Jeanne (Oftewel ‘die agterstevoor-probleem’) skryf steeds
Jeanne Goosen sal waarskynlik nooit weer op haar bed tussen ’n hond en ’n asbak in ’n No Name- of Croxley-oefeningboek sit en skryf nie – Benson & Hedges in die een hand, blou bolpuntpen in die ander.
Maar in die newels van kragverlies, resessie-depressie en onsekerheid oor die aanrollende Covid 19-virus het haar stem op die pasafgelope Woordfees op Stellenbosch helder opgeklink soos ’n skeepsklok in die mis, al was sy na liggaam nie by om te skerts, skerpspot of bits nie.
Jeanne is altyd, herinner John Kannemeyer ons in sy Geskiedenis van die Afrikaanse literatuur, “die geestige en die skrynende naas mekaar”. Die bekendstelling van twéé nuwe boeke – ’n stewige bundel met 114 voorheen ongepubliseerde gedigte, konsepgedigte en los strofes, asook ’n biografie van 314 bladsye, ’n Lewe vol sinne – veroorsaak ’n ligte beroering in die Boektent en laat ’n gehoorganger uitroep: “Maak 2020 die jaar van Jeanne Goosen!” Handegeklap volg: Ja! Ja!
In een van die nuwe verse in Het jy geweet ek kan toor? vra sy: “Bach, waar kry u u vreugde vandaan?’’ En onder die seilkoepel van die Boektent wil ’n mens die teenvraag vra: Jeanne Goosen, waar kry u u skynbaar eindelose skeppende drif vandaan?
Twee nuwe titels in een week – en dít
