zwembad. Saartje probeerde hem dan tegen te houden en het was voor Jan dan de grap om zo snel als mogelijk in het zwembad te geraken en naar de overkant te zwemmen. Daar stond Saartje dan al weer klaar om het balletje te pakken.

Dit keer ging het mis… Saartje hapte in Jan zijn been en het was goed raak, het hele binnenwerk, spieren, vet en alles pulpte eruit. Mijn moeder schrok wel, maar verbood me in eerste instantie om naar het ziekenhuis te gaan. Het zou allemaal wel meevallen en we moesten het eerst maar eens een dagje aankijken, je kon niet weten wat het zou gaan kosten. Het was echter wel een open wond van 15 cm lengte en 3 cm breedte.

Bij mij stopte het denken volkomen en het enige wat telde hoe ik zo snel mogelijk in het ziekenhuis kwam! Het werd weliswaar een privékliniek en het werd niet door de verzekering vergoed, maar dat kon me op dat moment in het geheel niet schelen. Jan werd inderdaad gehecht en het sneed door mijn hele lijf. Ik voelde zíjn pijn en ging haast voor de vlakte(dat is die doorgeschoten empathie dus weer…), gelukkig was mijn moeder ook mee en zij had nergens last van dus kon bij Jan blijven zitten. Ik moest even in het kamertje daarnaast, want ik dacht dat ik flauw zou vallen en daar is niemand bij gebaat. Natuurlijk vond ik dat