Uitzicht Op Diluvipolis

By Mike Jansen

De stad Heilavn is een toekomstige stad gebouwd op de bodem van de drooggevallen Noordzee in een tijd dat de ijskappen weer gegroeid zijn. Een mengelmoes van Europese en Scandinavische invloeden maken Heilavn een rijke stad, maar zoals elke stad heeft ook Heilavn haar duistere kanten, zoals de wetteloze benedenstad en de misschien nog wel wettelozere bovenstad.

Ramon Vendiaz is een gewetenloze opportunist die geen enkel middel uit de weg gaat om zichzelf te verrijken. Door niets en niemand laat hij zich daarbij tegenhouden en zijn positie als intermediair tussen boven- en benedenstad is lucratief.

Wanneer in de bovenstad een nieuwe macht opstaat die zijn positie bedreigt, zoekt Ramon Vendiaz mogelijkheden om daar zelf beter van te worden.

• Language: Nederlands
• Publisher: Mike Jansen
• Release date: Nov 5, 2011
• ISBN: 9781465820303

Mike Jansen

Mike has published flash fiction, short stories and longer work in various anthologies and magazines in the Netherlands and Belgium, including Cerberus, Manifesto Bravado, Wonderwaan, Ator Mondis and Babel-SF and Verschijnsel anthologies such as Ragnarok and Zwarte Zielen (Black Souls).Obviously he lives in the Netherlands, in Hilversum which is close to Amsterdam. He has won awards for best new author and best author in the King Kong Award in 1991 and 1992 respectively as well as an honorable mention for a submission to the Australian Altair Magazine launch competition in 1998More recent publications in various English language ezines and anthologies.http://www.meznir.info======================= NEDERLANDS =======================Mike heeft Flash Fiction, korte verhalen en langer werk gepubliceerd in verschillende verhalenbundels en bladen in Nederland. Daaronder de magazines Cerberus, Wonderwaan, Ator Mondis en de Babel-SF en Verschijnsel verzamelbundels zoals Ragnarok en Zwarte Zielen. Vanaf 1991 is Mike aan het schrijven geweest aan verschillende korte verhalen en is hij begonnen aan zeven romans. Die allemaal niet af kwamen om uiteenlopende redenen. Daarnaast heeft hij in verschillende King Kong Award en Millennium Prijs Jury's gezeten en heeft hij samen met Roelof Goudriaan een jaar of tien aan Babel Publications gewerkt.In 1991 won hij de Rob Vooren prijs voor beste nieuwe auteur en in 1992 de King Kong Award voor beste korte verhaal, samen met Paul Harland. In 2012 won Mike zowel de jury- als de publieksprijs in de Baarnse Cultuurprijs en de Thor Verhalenwedstrijd van het SaBi Verhalenforum. Daarnaast won hij de Fantastels 2012 award.Na een schrijfhiaat van zo’n tien jaar schreef Mike eind 2011 zijn debuutroman, De Falende God, een breed opgezette dark fantasy roman, eerste deel van een pentalogie. Het tweede deel ‘In Schaduwen van Weleer’ verscheen in de loop van 2012 bij Verschijnsel.Meer recent schrijft hij ook veel in het Engels en publiceert op de Engelse markt voor bladen en verzamelbundels, mede omdat daar in Nederland niet genoeg ruimte voor is.Een bezigheid die hij ook weer heeft opgepakt is het hoofdredacteursschap voor uitgeverij Verschijnsel (de voortzetting van Babel Publications), waar zijn voornaamste aandachtsgebied de e-publicatie-markt is.Hij woont in Hilversum met zijn gezin en naast schrijven werkt hij ook nog wel eens voor een cutting edge technologiebedrijf en doet dat redelijk internationaal.

Book preview

Prijs

Het gaat fout. Ik zie je angst. Het vervormt en verruwt je uitdrukking.

Als je wist hoe lelijk het je maakte dan zou je jezelf misschien beheersen.

Maar ja, je uiterlijk is niet belangrijk voor me. Wel je emotie, je ziel, wat je beweegt.

Je biedt me geld en macht en sex en je slaafse gehoorzaamheid. Je zegt dat iedereen een prijs heeft.

Maar dat zou inhouden dat er onderhandeld wordt.

En ik heb jou al, mijn prijs.

Judas

Ik weet niet of ik nog in Jou geloof, zelf benoemde zoon van God.

Ik dacht dat ik Je gevonden had en Je woorden waren indrukwekkend.

Nu ben ik niet meer zo zeker.

Je smeekte om genade in de woestijn en op de weg toen de bandieten kwamen en ons beroofden.

We waren met meer. Jij was laf zoals honderd keer eerder.

Zoon van God, je zegt dat je een doel hebt, de volgende keer.

Dat zul je, en ik zal mijn geld terugkrijgen.

Cochrane, New Ontario

De Nevodisten in het plaatsje Cochrane op New Ontario hebben gebruiken van eeuwen geleden in ere gehouden of hersteld. Afgezonderd van de rest van de wereld op de uitgestrekte goud met paarse prairies, vele kilometers zonder wegen, ruw terrein en daarna nog omgeven door een cordon van afschrikwekkende mechas, verbouwt de gemeenschap in alle rust haar benodigde voedsel en voert zij het veelvuldig aanwezige vee. Niet de van oude Aarde meegenomen runderen, maar de lokale variant die de meeste tijd minstens net zo te domesticeren is, ook wel Bakalai genaamd. De Cochraners bewaarden hun domesticatie-geheim overigens angstvallig.

Vanuit mijn werk als Omega Opziener voor de provincie Nevkodahoewei (uit een oude Aardse taal, vrij vertaald: HoeraWeZijnGelandDatNooitWeer) landde ik mijn Persoonlijk Luchtvervoer Vehikel ofwel PLV vlak ten zuiden van Cochrane. Het plaatsje ligt idyllisch aan het riviertje de Plens, een druk kabbelend stroompje dat via een reeks kleine watervalletjes uitkwam in het HelderWater, dat ik vanuit het raam van mijn PLV rechts van mij zag liggen. Het water zag er inderdaad schitterend uit in het gelige licht van Trega Twee. Lage huizen volgden de glooiing van de heuvel naar de top waar een gigantische Moebius-eik verwrongen takken uitspreidde over het marktplein.

Ik tipte mijn hoed naar de Shirrif die in het lome middaglicht op een stoel voor de rechtbank zat, op de wijze zoals Deke’s Dwalingen, het standaardwerk voor afgelegen plaatsen, voorschrijft.

De Shirrif knikte. ‘Vreemdeling.’ Hij had het tegen de lucht kunnen zeggen.

‘Mijn naam is Fronk Lester. Omega Opziener voor de provincie.’

‘Shirrif Lunpar,’ zei de man op de stoel, nog steeds ongeïnteresseerd.

‘Ik kom in verband met de dood van Shirl Simonet, vorige week, aan de oostkant van Cochrane.’

Shirrif Lunpar keek op. De blik in zijn helderblauwe ogen was flets, oppervlakkig. ‘Ze liep door de verboden zone. De mechas kennen het verschil niet tussen indringers en goed volk.’

‘Hmja, ze zijn goed af te stellen wat dat betreft. Waarvoor ik kom zijn de laatste woorden van Shirl.’

De Shirrif leek ineens geïnteresseerd en ging rechtop zitten. ‘Ze...leefde nog?’

‘Nauwelijks. Maar genoeg om nog wat te kunnen vertellen aan de hulpverleners.’

Even hield hij zijn hoofd schuin, toen gromde de Shirrif: ‘Verzinsels van een zieke geest, Opziener.’

‘U weet al wat ik wil zeggen?’

‘Laten we zeggen dat Shirl al een tijdje last had van waanbeelden.’

Zijn verhaal klonk plausibel. Shirl Simonets verhaal was inderdaad erg fantastisch. Fronk wandelde wat door het plaatsje, nagestaard door de inboorlingen. Bleke gezichten onder breedgerande hoeden, donkere kleding in archaïsche snit. De aanblik van zijn eerste Bakalai stier was beangstigend. Niet zozeer om de vervaarlijke hoorns van het beest als een krans rond de kop en uitlopend in een vervaarlijke rij stekels over de ruggegraat, ook niet vanwege de klauwen met nagels als dolken. Eerder vanwege de indringende, wetende blik in de grote groene ogen van het beest. Hij staarde nieuwsgierig naar de stier tot die achteruitweek en zich in het manshoge gras liet verdwijnen.

‘Ik begrijp dat u vannacht blijft?’ sprak de Shirrif achter Fronk terwijl hij naar de resten van zijn PLV staarde. Iets had het vliegtuig in stukken gereten en alle onderdelen over het veld verspreid.

‘Wat heeft dit teweeg gebracht?’ vroeg Fronk.

‘Plaatselijke tornado. Gebeurt hier regelmatig. Ik breng u even naar de saloon. Daar zijn kamers beschikbaar. We krijgen zelden bezoek, maar u bent meer dan welkom, heb ik begrepen.’ De Shirrif ging hem voor de heuvel op naar