Een Leeg Bestaan

By Marc Brookhuis

Het is nog vroeg in de ochtend als politieagent Marcel Sturing geconfronteerd wordt met een gruwelijke moord. De dader is snel gevonden maar er lijkt meer aan de hand. Marcel Sturing komt terecht in een wereld van computers en whizzkids in een zaak van internationale omvang.

Fragment:
"Hij reed langzaam de straat in. Nergens een parkeerplek vrij... dan maar op de stoep. Hij parkeerde zijn auto half op het trottoir en stapte uit. Hij telde drie politieauto’s, vijf agenten op straat. Hij liep naar het groepje toe. Eén van hen kwam op hem afgelopen. Machielsen? Michielsen? Een nieuwe jongen, sinds een maand werkzaam op het bureau.
‘Goedemorgen inspecteur. Hopelijk heeft u goed ontbeten want het is geen fijn gezicht. Veel bloed vooral.’
‘Een tijdje terug alweer, maar vertel.’
Ze liepen samen naar de entree van het flatgebouw. Machielsen of Michielsen somde op: ‘Een vrouw, begin 40. Bruut vermoord. Meerdere malen verkracht, voor of na haar dood. U ziet het zelf wel. Maar ik zou even diep ademhalen als ik u was, voor u naar binnen gaat.’"

Een Leeg Bestaan is deel 3 van de Marcel Sturing-serie
zie ook:
Deel 1- Een Verstilde Hardloper
Deel 2- Een verborgen Patroon
Deel 4 - Een Klein Einde

Of bekijk de nieuwste politieroman van deze schrijver: Bewarier.

• Language: Nederlands
• Publisher: Marc Brookhuis
• Release date: Feb 13, 2013
• ISBN: 9781301075324

Marc Brookhuis

Marc Brookhuis is zen-leraar, mental coach en schrijver van diverse fictie- en nonfictie boeken. Zie ook 4 & 2, zen coaching en advies (www.vierentwee.nl)

Book preview

Een leeg bestaan

Marc Brookhuis

© Copyright 2013 Marc Brookhuis

Smashwords Edition

Smashwords Edition, License Notes

This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return toSmashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author.

1

Hij reed langzaam de straat in. Nergens een parkeerplek vrij… dan maar op de stoep. Hij parkeerde zijn auto half op het trottoir en stapte uit. Hij telde drie politieauto’s, vijf agenten op straat. Hij liep naar het groepje toe. Eén van hen kwam op hem afgelopen. Machielsen? Michielsen? Een nieuwe jongen, sinds een maand werkzaam op het bureau.

‘Goedemorgen inspecteur. Hopelijk heeft u goed ontbeten want het is geen fijn gezicht. Veel bloed vooral.’

‘Een tijdje terug alweer, maar vertel.’

Ze liepen samen naar de entree van het flatgebouw. Machielsen of Michielsen somde op: ‘Een vrouw, begin 40. Bruut vermoord. Meerdere malen verkracht, voor of na haar dood. U ziet het zelf wel. Maar ik zou even diep ademhalen als ik u was, voor u naar binnen gaat.’

‘Oké…’ Hij opende de deur. ‘Jij blijft hier?’

Machielsen of Michielsen knikte: ‘Ik heb wel even genoeg gezien…. Vier hoog.’

Hij liep vier trappen op. Bij de deur van de woning stond een agent. Hij knikte, liep naar binnen en stond in een kleine hal. Een klein keukentje aan de rechterkant, daarnaast nog een kleine slaapkamer. Recht voor hem de woonkamer. Hij liep de woonkamer in en wendde direct zijn gezicht af naar buiten.

‘Goedemorgen inspecteur. Loopt u maar even mee naar het balkon.’ Een agent stond op en nam hem bij zijn arm. Hij pakte een sigaret en keek nadrukkelijk over de balustrade naar beneden. De agent gaf hem een vuurtje.

‘Ik had het ook,’ zei de agent gemoedelijk. ‘Michielsen heeft zelfs overgegeven. Je moet even tot jezelf komen, de tijd nemen ook.’

‘Dank je,’ mompelde hij. ‘Ik kom zo.’ Hij nam een trek van zijn sigaret. Wat had hij gezien? Een lichaam, veel bloed. Een hoofd dat geen hoofd meer was… Heel diep ademhalen en voorzichtig opnieuw proberen. Hij nam een stevige trek van zijn sigaret, draaide zich langzaam om en keek door de balkondeur naar binnen. Godzijdank, nog weinig te zien. Hij opende de balkondeur en liep een klein eindje de kamer in. De twee agenten waren in gesprek met de lijkschouwer. In het midden van de kamer lag het lichaam van de vrouw. Ze lag op haar rug. Een vreemde houding, ineengezakt, alsof alle kracht er in één keer uitgeslagen was. Haar lichaam was bijna volledig rood van het vele bloed. Het tapijt rondom haar… één grote bloedvlek. Haar borstkas was half opengesneden. Als hij dichterbij kwam zou hij ongetwijfeld haar ingewanden kunnen zien. Haar hoofd… was er niet. De schedel was nagenoeg verdwenen en vervangen door grijze smurrie. Hij draaide zich weer om en keek naar buiten.

‘Neem je tijd, Sturing.’ Broekhuis… Hij had de lijkschouwer niet herkend.

‘Hai John… dank je. God wat ben ik blij dat ik jouw baan niet heb.’

John lachte. ‘Op een ochtend als deze geef ik je gelijk maar gewenning scheelt een hoop.’

‘Oké, vertel.’ Hij nam opnieuw een trek van zijn sigaret en bleef door het raam naar buiten kijken.

‘Ze, het is een vrouw van begin veertig, is dood geschoten maar misschien was ze toen al dood. Ze heeft veel klappen gehad, waarschijnlijk met een honkbalknuppel. In ieder geval iets massiefs. Ze is verkracht, meerdere malen, vaginaal en anaal. Voor of na de dood. Ik hoop voor, hoewel…. Wat zeg ik eigenlijk, sorry…. In ieder geval is ze open gesneden met een groot mes. Een slagersmes of kapmes of zoiets.’

Hij draaide zich weer om en keek naar het lichaam. Het hoofd dat er nauwelijks